“Ryan, let’s break up.”
“Huh?” Habang kumakain ako ng binili kong banana cue ay nagulat ako sa sinabi ni Diana, ang girlfriend ko.
Ni hindi ko na nagawang nguyain pa yung kalahating saging na umuusok pa sa init. Sa pagkabigla ko ay nilunok ko na agad.
“Anong sabi mo?” tanong ko sa kanya habang pilit nilalabanan ang nakakapasong init sa dila ko.
“Sabi ko, maghiwalay na tayo.” Tugon nya sabay abot ng binili kong stick ng hotdog. Tender Juicy, ito ang palagi nyang binabanggit na paborito nya. Kaya kapag may sobrang pera lang ako ay binibilhan ko talaga siya nito.
Tulad ngayon. Banana cue para sa akin at hotdog on stick naman para sa mahal ko. Kung dati, excited siyang kainin agad ang binibigay ko, ngayon ay biglang wala siyang gana. Ni hindi man lang nya ito tinikman, bagkus ay isinauli pa sa akin.
“Wait---- What? I mean… Why?”
Alam kong meron akong mga pagkukulang. Hindi ako tulad ng ibang boyfriend na galante sa mga kasintahan nila. Wala pa kasi akong sapat na pera at kelangan ko pang magtrabaho ng iilang part-time jobs para lang makapag-aral ako.
Pero mabuti akong boyfriend. Maayos akong tao. At higit sa lahat, hindi ako yung tipo na nakikipaglaro lang.
“There’s no why, Ryan. Hindi lang tayo bagay.” Ang simpleng tugon nya.
“Putcha naman Diana. One year na tayong magkasintahan. Tapos yan lang sasabihin mo, ‘Hindi tayo bagay?’
“So, ano ang gusto mong marinig?”
“Yung totoo. At least yung maiintindihan ko.”
Something tells me, na hindi ko magugustuhan kung anuman ang sasabihin ni Diana. Muntik na akong panghinaan ng loob. Kumalabog ang dibdib ko na parang nabibingi ako sa lakas ng tibok ng aking puso.
May hinala akong masasaktan lang ako, pero ganyan ako eh. Gusto kong pagsabihan ako ng diretso.
“Yung totoo?! Huh!” Kinuha nya ulit ang stick ng hotdog mula sa aking kamay at padabog na itinapon sa lupa.
“Yan ang totoo, Ryan. I’ve been lying to you. Ang mga sinabi kong gusto at paborito ko, sinabi ko lang ang mga iyon dahil hanggang doon lang naman ang kaya mo. But the truth is, you are pathetic, poor and so way below my league.”
Para akong nabulunan sa narinig ko. Mapagkumbaba at mahinahon- ito ang pagkakakilala ko kay Diana. For the first time, ibang-ibang Diana ang kaharap ko.
“Ano, ha? Gusto mo pa? Ito. Ang akala mo, galing ako sa isang middle class family diba? Sabi ko, ang papa ko ay may munting negosyo at yung mama ko ay isang housekeeper. Naalala mo? Puwes, lahat din yun, hindi totoo. My family’s filthy rich, so rich, they could buy out our school in a heartbeat. This lousy street? Hah! My family can take all of this land and turn it into an entertainment hub, any time. That’s how rich my family is. Now, Ryan, tell me, do you understand why I said na hindi tayo bagay?”
Napailing lang ako at hindi makapaniwala.
“You’re lying, right?” A part of me was still hoping that Diana was just joking and that everything was nothing but an elaborate prank.
“No, Ryan. This is the real me, and Diana’s not even my real name.” Nang makita nya na talagang nagulat ako sa rebelasyon, hindi nito napigilang tumawa.
“I just told you. Everything is possible with money. Getting into a third-rate university under a fictitious name is never difficult for someone like me.”
After a good laugh, she sighed and seriously looked at me.
“I know you’re smart, Ryan. But sorry, hindi tayo magka-level. So do yourself a favor and forget about me. And also, I’m already betrothed to someone. I’m going back home to marry him. Don’t ever try to find me after today. This is goodbye.”
Pagkatapos nito ay tumayo na si Diana sa pagkakaupo sa tabi ko at nagsimulang maglakad patungo sa gilid ng kalsada.
