Nang lapitan na siya ni Luke para yakapin, bigla na lang umiyak si baby Anabella sa kabilang kwarto. Ang pag-iyak ng bata ay nagdulot ng kaba kay Belle. Agad siyang kumilos, nagmadaling tumakbo patungo sa kwarto ng bata."Anabella, baby, what’s wrong?" tanong ni Belle, puno ng pag-aalala. Binuksan niya ang pinto nang dahan-dahan, ang kaba sa kanyang dibdib ay mas malakas kaysa kanina. Nilapitan niya ang crib at nakita niyang si Anabella ay umiiyak nang malakas. Ang kanyang maliliit na mga kamay ay nakataas, tila naghahanap ng yakap.Agad niyang kinarga ang bata at niyakap nang mahigpit. "Shh, baby, it’s okay, Mama’s here," bulong niya habang marahang hinihele si Anabella. Habang nararamdaman niya ang init ng katawan ng bata at ang maliliit nitong bisig na kumakapit sa kanya, bahagyang nabawasan ang bigat ng kanyang kalooban.Hindi niya maiwasang mapangiti nang kaunti habang pinapakalma ang bata. Ang inosenteng pagmumukha ni Anabella ay nagsilbing paalala na kahit gaano kabigat ang mga
Isa pang litrato ang kanyang tiningnan—ang larawan ni Luke sa kanyang kasal. Nakatingin ito kay Ana nang may pagmamahal, isang tingin na kailanman ay hindi niya naranasan mula rito. Humigpit ang hawak ni Shiela sa litrato, at sa isang iglap ay inihagis niya ito sa pader. "Hindi siya ang nararapat para sa'yo, Luke. Ako ang dapat na nasa tabi mo. Ako!" sigaw niya, habang bumagsak ang baso ng alak mula sa kanyang kamay at nabasag sa sahig.Lumapit siya sa mesa kung saan nakalagay ang isang maliit na kahon. Binuksan niya ito, at mula rito ay kinuha ang isang bagay—isang lumang kwintas na ibinigay sa kanya ni Luke noong high school pa sila. "Ikaw ang nagbigay sa akin ng pag-asa noon, Luke. Hindi mo ba naalala? Sinabi mo sa akin na ako ang espesyal sa puso mo." Ang tinig niya ay nanginginig, isang pinaghalong lungkot at galit ang bumalot sa kanya.Habang tumutungga ng alak, bumuo ng isang plano si Shiela sa kanyang isipan. "Kung hindi kita makuha nang maayos, mapipilitan akong kunin ka kahi
Kinabukasan, habang tahimik na kumakain ng almusal sina Belle at Luke, nagdesisyon si Belle na basagin ang katahimikan. "Mahal, kailangan natin mag-grocery mamaya. Wala na ring diapers si Anabella," sabi niya habang nilalaro ang baso ng orange juice sa kanyang mga kamay. Nagtama ang kanilang mga mata, at tumango si Luke, tila nag-iisip pa rin ng malalim."Oo, Ana. Mamaya pagkatapos ng meeting ko sa opisina, mag-stop tayo sa grocery," sagot ni Luke, sabay subo ng kanyang pagkain. "Ayoko naman na maubusan si Anabella ng kailangan niya."Habang nag-uusap sila, nakaupo si Shiela sa kabilang dulo ng mesa. Nakikinig siya nang mabuti habang dahan-dahang nilalaro ang kanyang kutsara, ngunit ang mukha niya’y puno ng ngiting hindi kayang basahin. Sa kanyang isipan, iniisip niya ang susunod na hakbang."Mag-grocery kayo, ha?" singit ni Shiela, na may mapanuksong ngiti. "Baka gusto niyong isama na rin ako. Para makatulong naman."Nagkatinginan si Belle at Luke. "Ah, mukhang hindi na siguro kailan
"Luke, hindi mo naiintindihan. Kung mawala si Ana, magiging malaya ka. Magiging malaya tayo. Kaya kong ibigay sa’yo ang lahat, ang pagmamahal na hindi kayang ibigay ng kahit sino!"Tila nawalan na ng pasensya si Luke. "Shiela, tigilan mo na ito! Ayokong mas lalong mawala ang respeto ko sa’yo! Kung talagang mahal mo ako bilang pamilya, hihinto ka na. Hindi kailanman mangyayari ang iniisip mo!"Sa puntong iyon, hindi na napigilan ni Shiela ang kanyang emosyon. Napaupo siya sa sahig ng grocery store, hawak ang ulo, habang umiiyak nang malakas. "Hindi mo naiintindihan, Luke. Hindi mo naiintindihan kung gaano kasakit na makita kang masaya sa piling ng iba. Hindi mo alam kung gaano kabigat ang pakiramdam na malaman na kahit kailan, hindi ako magiging sapat para sa’yo."Habang nakatitig si Luke kay Shiela, isang halo ng galit, awa, at pagkabigo ang makikita sa kanyang mukha. Tumalikod siya, pilit iniipon ang sarili, bago muling nagsalita. "Shiela, ito na ang huling beses na pag-uusapan nati
