Chapter 6

Third Person POV

“Okay. Everything is ready. From here on out, we’re on our own, Diana.”

Jade turned off the phone at pinaharurot ang dalang sasakyan. May isang oras pa sila bago marating ang pier ng karatig bayan.

Mabuti na lang at walang naging aberya sa daan. Habang nagbibiyahe sila ay umidlip sandali si Diana.

Medyo madilim na ang paligid nang maalimpungatan si Diana sa pagyugyog ni Jade.

“Diana, gising. Andito na tayo.”

Nagpunas ng mata si Diana at inayos ang sarili. Daglian silang nagsuot ng sombrero at face mask bago bumaba ng sasakyan.

Medyo matao ang lugar dahil nagkataong may long holiday at maraming pasaherong bumibiyahe pabalik sa mga probinsya nila.

Magandang balita ito para sa kanila dahil madali silang makakahalubilo sa karamihan at mas mahirap silang mapansin kung mangyari mang may maghanap sa kanila.

Pero habang nagbabayad si Jade ng ticket ay tumunog ang cellphone nito.

“Shit!” Kinabahan si Jade nang mabasa ang text message ni Troy.

“Ano’ng sabi?” Ang tanong ni Diana pero hindi siya pinansin ng kaibigan, bagkus ay luminga-linga ito sa paligid.

“Halika bilis, doon tayo sa hintayan ng mga ferry.”

Hindi na nagtanong pa si Diana at mabilis na sumunod ito sa kaibigan. Naghanap sila ng mas tagong pwesto at naghintay kung kelan pwedeng sumakay na sa barko.

May mahigit kumulang bente minutos pa base sa schedule ng alis.

Nahalata ni Diana na medyo aligaga si Jade kaya nag-usisa ito.

“May problema ba sis? Ano ba ang sabi ni Troy?”

“Apparently, your father didn’t fall for the ‘airport’ trick. Ang sabi ni Troy ay mag-ingat tayo dahil baka may mga tauhan ng papa mo na maghahanap sa atin dito.”

Namutla si Diana sa narinig. Muli pa nitong inayos ang kanyang disguise at mas naging mapagmatyag sa paligid.

Ilang sandali pa at may napansin ang dalawa na mga lalaking naghahalughog sa paligid ng pier. May hawak na piraso ng papel ang mga ito at parang kinukumpara sa mga babaeng nakakasalubong nila.

“Don’t look at them!” Ang paalala ni Jade sabay hatak kay Diana palayo.

May isang nakakita sa kanila at agad tinawag ang kanilang pansin. Nagpanggap silang walang narinig at nagpatuloy sa paglakad palayo.

Dahil nasa loob sila ng pahingahan ng mga pasahero at naka-kordon ang lugar, hindi agad sila naabutan ng mga kalalakihang humahabol sa kanila.

Hindi na matandaan ni Diana kung ilang beses silang nagpalibut-libot upang mailigaw lang ang mga ito.

“Paano na, mukhang mahuhuli tayo nito!”

Nagpalinga-linga pa sila hanggang may mapansin si Diana na mga kahon-kahong bagahe sa may gilid ng nakaparadang isang maliit na barkong luma.

Agad silang nagtago sa likod ng mga kargamento at huminga nang malalim. Nakapikit ang mga mata nila at taimtim na nagdasal.

Halos tumalon ang kanilang kaluluwa nang dumungaw ang isang maitim na mukha at nagtanong sa kanila: “Anong ginagawa nyo dyan?”

Isa itong binatilyo na patpatin. May kagat-kagat itong toothpick na palatandaang kakatapos lang nitong kumain.

Hindi nakapagsalita ang dalawa dahil sa nerbyos.

“May nakasalubong akong mga lalaking may hinahanap na dalawang babae. Mga ate, aminin nyo, kayo ang hinahanap nila ano?” dagdag pa nito na nakangisi.

