Chapter 7

Zion 

“Hon, ayaw mo na ba sa ‘kin?” paawang sambit ni Gabby sa kabilang linya. Bigla na lang itong nagpanggap na humihikbi. “Naiintindihan ko. Pumayag lang din naman ako noong gabing ‘yon kasi ayaw kitang makitang nasasaktan, because I like you so much. Pero hinding-hindi ko ‘yon pagsisisihan kahit hindi mo ako pakasalan.” 

Medyo nahimasmasan si Zion nang marinig ang mga katagang iyon. “I’m just… not free today. But tomorrow night works for me,” bahagyang pagpapaliwanag ng lalaki. 

“Really? Thank you, hon!” natutuwang bulalas ni Gabby. 

“Yeah, see you.” Iyon lang at pinutol na ni Zion ang tawag. 

Sa totoo lang, walang nararamdaman si Zion para sa babae. Pero hindi niya pwedeng ipagwalang-bahala ang pinagsaluhan nila ng gabing ‘yon, when he was at his lowest. Niligtas siya nito, at kailangan niyang tanawin ang utang na loob na ‘yon sa pamamagitan ng kasal. 

Kung hindi nga lang nakiusap ang ina niya na pakasalan niya si Jyla ay malamang kinasal na siya kay Gabby. Ang tanging magagawa na lang niya ay ang tumawad ng dalawa pang buwan bago pakasalan ito, pagkatapos niyang hiwalayan si Jyla. 

***

Gabby

Hindi naman maalis ang ngiti sa mga labi ni Gabby sa sinabi ng kausap sa kabilang linya. “Mom, dad. Guess what? Pupunta si Zion dito bukas para mapag-usapan na natin ang kasal,” masayang anunsiyo niya at talagang tumili pa pagkatapos. 

Napapalakpak naman si Beth sa sinabi ng anak. “Mabuti naman! Pero, hindi ba ngayon mo pinapapunta si Jyla?”

Nabahiran naman ng pag-aalala ang mukha ni Rolly. “Paano kung makilala ni Jyla si Zion?” 

“Zion firmly believed na ako ang babaeng nakasama niya nang gabing ‘yon. Now, it all depends on Jyla. Kung sakaling hindi niya makilala si Zion, then it’s fine. But if she does find out, then we need to get rid of her.”

Nalaman lang ni Gabby ang totoong nangyari noong gabing ‘yon sa nanay niya na si Beth. At kagaya ng ina niya, handa siyang patayin si Jyla kung kinakailangan.

“Isa pa, Zion should never find out na you wanted him dead,” aniya sa ama. 

Napabuntong-hininga na lang si Rolly sa sinabi ng anak. “Salamat sa konsiderasyon, anak.” 

Maya-maya pa ay hinanda na ng pamilya ang lahat ng kailangan para sa darating na bisita nila kinabukasan, nang biglang pumasok ang kasambahay nila. 

“Ma’am, Sir, nandito na po si Ma’am Jyla,” pagbalita nito. 

“Sabihin mo sa kanyang bumalik siya bukas. We’re busy,” mataray na sagot ni Gabby.

Agad naman lumabas ang katulong para sabihin kay Jyla ang sinabi ng amo. 

***

Jyla

Gutom lang ang napala ni Jyla sa pinuntahan niya kaya naman nagpasya na lang siyang umuwi. Habang naglalakad siya pabalik sa apartment niya ay may nadaanan siyang nagtitinda ng fishball at kikiam kaya huminto muna siya at bumili. 

Habang nilalantakan ang mga biniling kwek-kwek at kikiam na binuhusan niya ng maraming suka ay napansin niya ang paghinto ng isang pamilyar na pigura sa harapan niya— si  Johann, ang assistant ni Zion. 

Nagpasya siyang ignorahin ang lalaki at nagsimula nang maglakad at nilampasan na nga ito. Hindi naman niya obligasyon na kaibiganin ang mga tauhan ni Zion, dahil ang tanging koneksyon lang nilang dalawa ay si Zoey. 

“Miss Jyla,” pukaw sa kanya ni Johann. Medyo bakas sa mukha ng lalaki ang pagkagulat dahil sa pang-iignora ni Jyla. 

Tumigil si Jyla sa paglalakad at pumihit patalikod. 

“Bakit?” 

“Pinapasundo po kayo ni Sir Calvino,” deretsong sagot ng lalaki. 

“Bakit daw?” naiinip niyang tanong.

“Baka raw kasi tumawag si Ma’am Zoey sa bahay at magalit kapag nalaman niyang hindi ka doon nakatira.” 

“Ah. Okay.” Naintindihan naman niya. Kailangan walang sabit ang pagpapanggap niya bilang asawa ni Zion.

Agad naman siyang sumunod sa lalaki at sumakay na nga sa dala nitong kotse. 

Medyo nagtaka siya dahil hindi siya nito dinala sa kabundukan. Sa halip ay dinala siya nito sa isang duplex suite na nasa magarang subdivision sa siyudad. 

