Sa labas ng bahay nina Luke at Belle. Madilim ang gabi, at tanging ilaw ng buwan ang nagbibigay liwanag sa tahimik na paligid. Ngunit ang katahimikan ay tila puno ng tensyon. Ang mga tauhan ni Sheila ay isa-isang nagsidating, maingat na kumikilos at nagtatago sa mga anino. Dalawa sa kanila ang nakapwesto malapit sa gate, habang ang iba ay nasa likod ng mga punong nakapalibot sa bahay. “Siguraduhin ninyong walang makakahalata,” mahinang sabi ng lider ng grupo, si Pedro. “Huwag kayong gagalaw hangga’t hindi ko sinasabi. Kapag nagising ang mga tao sa loob, lagot tayong lahat.” Ang bawat tauhan ay armado ng mga baril at radios, handang sumalakay sa isang utos ni Sheila. Ngunit kahit pa maingat ang kanilang kilos, hindi nila alam na sila mismo ang minamanmanan. Sa van ni Hector. Sa di kalayuan, mula sa kanyang van, hindi iniwan ni Hector ang kanyang monitor. Ang mga camera na inilagay niya sa paligid ng bahay nina Luke at Belle ay malinaw na nagpapakita ng kilos ng mga tauhan ni Shei
Pagkatapos ng kaguluhan, tahimik na bumalik si Luke sa kusina, hawak ang isang tasa ng mainit na kape. Malalim ang iniisip niya habang ang tanawin ng gabing nagdaang kaguluhan ay naglalaro sa kanyang isipan. Alam niyang hindi pa tapos ang lahat, at gusto niyang malaman kung sino talaga ang may pakana ng lahat ng ito. Sa kabilang banda, naririnig niya mula sa sala ang masayang pagtawa ni Anabella habang inaaliw siya ni Ana.Ilang saglit pa, lumapit si Luke kay Ana, nag-aalangan ngunit determinadong alamin ang totoo. “Mahal,” sabi niya, habang pinagmamasdan si Ana na binabantayan ang kanilang anak. “Kilala mo pala si Hector? Yung inspector ng pulis.”Bahagyang nagulat si Ana ngunit pinilit maging kalmado. “Oo, mahal,” sagot niya, iniwas ang tingin kay Luke upang maitago ang tensyon sa kanyang mga mata. “Naalala mo yung muntik na tayong mapahamak papunta sa immunization ni Anabella? Napagdesisyunan kong mag-hire ng private investigator. Naisip kong mas mabuting may magbantay sa atin. Nag
"As soon as possible," mabilis na sagot ni Sheila. "Gawin mo nang lahat ng kailangan mong gawin, pero siguraduhin mong malinis. Ayoko ng ebidensiyang magtuturo sa akin.""Deal," sagot ni Edward. "Ibibigay ko ang presyo sa susunod na tawag. At tandaan mo, Sheila, walang urungan 'to. Kapag nagsimula na tayo, wala nang atrasan.""Walang atrasan," sagot ni Sheila, ang boses niya'y puno ng galit at determinasyon.Pinatay ni Sheila ang telepono at saglit na napabuntong-hininga. Sa galit at inis, iniikot niya ang bracelet sa kanyang pulso, ang mga mata'y nag-aapoy habang iniisip ang bawat detalye ng kanyang plano. Ngunit bago pa siya tuluyang huminahon, kinuha niyang muli ang telepono at tumawag sa tauhan niyang pumalpak sa huling trabaho.Nag-ring ang linya ng ilang beses bago ito sinagot ng halatang nag-aatubili at takot na tauhan."Ma’am Sheila," mahinang bati ng lalaki, bahagyang nanginginig ang boses."Huwag mo akong 'ma’am-ma’am!' Anong klaseng kapalpakan ang ginawa mo?" sigaw ni Sheil
