Deal with the Devil

Chapter 3: Deal with the Devil

Nanginginig ang mga daliri ni Amara habang hawak ang ballpen. Ang bawat letra sa kontratang nasa harapan niya ay tila naglalaman ng kapalit na hindi niya ganap na maunawaan—isang kasal na hindi kailanman pumasok sa isipan niyang papasukan sa ganitong paraan.

Kaharap niya sa mesa si Raiden, tahimik at walang bakas ng alinlangan sa matalim na titig nito. Sa gilid ay naroon ang isang lalaking nasa edad kuwuarenta, pormal ang kasuotan at may matalas na obserbasyon—si Atty. Marcos, isang kaibigan ni Raiden at ang legal na saksi sa kasunduang ito.

“Kailangan ko lang ng pirma mo,” malamig na wika ni Raiden, walang bahid ng emosyon sa boses nito.

Napalunok si Amara, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang kamay. Iniisip niya ang imahe ng kanyang mga magulang—mahina at walang malay sa ospital. Kung hindi siya papayag, maaaring hindi na niya sila muling makitang buhay.

Para sa kanila ‘to. Wala nang ibang tutulong sa ‘kin.

Pumikit siya ng mariin bago tuluyang inilapat ang ballpen sa papel. Sa bawat dampi ng dulo nito, pakiramdam niya ay mas lalo siyang hinahatak pababa sa isang kasunduang hindi na niya mababawi.

Isang huling hinga ang pinakawalan niya bago pinirmahan ang pangalan sa dulo ng dokumento.

“Good girl,” bulong ni Raiden, halatang kontento sa naging desisyon niya. Inabot niya ang papel kay Atty. Marcos. “Asikasuhin mo na ang lahat ng legalities.”

“Of course, Mr. Alcantara,” tugon ng abugado bago inayos ang dokumento sa kanyang maletang itim. Sa loob ng ilang segundo, naiwan silang dalawa ni Raiden sa opisina—at muling bumalot ang tensyon sa pagitan nila.

“Let’s go,” malamig na sabi ni Raiden habang tumayo ito.

Hindi na nagtanong pa si Amara. Alam niyang oras na para puntahan ang ospital.

Pagdating sa Alcantara’s Medical Center, halos hindi makasabay si Amara sa bilis ng mga pangyayari. Sa isang iglap, iniutos ni Raiden sa mga tauhan ng ospital na asikasuhin ang lahat—mula sa operasyon ng kanyang ina hanggang sa lahat ng gastusin. Wala siyang sinasabi, ngunit halata sa galaw nito ang impluwensya at kapangyarihan.

Ngunit hindi iyon ang mahalaga kay Amara. Ang iniisip niya ay ang kalagayan ng kanyang mga magulang.

“Tapos na akong makipag-usap sa direktor. Inaayos na nila ang schedule ng operasyon,” malamig na sabi ni Raiden nang makalapit ito sa kanya. “You can visit them for a while. I’ll handle the rest.”

Halos hindi na nakapagsalita si Amara. Tumango lamang siya at mabilis na naglakad papunta sa ICU.

Sa loob ng kwarto, bumungad sa kanya ang kalunos-lunos na kalagayan ng kanyang ina. Nakasuot ito ng oxygen mask, may benda sa ulo, at ang payat na katawan nito ay napapalibutan ng iba’t ibang tubo.

Napahawak siya sa bibig, pilit na pinipigil ang hikbi.

“Ma…” bulong niya habang dahan-dahang lumapit. “Andito na ako… Huwag kang susuko, please.”

Nasa tabi ng kama ang kanyang ama—wala ding malay at may benda din sa ulo. Lalong tumindi ang kirot sa kanyang dibdib.

Gusto niyang manatili doon. Gusto niyang bantayan sila hanggang sa magising sila. Ngunit naalala niya ang kasunduan. Hindi siya maaaring manatili.

“Amara.”

Napapitlag siya sa tinig ni Raiden sa likuran. Nang lingunin niya ito, naroon pa rin ang malamig nitong ekspresyon, ngunit may kung anong bumabakas sa mga mata nito—isang damdaming hindi niya mawari, pinagmamasdan nito ang kanyang ama’t ina.

“Kailangan na nating umalis,” agad na sabi nito.

“Ayaw ko… Gusto kong bantayan sila—”

“Hindi ka na isang malayang babae,” malamig ngunit matigas nitong tugon. “Simula ngayon, ako ang masusunod.”