“Bakit, Diana? Bakit ka pa pumayag na maging girlfriend ko kung hindi mo pala ako minahal?”
Hindi ko namalayan, umagos na pala ang luha ko dulot ng magkahalong poot at panliliit sa sarili.
Sandali syang tumigil at tumingin sa malayo.
“No reason. I just thought it was fun. Bagong experience, yun lang. Don’t flatter yourself, Ryan. It could have been anyone. Swerte mo nga at ikaw ang natipuhan ko.”
At muli syang naglakad papalayo sa akin. Parang dinurog ang puso ko. Pinulbos ng mga salitang iyon. So, swerte pa ako nito? Paano naging mapalad ang isang dukha na niyurakan na nga ang pagkatao nya, ay dinurog pa ang puso nang pinong-pino?
Natanaw ko ang isang magarang sports car na huminto sa tabi ng kalsada malapit kay Diana. Bumukas ang pinto ng driver’s seat at lumabas ang isang matangkad na lalaki na kulay ginto ang buhok. May kagwapuhan ito na pinatingkad pa ng suot nitong mamahaling damit.
“Nadia!” Ang magiliw nitong sabi sabay kaway kay Diana.
Nadia! Ito ba ang tunay na pangalan ni Diana?
Nakaramdam ako ng matinding kurot sa dibdib nang pumasok na si Diana sa loob ng kotse. Nanginginig ang kalamnan ko dahil gusto ko siyang pigilan, magmakaawa na h’wag akong iwan, pero parang naubos na ang lakas ko sa lahat ng mga natuklasan ko ngayong araw.
Napatingin ang lalaki sa may gawi ko. Nagkatinginan kaming dalawa. May kung ano sa mga titig nya na hindi ko mawari. Napabuntong-hininga pa ito at umiling bago pumasok muli sa loob.
Agad humarurot ang kotse habang naiwan akong nakatanaw sa papalayong imahe ng sasakyang lulan ang mahal ko. Ang matingkad at kumikinang-kinang na kulay ng kotse ay parang isang punyal na tumarak sa damdamin kong naghihingalo.
I just sat there the whole time like a frozen piece of wood. My mind was a total mess. I totally lost track of time.
Nagulantang na lang ako nang tumunog ang telepono ko. Noon ko lang napansin na madilim na pala ang paligid.
Si Diana! Baka siya ang tumatawag. Baka gusto nyang makipagbalikan. Baka nga naman nagbibiro lang siya kanina. Baka… Baka…
Nanginginig ang kamay ko habang binubuksan ang aking telepono. Agad akong nanlumo nang makita ko kung sino ang tumatawag. Si Jade. Ang kaibigang matalik at roommate ni Diana.
“H-ello.” Ang matamlay kong sabi.
“Ryan, pwede bang puntahan mo ako dito sa apartment?” ang diretsong tugon ng nasa kabilang linya.
“Jade, andyan ba si Diana? Pwede ba siyang makausap?” Nagbabakasakali kong tanong.
“Sorry, Ryan. Wala na dito si Diana. Umalis na siya, pinauwi na ng mga magulang nya.” Narinig ko ang malalim nitong buntong-hininga bago nagpatuloy. “At h’wag mo na siyang hahanapin. Hindi na siya babalik pa.”
Nanlumo ako at naramdaman kong gumuho ang mundo ko, kasama na ang mga pangarap na binuong kasama siya at ang pag-asa ng masayang bukas.
“Ano pa ang silbi kung pupunta ako d’yan, kung nakaalis na pala siya?”
Matagal na natahimik si Jade bago muling nagsalita.
“Alam kong nasaktan ka, Ryan. Bukas, aalis na rin ako. Hindi na tayo magkikita. Wala ka bang gustong malaman tungkol kay Diana? Kung wala pala, ay…”
“Wait. Jade, pupunta ako dyan. Hintayin mo ako.”
--------
Ilang bote na ng beer ang naubos namin ni Jade. Nang dumating ako sa apartment na inuupahan nila ni Diana ay may nakahanda nang inumin.
Gulong-gulo ang isip ko. Ang dami ko pang nalaman tungkol kay Diana mula kay Jade. Pareho pala silang dalawa na galing sa mayamang pamilya. Magkababata sina Jade at Diana. Si Diana ay unica hija ng kanyang pamilya at matagal nang nakatakdang ikasal sa isa sa pinakamayamang binata sa kanilang lugar.
