Kabanata 4

At Royal Club

Kasama ng mga kaibigan ay tahimik lamang umiinom si Lorenzo nang may magsalita.

“What were you thinking?” 

Tinitigan lamang ni Lorenzo si Althea dahil sa kaniyang tanong at hindi na ito sinagot pa. 

“Wala ka bang balak na awitan si Lorenzo, Althea?” sambit ng isa sa mga kasamahan ni Lorenzo. 

Ngumiti naman si Althea at hindi inaasahan ni Lorenzo na hahawakan ng babae ang kamay niya. Hinayaan niya lang ito dahil ayaw naman niyang ipahiya ang dalaga sa harapan ng kaniyang mga kasosyo.

Hindi na bago sa mga kasosyo si Althea dahil kilala na nila ito noong magkasama pa silang dalawa. Alam rin ng mga kaibigan na si Althea ang unang babaeng kaniyang minahal nang lubusan.

“Alam niyo noong kami pa, may palagi akong kinakanta para sa kaniya at ito ang gusto kong kantahin,” sambit ni Althea na kay Lorenzo pa rin nakatingin. 

Napuno naman ng hiyawan ang kanilang grupo dahil sa sinabi ni Althea kaya't hindi maiwasang mapailing ni Lorenzo dahil doon. 

“Sige na kantahin mo na, Althea!” hiyawan nila kaya't natawa na lamang si Lorenzo.

Tinitigan niyang muli si Althea bago nagsalita. “Look, you don't have to do what they asked you. Just don't mind them.”

Mabilis namang iniiling ni Althea ang kaniyang ulo dahil sa sinabi ni Lorenzo at humigpit ang pagkakahawak sa kaniyang kamay.

“I just want you to know that this song... 

I dedicate it for you. I missed you, Lorenzo,” sambit ni Althea kaya't napatitig na lamang si Lorenzo sa mukha ni Althea nang magsimula na itong kumanta.

Pakiramdam niya ay parang tumigil bigla ang kaniyang mundo nang marinig ang boses nito. Walang nagbago sa boses niya. Tila ba ay natahimik ang buong paligid dahil sa pagkanta ni Althea. Ramdam na ramdam ni Lorenzo ang mensaheng nais ipahatid ng babae sa kaniya. 

Lahat ay nakatuon ang pansin kay Lorenzo at Althea na ngayon ay magkahawak ang kamay at magkatitigan. Sa kabilang banda naman ay biglang dumating si Samantha at naabutan niya ang tagpong iyon. 

Lahat ay humiyaw nang matapos kumanta si Althea. Hindi makapaniwala ang mga ito dahil sa ginawa ni Althea para kay Lorenzo. Isa sa mga kaibigan ni Lorenzo na si Andrew ay nagkaroon pa nang lakas na magsalita kay Lorenzo. 

Hindi maipaliwanag ni Samantha ang kaniyang nararamdaman nang mapanood ang tagpong iyon. Ni isa sa kanila ay wala pang nakakapansin sa kaniyang pagkarating at hindi niya magawang ihakbang ang kaniyang mga paa sapagkat gulat na gulat siya sa kaniyang mga nakita.

“Grabe tatlong taon mo rin hinintay ang araw na ito, Lorenzo. Alam namin kung gaano mo inaasam mahawakang muli si Althea at ngayong nagbalik na siya, dapat may gawin ka rin. She offered a song for you to let you know about her feelings," sambit ni Andrew na siyang sinang-ayunan ng lahat. 

Parang piniga ulit ang puso ni Samantha nang malamang tatlong taon din pala ang hinintay ni Lorenzo para kay Althea.

“Miss Samantha,” sambit ng kaibagan ni Lorenzo. Tumayo kasi ito upang lumabas subalit nagulat siya dahil nakita niya ito sa pinto. 

Isang nakabibinging katahimikan ang pumaibabaw sa buong paligid. Hindi nakaligtas sa paningin ni Samantha si Lorenzo na ngayon ay masamang nakatitig sa kaniya.

Subalit hindi siya nagpatinag.

“What's all of this?” tanong ni Samantha sa mga ito. 

Ngayon niya lang naisip na maaaring si Althea ang tumawag kanina at niloko lang siya nito. 

“Samantha,” sambit ni Althea . “Huwag kang maniwala sa sinabi ni Andrew. Ako at ang asawa mo ay magkaibigan lang.”

Napakuyom ang kamao ni Samantha sa sinabi ni Althea. Gusto niyang sumigaw dahil sa sakit na idinulot nila ngayon sa kaniya pero pinigilan siya ni Lorenzo. Tumayo ito at nagsalita. 