Iginiya lang ni Johann si Jyla papasok sa loob ng magandang bahay at sinalubong sila ng isang babae na siguro ay nasa edad kwarenta na. Umalis din kaagad ang tagasunod ni Zion. 

Nginitian ng babae si Jyla at saka nagsalita. “Ikaw pala ang asawa ni Sir Zion. 

Medyo nahiya si Jyla sa tinuran ng babae. “Opo. Sino po sila?” 

“Tawagin mo na lang akong Manang Dindin. Sampung taon na rin ang nagtatrabaho dito kila sir. Sabi ni Madam sa ‘kin, ako na raw ang bahala sa’ yo. Halika, sumunod ka sa ‘kin,” yaya nito sa kanya.

Kung kamangha-mangha ang labas ng bahay, mas makapigil-hininga ang interior nito. Halatang hindi ordinaryong pamilya ang mga Calvino. 

“Manang Dindin, sino hong nakatira rito ngayon?” 

“Ay hindi ba nabanggit sa ‘yo? Dito dating nakatira si Sir Zion.”

So kaya siya dinala rito ni Johann dahi hindi na rito nakatira si Zion. Tamang-tama. Hindi na niya kailangang alalahanin ang upa. Isa pa ay hindi sila magkikita ni Zion madalas dahil mukhang sa mansyon naman ito umuuwi. Bukas ay plano na ni Jyla na kunin ang kaunting gamit niya sa bahay na kasya lang sa isang maliit na maleta. 

Umupo muna siya sa sofa nang mag-ring ang telepono. Agad na sinagot ni Dindin ang tawag. “Hello, ma’am? Opo! Opo, nandito siya. Nakaupo siya ngayon sa sofa. Sige, Ma’am!” sunud-sunod na sagot ni Dindin bago nito inabot kay Jyla ang telepono. 

“Kausapin ka raw ni ma’am.” 

Nakangiti niyang tinanguan ito at saka kinuha ang receiver. “Hello, Ma? Okay lang po ba kayo diyan?” nag-aalalang tanong niya. 

“Oo naman! Ikaw ba anak? Nakapag-adjust ka na ba sa bahay?”

“Medyo hindi pa, Ma. Masyadong maganda ang bahay niyo, eh,” biro niya sa biyenan.

Tumawa lang ang ginang sa kabilang linya. “Nasaan na nga pala ang lalaking ‘yon? Nandyan ba siya?”

Alam niyang hinding-hindi pupunta roon si Zion dahil nga naroon din siya, pero kailangan niyang magsinungaling nang kaunti para rito. “Pauwi na siya, Ma. Hintayin ko siya para sa hapunan.”

“O siya, sige. Ikaw na muna ang bahala sa asawa mo. Pag inaway ka tawagan mo lang ako, ah?” 

“Oo naman, ma. Pahinga na po kayo diyan. At maraming salamat po.”  

Pagkatapos ng tawag na iyon ay agad na binusog ni Jyla ang sarili sa napakaraming handa ni Manang Dindin. Pagkatapos ng masaganang hapunan ay inakay na siya nito papunta sa malaking banyo. Ito pa nga ang naghanda ng tubig niya sa bathtub na nilagyan pa nito ng oil, bath milk at maski mababangong rose petals. 

“Ayan, madam. Para gumanda lalo ang kutis mo. Ikukuha na rin kita ng roba, Madam. Hala siya, magbabad ka muna riyan. Aayusin ko na rin ang higaan mo.” Iyon lang at naglakad na ang babae palabas.

“Manang Dindin,” pagtawag niya rito bago ito tuluyang lumabas ng banyo. “Maraming salamat po.”

“Ay sus. Wala ‘yon! Sige na!” At tuluyan na ngang umalis ang matanda. 

Hindi maiwasan ni Jyla ang maging emosyonal. Grabe naman kasi siyang pagsilbihan ni Manang Dindin. Tapos, solo pa niya ang ganito kalaking banyo. Masyado na kasi siyang nasanay sa banyo sa kulungan na marami siyang kasabay kung maligo. 

She decided to enjoy the temporary luxury. Mamaya ay bigla itong bawiin sa kanya kinabukasan. Who knows? Kaya naman nagbabad na siya sa bathtub, pinapanood ang mga isda na naghahabulan sa aquarium.

Hindi niya alam kung gaano siya nagtagal sa pagligo. Halos ayaw na niya umahon, sa totoo lang. Sobrang gaan at ganda sa pakiramdam. Pero pinilit nya ang sarili niyang umahon. Ang kaso ay kinabahan siya nang hindi makita ang roba na sinasabi ni Dindin. Ni wala rin siyang makitang tuwalya sa loob. 

Siguro ay iniwan na lang ni Dindin sa labas dahil inisip nitong nag-umpisa na siyang maligo. Kaya naman binuksan niya ang pintuan ng banyo para sana kunin kung saan banda nilagay ni Dindin ang roba. Imbes na makita ang roba ay nabangga niya ang isang matipunong pangangatawan. 

Ganoon na lang ang tili niya nang makita kung sino ang nabangga.