Hindi ko ugaling maglasing, pero ngayon ay nais ko talagang mawala sa aking sarili. Hindi ko na mabilang ilang beses akong napaiyak, lalo na nang mapansin ko na wala na ngang natitirang bakas man lang naming dalawa ni Diana sa loob ng kwarto nito.
Ang mga litrato namin sa ibabaw ng cabinet, ang mga regalo ko na mumurahing stuffed toys na dati ay nasa kama nya. Wala na ang mga ito.
Kahit na pinigilan ako ni Jade ay pilit kong pinasok ang kwarto ni Diana dahil hindi ko lubos maisip na talagang iniwan na nya ako.
“Itinapon na lahat ni Diana.” Ang maikling sabi ni Jade sa akin.
“Bakit? Bakit, mo ginawa sa akin ito Diana? Bakit?” Sa labis na dalamhati at kalasingan ay tuluyan nang umikot ang paningin ko kasabay nang pagdilim ng aking paligid.
----------
Naalimpungatan ako sa langitngit ng umuugang kama. Kasabay nito ang isang mahinang ungol ng isang babae.
Babae?
Mula sa mahinang ilaw ng lampshade sa tabi ng kama, napagmasdan ko ang ganda ng babaeng nakatitig lang sa akin nang buong pagmamahal habang magkasugpong ang aming mga katawan.
“Diana, ikaw ba yan?” Agad umagos ang luha sa aking mga mata. “H’wag mo akong iwan, please?”
Tumango siya at dumampi ang kanyang mapupulang labi sa aking bibig.
“Oo, Ryan. Hindi kita iiwan. Iyung-iyo ako ngayong gabi.” Ang sabi pa nya.
Naiyak na ako nang tuluyan dahil naisip ko na imposibleng mangyari ito. Lasing ako at panaginip lang ito.
Pero, kahit panaginip lang, hindi ko nais na matapos pa ang gabing ito.
Niyapos ko siya nang sobrang higpit. Naramdaman ko rin ang sobrang init ng katawan ko. Para akong sinisilaban. Kusang kumilos ang aking katawan. Sumasabay ito sa pagtaas-baba ni Diana sa akin.
Bawat galaw nya ay sinasalubong ko. Papalakas nang papalakas ang salpukan ng aming mga katawan.
Nakakaakit ang kanyang ganda. Ang hubog ng kanyang katawan, ang kinis ng kanyang kutis, ang liit ng kanyang bewang, at ang nakakabaliw na boses nyang dumuduyan sa aking kamalayan.
Nagmarka ang lahat nang ito sa aking isipan. Ang gandang panaginip naman nito.
At nang sabay naming narating ang r***k ng kaligayahan, lumabas sa kanyang bibig ang mga katagang inaasam kong marinig muli.
“Mahal kita, Ryan. Ikaw lang.” Umagos mula sa gilid ng kanyang mga mata ang masaganang luha na pumatak sa aking pisngi.
“H’wag kang umiyak, mahal ko.”
Paulit-ulit ko siyang pinapatahan, habang magkayakap kami. Ayaw ko pa sanang matapos ang panaginip na ito. Pero dinalaw na ako ng antok dulot ng pagod at kalasingan.
_____
Umaaray ako sa sakit ng ulo nang magising kinaumagahan. Napabalikwas ako nang maalala ko ang panaginip ko kagabi. Sa sobrang linaw ay parang totoo.
Bumilis ang pintig ng puso ko nang mapansin kong wala akong suot na damit sa loob ng kubre-kama.
“What the? Totoo ba lahat yung nangyari kagabi?”
Then, napansin ko ang bakas ng dugo sa bedsheet.
Si Diana nga ba yung kasiping ko kagabi?
“Diana?!” Napasigaw ako at nagkukumahog na pinulot ang mga nagkalat kong damit sa sahig. Para akong tinurukan ng adrenaline sa aking mga ugat. Walang pagsidlan ang aking saya.
“Diana? Nasaan ka? Dianaaaaaaa!” Sigaw ako nang sigaw. Halos matumba ako dahil sa pagmamadali kong maisuot ang aking damit.
Tama nga ako, hindi ako magagawang iwan ni Diana dahil tunay na mahal nya ako.
