Chapter 7

"Diana..."

Mula sa pagkakahiga ay bumangon ako nang marinig ang nag-aalalang boses ni lola Remedios.

"Lola, bakit po? May masakit po ba sa inyo?"

Umiling ito saka mapait na ngumiti. "Isang linggo mo ng pinagtataguan si Darius. Ngayon ay nasa labas na naman at naghihintay sa'yo."

Just hearing his name is enough to feel the excruciating pain inside my heart.

Hindi ko pa siya kayang harapin lalo na ngayon na magulo ang isipan ko. Baka bumulahaw lang ako ng iyak sa harapan niya at baka panghinaan ako ng loob na hiwalayan siya.

Muli akong humiga at itinakip ang kumot sa buong katawan ko, saka unti-unti na namang nag-uunahan ang luha sa aking mga mata.

"Diana, apo... Ano ba talaga ang nangyari at nagkakaganito ka?" naguguluhang tanong ni lola.

Napakagat-labi ako, pinipigilan ko ang hikbi na gustong kumawala sa bibig ko.

"Diana..."

Hindi ako umimik. Hindi dapat malaman ni lola Remedios ang nangyari no'ng araw na pinatawag ako ni Madam Lorna. Mas mabuti pang sarilinin ko na lang ang lahat.

Mayamaya lang ay tumayo na ito nang wala talagang marinig mula sa akin. Pagkatapos ay umalis na rin ito. Saka ko pa pinakawalan ang mahihinang hikbi.

Kinabukasan, pinaunlakan ko ang imbitasyon ni William na kumain sa labas. Sa mamahaling restaurant sa bayan kami kumain.

"Diana, this is for you."

Nag-angat ako ng tingin nang marinig ang boses ni William. Kanina pa ako nakayuko, pinaglalaruan ang pagkain sa hawak kong tinidor.

My gaze darted to the small red velvet box.

"Open it," masaya nitong utos.

I don't want to. I know what's inside, and I don't want to accept it, but... I have to.

I reached for the box and opened it. A sparkly diamond ring was in front of me.

"Your engagement ring," muling usal ni William saka kinuha ang singsing at siya na mismo ang nagsuot sa daliri ko.

I can't say a word. Not a single word. Para akong robot na sunud-sunuran dito.

"Wow! It fits perfectly on your finger, Diana!" masayang turan nito.

I can't take it anymore. I need to breathe.

"Excuse me, William, pupunta lang ako sa powder room."

"Sure."

Mabilis akong tumayo at umalis. Pagdating sa powder room ay kaagad akong naghilamos ng mukha.

Ilang minuto akong nagtagal sa loob bago lumabas. Nakayuko ako kaya hindi ko napansin ang lalaking nakabangga ko sa hallway.

"I'm sorry."

"Diana?"

Nanlamig ang buong katawan ko nang marinig ang baritonong boses ni Darius. Nag-angat ako ng ulo at nakasalubong ko ang nagtataka niyang tingin.

May halong pag-aalala at pagtataka ang nakikita ko sa mga mata niya, pero hindi rin nito maitago ang pananabik sa akin.

"Namumutla ka, Diana, okay ka lang ba?" masuyong tanong nito saka hinaplos ang magkabilaan kong braso bago ako niyakap nang mahigpit.

"My God! I miss you, love," mahinang usal nito, halata sa boses ang pananabik.

Samantalang ako ay naluluha naman. Hindi ako makapagsalita at hindi ko rin siya magawang yakapin. Alam kong niri-respeto lang niya ang desisyon ko nitong mga nakaraang araw na ayaw ko siyang makita o makausap sa tuwing pumupunta ito sa bahay.

I fluttered my eyelashes several times to stop the tears that threatened to flow.

Kumawala ako mula sa pagkakayakap sa kaniya. And then, I managed to find my own words. "Darius, ano ang ginagawa mo rito?"

He smile proudly. "Dito na ako nagpa-part-time job at duty ko sa ganitong oras."

"G-ganoon ba..." Umiwas ako ng tingin sa kaniya.

"Siya nga pala, ano ang ginagawa mo rito, love?"

Muli ko siyang tiningnan sa mukha at sa pagkakataong ito, nagkaroon ako ng lakas ng loob para kausapin siya ng masinsinan.

"Darius, p'wede ba tayong mag-usap pagkatapos ng trabaho mo?"

