CHAPTER 18Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—“Kyaaahh—”“Ahh! Ba't ka ba sumisigaw kararating ko lang!” Gulat na tanong ko pagkatapos ay hinampas si Kath na tinawanan lang ako.“Kasi naman te! May party na magaganap ahhhh!” Nginiwian ko nalang siya dahil kakaiba naman ang excitement niya at parang may kilig pa. “Bilis ng announcement ah, kahapon lang sinabi na maghintay ng ilang days. Anyway ba't ganiyan ka kasaya? Party lang naman ah,” ani ko at pinatabi siya para makapasok na ako. Humarang kasi siya tapos ay nagsisigaw na.“Sis, as you can see wala tayong boss right? Si manager lang nandiyan. Ngayon alam mo na?” Napatulala ako saglit at nag-loading.“Ha?” Buong pagtataka kong sabi. Sumimangot naman siya at hinampas ako.“Te siyempre 'yong boss dadati—”“Ano naman?” Napatakip ako agad sa bunganga ko dahil baka may makarinig. Ang bungangang 'to talaga.“Wait lang kasi. Patapusin mo muna ako. 'Yong boss daw natin ay twice palang pumunta rito. pangatlo raw sa Friday, kaya 'wag ka na
CHAPTER 19Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—NAGPINTIG sa tenga ko ang buses na iyon. Ngayon ay sigurado na talaga akong si Arkien ito. Pero paano nangyari 'yon? Ito ba 'yong trabaho na binabanggit niya? Teka lang. Don't tell me?“V-Velier?” Ramdam ko ang pagkagulat sa buses niya. Napapikit ako ng mariin at halos ayaw pang iangat ang ulo dahil iyon ang sinabi ng manager na 'wag iaangat hanggat hindi niya kami nalalampasan. Ngunit tuluyan na akong napaangat dahil hinawakan niya ako sa balikat at sinisili ang mukha ko kung ako ba talaga 'to.Sabay kaming napaatras at nanlalaki ang mata na nakatingin sa isa't isa. Kumakalabog pa rin ang dibdib ko dahil hindi ko inaasahan ang nalaman ko kahit hindi niya pa sinabi ay alam kong siya ang may ari nitong restaurant.“Ar-Arkien?” Buong pagtataka kong sabi. Nakatitig kami sa isa't isa.“What are you doing here?” sabay naming tanong, nang matauhan ay sabay rin kaming napatawa at hinampas ang isa't isa.“What are you doing here?” Ulit niya haba
CHAPTER 20Arkien Karz Sayvel POINT OF VIEW—It is Saturday morning but I'm still not planning to go out. Sabi kasi ni Velier ay magtatrabaho muna siya ngayon at bukas nalang daw mamamasiyal. I'm planning to court her but I don't know when. I'm finally sure about my feelings for her.It's hard for me to move since I'm not a romantic person, ganito siguro talaga kapag nagkulang sa pagpaparamdam ng pagmamahal ng isang pamilya. I don't want to blame them and just understand kaya pinili ko nalang manahimik and act like a heartless. I have a friends yes, but it's not enough hindi naman kami magkakasama lagi.But, Velier made me feel the love that I want. Hindi ko naman inaasahan na magugustuhan ko siya, I don't know the reason either. Basta ang alam ko I want her, I love her.Sa future ko ay nagpaplano na ako kaagad, if ever sinagot man ako ni Velier, do we need to build a business or a family first?Napatawa ako ng mahina sa kahit ano anong nasa scenario ang tumatakbo aa isip ko. I shoul
CHAPTER 21Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—TULALA ako mula kaninang umaga dahil sa sakit ng ulo ko ngayon. Wala ako sa mood pero pumasok ako sa school para maka pag practice. Hindi ko magawang lumingon sa araw dahil literal na masakit ang ulo ko ngayon kakaisip sa sinabi ni sir Adrius. Oo kailangan ko ng pera, pero hindi ko kailangang ipagpalit si Arkien dahil lang doon, ang tanong ay kung gaano ko nasisigurado na may gusto siya sa akin.Sapat na ba 'yong action niya kung wala namang salita. Sabi niya 'Action louder than speak' pero useless ang action kung 'yong speak kabaliktaran sa action. Malabo pa rin. Gusto ko ng sasabihin niya sa akin at hindi lang action. Ang gulo gulo.Dumating ang hapon at doon ko lang napansin na mag isa akong naglalakad papunta sa terminal ng bus para sa last trip. Doon ko rin lang napansin na walang ano mang text o missed call si Arkien sa akin. Hindi ko rin siya nakita buong araw sa school o kahit sunduin man lang ako. Naisip ko na baka busy lang si
