Kabanata 3

“Let's meet tonight, Babe. I can't wait to see you. Sobrang na-miss kita," sambit ni Samantha habang binabasa ang laman ng text message.

Walang tigil naman ang pagtulo ng kaniyang mga luha lalo na ang sumunod na mga mensahe mula sa isang babae. Nanginginig man ang kaniyang mga kamay ay pinilit niya itong binasa.

“Alam ko na hindi ka masaya ngayon lalo na sa mga nagdaang taon. Alam ko rin na hindi mo kailanman minahal ang asawa kaya't makipagkita ka sa akin mamaya. Ipaparamdam ko sa 'yo ang tunay na ligaya na hindi kayang ibigay ng asawa mo.”

Para siyang kinapos nang hininga pagkatapos niyang mabasa ang mga iyon. Napaupo siya sa upuan habang nakatitig sa telepono ni Lorenzo. Ayaw pa rin mag-sink sa utak niya ang kaniyang nabasa.

Walang pangalan ang nakalagay subalit kilala niya kung sino ang nagpadala. Pakiramdam niya ay parang pinipiga ang puso niya lalo na sa huling nabasa niya. Alam ng nagpadala na hindi siya mahal ni Lorenzo at isa lang ang ibig sabihin no'n. Ikinakahiya siya ng asawa. 

Nang makahinga siya nang maluwag, ay dali-daling naglakad si Samantha palabas ng mansion upang ihatid sa asawa ang naiwang gamit. Gamit ang elevator sa likuran ng kompanya ay kaagad siyang pumasok sa loob. Hindi siya pwedeng dumaan sa entrance door dahil pinakaayaw ng asawa ay ang pumunta siya rito.

Habang naglalakad ay nakasalubong niya ang assistant ni Lorenzo. Napayuko na lang si Samantha upang iwasan ang tingin nito.

“Good morning, Miss Samantha," bati ni Ralph at tango lang naging tugon niya. Nagpatuloy siya sa paglalakad hanggang siya ay nakarating sa opisina nito.

Pagpasok pa lang ni Samantha ay ang malamig at nakakunot na noo kaagad ang sumalubong sa kaniya. Nagtataka ang asawa sa kaniyang pagdating kaya't humugot muna siya ng lakas bago magsalita.

“N-Naiwan mo ang cellphone sa bahay kaya hinatid ko na. Alam kong kailangan mo ito," sambit niya sa asawa. Napatingin ito sa dala niyang telepono.

Tumayo ito mula sa pagkakaupo sa kaniyang swivel chair at naglakad patungo sa direksyon niya. Hindi niya maiwasang mapatitig sa mukha ng asawa. Kung lumakad ito ay nakakapanindig balahibo. Matangkad, g'wapo at ang matikas niyang pangangatawan ay hindi maipagkakaila. Subalit ang kaniyang mga mata ay puno ng poot at kalamigan na alam ni Samantha na para sa kaniya 'yon.

Ipinasok muna ng asawa ang kaniyang dalawang kamay sa magkabilang bulsa ng pants bago ito magsalita. “You're supposed to stay in the house. I told you not to come here just to give me something. Are my instructions not clear to you?”

Bakas sa boses ng kaniyang asawa ang inis kaya't nagsisimula na siyang kabahan. Hindi lamang ito ang unang beses na napunta si Samantha sa opisina bagkus maraming beses na rin niyang tinangkang dalhan ng kung ano ang asawa sa pag-aakalang mapansin siya nito.

Sumikip ang kaniyang dibdib sa sinabi ng asawa subalit humingi na lamang siya ng paumanhin rito habang nakatungo.

“I'm sorry. Pinapangako ko hindi na ito mauulit pa," sambit niya kaya tumalikod na siya pagkatapos niyang ilapag sa sofa ang cellphone nito. 

Okupado ng kaniyang isipan ang mga nabasang mensahe mula kay Althea kanina kaya nawala sa isipan ni Samantha ang bilin ni Lorenzo. Masyado siyang naapektuhan no'n kaya hindi niya mapigilan ang sarili na tanungin ang asawa tungkol kay Althea.

“Lorenzo...” aniya sa mahinang boses. “Sabihin mo sa akin, mahal mo pa rin ba si Althea hanggang ngayon?”

