Yura's POV:"Mukhang may naging tupa ngayon ah?" ani nang dumating."Shut up Kuya." agad kong pigil sa pang-aasar niya habang humihipak sa sigarilyo kong hawak.Nandito ako ngayon sa rooftop ng building namin. Ramdam ko ang paglalakad niya papunta sa gilid ko. Ginaya niya ang posisyon kong nakatayo habang nakatuon sa railings ang mga siko bago niya tinanaw ng paligid."Ilang taon narin nang itayo ito ng mga magulang natin. Hindi ko akalain na maiipagpatuloy ko ito." wika niya habang inililibot ang paningin sa buong eskwelahan."Because you are the best. Wala kang hindi kayang gawin." I proudly said saka siya tinapunan ng tingin.Tumingin din naman siya sa akin at ngumiti bago muling itinuon ang atensyon sa kawalan."Meron parin akong hindi kayang gawin." malungkot niyang sabi na ikinakuha ng atensyon ko."Hindi ko kayang ialis sa organisasyon ang kapatid ko." pagpapatuloy niya.Natigilan naman ako saglit bago tumingin din sa kawalan. Humipak akong muli sa sigarilyo bago iyon itinapon
"Argh! Nababaliw na ba siya?" sambit ko nang tuluyan na siyang nakaalis.Nasapo ko nalang ang mukha ko at napahilot sa sintido habang nakapikit."Get out" mahinang usal ko habang nanatili sa aking pwesto.Naramdaman ko ang unti-unti niyang paglabas mula sa pagkakatago sa gilid ng pader kahit hindi ko ito tingnan. Pumunta siya sa harapan ko at tahimik akong pinanunuod.Napabuga ako ng hininga bago iniangat ang aking paningin sa kanya. Seryoso siyang nakatingin sa akin bagamat may itinatagong ngiti sa mukha.Isa parin tong kupal na ito -_-"So what's your decision? Will you let him?" he asked and sit beside me.Nanahimik naman ako at napasandal sa sofa. Ang aking paningin ay nasa itaas ng kisame.Napapikit ako nang maalala ko na naman ang sinabi ni Takeo na liligawan niya ako."Why don't you try?" tanong sakin ng katabi ko."Lanz, you fvcking know the reason why I should not." agad kong sagot bago ako nagmulat at tumingin sa kanya.Malamlam ang tingin niya sa akin bago hinaplos ang mukh
Nagising ako sa pakiramdam na may humahaplos sa mukha ko. Balak ko na sana iyong pilipitin kundi ko lang nakilala ang presensya niya. Marahan kong iminulat ang aking mata at tumambad sa akin ang maamong mukha ni Takeo.Hindi ako nagpakita ng emosyon habang nakatitig sa mga mata niya. Tipid siyang ngumiti bago unti-unting inilapit ang kanyang mukha sa akin.Napapikit nalang ako nang lumapat ang labi niya sa noo ko. Marahan akong dumilat nang lumayo na siya sa akin. Doon ko palang nagawang pagmasdan ang paligid.Ganun nalang ang bilis ng pagbalikwas ko ng bangon at pagkabog ng dibdib ko nang mapagtantong kwarto niya ito.Dinala niya ako sa bahay nila!Mariin nalang akong napapikit at kinontrol ang aking paghinga."Hey, are you okay?" nag-aalalang tanong niya kasabay ng paghawak sa isa kong kamay.Iminulat ko ang aking mata at blangko siyang tiningnan."Why did you brought me here?" walang emosyon kong sambit.Napatitig siya saglit sa akin habang may pagkalito ang kanyang mukha."Alam mo
Saktong kumakain ng hapunan sina Mommy at Zakhira nang dumating ako kaya naman sumabay na ako.Maingat kong pinanuod ang galaw ni Mommy habang umupo ako sa silyang nasa harapan niya. Patuloy ito sa pagkain at hindi ako binibigyan ni kahit tingin man lang.She's aware that I'm here right?"What's with the look kuya?" kunot-noong tanong ng aking kapatid nang mapansin niya ang tingin ko kay Mommy.I took a deep breath bago sa pinalipat-lipat ang tingin sa kanila.I was about to asked something when Mom suddenly glance at me with a serious face."Hayaan mong ang sarili mo ang makaalala ng mga nangyari sa nakaraan, wag kang magtanong dahil lalo ka lang maguguluhan." walang emosyon niyang wika.Natigilan naman si Zakhira at napaawang ang labi bago napatingin sa akin."I don't get it. Wala akong naaalala na naaksidente ako ng malubha para makalimot ako ng ganito" usal ko bago napasandal sa upuan.Doon ay tila nagkaroon ng ideya si Zakhira sa mga nangyayari base sa pagtikom ng bibig nito at p
