Desperation's Door

Chapter 1: Desperation’s Door

"Isang cheeseburger meal po ba, Ma'am?" tanong ni Amara habang pilit na pinipigilan ang pagod sa kanyang boses. Isang oras na lang at matatapos na rin ang kanyang shift, ngunit tila napakabagal ng oras sa isang gabi kung kailan punung-puno ng customers ang fast-food chain na pinagtatrabahuhan niya.

 

“Gawin mo nang large ‘yan,” tugon ng customer na halatang naiinip na.

 

“Noted po, Ma'am. Pakihintay na lang po sandali.” Amara flashed a polite smile, kahit ramdam niya ang pangangalay ng pisngi.

 

Pinagsumikapan niyang igapang ang pag-aaral upang makatapos, ngunit ng tumungtong siya sa edad na labingwalo pilit na siyang pinahinto sa pag-aaral ng kanyang mga magulang para makatulong sa mga ito. Ilang buwan na lang sana graduate na siya ng senior high school pero wala na siyang magawa kundi sundin ang mga ito kahit labag sa loob niya. Sa ngayon apat na taon na siyang service crew at araw-araw siyang nagsusumikap para lang mabuhay at makatulong sa kanyang mga magulang.

 

Napabuntong-hininga siya habang inaayos ang tray. Ang init sa loob ng kusina, ang tunog ng fryer na hindi humihinto, at ang paulit-ulit na pag-aasikaso sa orders—lahat ng ito ay naging parte na ng araw-araw niyang buhay.

 

Minsan, iniisip niya kung ganito na lang ba palagi.

 

"Hanggang kailan ako magtitiis?" tanong niya sa sarili, pero mabilis na pinalis ang panghihina. Hindi siya pwedeng bumigay—hindi ngayon.

 

Sa kabila ng lahat ng hirap, hindi niya maiwan ang mga magulang niya. Kahit na madalas silang malulong sa sugal at pinaparatangan siya ng pagiging pabigat, mahal niya ang mga ito. Minsan, lasing na lasing ang ama niya at sinisisi siya sa lahat ng problema. Ang ina naman niya, walang ibang inatupag kundi ang pag-asa sa sugal na balang araw ay makakaahon sila sa hirap.

 

Hindi mabilang ang pagkakataong umuuwi siya na may pasalubong, umaasang matutuwa ang mga ito, ngunit imbes na pasasalamat ay masasakit na salita ang natatanggap niya.

 

"Wala kang mararating sa buhay na 'yan, Amara."

 

"Kahit anong kayod mo, hindi mo kami kayang iligtas sa kahirapan."

 

Paulit-ulit na tumatagos sa isip niya ang mga salitang iyon. Pero hindi niya magawang magalit. Kahit gaano kasakit, pamilya pa rin niya ang mga ito.

 

"Amara!" Naputol ang pagmumuni-muni niya sa tawag ni Myla, isa sa mga kasamahan niya sa trabaho. Halata sa mukha nito ang pag-aalala habang papalapit sa kanya.

 

"Bakit?" tanong niya, bakas ang pagkalito sa boses niya.

 

"Nasa labas si Kuya Tony… may kailangan kang malaman," anito, mahina ang tono ngunit bumigat ang dibdib ni Amara sa pag-aalalang nadama niya.

 

Nagmamadali siyang naglakad palabas ng counter, at bumungad sa kanya si Kuya Tony—ang kapitbahay nila na katrabaho niya din, ngunit day off nito ngayon. Napansin niyang nanginginig ang mga kamay nito habang hawak ang cellphone.

"May nangyari ba Kuya Tony?" nag-aalalang tanong niya dito.

 

“Amara…” napalunok ito bago nagsalita ulit. “Naaksidente ang mga magulang mo. Nasa ospital sila ngayon.”

 

Naramdaman niya ang biglaang panlalamig ng katawan. Para bang huminto ang paligid at tanging tunog ng tibok ng puso niya ang naririnig niya.

 

"A-Anong… anong nangyari?" nanlalambot ang tuhod niya, pilit na itinatago ang panghihina.

 

"Sumalpok ang tricycle na sinasakyan nila sa isang truck. Kritikal ang lagay nilang dalawa, Amara. Kailangan nila ng agarang operasyon at sabi sa ospital malaki ang kinakailangang halaga."

 

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Sa maliit niyang kita, paano niya mapo-pondohan ang operasyon ng dalawa? Wala siyang ipon. Walang ibang matatakbuhan. Galit ang mga kamag-anak nila sa mga magulang niya, kaya nasisiguro niya na hindi siya matutulungan ng mga ito

 

Ngunit isang pangalan ang pumasok sa isip niya.

 

Raiden Alcantara.

 

Isang pangalang hindi niya kailanman inisip na lalapitan. Ngunit wala na siyang ibang pagpipilian.

 

Limang taon na ang nakalipas, isang gabing hindi niya makakalimutan. Pauwi siya noon galing sa eskuwela nang makita niya ang isang lalaking duguan sa isang madilim na eskinita. Halos hindi gumagalaw, may sugat sa tagiliran, tila inabandona ng mundo.

