Iyak lang ako nang iyak sa loob ng silid ni Tatay habang niyayakap ni Raheel. Bakit kailangan pa naming mamili? Bakit humantong sa ganito ang kasakiman nila? Nanganganib ang buhay nina TJ at Tatay. Kailangan naming magdesisyon kaagad at sundin ang sinabi nila. Ayokong mamili. Gusto ko pang mabuhay at makasama ang pamilya ko. "Kailangan kong puntahan si Tatay. Kailangan niya ang tulong ko..." namamaos kong sabi. Halos hindi ko na makilala ang boses ko. Hinaplos ni Raheel ang likod ko. Umiiyak na rin siya. Pareho kaming nahihirapan sa sitwasyon kasi buhay ng pamilya namin ang nakasasalay sa amin. "I'll give up the company," nanginginig ang boses niya. "Wala akong pakialam kung mamamalimos ako pagkatapos kong iligtas si TJ." Yumakap ako ng mahigpit sa kaniya. "Pupuntahan ko si Tatay." Kumalas siya sa yakap ko. "Anabelle..." Umiling-iling siya. "Alam kong mahalaga siya sa 'yo at alam nating hindi niya magugustuhan ang desisyon mo." "Mabubuhay lang si Tatay kapag nawala na ako, Raheel
Raheel's POV "Papatayin mo ba ako?!" asik ko kay Logan nang muntik niya na akong mabaril sa ulo. Pinagtulongan naming buhatin si Anabelle papasok sa kotse ko. Isang minuto na lang at sasabog na ang buong building. Binuhay ko kaagad ang makina ng kotse at pinaharurot ito paalis. Nakahinga ako ng maluwag nang nakalayo na kami bago sumabog ang building. "Check her vitals!" utos ni Dra. Charlotte sa kasama niyang nars pagkarating namin sa bahay niya. "Kayo na po ang bahala kay Anabelle. Kailangan kong iligtas ang anak namin at ang Tatay niya," bilin ko kay Dra. Charlotte at hinalikan ang noo ni Anabelle. "Hintayin mo ako rito. Ililigtas ko silang dalawa," bulong ko bago siya tuloyang iniwan kay Dra. Charlotte. "Let's go, Heel. Nakahanda na ang lahat," saad ni Logan pagkatapos niyang kausapin ang mga pulis. Natunton na namin ang pinagtataguan ni Jude Montefalco at ang totoong lugar na pinagdalhan nila sa Tatay ni Anabelle. Wala sa lumang building si Tito Damien dahil nasa puder ni Ju
Napapikit ako nang iputok ni Jude ang baril. Dahan-dahan akong nagmulat nang napagtantong walang masakit sa katawan ko. Nabitawan din ako ng mga tauhan niya. Pag-angat ko ng tingin, namilog ang mga mata ko nang nakita ko si Zeus na nakikipagsuntukan sa kay Jude. "Traydor!" sambit ni Jude at pilit na iniiwasan ang bawat suntok ni Zeus na tumama sa katawan niya. "Pinatay mo ang ama namin! Papatayin din kita!" galit na sigaw ni Zeus at sinuntok ang mulha ni Jude. Hinawakan ako ng mga tauhan ni Jude. Hindi ako makatakas kasi nakapusas ang kamay ko. Kailangan kong makuha ang susi para matulongan ko rin si Zeus. Natatakot ako na baka malagay na naman sa alanganin ang buhay niya. Sinipa ko ang mukha ng dalawang lalaking nakahawak sa akin at tumakbo ng mabilis upang magtago sa malaking puno. Pinaputokan nila ako kaya gumulong ako sa lupa. Sinilip ko ang mga tauhan ni Jude, hinahanap ang taong may hawak ng susi. Parang lalabas ang kaluluwa ko sa kaba nang bigla akong paputokan at muntik
