Chapter 2

Napatigil si Beatrice sa isang sulok at tila nanigas na parang isang yelo. Ramdam nyang umakyat ang dugo sa kanyang ulo dahil sa labis na kahihiyan. Ngunit si Minda ay walang balak na sisihin o kagalitan sya. Tuloy tuloy ito ng walang imik at tuluyang humagulgol ng makita si Marcus. “ Marcus sobra ka na, napakahayop mo. Alam mo bang ang babaeng yan ay ang mapapangasawa ng iyong pamangkin? Hindi ka na nahiya sa amin na pamilya mo”

Ng napatigil na si Minda sa pag iyak, agad nitong tiningnan si Beatrice na noon ay sobrang namumutla “ Huwag kang mag alala ako ang bahala seo” wika ng matandang babae kay Beatrice.

Hindi tumugon si Beatrice. Tiningnan nya lang ang matandang babae ng maingat, lalo syang nalito sa mga pangyayari. Sa kabilang dako naman, si Marcus na noon ay nakaupo pa sa kanyang wheelchair at napahagikgik ng mahina “Hipag, tila napaaga ata ang iyong pagdating? Parte ba yan ng plano nyo? Baka mamaya may kasunod ka pa dyan” pang aasar naman ni Marcus

Napakunot naman ang noo ni Minda. Agad nyang hinablot sa braso si Beatrice at hinila palabas. “ Huwag kang maniwala sa mga pinagsasasabi nyan. Huwag kang matakot ako ang bahala sa iyo” 

Magulo ang isipan ni Beatrice ng mga oras na ito, at hindi niya matukoy kung sino ang tunay na tao at sino ang multo sa pagitan ni Minda at ni Marcus, kaya't ang tanging magagawa niya ay tumanggi. 'Tita, gusto ko munang umuwi at mag-isa.'

Ngunit hindi binigyan ni Minda ng pagkakataon si Beatrice. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay nito at hinila siya patungo sa hall ng may matinding lakas, at nagreklamo kay Mr. Rolando Villamor, ang ama ni Marcus 'Papa, nilapastangan ng bunso nyong anak ang aking manugang.Pinagsamantalahan nya ang inosenteng katawan ng aking manugang” pagsusumbong nito sa matandang Villamor.

Matapos marinig ito, tumayo ang matandang Villamor at galit na sumigaw, “Marcus bumaba ka dito”

Hindi mapakali si Beatrice, hindi nya alam ang gagawin sa sobrang tense nya, hindi nya namalayang ang kanyang mahahabang kuko ay bumabaon na sa kanyang manipis at malambot na palad. Pakiramdam nyay para syang sinasaksak ng kutislyo sa dibdib ng paulit ulit. Technically kahit hindi pa sila kasal ni Albert, manugang na sya ni Minda. Iniisip nya kung ano pa kayang mukha ang maari nyang iharap sa mga ito sa hinaharap.

Naninikip ang dibdib ng matandang Villamor. Tinawag nya ang mga tauhan nila sa bahay at inutusan itong ibaba ang kanyang walang kwenta at hayop na anak. Wala namang ano ano sinunod ng mga tauhan ang matandang Villamor. Pumunta sila sa kwarto ni Marcus at dinala ito sa harapan ng kanyang ama.

Galit na galit ang matandang Villamor. Nagpupuyos ang kamao na para bang gusto nitong manakit. “ sabihin mo anong nangyayari dito” pautos na tanong ng matandang Villamor. Hindi pa man nakakapagbuka ng bibig si Marcus, agad nang sumabat si Minda. “ Papa, umuwi si Marcus na lasing na lasing kagabi at parang nakatira din ipinagbabawal na gamot. Nakita nya ang aking manugang sa bahay na noong mga panahong iyon ay nagpapahinga. Inutusan nya ang isa sa mga kasambahay ninyo na kidnapin at dalhin sa kanya si Beatrice.”

Maya maya pay dumating ang mga bodyguards dala dala ang isang utusan na maraming pasa sa katawan. Agad itong lumuhod at humingi ng tawad sa matandang Villamor. “ Boss, patawarin nyo po ako. Labis lang po akong nagpadala sa mga sinabi ni Senyorito Marcus” 

Lahat ng ibedensya, si Marcus lahat ang itinuturo! Ngunit may pakiramdam si Beatrice na may mali. Bigla, nagbago ang kanyang mukha. Hindi, hindi ito si Marcus! Noong nakaraang gabi, nang bumalik si Marcus sa kanyang kwarto, galit siya dahil andun ako sa kanyang kama. Ibig sabihin hindi nya alam na naroroon ako. Ngunit maya maya sa di inaasahan biglang nagbago na naman ang kanyang isip. Bigla syang nahilo nung mga panahong iyon noong ininom nya ang gatas na iniabot sa kanya ni Minda. Kaya si Minda talaga ang may kagagawan ng lahat ng ito.Sa mga oras na iyon,nakaupo si Marcus sa kanyang  wheelchair, maputla ang mukha, at mukhang punong-puno ng pang-iinsulto at walang lakas. Alam ko na walang silbi ang magsabi pa ako ng kahit ano ngayon. Talaga ngang ako ang nakapanakit kay Beatrice, at handa akong tanggapin ang mga palo at parusa.'"