Biglang pumihit ang hawakan ng pintuan ng banyo. Ang kwartong ito ni Diana ay may kasamang private bath. Bakas sa mukha ko ang galak at pagkasabik na masilayang muli ang mukha ni Diana. Nakapako lang ang tingin ko sa nakasaradong pinto. Ang dami kong gustong sabihin sa mahal ko.
At nang tuluyan na ngang bumukas ang pinto ay naiwan sa dulo ng dila ko ang lahat ng gusto kong sabihin.
“J-jade? How? Why?” Parang umikot ang mundo ko.
Si Jade ang katalik ko kagabi?
Basa ang buhok ni Jade at ang katawan nya, nakatapis lang ng tuwalya. Nakakunot ang noo nito at madilim ang ekspresyon ng kanyang mukha.
“Jade, si Diana?” Tanong ko.
“Baliw ka ba? Tayong dalawa nga lang dito.” Inis na naglakad ito at inayos ang magulong kama.
Nang makita nito ang marka ng dugo sa bedsheet ay mas lalong kumunot ang noo nito.
“Did we…?” Kahit halos sigurado akong may nangyari nga sa amin ni Jade kagabi ay hindi ko pa rin maiwasang magtanong.
“Yes, we did.” I heard her flat voice.
“We were drunk. You were so sad. I was kinda sympathetic so it happened.” She added.
“The blood... Was it your first time?” I managed to ask, then instantly regretted it.
If her looks could kill, I would have died more than a hundred times already.
“Pwede ba Ryan, bilisan mong magbihis? And get out of the house. Gusto kong mapag-isa!”
I didn’t know how I got out of the house. Para akong hilo sa mga nangyari. Pero bago ako umalis ay tinitigan kong maigi ang buong bahay, pilit na inaalala ang mahal kong si Diana.
Isang taong pagsasama, naglahong parang bula.
Perhaps, this is really goodbye. Naglakad ako papalayo na parang buhat-buhat ang buong mundo.
Diana’s POV “Goodbye, Ryan. I love you. Only you.” Mula sa maliit na siwang ng kurtina, pinagmasdan ko si Ryan habang naglalakad itong papalayo sa apartment. Pilit kong inuukit sa aking isipan ang malungkot nitong pigura at agad akong nakaramdam ng labis na dalamhati. Ang sakit. Parang pinipiga ang puso ko. Hinayaan kong umagos ang aking luha. Akala ko ay naubos ko na ang luha ko kahapon, pero may natira pa pala ngayon. Ewan ko lang kung magagawa ko pang makabangon mula sa pighating nararamdaman. Parang ang hirap. Parang imposible. Kung nahihirapan ako, paano na lang si Ryan? Pumasok ako sa mapayapa nyang buhay at ginulo lamang ito. He doesn’t deserve all of this pain. Bakit kailangang mangyari ito sa aming dalawa? Pareho lang naman kaming nagmahal ah? “Is he worth it?” I didn’t need to look back to know it was Jade. Jade, my childhood friend. My ever-loyal friend. “He is worth more than my everything.” I said under my breath. Last year, nang sinabihan ako ng aking pamilya n
Ryan’s POV Two days akong nagkulong sa kwarto. Hindi ako lumabas. Ni hindi ako kumain. Ngayon ang ikatlong araw magmula nang iwan ako ni Diana. Ewan kung paano ko nagagawang bumangon pa rin at ipagpatuloy ang buhay. “Kring… kring…” As soon as I turned my phone on, pumasok agad ang maraming text messages. Karamihan mula sa mga professors ko sa art class, at ang iilan ay sa mga kaklase ko. Lahat ay nagtatanong kung anong nangyari sa akin at kung kelan ako babalik sa klase. “Kumusta na? Okay ka lang? Blah… Blah… Blah…” Hindi ko na binasa pa ang lahat. Wala ako sa mood. Nag-scroll down ako at hinanap ang pangalan ni Diana sa mga nagpadala ng mensahe. Baka naman, kasi, pero talagang wala. Wala ni isa man lang. Agad ko na namang naramdaman ang bigat ng dibdib. Ang realidad na wala na nga sa buhay ko si Diana. I was about to turn my phone off nang bigla itong nag-ring. May tumatawag. Si Manang Flor, ang may-ari ng pinapasukan kong food delivery and restaurant. “Mabuti naman at sinago