Hindi ko mapigilan ang sarili kong yakapin si Tito Damien nang masilayan ko siyang nakaupo sa tabi ng dagat habang ginagamot ang mga sugat niya sa katawan. Kaagad kong pinunasan ang namumuong luha sa mga mata ko nang tapikin niya ang likod ko. "I'm fine, hijo," bulong niya at niyakap ako pabalik. "How's my daughter?" Kumalas ako sa yakap. "She's alive. Nasa mabuting kalagayan din siya. Nasagip namin siya bago sumabog ang lumang building." Bakas sa mukha niya ang pag-aalala sa kalagayan ng anak niya. Napasinghap siya at hinawakan ang kamay ko. "Maraming salamat, Raheel. Alam kong nahihirapan ka rin sa sitwasyon. Salamat dahil hindi mo pinabayaan ang anak ko." "Responsibilidad ko na rin po kayo kasi ama kayo ni Anabelle. Mabuti na lang at naabutan namin siya sa lumang building bago ito sumabog kasi ang buong akala niya nandoon po kayo." Nang makarating kami sa bahay, agad kong binuhat si TJ mula sa pagkakayakap ni Logan. Nakahinga lang ako ng maluwag kanina nang nasilayan ko an
Buong linggo akong wala sa wisyo, iniisip ko pa rin ang lalaking tumawag sa akin. Kaboses siya ni Knight, pero hindi ako pwedeng maniwala kaagad lalo na't kitang-kita sa mismong mga mata ko ang mukha niya bago siya inilibing. Gusto kong sabihin kay Logan ang tungkol doon, pero baka hindi niya ako paniwalaan at mapagkamalang baliw. "Mukhang may malalim ka na namang iniisip," saad ni Anabelle pagkabalik niya sa kwarto namin bitbit ang dalawang kape. Masama ang panahon dahil may bagyo kaya buong araw kaming nasa loob ng kwarto namin. Tinanggap ko ang isang baso ng kape at maingat itong inilagay sa ibabaw ng table ko. "Ayos ka lang ba? Ilang araw na kitang napapansin sa pagiging tahimik mo. May problema ba?" nag-aalalang tanong ni Anabelle at tumabi sa akin. Humiga siya sa hita ko. "Kung may problema ka, pwede mo naman 'yan ikwento sa akin. Huwag mong solohin ang problemang 'yan, Raheel." Napasinghap ako at sumimsim ng kape. "Kailan mo huling napanaginipan si Knight?" Nangunot an
Kumatok muna ako ng tatlong beses bago pumasok sa kwarto ng anak naming si TJ. Nakita kong nakahiga na si Anabelle sa tabi ng bata habang nakayakap. Sumandal ako sa gilid ng pinto pagkatapos ko itong isara. Pinagmasdan ko ang aking mag-inang mahimbing nang natutulog. Umupo ako sa tabi ni TJ. Naisipan kong dito na lang din matutulog kung hindi ako tatabihan ni Anabelle. Yayakapin ko na sana ang anak namin nang napansing nagmulat ng mata si Anabelle at diretsong nakatingin sa akin. "Anong ginagawa mo rito?" tanong niya sabay taas ng kilay niya. "Matutulog," tipid kong sagot at humiga. "Sinusundan mo ba ako?" "Anabelle, susundan talaga kita kahit saan ka pa magpunta. Matulog ka na lang diyan. Baka magising ang bata." "Doon ka sa kabilang kwarto matulog. Naiirita ako sa tuwing nakikita ko ang pagmumukha mo," iritadong saad niya at umupo sa kama. Bumangon ako at naglakad papalapit sa kaniya. "Ang init-init ng ulo mo. Matulog na tayo," sabi ko at hinawakan ang kamay niya, ngunit mabi
Nang magising ako kinabukasan, wala na sa tabi ko si Anabelle. Binalot ko ang katawan ko ng kumot at kumuha ng damit sa closet nang mapansing wala na sa sahig ang mga gamit ko kagabi. Napalingon ako sa banyo nang narinig ang pagbukas ng pinto. Nakita ko si Anabelle, nakasuot ng bathrobe. "Bakit hindi mo ako ginising? Sabay dapat tayong maliligo," sabi ko at niyakap siya ng mahigpit. Hinalikan ko ang noo niya pababa sa mapupula niyang labi. "Mahimbing ang tulog mo kaya hindi na kita ginising," sagot niya at ipinulupot ang mga kamay sa beywang ko. "Maligo ka ulit. Sabayan mo ako," pilyong saad ko at sinimulang halikan ang leeg niya. "Raheel, katatapos ko lang maligo. Magbibihis na ako." "Sabayan mo akong maligo. Simula nang tumira tayo rito hindi mo na ako sinasabayan," sabi ko at nagkunwaring nagtatampo. "Naiinggit ako kay TJ kasi nasa kaniya lahat ng atensyon mo. How about me, Anabelle? Kailan mo ba ako bibigyan ng atensiyon?" Kinurot niya ang ilong ko at hinalikan ang labi