 

Wala siyang inisip noon kundi ang tumulong. Dinala niya sa isang clinic, kahit alam niyang wala siyang pera panggastos. Buong gabi siyang nag-alaga, hindi alintana ang takot. Hindi niya alam kung sino siya—ni hindi niya tinanong ang pangalan nito. Sa huli, basta na lang itong nawala, iniwan siyang may tanong kung sino siya sa likod ng malamig nitong anyo. Lumipas ang dalawang linggo ay namukhaan niya ang lalaki na naibalita sa isang news sa telebisyon, kaya nalaman niya na Raiden ang pangalan nito.

 

Ngayon, siya naman ang nangangailangan. At siya lang ang naiisip niyang lalapitan.

 

Alam niyang delikado. Ang naririnig niya tungkol kay Raiden ay hindi maganda—isang malupit at walang pusong lalaki. Pero ano pa ang magagawa niya? Kung hindi siya kikilos ngayon, baka mawalan siya ng pamilya.

 

"Bahala na…" bulong niya sa sarili, pilit na pinapalakas ang loob.

 

Nang makarating siya sa gusali ng Alcantara Group, natigilan siya sa pintuan. Ang laki ng gusali—tila ba sumisimbolo sa agwat ng mundo nila. Mula sa isang simpleng service crew patungo sa isang makapangyarihang billionaire.

 

"Anong kailangan mo rito?" tanong ng receptionist na tila ba sinusukat siya mula ulo hanggang paa.

 

"May appointment ka ba kay Mr. Alcantara?" dagdag nito, malamig ang boses.

 

"Wa-wala po. Pero… kailangan ko po siyang makausap. Emergency po."

 

Napairap ang babae. "Pasensya na, miss, pero hindi basta-basta nakakausap si Mr. Alcantara."

 

Nangingilid na ang luha sa mga mata ni Amara. "Pakiusap po… importante lang talaga."

 

Bago pa makasagot ang receptionist, bumukas ang elevator. Napatingin siya roon—at nanlamig ang buong katawan niya.

 

Doon sa harapan niya, sa loob ng mamahaling suit, nakatayo si Raiden Alcantara.

 

Matangkad, may tindig na nakakatakot, at ang matatalim na mata nito ay diretso sa kanya.

 

Nang magtagpo ang mga mata nila, bumalik sa kanya ang lahat—ang gabing iniligtas niya ito, ang takot, at ang pag-asang kaya nitong sagipin ang buhay ng mga magulang niya ngayon.

 

Naglakad ito at nilampasan siya, ngunit desidido si Amara na makausap ito kaya agad niya itong sinundan.

 

“Anong ginagawa mo rito?” malamig na tanong ni Raiden, hindi man lang nag-abalang itago ang pagkainip sa kanyang boses.

 

Huminga siya nang malalim, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang mga tuhod. “Kailangan ko ng tulong mo.”

 

Humarap ito sa kanya at napangisi—isang mapanganib at mapanuyang ngiti. “Tulong?” Umangat ang isang kilay nito. “At bakit ko gagawin ‘yon?”

 

Dumagundong ang dibdib ni Amara. Alam niyang hindi magiging madali ito, pero hindi siya pwedeng umatras ngayon. “Naaksidente ang mga magulang ko,” mahina niyang sabi. “Pareho silang kailangang operahan. Malaki ang halaga, at… hindi ko kayang bayaran.”

 

Isang katahimikan ang bumalot sa pagitan nila bago muling nagsalita si Raiden, mas malamig pa kaysa kanina. “Bakit ko paproblemahin ang buhay ng mga magulang mo?”

 

Napakapit si Amara sa gilid ng kanyang damit, sinusubukang pigilan ang luhang namumuo sa kanyang mga mata. “Dahil minsan kitang iniligtas,” matapang niyang sagot, pilit na isinusumbat ang nagawa niya para sa kanya. “Naaalala mo ba? Kung hindi dahil sa akin, baka patay ka na ngayon.”

 

Nagkaroon ng bahagyang pagbabago sa ekspresyon ni Raiden, ngunit agad din itong nagbalik sa malamig na maskara.

 

“Kahit ano gagawin ko, Raiden. Basta matulungan mo lang ako.”

 

Nagtagal ang katahimikan. Nakakatakot ang paraan ng pagtingin nito sa kanya—parang hinuhubaran siya ng bawat lihim. Alam niyang naglalaro ito ng mapanganib na laro, pero wala na siyang ibang mapuntahan.

 

Hanggang sa lumapit si Raiden, ang mga mata nito ay puno ng isang bagay na hindi niya mabasa.

 

“Kung gusto mo ng tulong ko,” bulong nito, “handa ka bang tanggapin ang kapalit?”

 

At sa sandaling iyon, alam niyang pumasok siya sa isang larong hindi niya alam kung paano tatapusin.