CHAPTER 32

NANG buksan ko ang aking mga mata ay agad ko ring ipinikit nang ang sumalubong sa akin ay sinag ng araw, nanggagaling iyon sa nakabukas na bintana.

Sapo-sapo ko ang aking noo at umahon mula sa pagkakahiga. When I checked my whole being, I was still fully clothed. Ang kaibahan lang, t-shirt ni Darius ang suot ko, thankfully, the shorts is mine.

Nagbuntong-hininga ako. Binaluktot ang aking tuhod saka iyon niyakap. Umaga na, nothing happened last night dahil sinabi kong pagod ako. Totoo naman iyon dahil buong gabi kaming nagchukchakan noong isang gabi tapos hindi pa ako nakapagpahinga dahil sa kambal. Thankfully, he didn't question me much and just let me take a rest.

Ngayon ay hindi ko na mahagilap ni anino niya. Siguro ay pumasok sa trabaho. Iniwan ako ritong mag-isa at walang pagkain. Maybe this is his way of punishing me?

Tsk. Hanggang ilang araw kaya niya akong ikukulong rito? Ang mga bata, hindi kaya nila ako hinahanap? Maybe they're confuse right now but they'll get over i