Ngumiti si Luke, pinipilit na pakalmahin ang asawa. "Hindi tayo pabigat, Ana. Kaibigan ko siya at alam niya ang sitwasyon natin. Hindi ko hahayaang malagay kayo ni Anabella sa panganib. Hindi ko rin hahayaang maulit pa ang nangyari kagabi."Napatingin si Belle sa kanilang natutulog na anak. Sa kabila ng lahat ng kaguluhan, si Anabella ay payapang natutulog sa kama, walang kamalay-malay sa panganib na kanilang kinakaharap."Luke..." mahina niyang sabi habang niyakap muli ang asawa. "Salamat. Alam kong ginagawa mo ang lahat para sa amin. Pero sana matapos na ito. Ayoko nang makita kang nahihirapan."Hinawakan ni Luke ang mukha ni Belle at marahang hinalikan ang kanyang noo. "Gagawin ko ang lahat para sa inyo, mahal. Magtiwala ka lang. Ligtas tayo hangga’t magkasama tayo."Sa gabing iyon, kahit punung-puno ng kaba ang kanilang puso, ang yakap ni Luke at Belle ay tila nagsilbing sandata laban sa mga banta ng mundo. Sa bawat yakap at salita ng pagmamahal, nahanap nila ang lakas para harapi
Kinabukasan, tumawag ang adopted parents ni Belle na American na sina Clyde at Sophia Smith. "Hey sweetie, how have you been? Your mom and I miss you so much," saad ni Clyde. "Dad, I am okay. How about you? Are you okay now? If you’re not feeling well, let me know so that I can refer you to my colleague, Dad," pag-aalala na sabi ni Belle na tinuring na tunay na magulang ang adopted parents at mahal na mahal niya ito. "Sweetie, when are you coming home? I miss you so much. Your dad and I are okay, you don’t have to worry. Please be careful out there, and I hope you find out who the culprit is that killed your twin; more importantly, your safety is paramount." Napabuntong-hininga si Belle habang kausap ang kanyang adopted parents sa telepono. Ramdam niya ang pagmamahal at pag-aalala nila sa kanya kahit malayo siya. Tumigil siya sandali bago sumagot, pilit pinapakalma ang kanyang boses."Dad, Mom, I promise I’ll visit soon. I miss you both so much too," sagot ni Belle habang pilit itinat
Nang lapitan na siya ni Luke para yakapin, bigla na lang umiyak si baby Anabella sa kabilang kwarto. Ang pag-iyak ng bata ay nagdulot ng kaba kay Belle. Agad siyang kumilos, nagmadaling tumakbo patungo sa kwarto ng bata."Anabella, baby, what’s wrong?" tanong ni Belle, puno ng pag-aalala. Binuksan niya ang pinto nang dahan-dahan, ang kaba sa kanyang dibdib ay mas malakas kaysa kanina. Nilapitan niya ang crib at nakita niyang si Anabella ay umiiyak nang malakas. Ang kanyang maliliit na mga kamay ay nakataas, tila naghahanap ng yakap.Agad niyang kinarga ang bata at niyakap nang mahigpit. "Shh, baby, it’s okay, Mama’s here," bulong niya habang marahang hinihele si Anabella. Habang nararamdaman niya ang init ng katawan ng bata at ang maliliit nitong bisig na kumakapit sa kanya, bahagyang nabawasan ang bigat ng kanyang kalooban.Hindi niya maiwasang mapangiti nang kaunti habang pinapakalma ang bata. Ang inosenteng pagmumukha ni Anabella ay nagsilbing paalala na kahit gaano kabigat ang mga
Isa pang litrato ang kanyang tiningnan—ang larawan ni Luke sa kanyang kasal. Nakatingin ito kay Ana nang may pagmamahal, isang tingin na kailanman ay hindi niya naranasan mula rito. Humigpit ang hawak ni Shiela sa litrato, at sa isang iglap ay inihagis niya ito sa pader. "Hindi siya ang nararapat para sa'yo, Luke. Ako ang dapat na nasa tabi mo. Ako!" sigaw niya, habang bumagsak ang baso ng alak mula sa kanyang kamay at nabasag sa sahig.Lumapit siya sa mesa kung saan nakalagay ang isang maliit na kahon. Binuksan niya ito, at mula rito ay kinuha ang isang bagay—isang lumang kwintas na ibinigay sa kanya ni Luke noong high school pa sila. "Ikaw ang nagbigay sa akin ng pag-asa noon, Luke. Hindi mo ba naalala? Sinabi mo sa akin na ako ang espesyal sa puso mo." Ang tinig niya ay nanginginig, isang pinaghalong lungkot at galit ang bumalot sa kanya.Habang tumutungga ng alak, bumuo ng isang plano si Shiela sa kanyang isipan. "Kung hindi kita makuha nang maayos, mapipilitan akong kunin ka kahi