“Wala akong kailangan ipaliwanag sa kaniya, Althea at hindi mo kailangan ipaliwanag ang sarili mo,” sabi niya sa malamig na tono.

Nanginginig ang mga kamay ni Samantha habang nakatingin sa kanilang lahat. Naglakad sa direksyon niya si Lorenzo at huminto ilang dangkal ang pagitan nila sa bawat isa.

“You'e not supposed to be here. What made you think to come here, huh!?" Galit na usal nito sa kaniya.

Napalunok muna siya bago magsalita upang bigyan ng lakas ang sarili. “A-Akala ko kasi ay sobrang lasing mo kaya nandito ako upang sunduin,” sagot ni Samantha. 

Napailing si Lorenzo at tinitigan siya nang masama.

“Pinakaayaw ko sa lahat ay ang balewalain ang mga sinabi ko sa 'yo kanina. Sinasadya mo talagang kalimutan iyon, ha?” 

“Look, hindi ako pupunta rito kung hindi ko lang nalaman na lasing ka—”

Kaagad pinutol ni Lorenzo ang sasabihin niya pa sana sa pamamagitan nang paglapit. “Baka nakalimutan mo kung anong ginawa ng pamilya mo sa akin tatlong taon ang nakalipas? Niloko nila ako kaya kung ayaw mong malaman nila ang totoo, matuto kang lumugar. Hindi kita kailangan at lalo na ang tulong mo.”

Pakiramdam niya ay huminto sa pagtibok ang puso niya sa mga oras na ito.

“Sa susunod matuto kang lumugar at huwag basta-basta na lang susulpot. Gumagawa ka lang ng ikakagalit ko sa 'yo,” sambit ni Lorenzo at iniwan siyang nakatulala. 

Napaluha si Samantha dahil sa ginawa ng asawa. Wala ring nagtangkang lumapit matapos ang ginawa ni Lorenzo sa kaniya. Bagkus mas naawa pa sila kay Althea. 

“Hindi mo kailangan ipaliwanag ang sarili mo sa kaniya, Althea. Dahil kung hindi lang sa pamilya ng babaeng iyan, hindi magpapakasal si Lorenzo at hindi ka magtitiis nang ganito.”

May kapansanan man ay malinaw kay Samantha ang kaniyang narinig mula kay Andrew. Sinadya nitong ipamukha sa kaniya.

Walang kaalam-alam ang mga kaibigan ni Lorenzo kung ano ang totoo. Kahit pa na hindi sila ikasal ni Lorenzo ay hindi pwedeng magsama si Althea at Lorenzo sapagkat malabo ang background ng pamilya ni Althea. Ito ang dahilan kung bakit sila naghiwalay ni Lorenzo. Walang kaya ang pamilya ni Althea. 

Tahimik na umalis si Samantha at bumalik sa mansyon kaysa makipag-away pa sa mga ito. Hindi siya pumasok sa loob dahil alam niyang kadiliman at kalungkutan lang ang sasalubong sa kaniya. 

Nakatayo siya sa harap ng pintuan na tila ba ay wala sa huwisyo. Nasasaktan pa rin siya nang maalala lahat ng mga sinabi ni Lorenzo sa kaniya kaya't gamit ang payong, naghanap siya nang mauupuan para doon panoorin ang pagpatak ng ulan. 

Ilang oras ang lumipas ay napansin niya ang anino ng isang babaeng papalapit sa kaniya. Tunog pa lang ng matulis nitong sapatos at ang desente nitong damit ay kilala niya na ito.

Si Althea. Naupo ito sa tabi niya pero hindi niya ito pinansin at nagpatuloy sa panonood sa ulan.

“So, anong pakiramdam na hanapin si Lorenzo subalit masasakit na salita lang ang natanggap mo sa kaniya?” aniya na nagpapanggap lang na may concern kay Samantha. 

Sumikip naman ang dibdib ni Samantha dahil doon at mas pinili niyang huwag pansinin ito ngunit nagpatuloy ang babae sa pagsasalita.

“Alam mo bang swerte ka dahil may pamilya ka at magandang buhay? Noong una, naiinggit ako sa 'yo,” aniya kaya napalingon si Samantha sa kaniya.

“Anong ibig mong sabihin?”

Ngumisi ito. “Pero ngayon, tignan mo ang sarili mo. Ako ang naaawa sa 'yo dahil sa pagmamahal mo kay Lorenzo sa loob ng labingdalawang taon subalit hindi ka man lang niya kayang mahalin pabalik. Grabe, saklap no'n.”