Diana’s POVIt has been three weeks since I left Dumaran. Wala namang masyadong nagbago sa buhay ko, maliban na lang sa mga gabing masyadong nami-miss ko si Ryan.Sa unang linggo ko nga sa bahay ay palagi akong pagod. Siguro sa dami ng dinadala kong bigat sa dibdib ay parang gusto na lang ng katawan ko na magpahinga.May napansin pa akong kakaiba sa katawan ko. Maliban sa pagod ay parang palagi akong nakakaramdam ng gutom. Nakaka-dalawang servings ako ng pagkain, minsan ay tatlo pa nga, pero ang masama, in between meals ay gusto ko na namang kumain ulit.Kaya lang hindi maaari ito. Mahigpit ang sinusunod na alituntunin ng pamilya namin pagdating sa pagkain. May tamang oras ang kada meal, at hindi rin pwedeng magpakabusog nang husto.Parte daw ito ng pagiging aristocrat ng pamilya Miller, at bilang ‘young lady of the house’ kelangan kong sumunod sa alituntuning ito.Buti na lang pumapasyal si Jade sa akin at palihim akong dinadalhan ng mga junk food at chocolates. Ito rin ang request k
Third Person POV “Krriinggg…” Agad sinagot ni Diana ang telepono pagkatapos niyang mabasa na si Jade ang tumatawag. “Jade, please help me.” Agad naiyak si Diana nang marinig ang boses ng kaibigan sa kabilang linya. “Sis, kagagaling ko lang sa inyo. Ano ba’ng nangyari? Totoo ba yung text mo?” Ang tanong ni Jade na halatang nagulat sa nabalitaan. “Oo, seryoso. Buntis ako, Jade. Dinadala ko ang magiging anak namin ni Ryan. Pero gusto ni Dad na magpa-abort ako. Nag-usap sila ni Dr. Martel and after three days, ooperahan daw ako. I don’t want to kill my baby, please Jade ikaw lang ang makakatulong sa akin.” Kahit umiiyak, pilit hinihinaan ni Diana ang boses dahil baka may makarinig na iba. Halos malunod ito sa sariling pinipigilang luha. “What the fuck Diana? I can’t believe it. Ano bang sabi ni Tita? Hindi man lang ba siya tumutol?” Tanong ni Jade. “No. Wala akong kakampi dito. Mom agrees with Dad. Plantsado na lahat. Kakilalang doktor daw ni Dr. Martel ang magsasagawa ng operasyo
Third Person POV“Okay. Everything is ready. From here on out, we’re on our own, Diana.”Jade turned off the phone at pinaharurot ang dalang sasakyan. May isang oras pa sila bago marating ang pier ng karatig bayan.Mabuti na lang at walang naging aberya sa daan. Habang nagbibiyahe sila ay umidlip sandali si Diana.Medyo madilim na ang paligid nang maalimpungatan si Diana sa pagyugyog ni Jade.“Diana, gising. Andito na tayo.”Nagpunas ng mata si Diana at inayos ang sarili. Daglian silang nagsuot ng sombrero at face mask bago bumaba ng sasakyan.Medyo matao ang lugar dahil nagkataong may long holiday at maraming pasaherong bumibiyahe pabalik sa mga probinsya nila.Magandang balita ito para sa kanila dahil madali silang makakahalubilo sa karamihan at mas mahirap silang mapansin kung mangyari mang may maghanap sa kanila.Pero habang nagbabayad si Jade ng ticket ay tumunog ang cellphone nito.“Shit!” Kinabahan si Jade nang mabasa ang text message ni Troy.“Ano’ng sabi?” Ang tanong ni Diana
Dianna’s POV--- Seven Years Later at Dumaran, Palawan port----Pagkadaong ng barko sa pantalan ay agad akong nakadama ng magkahalong saya at lungkot.Ibang-iba na kasi ang itsura ng lugar na ito; yung dating mga puno at luntiang tanawin ay napalitan na ng mga gusali. Dumami na rin ang mga tao. Wala na ang dating tahimik at mapayapang kapaligiran.Nanlumo ako nang mapagtanto na parang hindi na pamilyar sa akin ang lugar na ito. Parang napag-iwanan na ng panahon ang memoryang nakaukit sa aking puso.Kumusta na kaya si Ryan? Andito pa kaya siya? Hindi ko maiwasang mapaisip.I smiled bitterly and tried to push away such meaningless thoughts. Tapos na ang lahat, at inaamin kong sobrang nasaktan ko si Ryan noon. Malamang ay may sarili na rin itong pamilya.Katulad ko- pagkatapos ng mga unos sa buhay ay may sariling pamilya na rin- si Freslin ang nag-iisa kong anak.Magiliw kong tiningnan si Freslin, ang bibong bata na bunga ng isang gabing kapusukan namin ni Ryan. Ang kapusukang nagpabago