Pagkatapos ng mga sinabi ni Marcus, mapapansin na tila napangiti si Minda.. Nagtaka si Beatrice at tumingin kay Marcus. Hindi niya maintindihan kung bakit kailangang aminin ni Marcus ang lahat, eh hindi naman niya kasalanan! Bang. Itinaas ng matangdang Villamor ang kanyang tungkod at tinamaan si Marcus sa balikat: 'Hayop! Hayop ka!'

Napaungol si Marcus sa sobrang sakit at tinanggap ang palo. Nagulat si Beatrice sa pangyayari. Sumigaw ang matandang Villamor at tinanong si Marcus. “ Ngayon anong plano mo?

“ Pakakasalan ko siya, at tatanggapin ko kung anomang responsibilidad ang kaakibat nito.'

Diretsong sagot ni Marcus sa kanyang ama. Napaop op ang matandang Villamor sa kanyang tabacco: 'Pakakasalan mo si Beatrice, tapos responsable ka na? Sa hitsura mong iyan, kailangang habulin ka muna ni Baeatrice bago ka makapagbigay ng responsibilidad!'

Habang nagsasalita, tumingin si Mr. Villamor sa mayordomo 'Pumunta ka stock room kuhanin mo ang pang-pamilya na panghampas.'

Nag-freeze ang mukha ng mayordomo at hindi maiwasang magmakaawa sa matanda”Senyor, natatakot ako na hindi kayanin ng katawan ni senyorito Marcus. Hindi pa siya nakakarecover mula sa aksidente sa sasakyan, paano niya kakayanin ang inyong panghampas?'

'Pumunta ka na, tigilan mo ang kalokohang iyan!'Pagalit na sigaw ni Mr. Villamor, at hindi na naglakas-loob magsalita ang mayordomo. Makalipas ang ilang sandali, inilabas ng mayordomo ang isang mahabang latigo. Hinawakan ng matandang lalaki ang magaspang na panghampas sa kamay at tumingin kay Beatrice. 'Ako, isang matandang tao, tatanungin kita ngayon, gusto mo bang pakasalan ang bastardo kong ito? Kung ayaw mo, papatayin ko na ang batang ito ngayon para makapag-ayos! Pwede mong itakda ang iba pang mga kondisyon para sa kabayaran.'

Nakatutok ang mga mata ni Beatrice kay Marcus, at si Marcus ay tinitigan lamang siya, bahagyang gumalaw ang kanyang mga manipis na labi. 'Kung nais mong pakasalan ako, bibigyan kita ng tahanan. Bagamat isang walang kwentang tao ako ngayon, gagawin ko ang lahat para tratuhin ka ng mabuti. Kung ayaw mo, lumayo ka na lang at wag mong panoorin akong hinahampas.'

Bago pa man siya matapos magsalita, inutusan ni Mr. Villamor ang mayordomo na paluhudin si Marcus. Sa isang igalp, isang malakas na hampas ang dumpo sa kanyang likuran. Napabalikwas ang katawan ni Marcus at agad naduguan Ang kanyang puting kasuotan. Naramdaman ni Beatrice ang kirot sa kanyang puso, at ang mga mata niya ay namasa. Bigla niyang naramdaman na si Marcus, na lumuluhod at binabayo, ay walang kaibahan sa kanya nang mali syang akusahan ng kanyang kapatid na magnanakaw. Walang nakikinig sa kanyang paliwanag, at walang naniniwala sa kanya. Pareho silang biktima ng mga kalkulasyon at pang-aabuso. At ang sinabi ni Marcus  kanina ay talagang tumama sa kanyang puso, sinabi niyang bibigyan siya ng tahanan. Siguro, sa pagpapakasal sa kanya, makakalabas siya sa tahanan nila na parang isang lobo, magaan Ang pakiramdam. Ngunit si Albert... ang tatlong taon nilang relasyon! Saan siya pupunta?! Isinara ni Beatrice ang kanyang mga mata ng masakit, at muling bumalik ang alaala ng paghihiwalay nila ni Albert. Noong nakaraang gabi, sinabi niya sa pamilya ang kanilang plano at nagmungkahi ng pagpapakasal muna upang tumigil ang mga isipin nila. Ngunit sinabi ni Albert: 'Beatrice, palagi kong nararamdaman na ang isang ina, kahit gaano pa siya kapait sa anak na babae, ay hindi gagawin ang sobra. Mayroon bang hindi pagkakaunawaan sa pagitan ninyo?'

'Beatrice, huwag kang mag-alala. Ako ang mag-aalaga sa iyo, at wala ng masama mangyayari. Manirahan ka na lang sa aming bahay nang tahimik.'

'Beatrice, hindi hindi kita pakakasalan. Gusto ko lang na may proposal ceremony muna bago tayo kumuha ng marriage certificate.'

'Beatrice, bihirang pagkakataon ang archaeology na ito. Hindi ko talaga gustong isuko. Maghintay ka, hintayin mo akong makabalik at magpapakasal tayo!'

Ang boses ni Albert ay malumanay at puno ng pangarap, na parang naririnig pa rin nh kanyang mga tainga, sumakit ang puso ni Beatrice na parang nababasag. Ngunit ang tunog ng panghampas sa katotohanan, isa-isa, na may kalupitan, ay ginising siya mula sa kanyang mga pangarap at itinulak siya upang harapin ang madugong katotohanan. Wala nang pagbalik. Hindi na siya at si Albert makakabalikan pa. Binuksan ni Beatrice ang kanyang mga mata, at may bagong determinasyon sa kanyang mga mata. 'Lolo, magpapakasal ako! Nais kong pakasalan si Marcus!'"