Kinabukasan, habang tahimik na kumakain ng almusal sina Belle at Luke, nagdesisyon si Belle na basagin ang katahimikan. "Mahal, kailangan natin mag-grocery mamaya. Wala na ring diapers si Anabella," sabi niya habang nilalaro ang baso ng orange juice sa kanyang mga kamay. Nagtama ang kanilang mga mata, at tumango si Luke, tila nag-iisip pa rin ng malalim."Oo, Ana. Mamaya pagkatapos ng meeting ko sa opisina, mag-stop tayo sa grocery," sagot ni Luke, sabay subo ng kanyang pagkain. "Ayoko naman na maubusan si Anabella ng kailangan niya."Habang nag-uusap sila, nakaupo si Shiela sa kabilang dulo ng mesa. Nakikinig siya nang mabuti habang dahan-dahang nilalaro ang kanyang kutsara, ngunit ang mukha niya’y puno ng ngiting hindi kayang basahin. Sa kanyang isipan, iniisip niya ang susunod na hakbang."Mag-grocery kayo, ha?" singit ni Shiela, na may mapanuksong ngiti. "Baka gusto niyong isama na rin ako. Para makatulong naman."Nagkatinginan si Belle at Luke. "Ah, mukhang hindi na siguro kailan
Sa isang maliit na coffee shop sa tabi ng parke, tila sandaling tumigil ang mundo para kina Sara at Adrian.Magkaakbay silang nakaupo, parehong tahimik ngunit puno ng damdamin ang mga mata. Sa gitna ng lahat ng pinagdaanan nila, heto sila ngayon—magkasama pa rin, pinipilit buuin ang mga pirasong minsang naghiwalay.Ngunit isang matinis na tunog ng kampana mula sa pinto ang bumasag sa katahimikan. Pumasok si Vanessa, taas-noo, matikas ang tindig, at halatang puno ng hinanakit ang mga mata."Aba, ang sweet niyo naman," aniya, sabay tingin sa dalawa. "Para kayong eksena sa huling episode ng isang teleserye. Kaso may problema lang… Hindi pa tapos ang kwento."Napatayo si Adrian, halatang nabigla sa pagdating ng babae."Vanessa, hindi ito ang tamang lugar para sa mga ganito," mahinahong sabi niya."Tamang lugar?" Tumawa si Vanessa nang mapait. "Kailan pa naging mali ang ipaglaban ang nararapat para sa’yo? Ikaw ang nangakong babalik, Adrian. Ikaw ang nangakong ako ang pipiliin mo. At ngayon
Sa loob ng madilim na silid, habang bumubuhos ang ulan sa labas, nanatiling nakaupo si Vanessa sa sahig. Hawak niya ang isang lumang litrato — litrato nila ni Adrian noong high school."Adrian..." bulong niya, habang dahan-dahang tumutulo ang luha sa kanyang pisngi. "Bakit mo ako iniwan?"Nagngangalit ang damdamin niya. Gulo. Lungkot. Galit. Lahat-lahat na. Habang unti-unti niyang pinipiga ang litrato sa kanyang palad, tila ba sinisiksik din niya ang sakit sa kanyang dibdib."Ako ang una mong minahal. Ako ang kasama mo sa lahat ng pangarap natin. Ako ang naghintay. At ngayon na bumalik ka... may ibang babae ka na."Dumating ang kaibigan niyang si Lianne, basang-basa ang buhok at damit sa ulan. Humahangos, agad siyang lumapit kay Vanessa."Vanessa, tama na. Hindi mo dapat sirain ang sarili mo dahil lang sa lalaking pinili nang magmahal ng iba," pakiusap ni Lianne.Tumayo si Vanessa. Namumugto ang mga mata at nanginginig ang boses."Hindi mo 'to naiintindihan, Lianne. Hindi ikaw ang nai