Anabelle's POV Tinikman ko ang chocolate cake na binake ni Raheel. Ilang araw na siyang nag-e-ensayo sa paggawa noon nang bigla akong nag-crave ng cake. Hindi ko mapigilang mapangiti sa sarap at lambot ng cake. "Masarap!" komento ko at sinubuan siya. "You like it?" nakangiting tanong niya at dinilaan ang pang-ibabang labi niya. Tumango ako. "Pwede naman tayong bumili ng cake sa labas. Pero mas pinili mong ipag-bake ako." Kinurot ko ang ilong niya at ninakawan siya ng halik sa labi. "Mommy, patikim ako," sabi ni TJ, na kararating lang sa kusina. Binuhat ni Raheel ang bata at pinaupo ito sa ibabaw ng mesa. Nilagyan ko ng isang hiwa ang maliit na plato at sinubuan si TJ. Takam na takam naman ang anak namin nang matikman ang cake na ginawa ni Raheel. "How's school, TJ?" tanong ni Raheel. Hinubad niya ang sapatos ng bata at pinunasan ang pawis. "I got a perfect score!" masiglang sabi ni TJ at binuksan ang bag niya. Lumapad ang ngiti ko nang nakita ang perfect score niya sa Mathema
January 11, 2024 TBSB is now signing off na po. Yes po, tinuldukan ko na ang book na ito. Hanggang Book 3 lang siya kasi nakapagpasya na ako na gawing separate books ang Book 4 at Book 5. Baka next week ay masimulan ko na siya at mai-apply. Maraming salamat sa pagsama sa akin nang mahigit pitong buwan. Wala akong balak tapusin ng ganito kaaga ang librong ito kasi nagbabalak pa akong magsulat ng kwento sa mga apo ng Del Fuego, pero lahat ng 'yon ay naglaho sa isipan ko simula noong October 2024. Sa mga taong nagtiwala at patuloy na sumuporta sa akin, maraming salamat po. Sa mga taong nakilala ko rito, ikinagagalak ko po kayong makilala. Isa sa mga dahilan kaya maaga kong tinapos ang TBSB ay dahil magiging abala na ako next month o after ng LET 2025. I'm a student po. A 4th year student taking up a Bachelor of Secondary Education Major in Mathematics. Magiging abala na po ako sa mock board review kaya baka mawala ako pansamantala sa GoodNovel. Simula po bukas, ipagpapatu
Brielle’s POV Maingat na pinarada ni Mark ang kotse sa labas ng gate ng aming bahay. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at siniil kaagad ang labi ko ng halik. Nangunot ang aking noo nang kagatin niya ang labi ko. Itinulak ko siya palayo sa akin. Nang tingnan ko siya, namumula ang mga mata niya. “May problema ka ba sa akin?” Tinaasan ko siya ng kilay at pinagkrus ang aking mga braso. Ngumisi siya, dahilan kaya uminit ang ulo ko. “It’s our wedding anniversary, pero hindi mo man lang maalala.” Napakagat-labi ako at nag-iwas ng tingin sa kaniya. Biglang nanuyo ang aking lalamunan. Sa sobrang busy ko sa ospital ay hindi ko na namalayan kung anong petsa na ngayon. Humakbang ako palapit sa kaniya, mukhang nagtatampo siya sa akin kasi nakalimutan ko ang wedding anniversary namin. “Sorry na. Nakalimutan ko. Alam mo namang marami akong iniisip na problema, ‘di ba?” Niyakap ko siya, pero hinawi niya ang kamay ko. “Sa lahat ng pwedeng makalilimutan, wedding anniversary pa talaga