“Hindi ako p’wedeng sumama sa’yo!” Mabilis na umatras si Amara, pilit na iniiwas ang sarili kay Raiden. “Dito lang ako, kailangan ako ng mga magulang ko—”

Isang mapanganib na titig ang bumungad sa kanya nang humakbang si Raiden papalapit. “Bayad na ang operasyon nila, Amara. Ginawa ko na ang parte ko. Ngayon, oras mo nang tuparin ang kasunduan natin.”

Napasinghap siya nang maramdaman ang mainit niyang palad na marahas na humawak sa kanyang braso. “Pakiusap…” Mahina ang tinig niya, halos hindi na niya maramdaman ang tuhod niya sa takot at pagod. “Bibigyan mo naman ako ng oras sa kanila, ‘di ba? Sandali lang, Raiden…”

Ngunit tila bingi ito sa pagsusumamo niya. Hindi ito natitinag—hindi nakitaan ng kahit anong awa sa malamig na ekspresyon nito.

“Sa akin ka na ngayon, Amara.” Matigas ang bawat salitang binitiwan niya bago niya ito biglaang buhatin sa kanyang bisig na para bang wala itong bigat.

“Raiden! Bitawan mo ako!” Nagpumiglas siya, pero tila bakal ang braso nito na hindi matitinag. Pinupukaw ng takot at desperasyon ang bawat hibla ng kanyang katawan. “Kailangan nila ako! Hindi ako p’wedeng umalis—!”

“Ginawa ko na ang parte ko,” ulit nito, mababa at puno ng awtoridad ang boses. “Ngayon, sumunod ka. ‘Wag mo akong subukang suwayin, Amara.”

Dinala siya nito palabas ng hospital room na hindi man lang inalintana ang tingin ng mga nurse at doctor. Sa labas, isang itim na luxury car ang naghihintay. Mabilis siyang isinakay ni Raiden sa passenger seat at malakas na isinara ang pinto bago ito umikot upang sumakay sa driver’s seat.

“You’re mine now, Mrs. Alcantara,” bulong niya bago pa niya paandarin ang sasakyan.

Kasabay ng pagharurot ng kotse, hindi na napigilan ni Amara ang pangingilid ng luha niya. Ang bawat kilometro ay tila naglalayo sa kanya sa mga magulang niyang nangangailangan ng kanyang pag-aaruga.

“Please, Raiden,” mahina niyang bulong. “Isang araw lang, hayaan mo akong manatili sa ospital.”

Napalingon ito sa kanya, ang mapanganib na titig ay naging mas matalim pa. “Wala sa kasunduan natin ‘yan, Amara.”

Wala siyang nagawa kundi ang manahimik habang dinadala siya nito sa lugar na hindi niya alam kung kailan siya makakawala.

The sleek black car stopped in front of a massive iron gate. Amara’s heart pounded as the gate slowly opened, revealing a grand estate glowing under the evening lights. The place was breathtaking—but it felt as cold as the man who owned it.

Raiden stepped out and walked to her side. Before she could react, he opened the door and pulled her out.

“Huwag mong isipin na makakatakas ka rito,” he said firmly, gripping her wrist. “Simula ngayon, susunod ka sa gusto ko.”

"Nakikiusap ako... gusto ko lang bantayan ang mga magulang ko—"

"And how will you help them if you’re here arguing with me?" His voice was cold. "I’m the only reason they’re still alive, Amara. Huwag mo akong subukan."

Her heart ached at his words. He was right—without him, her parents wouldn’t survive. As much as it hurt, she had no choice but to stay.

He led her inside the enormous mansion. Everything around her screamed wealth—polished floors, high ceilings, and expensive art. She felt out of place in his world.

They climbed the grand staircase in silence until they reached a door. Raiden opened it and tossed her onto the bed.

"Simula ngayon, dito ka titira," he said. "At tandaan mo—akin ka na."

Amara’s throat tightened, but she held back her tears. She was trapped, bound by a deal she couldn’t escape.

"Asawa na kita sa papel," Raiden continued, stepping closer until his towering frame loomed over her trembling form. "At balang araw, isasakatuparan natin 'yan. Whether you like it or not."

She clenched her fists. "Wala kang karapatang gawin 'to sa akin."

A cruel smile crossed his lips. "May karapatan ako, Amara. Pinili mo 'to nang lumapit ka sa akin at magmakaawa."

As he turned to leave, Amara took a deep breath. "Bakit mo ginagawa 'to? Niligtas kita noon—ito ba ang sukli mo?"

Raiden froze for a moment. His face was unreadable, and whatever he was thinking, he kept it to himself.

"Matulog ka na," he said, his voice colder than ever. "Dahil bukas, magsisimula ang tunay mong obligasyon."

When the door closed behind him, Amara slumped onto the bed. Her body trembled—not just from fear, but from the reality of what she had signed up for.