Samantala sa tunay na ana sa may maliit na baryo..Isang pangungusap na hindi niya malilimutan—dahil iyon na ang salitang pinatay ang natitira pa nilang pag-asa."Kung totoong mahal mo ako..."Paulit-ulit itong umuugong sa utak ni Adrian habang nakatayo pa rin siya sa lugar kung saan siya iniwan ni Sara. Wala nang katao-tao. Tahimik ang paligid, ngunit sa loob niya ay may isang unos na hindi matahimik."Sara..." bulong niya, pero huli na.Biglang napaupo si Adrian sa bangketa, hawak ang ulo, habang tuluyang bumigay ang luha niyang kanina pa niya pinipigilan."Bakit ganito? Bakit ngayon ko lang narealize na ikaw na pala ang tahanan ko? Bakit ako natakot, kung sa’yo lang naman ako ligtas?" Nanginginig ang kanyang tinig. Wala nang pakialam kung marinig siya ng mundo. Ang kirot ay masyadong malalim para pigilan.Habang lumalayo si Sara, ang bawat hakbang niya ay parang pagsaksak sa sariling dibdib. Hindi niya alam kung tama ang ginawa. Hindi niya alam kung kaya niyang hindi lumingon. Pero
Tumunog ang cellphone ni Belle. Nasa sala siya, nakaupo sa lumang sofa habang hawak ang isang tasa ng mainit na tsaa. Nakaalalay ang siko niya sa armrest at ang mga mata’y malalim ang iniisip. Ngunit nang makita niya kung sino ang tumatawag, nanlaki ang mga mata niya. Napalunok siya ng hangin habang nakatitig sa pangalan sa screen: “Mom & Dad.”"Oh no," mahina niyang bulong. "Sila."Kinabahan siya. Napahigpit ang hawak sa cellphone habang mabilis ang tibok ng puso. Parang may matinding bagyong darating.Huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago sinagot ang tawag."Hello, Mom? Dad?""Belle, anak!" halos sigaw ng boses ni Sophia sa kabilang linya. May halong galak at pangungulila."Salamat at sinagot mo, anak. Kamusta ka na?""We’ve been trying to reach you for weeks," sabi naman ni Clyde, mababa ang tinig ngunit bakas ang inis at pag-aalala. "Hindi ka sumasagot sa tawag. Hindi mo binabasa ang mga mensahe. Anak, we were so worried."Pasubali ang tono ni Belle, parang
Habang binabaybay ni Vanessa ang madilim na kalsada, tumigil siya sa harap ng isang simbahan. Hindi siya pumasok, ngunit tumayo siya sa labas. May mga sagot na hindi kayang matagpuan sa sarili lamang. Ang puso niya ay puno ng galit, ngunit may mga tanong na hindi na niya kayang itago.“Bakit ako? Bakit siya? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?” tanong ni Vanessa sa kanyang sarili habang pinagmamasdan ang mga simbahan na nakatayo sa dilim. Wala siyang sagot. Bawat saglit ay patuloy na sumasakit, at ang bawat galit ay tumatagos sa kanya. Tahimik na umihip ang hangin sa malamlam na gabi. Sa ilalim ng dilim, tila nagmukhang malabo ang bawat hakbang ni Sara patungo kay Adrian. Ang kanyang puso ay puno ng takot at kalituhan, ngunit naglakad pa rin siya, umaasa, naglalakad sa isang landas na puno ng hindi siguradong hakbang.Nakatayo si Adrian sa harap ng mga mata ni Sara, ang mga mata niyang puno ng kalungkutan at mga tanong. Wala na silang ibang naririnig kundi ang huni ng hangin at ang t
Ang hangin ay malamig, pero hindi ito ang dahilan kung bakit nanginginig ang katawan ni Vanessa. Hindi ang malamig na simoy ng hangin ang nagpasakit sa kanya. Sa bawat paghagulgol ng kanyang puso, iniisip niya kung paano niya magagampanan ang laban na tila natapos na. Si Adrian, ang kanyang mundo, ay umalis. Ipinili niya si Sara, at iniiwan siya sa dilim, walang kalaban-laban.Sa ilalim ng malamlam na buwan, tumayo si Vanessa at nagsimulang maglakad. Hindi siya tumingin pabalik kay Sara. Wala siyang lakas para tignan ang babaeng kumuha sa kanya ng lahat—ang pagmamahal ni Adrian, ang mga pangarap nila. Hindi na siya maghahanap ng pag-asa. Wala nang kwenta.Pero sa kanyang puso, isang bagay ang nagpatuloy: ang galit. Galit na galit siya. Hindi kayang tanggapin ng kanyang puso na ang taong matagal niyang iniwasan, ang babaeng hindi niya inaasahan, ang naging dahilan ng lahat ng ito.Samantalang si Sara, naglalakad palayo kay Adrian, ay hindi maiwasang mag-isip. Hindi niya maiwasang mag-a