CHAPTER 22Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—UMAGA nanaman pero hindi kagaya kahapon ay masaya ako ngayon. Pagkatapos kasi ng pag uusap namin doon at kaunting iyakan ay hinatid niya na ako rito para makapag pahinga na raw at makapag isip kung ano ang puwedeng idahilan para hindi matuloy ang binabalak na kasal.Isa-suggest ko sana na hindi ba puwedeng ipakilala na lang ako at sa akin siya ikasal ang kaso ang kapal naman ng mukha ko niyon. Pagkatapos ay baka wala pa ako sa kalingkingan ng paa pagdating sa yaman ng taong ikakasal para sa kaniya. Anong ihaharap ko? Ganda lang? Paano kapag nalugi ang kompanya anong gagawin ko? Rarampa sa harap nila? Hindi pa naman kasi tapos ng school year. 3 weeks or 4 weeks pa ata bago matapos. Ewan ko ba kung bakit ganito ang school na 'to napaka late at imposible.Pero nagpapractice naman na kami. Iniisip ko pa ang kapatid ko na papasok sa college next school year, walang mag po-provide sa kaniya kung 'di ako lang. Dahil sabi niya gano'n pa rin sila
“Good morning honey! How's your sleep hm?” Bungad ko sa anak ko na bagong gising. Niyakap ko naman siya ng mahigpit at hinalikan ko siya sa pisnge ng ilang beses. “Its okay mommy, is daddy still not home?” Napatigil ako sa biglaang tanong ng anak ko. Palagi niyang tinatanong ang bagay na iyan kapag gumigising, ngunit lagi ko namang idinadahilang matagal pa bago siya makakauwi kahit ang totoo ay wala ng kasiguraduhan kung uuwi o makikita niya ang ama niya. Dahil ngayon siguro'y nalimut na niya ng tuluyan ang alaala niya at kasalukuyan na siyang masaya ngayon sa iba.Bumuntong hininga naman ako bago sumagot. “Don't worry sweety, makikita mo rin ang daddy mo, come on, let's eat.” Pinatayo ko na siya at sabay kaming lumakad papunta sa kusina. Nadatnan naman naming hinahanda ng kasambahay ang mga pagkain.“Good morning madam.”“Good morning din po,” balik kong sagot.“Madam may tumawag po pala kanina.” Lumingon ako sa kaniya at seninyasan siyang ipagpatuloy.“May nag ha-hire po kasi sa in
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—“Alam mo, ikaw lang naman ang lumalaban una palang eh. Gusto mo malaman 'yong totoo? I used you. I didn't loved you, and I would never be. Tapos na ako sa 'yo. Let's break-up”Paulit ulit na katagang naririnig ko sa aking isipan magmula kahapon. I don't know how we end up like that. It hurts so much. Ang hirap pala bumangon sa umagang iisipin mong wala ng 'kayo' na babanggitin mo. Iyong alam mo sa sarili mong wala ng mayro'n sa inyo. Kahit gano'n ang ginawa niya ay minahal ko pa rin 'yong tao. Why I didn't notice na niluluko niya lang pala ako. Bakit hindi ko man lang naramdaman na hindi pala talaga totoo ang nararamdaman niya sa akin?Why do people still need to love someone kung sa huli ay maghihiwalay at magsasaktan din lang? Do love really need to feel pain in order to find the true meaning of this?He's my first love, Zackharu, almost 3 years na kami tapos mag e-end within minutes, gosh. We build
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—1 week past“Nandito ka nanaman?” Bungad ko sa taong nakita ko nanaman ng buong linggo. Walang ibang ginawa kung hindi pistehen ang buhay ko at hanapin ang utang na hindi ko naman mabayaran.“W-Wha—why? We're in the same school, it's normal.” Nginisian niya ako na pinalitan ko ng mapait na tingin.“Nye nye, hindi naman kita nakikita noon dito ah, saka ka lang nagpakita noong 4 year college ko na?”“Nakikita na kita noon, ikaw ang hindi para ka kasing walang pakialam sa paligid mo, I don't even know if you have a friend.”“So you mean, attractive ako sa 'yo?” Medyo makapal ang mukha kong tinanong sa kaniya.Ngumiwi siya sa akin. “I didn't say anything like that.” Humagalpak ako ng tawa sa sinabi niya. Deny pa eh.“Kahit na gano'n pa rin 'yon. It's rare.”“Im sorry babe, I'm late.” Kunwari akong nasuka dahil sa sinabi niya.“Kilabutan ka nga, lumayo ka sa akin allergic ako sa 'yo,” pabiro kong sabi at tumakbo paalis sa tapat ng library. Sa isang lin