A Cage of Gold

Chapter 4: A Cage of Gold

Amara stirred awake, her body sinking into the softness of an unfamiliar bed. Masyadong malambot ang kutson—malayo sa manipis na foam na kinagisnan niya sa kanilang maliit na kwarto. Napalingon siya sa paligid, napakalawak at elegante ang silid. Mga mamahaling kagamitan, malalapad na bintana na tinatamaan ng liwanag ng araw, at isang chandelier na parang nagkakahalaga ng isang taon niyang sweldo.

Ngunit sa kabila ng marangyang paligid, ang dibdib niya ay parang pinipiga.

Nakakulong siya. At si Raiden Alcantara ang may hawak ng susi.

Napakurap siya nang bumalik ang alaala ng mga nakaraang oras—ang pagpirma niya sa marriage contract, ang kanyang mga magulang na nasa bingit ng kamatayan, at ang malamig na titig ni Raiden habang pwersahang isinama siya sa bahay nito.

Tumayo siya at lumapit sa bintana. Kitang-kita niya ang malawak na hardin at ang mataas na pader na parang naghihiwalay sa kanya sa tunay na mundo. Para siyang ibong ikinulong sa ginintuang hawla.

Kailangan niyang malaman ang kalagayan ng kanyang mga magulang.

Agad siyang bumalik sa kama at kinuha ang cellphone na iniwan sa bedside table. Mabilis niyang tinawagan ang ospital. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang naghihintay ng sagot.

"Good morning, Alcantara Medical Center, how may I help you?"

Huminga siya ng malalim bago magsalita. "Pwede ko bang malaman ang kalagayan ng mga Dela Cruz? Ako po ang anak nila? Nagpa-admit kagabi. Car accident victims."

Ilang saglit ng katahimikan bago nagsalita ang nurse. "Nasa ICU pa rin po sila, Ma’am. Stable na ang kalagayan ng inyong ama, pero ang inyong ina…"

Napakagat-labi si Amara sa kaba. "Ano po? Kumusta siya?"

"Maselan pa rin ang kondisyon niya pero sabi ng mga doctor mabuti daw at naoperahan siya agad, kung naantala pa baka hindi na umabot ang inyong ina. Pero h'wag po kayong mag-alala Ma'am, ginagawa po ang lahat para mailigtas siya."

Napapikit siya sa labis na pag-iyak. Kahit papaano, buhay pa ang kanyang ina—salamat kay Raiden.

"Salamat… salamat po."

Pinatay niya ang tawag at napaupo sa kama, nanginginig ang katawan. Hindi niya alam kung paano siya mapapasalamatan sa binatang minsan niyang iniligtas, ngunit ngayon ay tila bumihag sa kanya kapalit ng tulong.

"Maganda bang balita?"

Napapitlag siya sa malamig na boses na iyon. Napalingon siya at nakita si Raiden na nakasandal sa pintuan ng silid. Nakasuot pa rin ito ng itim na suit, na para bang kahit sa loob ng bahay ay hindi iniiwan ang awtoridad.

"Kailan kaya siya natutulog?" tanong niya sa sarili.

"S-Stable na raw sila," sagot niya, pilit na pinapanatili ang lakas ng loob. "Salamat sa tulong mo."

Lumalim ang titig ni Raiden, naglakad palapit sa kanya. "Huwag mo akong pasalamatan, Amara." Tumigil ito sa harap niya, napakalamig ng mga mata. "Wala akong ginagawang libre."

Napalunok siya. Alam niyang hindi iyon isang simpleng kasunduan. Ang presyong babayaran niya ay higit pa sa isang pirma sa kontrata.

"Kung gusto mong manatiling buhay ang mga magulang mo, gawin mo ang parte mo."

"Ginawa ko na," mahinang tugon niya. "Pinirmahan ko ang kontrata. Ano pa ba ang gusto mo?"

Nakangisi si Raiden, isang mapanganib na ngiti na tila bumalot ng lamig sa paligid. "Hindi lang papel ang gusto ko, Amara." Inilapit nito ang mukha sa kanya, ang hininga nito ay mainit na dumampi sa kanyang balat. "Ang gusto ko… ay ikaw."

Nanginginig ang mga tuhod niya habang nakatitig sa lalaki. Hindi siya makagalaw. Hindi niya mawari kung galit o takot ang nangingibabaw sa kanya.