Sa takot ay umiling lang ang dalawa. Mariing itinanggi ang paratang ng binatilyo.

“Talaga? Hehhh.” Lumaki pa lalo ang ngisi ng binatilyo. “Natatanaw ko rito yung mga lalaki, ano kaya’t sila ang tanungin ko?”

“Huwag, please.” Ang pagsusumamong sabi ni Diana sa binatilyo. “Tulungan mo kaming makapagtago sa kanila at bibigyan ka namin ng pera.”

“Magkano ba para sa inyong kaligtasan?” Ang tanong ng binatilyo.

“Dalawampung libo?” Ang sagot ni Jade.

“Limampung libo sa inyong dalawa. Walang tawad-tawad, mga ate.”

“Okay.” Agad dumukot ng pera si Jade sa dalang bag at inabot sa nakangising binatilyo.

Itinuro nito ang nakaparadang maliit na barko at sinabihan sila, “Pumasok na kayo sa barko, bilis. Bago pa sila mapadpad dito at makita kayo.”

Agad namang tumalima ang dalawa. Tumakbo sila sa loob at naghanap ng matataguan. May nakila silang isang maliit na silid na lagayan ng mga bagahe. Daglian silang pumasok at naghintay sa loob.

Kahit nangako ang binatilyo na hindi sila isusuplong ay hindi pa rin nagpakampante ang magkaibigan. Nakahinga lang sila nang maluwag nang bumukas ang pinto at bumungad ang nakangising mukha ng binatilyo.

“Wala nang problema, mga ate. Aalis na tayo.” Ang sabi nito.

“Ha? Teka muna at bababa kami. Sa ibang barko kami dapat sasakay.”

Tumayo ang dalawa at nagpasalamat sa binatilyo. Pero nailing lang ang binatilyo at nagwika, “Mga ate, kung bababa kayo sa barkong ito ay siguradong mahuhuli kayo. Mas dumami pa yung naghahanap sa inyo sa buong pantalan. Tingnan nyo.”

At itinuro ng binatilyo ang mga unipormadong mga lalaki na may hawak-hawak pang two-way radios. Sumilip si Diana sa isang siwang, at namataan nya sa malayo ang isa sa mga ito na kumpirmadong tauhan nga ng kanyang ama.

Napagtanto ni Diana na tama nga ang binatilyo. Sa oras na bumaba sila ng barko ay siguradong agad silang mahuhuli.

Habang abala ang mga pahinante ng barko sa pagkalas ng mga lubid na nagdudugtong sa maliit na barko sa daungan ay nakita ni Diana mula sa siwang na sinipat ng lalaking naghahanap sa kanila ang maliit na barko kung saan sila nakasakay.

Nakakunot ang noo nito. Nagmamando ito sa mga lalaking unipormado, at paminsan-minsan ay may kinakausap sa radyong dala.

Paulit-ulit ay tumitingin talaga ito sa gawi ng barko na parang naghihinala na andoon sila.

“So, ano na mga ate? Aalis na itong barko. Bababa ba kayo?”

Si Jade na ang tumugon dahil mukhang na-blangko na sa takot si Diana.

“Hindi. Hindi kami bababa. Salamat ulit sa tulong. We’ll go down kung saan dadaong itong barko. May malinis ba kayong cabin o kwarto rito?”

Tumango ang binatilyo at ngumiting muli. Sinenyasan nya ang dalawa na sumunod.

----------------

Binilang ni Diana ang mga araw na lumipas habang lulan sila ng barko. Apat na araw na, pero wala pa rin siyang natatanaw na kalupaan.

Nababagot na siya sa kakapanood sa mga naglalakihang alon at mga paminsan-minsang pagsirko ng mga lumba-lumba.

Wala naman kasing masyadong sakay na tao ang barko. Maliban sa kanila ni Jade at yung binatilyo na napag-alaman nya na ang pangalan ay Biboy, nasa mga anim na tao lang ang nandito. Kasama na roon ang kapitan ng barko na si Mang Danny.