Ryan’s POVI’m back, Palawan.Hindi maipaliwanag na emosyon ang aking nadarama pagkalapag ng eroplano sa bagong gawang international airport ng Dumaran, Palawan.After leaving this place 7 years ago, I was determined to come back and transform it, to make it the best city in the country and in the world.But it was not easy at the start. Maraming executives ng kumpanya ang hindi sang-ayon sa mga plano ko, using several excuses, like saying “it’s not profitable enough,” or “we have other priorities.”Pero ang nagmarka talaga sa akin ay ang sabihang lubhang bata ko pa at wala pang alam. They scorned at me and blocked every plan I had.Kakabalik ko pa lang sa poder ng aking bilyonaryong pamilya noon, at marami sa mga senior executives ng Collins Holdings ang hindi bilib sa akin.In fact, they used to look down on me- the entire board of directors and the several high-level managers.“Used to” dahil sa simula lang iyon. Ngayon, lahat sila ay parang mga asong ulol na nagkukumahog sa aking
Diana's POVHabang nag-aagahan, nag-usap kami ng masinsinan ni Jade sa napag-alaman namin tungkol sa Genius Class program mula sa mismong head ng project na si Mrs. Samson.Ang sabi nya, kung saka-sakaling pumasa si Freslin sa assessment at tuluyang maging estudyante nila, ako bilang ina at legal guardian ay may dalawang opsyon.Una, ay ang italaga ang eskwelahan na maging legal guardian ng anak ko, in favor of free board and lodging. Mayroon kasing isang modernong dormitoryo sa likurang bahagi ng campus kung saan libreng makakatira ang mga estudyante ng Genius Class.Pabor ito sa mga mag-aaral na galing sa malalayong probinsya dahil hindi na nila kailangang gumastos pa para sa boarding house o apartment. Hindi na rin kelangan ng taga-sundo dahil nasa loob ng bakuran ng eskwelahan ang mismong dormitory at nagkalat ang mga guwardiya sa institusyon, at may round-the-clock CCTV monitoring pa.Pangalawa, ay ang ihatid-sundo si Freslin araw-araw mula sa inuupahan naming maliit na apartment
Ryan / Matthew's POVThe National Computer Conference? Hmm… Kung hindi ako nagkakamali ay para itong business expo ng mga bagong invention ng mga kilalang computer hardware and software manufacturers.Tampok din dito ang mga freelance designers na balak i-promote sa madla ang gawa nila.Kada dalawang taon ay may nagaganap na pagtitipon para ipahayag sa buong mundo ang mga innovations na may kinalaman sa mga computers.Bukod pa dito, mayroon ding nagaganap na mga paligsahan sa huling araw ng conference. Tatlong araw ang buong event at ang talagang dinudumog ay ang huling gabi kung saan nagtitipon-tipon ang mga magagaling sa computer hacking.May paligsahan sa pabilisan ng pag-decode ng isang computer system. Ang nakataya ay hindi lang ang karangalang maitanghal na pinakamagaling na hacker sa bansa, kung hindi pati na rin ang malaking premyo para sa kalahok na mananalo.Noong huling conference, ang pot money ay nasa P20 million na nilahukan ng mahigit isandaang hackers mula sa iba’t-iba
Diana's POVNagising ako na medyo masakit ang aking ulo. Hindi kasi ako nakatulog nang maayos kagabi dahil sa mga nangyari at the end of the event.Pagkatapos kasi akong maisayaw ni Ryan ay may binulong ito sa akin. Sa labis na gulat ko ay hindi ako naka-react kaagad. Ayun, naisuot na naman pala ulit ni Ryan ang jade bracelet sa kamay ko.Huli na nang mapansin ko at nakalayo na ito, bitbit ang nanggagalaiti na si Lisa. Literally, hinatak ito ni Ryan paalis ng venue, dahil kung hindi ay baka sinugod na ako nito sa stage dahil nag-aapoy na naman ang mga mata nito sa selos at galit.Sa totoo lang ay wala akong pakialam sa anumang isipin ni Lisa nang mga oras na iyon. Mas interesado ako sa sinabi ni Ryan bago siya umalis. Ano kaya ang ibig nyang sabihin?Habang nakahiga ako ay itinaas ko ang aking braso at pinagmasdan ang berdeng bracelet na nakasabit sa aking kamay. Kumikinang ito sa ganda at totoong bagay ang kulay nito sa aking balat.Ang sabi nya ay bigay ito ng kanyang ina bago ito n