Brielle’s POV “Baby, come here,” sabi ni Mark akin nang pumasok siya sa aming kwarto. “Hey, ilabas mo lang lahat ng hinanakit mo,” bulong niya at niyakap ako ng mahigpit. “Just cry and cry hanggang sa mawala ang sakit…” “I missed him already,” mahinang sabi ko at kumalas sa yakap niya. Pinunasan ko ang aking mukha gamit ang palad ko at hinawakan ang picture frame ni Daddy. “Can’t believe it that you’re gone, Dad…” Umupo ako sa kama. Napansin ko agad ang pagtabi niya sa akin. Hinawakan niya ang ulo ko at pinasandal sa balikat niya. “Thank you for killing that bastard.” Tiningnan ko si Mark, bakas sa mukha niya ang pagkagulat. “Thank you for saving me, Mark. Kung pareho kaming nawala ni Daddy, baka mas lalong hindi kakayanin ni Mommy at ng mga kapatid ko.” “Hindi mo kailangang magpasalamat. Asawa kita. Obligasyon kita. Responsibilidad ko ang protektahan ka.” Hinaplos niya ang aking mahabang itim na buhok. Bumuntong-hininga ako. Isang taon na ang nakalipas mula nang nawala si D
Mark’s POV Basang-basa ako ng tubig-ilog, halos hindi na makahinga sa pagod at takot. Nakayakap ako kay Brielle, ang katawan niya ay walang buhay na nakasandal sa akin. Ang puso ko ay tila tumigil sa pagtibok. Hindi ko alam kung paano ko siya nailabas sa malamig na tubig, ang tanging nasa isip ko lang ay mailigtas siya. “Brielle,” bulong ko sa kanyang tainga, ang boses ko ay halos hindi marinig. “Brielle, please.” Pinagmasdan ko ang kanyang mukha, ang kanyang mga labi ay namumutla, at ang kanyang mga mata ay nakapikit. Naalala ko ang lahat ng mga nangyari. Ang pagkidnap sa kanya, ang paghabol ko kay Luigi, ang pag-iwas sa mga bala, at ang pagtalon ko sa ilog para lang mailigtas siya. Lahat ng iyon ay parang isang malabong panaginip. “Brielle…” Pinagpatuloy ko ang pag-alog sa kanya, umaasang kahit papaano ay magising siya. “Gising na, please. Kailangan kita. Huwag mo akong iiwan. Kailangan ka namin. Hinihintay ka ng mga anak natin.” Ginawa ko na ang lahat para masagip siya. Nags
Brielle’s POV Napabalikwas ako ng bangon at napahawak sa leeg ko. Nakahinga ako ng maluwag nang mapagtantong panaginip lang ang lahat. Walang kadenang nakatali sa mga kamay at paa ko. Wala ring sugat ang aking paa. Buhay pa ako. Pinasadahan ko ng tingin ang buong silid. Madilim ang paligid. Hinanap ko ang switch ng ilaw at binuksan ‘yon. Pagkabukas ko sa ilaw, mukha kaagad ni Luigi ang nakita ko. Napaatras ako pabalik sa kama nang makita ang hawak niyang baril. “We are leaving,” matigas niyang sabi at hinawakan ng mahigpit ang braso ko. “Pakawalan mo ako!” Pilit kong binawi ang aking braso sa kaniya. “Tama na! Nasasaktan ako!” Napamura ako nang bigla niya akong sampalin sa pisngi. “Sasama ka sa akin!” sigaw ni Luigi. “Hindi ako sasama sa ‘yo! Pakawalan mo na ako!” Itinutok niya ang baril sa akin. Namilog ang aking mga mata nang maaalala ang nangyari sa panaginip ko. Bigla na lang lumambot at nanginig sa takot ang aking tuhod. Hindi ako pwedeng mamatay dahil kailangan
Brielle’s POV “Let me go!” sigaw ko nang marahas akong hilahin ni Luigi papasok sa loob ng van. I can’t believe it. He kidnapped me. Bagay na hindi ko aakalaing magagawa niya sa akin. He raped me. Ilang gabi niya akong ginagamit. Diring-diri na ako sa sarili ko. “Luigi, I’m begging you. Pakawalan mo na ako,” pagmamakaawa ko. “Nakuha mo na ang gusto mo, ‘di ba? You raped me…” halos hindi ko na makilala ang boses ko nang bumagsak ang mga luha ko. “I won’t do that, Brielle. You’re mine.” Hinawakan niya ang pisngi ko. Hinalikan niya ang labi ko, pero kinagat ko ang labi niya. Tumawa siya at mahigpit na hinawakan ang aking braso. “Kaya pala baliw na baliw ang asawa mo sa ‘yo kasi ang sarap-sarap mo.” Marahas niyang hinalikan ang leeg ko. Ginamit ko ang natitirang lakas sa katawan ko upang pigilan siya sa gagawin niya. “Kill me, Luigi! Huwag mo na akong pahirapan pa!” sigaw ko sa kaniya. “Ano pa ba ang gusto mong gawin sa akin? You touched me multiple times. Please let me go. M