Bumuntong-hininga si Raiden at tumalikod. "Bumaba ka at kumain. Hindi ko hahayaan na mahimatay ka sa gutom sa bahay ko."

Pagkatapos mag-ayos, bumaba si Amara sa malawak na dining area. Ang lamesa ay punong-puno ng masasarap na pagkain—mga bagay na hindi niya kayang bilhin kahit magtrabaho siya nang sampung taon.

Nakaupo na si Raiden sa dulo ng lamesa, pinagmamasdan siya habang papalapit.

"Maupo ka."

Tahimik siyang sumunod. Hindi niya kayang tingnan nang diretso ang lalaki. Kinuha niya ang isang piraso ng tinapay, ngunit halos hindi niya malasahan ang kinakain.

Naramdaman niya ang titig ni Raiden na parang bumabasa sa kanyang isipan. "Bakit hindi ka kumakain? Wala ka bang gana, Mrs. Alcantara?"

Napapikit siya sa narinig. Sa mata ng mundo, asawa na siya ng isang lalaki na halos hindi niya kilala—isang lalaking hindi nag-aatubiling kontrolin ang bawat aspeto ng buhay niya.

"Hindi pa tayo kasal," mahina niyang sabi.

"Sa mata ng batas, kasal na tayo," sagot nito, puno ng kumpiyansa. "At habang nabubuhay ang mga magulang mo, mapipilitan kang manatili sa tabi ko."

Kahit gaano katapang ang ipinapakita ni Amara, hindi niya kayang itago ang panginginig ng kanyang dibdib.

"Bakit ako, Raiden?" tanong niya sa wakas. "Sa dami ng babaeng pwedeng piliin mo, bakit ako ang napili mong pakasalan?"

Saglit na katahimikan. Akala niya hindi na ito sasagot, ngunit nang magsalita ito ay nanlamig ang buong katawan niya.

"Dahil ikaw ang babae na minsang sumira sa plano ko."

Nanlaki ang mata niya sa gulat. "Anong ibig mong sabihin?"

Umangat ang isang kilay ni Raiden, ang ekspresyon ay mahirap basahin. "You’ll find out soon enough."

Bago pa siya makapagtanong ulit, tumayo si Raiden at tumingin sa kanya na parang nagbababala. "Simula ngayon, Amara, ako ang may-ari ng buhay mo. Kaya masanay ka na."

Iniwan siya ni Raiden sa malamig na dining area, ngunit ang mga salitang binitiwan nito ay parang matalim na kutsilyong bumaon sa kanyang puso.

Ano ang ginawa niya sa nakaraan upang mapoot sa kanya ang isang lalaking minsan niyang iniligtas?

Pagkatapos umalis ni Raiden sa dining area, nanatili si Amara sa kanyang kinauupuan. Hindi niya alam kung paano babalikan ang normal niyang buhay—o kung may babalikan pa siya.

"Ma’am, gusto n’yo po ba ng kape?"

Nagulat siya sa malambing na boses mula sa likuran. Isang babae na tinatayang nasa tatlumpu’t limang taong gulang ang nakangiti sa kanya. May katamtamang taas ito at ang suot nitong uniporme ay maayos na nakaplantsa.

"Ako po si Ate Leni, isa sa mga kasambahay dito."

Nag-init ang mata ni Amara sa hiya. Hindi niya namalayang umiiyak na pala siya. Pinunasan niya agad ang pisngi. "Pasensya na po... Ah, hindi na po. Ayos lang ako."

Umupo si Ate Leni sa kabilang silya at may inabot na tissue. "Mahirap makisabay sa ugali ni Sir Raiden," bulong nito. "Pero hindi naman po siya masamang tao… medyo matigas lang talaga ang puso."

Bago pa siya makasagot, lumapit ang isang matandang lalaki na halatang sanay sa paghawak ng awtoridad. Nakaayos ang buhok nito sa likod, at suot nito ang isang klasikong black-and-white butler uniform.

"Kung may kailangan po kayo, Ma’am Amara, maaari n’yo akong tawagin. Ako po si Mang Fred." Hindi ito ngumingiti, pero may lambing ang boses na tila pinapakalma siya.

Nagpasalamat siya sa dalawa. Sa gitna ng kalituhan at lungkot, kahit paano ay nagkaroon siya ng kaunting pag-asa. Hindi siya nag-iisa sa loob ng ginintuang kulungan na ito.