Ang siste ay hindi pala nagpaalam si Biboy kay Mang Danny, ang kapitan, na may isasakay na ibang pasahero si Biboy. Hindi nga naman kasi pampasaherong sasakyan ang barkong ito, kundi isang mid-sized na cargo ship.

Nang malaman ito ni Mang Danny ay nasa gitna na sila ng paglalayag. Agad silang ipinatawag ng matandang kapitan para usisain.

Hindi naman ito nagalit, bagkus ay nahabag pa ito nang malamang tumakas ang magkaibigan dahil sa kagustuhang mailigtas ang pinagbubuntis ni Diana.

Pinasauli din ng kapitan ang perang ibinayad nila kay Biboy. Napakamot na lang ng ulo ang binatilyo pero isinoli pa rin nya ang limampung libo kay Jade.

Overall, kahit na mukhang nakakatakot ang hitsura ng mga crew ng barko ay maayos naman ang pakikitungo ng mga ito sa dalawang babae.

Pero sa araw-araw ay napapansin ni Diana ang kakaibang lebel ng disiplina ng mga sakay ng barko.

Kaya naman nang magkausap sila ni BIboy ay hindi maiwasang mag-usisa ni Diana kung bakit mukhang hindi mga ordinaryong tripolante lang ang lulan ng barko. Kung tutuusin kasi, parang mga sundalo ito kung kumilos, o hindi kaya ay may kasanayan sa pakikidigma.

Maliban kasi kay Biboy ay armado din lahat ang sakay ng barko.

Hindi naman direktang sinabi ni Biboy ang dahilan, pero nagpahiwatig ito na sa mundong ginagalawan nila, ang kahandaang ipagtanggol ang sarili ay isang pangangailangan.

“Kapag dumaong na tayo sa isla ay maiintindihan mo rin ito, ate, kahit hindi ko na ipaliwanag.” Ang sabi pa ng binatilyo sabay tikom na ng bibig nito.

Ang destinasyon daw kasi ng barko nila ay isang isla sa may West Philippine Sea. Hindi daw ito okupado ng kahit na sino man sa mga nag-aagawang mga bansa.

Bagkus, ay kinikilala pa daw ng mga ito ang awtonomiya ng isla. Kahit naririnig sa mainstream media ang mainit na tunggalian ng mga bansang umaangkin sa mga teritoryo dito, bukod tangi daw na ang islang ito ang iniiwasan ng mga nasabing bansa.

“May ganoon?” Gulat at hindi makapaniwalang tanong ni Jade.

“Hindi ko alam ang detalye mga ate. Basta espesyal ang islang ito, bukod tangi sa mundo. Hindi ito isang bansa, at lalong hindi rin kontrolado ng kahit anong nasyon. May sarili itong palakad. Maayos na magulo. Naghalo rin ang mga mabubuti at yung mga halang ang kaluluwa.”

“Ano nga ulit ang pangalan ng islang ito?”

“Frelsi. Halaw daw ito sa banyagang salita na ang ibig sabihin ay kalayaan.” Ang may pagmamalaking saad ng binatilyo.

Frelsi…

Ang gandang pangalan. Ito lang ang naisip ni Diana, bago nabaling ang atensyon nito sa natatanaw nitong kalupaan sa dulo ng karagatan.

“Jade, tingnan mo. Yan na yata ang isla?” Tumingin si Diana kay Biboy para ikumpirma at tumango naman ito.

Tumayo na ang binatilyo at biglang naging seryoso ang ekspresyon ng mukha nito.

“Maghanda na kayo mga ate. Kalahating oras ay dadaong na tayo.”

Umalis ito at pumanhik sa hagdanan patungo kung saan naroroon ang kwarto ni Mang Danny.

Naiwan ang dalawang magkaibigan na magkahawak ang mga kamay na nakatingin sa malayong isla Frelsi.