Mark’s POV Mag-iisang buwan na mula nang ma-kidnap si Brielle sa airport. Habang tumatagal ay mas lalo lang akong kinakabahan. Ilang araw na rin akong hindi makatulog at makakain ng maayos sa kaiisip kung saan siya dinala. Sa tuwing may nababalitaan akong may natagpuang katawan sa iba’t ibang lugar ang mga pulis, hindi ko mapigilan ang sarili kong magpunta sa lugar dahil baka si Brielle na ‘yon. Ang kalusugan ng triplets ay naaapektuhan na rin dahil ilang linggo nang nawawala si Brielle. Hinahanap na siya ng mga anak namin. Sa tuwing naririnig ko ang pag-iyak nila, parang hinihiwa ang puso ko. “Wala pa rin bang balita tungkol sa kapatid ko?” matigas na tanong ni TJ nang dumating ang mga pulis sa bahay nila. Nagpaalam ako kay Kaisha na aalis muna dahil may tatawagan lang ako. Dinial ko kaagad ang numero ng tauhan kong nagbabantay sa lahat ng mga kinikilos nina Lander, Jarren, at Karina. Sila lang ang mga taong gagawa ng ganito sa akin. Wala akong ibang taong pwedeng paghinalaan
Mark’s POV Tatlong araw na ang nakalipas at hanggang ngayon wala pa rin kaming balita kay Brielle. Wala kaming maiturong suspect dahil hindi namin makita ng maayos ang mukha ng taong kumuha kay Brielle sa CR. Napatingin ako sa pinto nang bigla itong bumukas at nakita kong pumasok sa loob ang aking biological mother. Nag-iwas ako ng tingin at itinuon ang aking atensiyon sa computer. “Hijo, pwede ba tayong mag-usap?” mahinang sabi niya. “Ano naman ang pag-uusapan natin?” Pinatay ko ang computer at humarap sa kaniya. “Para saan?” “Tungkol sa kompanya…” Ngumisi ako. “Hindi pa naman ako namumulubi kahit na nawala ang mga bagay na pinaghirapan ko. Hindi ako interesado sa kompanya ninyo.” Bumuntong-hininga siya at lunapit sa akin. “I need you, hijo…” Nangunot ang aking noo. “Mukhang nakalimutan mo yatang mas pinili mo ang isa pang anak sa labas ni Papa kesa sa akin. Gusto ninyong ibigay ang posisyon na ‘yon para sa akin, pero may kondisyon. Nang hindi ko sinunod ang kagustohan n
Mark’s POV Kanina ko pa tinatawagan si Brielle, pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko. Nandito ako ngayon sa airport, naghihintay sa kanila. Nauna akong bumalik sa Pilipinas dahil inasikaso ko ang mga ari-ariang ninakaw ng aking mga kapatid: hotels and resorts ay nakapangalan na sa kanila. Sa tulong ng aking magaling na lawyer, may posibilidad na mabawi ko ang mga ari-ariang nawala sa akin. Sa ngayon, dahan-dahan ko munang babawiin ang mga bagay na pagmamay-ari ko. Hinding-hindi na ako magpapakaduwag at magpatalo sa takot. Kumaway ako nang makita ko sina TJ at Kaisha, hindi nila kaagad ako napansin kaya tinawagan ko si Kaisha. Kasama nila ang triplets. Mabilis silang tumakbo patungo sa kinaroroonan ko. “Nasaan si Brielle?” tanong ko at nilapitan ang mga bata. “Kanina pa namin siya hinahanap. Nagpaalam siya kanina sa amin na pupunta muna raw siya sa banyo, pero hanggang ngayon aay hindi pa nakabalik,” sagot ni Kaisha. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Dalawang buwan ng