Madilim ang gabi. Walang bituin. Ang hangin ay malamig at tila may dalang bagyo. Sa ilalim ng maulap na langit, nagtagpo ang dalawang pusong naglalaban para sa iisang lalaking mahal nila—si Adrian.Nakatayo si Vanessa sa harap ni Sara, ang mukha niya ay puno ng galit, ang mga mata’y naglalagablab sa selos. Hindi na niya kayang magpigil pa. Matagal na niyang kinikimkim ang sakit, ang pait, ang pagkasuklam sa babaeng ito na bigla na lang dumating at tila ninakaw ang mundong matagal na niyang inaasam."Anong meron sa’yo, ha?" pasigaw na tanong ni Vanessa, nanginginig ang tinig.Nagulat si Sara. Hindi niya inaasahan ang ganitong klaseng pagtanggap. Dahan-dahan siyang humakbang palapit pero nanatili ang distansya."Vanessa, hindi ko alam kung bakit mo ‘to ginagawa," mahinahong sagot niya."‘Hindi mo alam?’" Tumawa si Vanessa, mapait. "Hindi mo alam? Ikaw ang dahilan kung bakit nasasaktan ako. Ikaw ang dahilan kung bakit lumayo si Adrian sa akin."Umiling si Sara. "Vanessa, hindi ko ginusto
Sa loob ng kanilang bahay, ang katahimikan ay tila alingawngaw ng mga tanong na walang kasagutan.Ang mahinang tik-tak ng orasan sa dingding ang tanging musika sa umagang iyon. Isang malamig na simoy ng hangin ang pumasok sa bahagyang nakabukas na bintana, animo’y paalala ng isang bagay na matagal nang hindi pinapansin—ang katotohanang may nababago sa pagitan nila.Nakasalampak si Luke sa sofa, nakasandal, mga kamay ay magkasalikop sa harapan habang ang mga mata'y nakatingin sa kawalan. Parang may gustong sabihin, ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Samantalang si Belle, nakatayo sa harap ng isang malaking salamin, tahimik na nag-aayos ng buhok, pilit na iniiwasang tumingin sa kanya.Ang bawat galaw ni Belle ay maingat, parang may kinatatakutan. Parang anumang maling kilos ay puwedeng magbunyag ng lihim na matagal na niyang ikinukubli."Ana..." basag ni Luke sa katahimikan, mababa ang boses pero may lalim. "May kailangan tayong pag-usapan."Napahinto si Belle. Marahan siyang humin
“Dahil… minahal mo ako kahit hindi mo kailanman nalaman kung sino talaga ako.”“Ang mahalaga, ikaw si Sara. At ako si Adrian. At tayo ay… tayo.”Nagyakap silang muli. Sa ilalim ng buwan at mga bituin, ang kanilang puso ay naging isa. Walang nakaraan. Walang bukas. Ang ngayon lang ang mahalaga.At sa gabing iyon, hindi sila muling naging magkaibang tao.Makalipas ang ilang araw mula sa masayang gabi nina Adrian at Sara sa dalampasigan, bumalik ang katahimikan sa resort. Ngunit sa likod ng mga ngiti at katahimikan, may pusong naglalagablab sa selos at galit.Si Vanessa, na matagal nang nagtatago ng kanyang tunay na damdamin, ay hindi na makapigil sa kanyang nararamdaman. Sa kanyang silid, habang nakaupo sa harap ng salamin, pinagmamasdan niya ang kanyang repleksyon. Ang dating mapagkumbabang ngiti ay napalitan ng mapait na ngisi."Si Sara... siya na lang palagi," bulong niya sa sarili. "Ako ang nauna. Ako ang nararapat."Sa mga sumunod na araw, sinimulan ni Vanessa ang kanyang plano. Lu