It's been 2 days, hanggang ngayon ay hindi ko parin siya nakikita pati narin ang reaper niya. Hindi ko maiwasang mag-alala.Is she okay?Napabuntong-hininga nalang ako at pilit itinuon sa gurong nagtuturo ang atensyon pero talagang bumabalik at bumabalik talaga ang isip ko sa kanya.This past few days may mga ilang ala-ala muli akong nakita. Kung gaano kami kasaya, kung paano ko siya kulitin, kung paano siya mabilis magalit kapag nasusugatan ako at higit sa lahat kung paano siya ngumiti nung mga panahon na iyon."Yah! Napano to?!" gigil na sigaw niya nang napagmasdan ang gilid ng labi ko.Kababalik niya lang galing sa isang bakasyon at dito agad siya dumaretyo sa bahay pagkarating. Kasalukuyan kaming nasa kwarto ngayon, magkaharapan habang nakaupo sa kama ko.Napanguso nalang ako at napaiwas ng tingin.Lagot na naman ako neto. Tsk!"Zhion Takeo Chen!" she hissed in warning tone."Napaaway lang ako sa grupo nina Xendrik love" sabi ko bago siya patagilid na niyakap."And why is that?" a
My mind was blank when I got home. Nadatnan ko si Zakhira na seryosong nag-aaral sa sala. Inayos ko ang aking salamin dahil bahagyang lumuwag iyon.Natigilan ako at napapikit ng mariin. Kaya pala..Kaya pala hindi ko maalis-alis ang salamin na ito noon dahil nanatili ang halaga nito sa utak ko."Totoo ba?" tanong ko sa kapatid ko.Inangat niya ang kanyang paningin sa 'kin kasabay nang pangungunot ng kanyang noo."Totoo bang hindi namatay si Zhayn sa car accident?" I asked clearly while gritting my teeth.Nakita ko ang bahagyang panlalaki ng mata ni Zakhira na mabilis ding napalitan nang pagiging seryoso. She leaned on the sofa and look at me straight."Yes," she simply answered, waiting for me to fire a question again."Yura, was she the one who killed him?" I asked emotionless.My sister smirked 'though I can see the pain and longing in her eyes. "Huhulaan ko, hindi mo na naman siyang pinagpaliwanag," aniya sa halip na sagutin ako.Natigilan naman ako sa kanyang tinuran. Somehow, I f
Halos isang oras na ang lumipas mula nang natapos ang doktor sa pagtatahi ng sugat ni Zhynn.Pare-pareho kaming nakamasid sa mahimbing na natutulog niyang mukha."Akala mo'y napakabait kapag tulog," bulong ni Hirro habang naiiling."Where did she get the injury?" I asked.Bumuntong hininga naman si Lanz at malamlam na tiningnan si Zhynn. "She saved me," bulong niya.Tiningnan ko siya nang may pagtataka. "From?""Our team was ambushed few days ago. Ikinulong kami sa isang bodega at pinahirapan. As you can see." Nagkibit-balikat siya at tiningnan ang kabuuan."Nagtataka ka siguro kung bakit siya napuruhan." Pag-agaw ni Hirro sa atensyon ko."Kinda," tipid na pag-amin ko."She went there alone," bahagyang nakaangat ang kanyang labi nang sabihin n'ya 'yon."What?!" kunot-noo kong asik at tiningnan ng masama ang direksyon ni Zhynn."Nagpapakamatay ba s'ya?" dagdag ko.Lanz emptily chuckled. "She's really impulsive when it comes to her close ones," he stated."Mabuti nalang at na-track ko s
Mabilis na lumapit si Hirro at kinarga ang munting bata na nasa aking harapan. He looked at me coldly although his eyes seems bothered with something.Muli ko sanang titingnan ang bata ngunit mabilis niya itong isinubsob sa kanyang balikat."Aalis ka na ba?" malamig na tanong niya sa akin."Who is she?" seryosong tanong ko imbes na sagutin ang tanong niya."My sister," agad na tugon niya.Pinakatitigan ko pa siya upang hanapin ang kasinungalingan sa kanyang mata ngunit siguro nga ay gano'n talaga sila kahusay pagdating sa pagkukubli."May kailangan ka pa ba?" tanong sa 'kin ni Hirro na tila gustung-gusto na akong paalisin.I looked at the girl again. Nakatalikod man siya sa akin ay gano'n nalang kalakas ang dating ng kanyang presensya sa sistema ko."I'm going," pamamaalam ko bagamat ayaw ng aking paa na gumalaw paalis."Okay," tipid na saad niya at mabilis akong tinalikuran dahilan para muli kong masilip ang mukha ng bata.Can it be?Wala sa sarili akong lumabas ng bahay at sumakay s