Diana's POVClarissa was mildly surprised at Ryan’s request to dance with the person who donated the jade bracelet. Perhaps she was thinking that Ryan was so captivated by the jewelry and wanted to thank the person by offering to dance with her.But, I know for a fact that Ryan does not only know who owned the bracelet, he was also the one who actually gave it to me.The last thing I want is to dance with him! I nervously looked at Clarissa and prayed that she would refuse Ryan.Clarissa’s gaze went my way for a second. It might just be my imagination but I could swear she mouthed ‘I’m sorry’ to me before smiling mischievously at Ryan.“That can be arranged, Mr. Collins. That is, if you manage to win this last auctioned piece.”Napangiti si Ryan na puno ng kumpyansa. Kung pera lang ang usapan, may tatalo ba sa kanya sa Dumaran? Sumandal ito sa upuan nya at sumenyas na ipagpatuloy na ang naudlot na auction dahil sa anunsyo niya.Nakuha naman agad ni Clarissa ang ibig ipahiwatig ni Ryan
Diana's POVAnim na tao ang kasya sa bawat lamesa. Bukod sa aming apat nina Stephan, Ryan, at Lisa, nandoon din ang mag-asawang sina Dumas at Carol Klein. May-ari sila ng pinakamalaking sardine factory sa Pilipinas, ang kanilang pabrika, andito mismo sa Dumaran.Ang mga huling sariwang isda sa mayamang karagatan ng Palawan at West Philippine Sea ay agad pino-proseso dito at pagkatapos ay inililipad sa iba’t-ibang parte ng bansa. Bukod sa kanilang canning business ay may stake din ang mga Kleins sa paggawa ng mga sangkap sa pagluluto gaya ng toyo, suka, ketchup, oyster sauce, at marami pang iba.Nang maupo kami ay siniguro ni Stephan na mailayo ako sa side ni Ryan kaya naman katabi ko sa pag-upo si ginang Carol. Sa edad na halos singkwenta-anyos ay parang nasa late 30s lang ang hitsura nito. Siguradong maalaga ito sa katawan dahil healthy-looking, makinis, at animo’y kumikinang ang balat nito.Mabait din ito at palangiti. Kaya naman mabilis kaming nagkapalagayan ng loob. Naisip ko tulo
Ryan / Matthew's POVAs the CEO of Collins Holdings, kasama talaga sa responsibilidad ko ang dumalo sa mga importanteng social functions. Tulad ng charity auction ng House Ritz sa Century Hotel ngayong gabi.I would have preferred to go alone pero palaging nakabuntot sa akin si Lisa. Nang tinanggihan ko ito ay agad itong nag-drama sa harap ng aking ama.My father is still muddle-headed, akala pa rin nya na si Lisa ang perfect daughter-in-law nya. He has no recollection that I already have a son with Diana. And it’s difficult to go against his wishes lalo na’t mahina pa rin ang katawan nito.So, I had no choice but to bring Lisa to the auction as my date. But I had no intention of being seen interacting with her intimately.Kaya naman nang dumating na kami sa venue ay agad akong naghanap ng paraan to ditch her. I found some familiar business partners and approached them, then I told Lisa to find our table and wait for me there because I would be discussing confidential matters with som