Napakunot ang noo nito habang matamang nakatitig sa mukha ko. Halata siguro sa mukha ko na problemado ako at wala sa sarili.

"Sige, pupuntahan kita mamaya sa inyo–" Natigilan ito nang dumating si William at inakbayan ako.

"What took you so long?" malambing na bulong sa akin ni William

Halatang sinadya nitong akbayan ako at pabulong na magsalita dahil nasa harapan namin si Darius. Gusto ko siyang sigawan dahil sa galit na nararamdaman, hindi ganito ang inaasahan kong mangyari.

Selos, pagtataka at higit sa lahat ay pang-unawa ang rumehistro sa mukha ni Darius habang nakatiim-bagang na nakatitig sa aming dalawa ni William.

Iwinaksi ko ang braso ni William ngunit inakbayan din ako ulit. Pinandilatan ko siya ng mga mata saka muling iwinaksi ang brasong nakaakbay sa akin.

"What's wrong, Diana?" tanong ni William na kunwari ay nagtataka.

Akma niya akong aakbayan ulit ngunit kaagad naman akong hinila ni Darius palapit sa kaniya sabay tulak kay William.

"Back off!" matigas ang boses na asik ni Darius habang mahigpit na hawak ang kamay ko.

I wanted to cry because just holding his hand makes me feel safe and comforted. I squeeze his hand tightly afraid that he will let me go.

Please don't let me go, I whisper in the back of my mind.

William grinned. "Hey, who the fuck are you?!"

"I'm her boyfriend," may pagmamalaking sagot ni Darius.

Pagak na napatawa si William. "As far as I remember, she's my fiancè."

Mas lalong nagdilim ang mukha ni Darius, palagay ko ay gusto na nitong suntukin si William na abot hanggang tainga ang pagkakangisi.

"Just look at her finger, dude!"

Napansin ko ang pagtaas-baba ng adam's apple ni Darius bago itinaas ang kamay ko na hawak nito.

Naningkit ang mga mata nito at mas lalong nagdilim ang mukha dahil sa galit. Nagtagis ang mga bagang nito.

"Darius, let's talk." Sa wakas ay nahagilap ko rin ang sariling boses.

Umiling ito. "No. Wala tayong dapat pag-usapan, Diana. This is a misunderstanding."

"Darius..."

"Ihahatid kita pauwi," saad nito saka kinaladkad ako palabas sa restaurant.

"I'll wait here, babe!" narinig pa naming sigaw ni William.

Walang tigil na naglakad si Darius patungo sa sakayan ng mga tricycle habang mahigpit na hawak ang isa kong kamay.

"Darius, ano ba!" Nagpumiglas ako kaya nabitawan niya ang kamay ko.

Napahinto kami sa isang tabi.

"Diana–"

"Maghiwalay na tayo," sabi ko sa basag na boses.

"Six years na tayo, Diana, ngayon pa ba tayo susuko?" wika nito sa mahinahong boses. "Alam ko na may problema ka ngayon kaya sabihin mo sa akin, handa akong hatian ka sa problema mo."

Pagak akong napatawa. I don't want to share my burdens to him. Ayaw kong makahadlang sa kinabukasan nito.

"Wala akong problema. At tama si William, engaged na kami."

"What the hell are you talking about, Diana? Sabihin mo sa akin na nagbibiro ka lang." Bumalatay ang matinding sakit sa mukha nito.

"I'm tired, Darius. Pagod na ako. Pagod na pagod na ako." Hindi ko na napigilan ang mga luha ko.

"Eh, 'di magpahinga ka," walang emosyong sagot nito. His jaw clenched while looking at me.

"Hindi mo ako naiintindihan, Darius..."

"Naiintindihan kita, Diana. Handa akong intindihin ka kapag gusto mo ng space o gusto mong mag-isip o gusto mong mapag-isa. Pero sana naman maisip mo na nandito ako, handang makinig at tumulong sa'yo."

Saglit na katahimikan ang namagitan sa aming dalawa. Gusto ko siyang yakapin pero hindi ko magawa dahil bumabalik sa isipan ko ang sinabi ni Madam Lorna sa akin na mananagot kami ng lola ko kapag hindi nabayaran ang utang namin sa kanila.

"Diana, please don't do this..."

"Pagod na ako sa kahirapan, Darius. At least si William may pera, lahat ng gusto ko maibibigay niya at hindi na kami maghihirap ni lola," saad ko habang patuloy ang pag-iyak.