Malakas ang pagkabog ng kaniyang dibdib pagkatapos niyang sabihin ang mga salitang iyon. Si Lorenzo naman ay napatitig lang sa kaniya na nakakunot ang noo. 

Nagtataka siya sa mga ikinikilos nito lalo na ang pagiging matanungin na wala namang kwenta. Sa inis ay napasandal siya sa mesa habang ang mga mata ay na sa direksyon ni Samantha. 

“Why do you ask that, Samantha? Anong klaseng asawa ka para ungkatin ang nakaraan ko?” galit na tanong sa kaniya ni Lorenzo kaya napakagat siya sa ibabang labi.

“Bakit hindi mo ako masagot nang diretso, Lorenzo? Mahal mo pa rin siya, hindi ba?”

May mga ilang butil ng luha na ang tumulo sa mga mata ni Samantha. Hindi niya mapagilang maging emosyonal na baka hanggang ngayon ay may pagmamahal pa rin si Lorenzo sa dati nitong kasintahan.

Masamang tingin ang binigay sa kaniya ni Lorenzo dahil sa kaniyang sinabi. “Wala akong panahon sa isang katulad mo. Maghanap ka ng iba mong pwedeng pagka-abalahan, huwag ako.”

Naglakad pabalik sa kaniyang upuan si Lorenzo kaya naman tahimik lang na napahikbi si Samantha. Umalis na rin siya sa opisina ng asawa at bumalik sa kanilang bahay. As usual, wala na naman siyang nakuhang sagot mula roon. 

Inalala naman niya ang pangyayari noong nakaraan tungkol sa paghahanap niya ng pwedeng pagka-abalahan subalit nagalit ang kaniyang mother-in-law. Tanda pa niya ang mga salitang lumabas sa bibig nito. 

“Dahil sa gagawin mong iyan ay gusto mo talagang ipangalandakan sa buong mundo na ang anak naming si Lorenzo ay nakapag-asawa ng isang inutil na hindi makarinig!? Isa kang inutil kaya huwag ka na mangarap pa na makakahanap ka ng magandang trabaho, Inutil!” galit na sabi ni Madam Amanda sa kaniya noon kaya simula sa araw na iyon ay tumatak na sa isipan niya ang salitang inutil. 

Ang mga salitang iyon ay hanggang ngayon nakatanim pa rin sa kaniyang isipan lalo na ang iba pang ginawa ng mama ni Lorenzo sa kaniya pero dahil mahal niya ang asawa ay nagtiis siya hanggang sa makakaya niya.

Sinubukan ni Samantha aliwin ang sarili sa pamamagitan ng paglinis sa buong bahay para kalimutan ang kaniyang natuklasan kanina tungkol sa sinabi ni Althea para kay Lorenzo. 

Nasasaktan siya habang iniisip ang dalawa na baka posibleng magkasama na ang mga ito ngayon. Naiiyak na naman siya ngunit pinigilan niya ang luha na tumulo. 

Sa gabi ding iyon ay hindi makatulog si Samantha kakahintay sa text or tawag ni Lorenzo hanggang sa makatulog na siya. Makalipas lang ang ilang oras ay biglang tumunog ang kaniyang telepono. Kaagad niya itong kinuha at umaliwalas ang mukha nang makita ang pangalan ng asawa sa screen.

“Hello?” aniya sa kabilang linya.

“Is this the wife of Lorenzo Montefalco?” wika ng isang babae sa kabilang linya. Namutla naman si Samantha nang malamang isang babae ang sumagot sa kabilang linya habang ang kaniyang dibdib ay hindi na magkamayaw sa pagkabog.

Nanginginig ang boses na sinagot niya ito. “O-Oo, asawa niya ito. Sino sila? Bakit hawak mo ang cellphone ng asawa ko?”

Ilang sigundong natahimik ang kabilang linya at akmang magsasalita na sana si Samantha nang maunahan siya ng babae.

“Ayaw na umalis ng asawa mo sa akin at gustong sumama. Pwede mo ba siyang sunduin dito?” sagot ng babae at ganoon na lamang ang takot sa dibdib niya dahil sa kaniyang narinig.