Diana's POVNakasunod na pala sa likuran ko si Clarissa at narinig nito ang mga pinagsasabi ni Mathilda laban sa akin.“Okay ka lang, Diana?” nag-aalalang tanong nito sa akin.“Don’t worry, Clarissa. Okay lang ako.”Nang masigurong walang naging problema sa akin ay ibinaling ni Clarissa ang atensyon nya sa dalawang babae na sumugod sa akin kani-kanina lang.“House Ritz gave your families invitation, pero kayo ang ipinadala nila dito? Unbelievable! Didn’t your families tell you to behave when you come to my turf?”As expected of a young lady from a first-rate family, may kakaibang aura nga itong si Clarissa kapag nagsasalita. Sa loob ng room kanina ay malumanay ang kilos at pananalita nito. Akala ko ay ganito talaga ang natural demeanor nito sa lahat ng pagkakataon—soft-spoken na akala mo’y hindi makabasag- pinggan.Mali pala ako. Depende pala ito sa kaharap niya.Confronting the two brats, Clarissa displayed the true bearing of an elite member of the society. Standing straight, she ad
Diana's POVThe last person I want to encounter right now is Ryan, but here he is. Despite his frightening expression, I could not help but hold my breath.For a second, my mind blanked out and I didn’t know what to do.Mathilda was holding my right hand, and Ryan was holding the other one.Ang awkward ng situation ko. At bakit parang galit ito kay Lisa? Shouldn’t he be on his fiancée’s side?Also, bakit ang lagkit ng tingin nya sa akin? Hindi ko gustong magkaroon pa ang ibang tao ng idea tungkol sa aming dalawa.I’m certain na alam na ni Lisa ang tunay na ugnayan namin ni Ryan, na may nakaraan kami, considering that she is targeting me this way.I tried to pry my hand away from Ryan’s grasp, pero mahigpit ang pagkakahawak nya sa akin.“Lisa, didn’t I warn you not to bother Diana?” Ryan repeated his words, but this time his gaze was fully directed at Lisa.His eyes were cold and full of explosiveness, even I could feel na galit na galit siya. But why?Umiwas ng tingin si Lisa pero nag
Diana's POVI checked House Ritz’s charitable works on their website. They were mainly focused on giving scholarships to poor students and sponsoring talented youths in several artistic and literary fields like music, arts, and literature.Maraming mga iskolar ang House Ritz na napagtapos nito sa pamamagitan ng kanilang scholarships. Ang ilan nga sa mga ito ay nagkamit na ng hindi matatawarang katanyagan sa iba’t-ibang larangan sa buong mundo.Naisip ko na masusing pag-aralan ang kanilang mga pamamaraan para kung sakali mang maisakatuparan ko ang planong pagpapatayo ng sariling foundation para sa mga single moms and abandoned children, may ideya na ako kung paano ito gawin nang maayos.Tiningnan ko rin ang proseso ng mga nakaraang charitable auctions nila. Maaari palang mag-donate ng mamahaling gamit ang mga bisita para i-auction sa event. Ang proceeds na makukuha ay mapupunta sa funding ng House Ritz sa ilalim ng pangalan ng taong nag-donate ng gamit.May mga naitabi akong mga bagay
Diana's POVUmaayon ang lahat sa plano. Ito ang lumabas sa report na ibinigay ni Selena sa akin. Tatlong linggo na magmula nang mailipat sa pangalan ng Lumina ang ilan sa mga lupain na dating pagmamay-ari ng mga Collins.Ayon sa napagkasunduan, nakakuha ang Lumina ng mahigit sa sampung ektaryang lupa sa silangang bahagi ng Dumaran, specifically sa barangay ng Danleg.Pinili namin ang lugar na ito dahil sa malawak na beachfront nito na angkop sa plano naming pagpapatayo ng daungan in the future. Kapag nangyari ito ay didiretso na sa Danleg ang barko ni Mang Danny mula sa biyahe nito sa isla, imbis na dadaan pa sa main port ng Dumaran.Inaasahan namin na kapag tuluyan nang magiging 100% operational ang Lumina dito sa Danleg, dadami ang mga matang tututok sa aming aktibidad. Marami kaming lihim na operasyong gagawin kaya magpapatayo ang Lumina ng sarili nitong port para mapigilan ang mga may masasamang balak.Bukod pa dito, ang pribadong airstrip para sa private jets at helicopters ay ka