Parang dinudurog ang puso ko sa sakit lalo na nang makita ko ang mukha ni Darius na nagulat sa sinabi ko. Kilala niya ako, ni minsan hindi ako nagreklamo sa kung ano ang kaya niyang ibigay sa akin.

"Iyon lang ba ang problema, Diana? Madali lang solusyunan 'yan. Titigil ako sa pag-aaral at magtatrabaho ako para kahit papaano–"

"Stop it, Darius! Kahit ano'ng gawin mo, hindi mo mapapantayan si William! Just please leave me alone!"

Namula ang mga mata nito na para bang naiiyak saka bumagsak ang mga balikat. Pakiramdam ko ay sinaksak ako nang paulut-ulit dahil sa sakit na nakikita ko sa mukha ni Darius.

He was hurt.

Please hug me... lihim kong usal kahit imposible ngunit parang narinig nito dahil bigla niya na lang akong niyakap.

"Please, love... Konting tiis na lang, makakaya rin natin 'to dahil magkasama tayo. Hindi ba't nangako tayo na walang iwanan?"

Napahagulhol ako nang iyak saka niyakap ko rin siya nang mahigpit. Parang ayaw ko na siyang bitawan pero kailangan.

"Hindi na ako masaya sa'yo, Darius, please let me go."

"Pasasayahin kita ulit, Diana. I promise," sagot kaagad nito sa naiiyak na boses.

Umiling-iling ako saka inilayo ang sarili rito. "Magpapakasal na ako kay William next month."

Naihilamos ni Darius ang dalawang kamay sa mukha. He looks hurts and frustrated.

Wala na akong masabing kasinugalingan dahil hindi ko na kaya ang sakit na nararamdaman. Sakto namang huminto ang kotse ni William sa tapat namin.

"Goodbye, Darius. Sana maging masaya ka." Tinalikuran ko na siya ngunit kaagad niyang nahawakan ang isa kong kamay.

"Diana, please stay with me. Kung pera ang kailangan mo magsisikap ako–"

"I said stop it!" Galit kong iwinaksi ang kamay niya na nakahawak sa akin. "Kahit kailan hindi mo maibibigay ang gusto ko, Darius! Sawa na ako sa hirap ng buhay dahil patuloy lang tayong minamaliit at inaapakan ng mga taong mas nakakaangat sa atin! Ayaw ko na sa ganitong buhay!"

Natigilan ito at nakatulalang napatitig sa luhaan kong mukha. Mas matinding sakit ang nakikita ko sa mga mata nito. Sa lahat ng mga binitiwan kong salita rito ay malamang pati ego at pride nito bilang isang lalaki ay nasagi ko, kaya ganoon na lang ang dobleng sakit na nararamdaman nito ngayon.

Hindi na rin ito nakagalaw sa kinatatayuan, hinayaan niya na lang akong sumakay sa kotse ni William. Mas lalo akong napahagulhol nang iyak.

Hindi ko kayang sabihin dito ang totoong rason dahil alam kong papatayin nito ang katawan sa kakatrabaho mabayaran lang ang utang namin sa pamilya Davis. At ayaw kong mangyari 'yon. Ayaw kong sirain ang magandang kinabukasan nito dahil lang sa akin.

Nakaandar na ang kotse nang makita ko mula sa side mirror si Darius, hinahabol nito ang kotse, mas lalo namang binilisan ni William ang pagpapatakbo.

Samantalang ako ay mas lalo namang napaiyak.

"Forget about him, Diana," usal ni William.

Gusto ko ng sabihin dito na ihinto ang kotse pero dahil sa kaiiyak ko ay hindi ko na magawa pang magsalita.

"We will build our own happy family, I promise," dagdag pa nito saka masuyong hinawakan ang palad ko.

Mas lalo akong humagulhol nang iyak dahil namimis ko na ang init ng palad ni Darius kapag hinahawakan ang palad ko. Alam kong hindi ko na siya mayayakap at mas lalong hindi ko na mahahawakan ang mga kamay niya.

I looked at the side mirror where I can see Darius chasing the car. My heart is in so much pain right now that I was struggling to breathe.

Darius, you're forever my love. I hope someday, you will find the happiness you deserve and the woman who will love you forever.

I closed my eyes and let the pain embrace me and think that maybe we are not meant to be.

***