Nang makita ang ekspresyon ni Belle, agad niyang nilapitan ito. "Ana," tawag niya, ang boses niya’y puno ng pag-aalala. "Narinig mo ba ang nangyari?"Nagkunwaring naguluhan si Belle habang iniwas ang tingin, pilit na pinipigilang lumuha. "Ano iyon, Luke? May pinag-usapan ba kayo ni Shiela?" tanong niya, pilit na binibigkas ang mga salita sa kabila ng bigat sa kanyang dibdib.Agad namang umayos si Luke, tila nag-iisip ng paraan para mapagaan ang sitwasyon. "Wala, Ana. Nag-uusap lang kami tungkol sa gatas ni Anabella," mabilis niyang sagot, pilit na ngumingiti kahit halatang may tensyon.Sumabay naman si Shiela sa palabas ni Luke, agad na nagkunwari rin. "Oo nga, Ana," sabi nito, habang kunwaring abala sa pagtitingin ng mga gatas sa baby section. "Kasi lumalaki na rin si Anabella, baka kailangan na nating palitan ang gatas niya ng mas angkop para sa edad niya."Bahagyang natigilan si Belle, ngunit pinilit niyang panatilihing kalmado ang ekspresyon niya. "Ganun ba? Mabuti naman at pinag-
Habang nakaupo sa sala, tahimik na nag-iisip si Luke. Hawak niya ang isang baso ng tubig, ngunit hindi niya magawang uminom. Paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan ang mga sinabi ni Shiela noong bata pa sila. Noon, inakala niyang ang pagtatapat nito ng “crush” sa kanya ay simpleng ihip ng kabataan—isang bagay na maaaring kalimutan habang tumatanda. Ngunit ngayon, malinaw na hindi na iyon simpleng paghanga.“Bakit hindi siya nagbabago?” tanong niya sa sarili, habang pinagmamasdan ang liwanag ng araw na pumapasok sa bintana. “Sa tagal ng panahon, hindi niya ba natutunang tanggapin na magkapatid kami, kahit hindi man kami magkadugo? Pamilya ang turing ko sa kanya. Paano niya nagawang ilagay ang ganitong bigat sa pagitan namin?”Sinubukan niyang balikan ang mga alaala nila noong bata pa sila. Napabuntong-hininga siya habang naiisip ang masayang mga tagpo—si Shiela, laging masayahin, laging sumusunod sa kanya saanman siya magpunta. “Kuya Luke, balang araw gusto kong maging tulad mo. Gu
Sa kabilang banda, si Shiela ay nasa kwarto nito, nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang isang picture frame na naglalaman ng litrato nila ni Luke noong bata pa sila. Napuno ng luha ang kanyang mga mata habang kinakausap ang larawan.“Bakit hindi mo makita kung gaano kita kamahal, Luke? Bakit hindi mo maibigay sa akin ang pagmamahal na kaya kong ibigay sa’yo nang buo?” Ang kanyang boses ay puno ng sakit at desperasyon.Binaba niya ang larawan at tumingin sa salamin. “Kung hindi kita makuha nang maayos, ano pa bang dapat kong gawin? Ano pa bang paraan para mapansin mo ako?” Napuno ng galit ang kanyang mukha, at isang mapait na ngiti ang gumuhit sa kanyang labi. “Hindi ko hahayaan na si Belle ang magpatuloy na maghari sa buhay mo, Luke. Ako ang nararapat sa'yo. Ako.”Si Shiela ay galit na galit, tila nawawala sa sarili. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha at poot habang isa-isa niyang pinagbabasag ang mga gamit sa paligid. “Bakit? Bakit hindi niya ako kayang mahalin?” sigaw niya hab
Madilim ang paligid, tanging ilaw mula sa lampshade ang nagbibigay liwanag. Si Belle ay nakaupo sa rocking chair, hawak ang natutulog na si Baby Annabella. Sa kabilang bahagi ng bahay, naririnig ang mahinang tunog ng mga papel na binubuklat ni Luke sa study room.Belle (mahina, halos pabulong habang pinapatulog si Annabella):"Anak, patawarin mo si Tita Belle. Hindi ko ginusto ang lahat ng ito. Pero kailangan kong gawin ito para sa'yo... para sa atin."Tinitigan niya ang inosenteng mukha ng bata, tila may bigat sa kanyang dibdib.Tumunog ang cellphone ni Belle. Agad niyang sinilip ito at sinagot nang walang ingay.Belle (mahina ang boses):"Hector, anong balita? May nakikita ka pa bang mga tauhan ni Shiela sa paligid?"Hector (sa kabilang linya, seryoso ang tono):"Belle, andito pa rin sila. Tatlong lalaki ang nakapuwesto sa labas ng bakod. Mukhang nagmamatyag. Pero hindi sila basta-basta kikilos. Malinis ang galaw nila, parang mga propesyonal."Belle (napatingin sa natutulog na bata,
Samantala, ang tunay na Ana sa malayong lugar sa may dalampasigan.“Hindi ako papayag…”“Vanessa, anong sabi mo?” tanong ni Daphne habang magkasama silang nagkakape sa maliit na coffee shop sa gilid ng plaza.“Hindi ako papayag na maagaw lang sa akin si Adrian ng gano’n na lang,” mariing ulit ni Vanessa, halos mabasag ang hawak niyang tasa sa gigil. “Pinagkatiwalaan ko siya. Pinagkatiwalaan ko rin ang sarili kong… sapat ako para sa kanya.”“Bes,” napabuntong-hininga si Daphne. “Alam mong hindi mo hawak ang puso ng tao.”“Hindi lang ito tungkol sa puso, Daph. Tungkol ito sa karapatan. Ako ang nauna. Ako ang nandoon sa lahat ng ups and downs niya. Hindi ko siya kayang ibigay sa isang babaeng—ni hindi alam kung sino siya.”“Pero Sara na siya ngayon. At mukhang masaya siya kay Adrian.”“Masaya? Sa tingin mo ba tunay na masaya ‘yon? Hindi. Dahil kung babalik ang alaala ng babaeng ‘yan, baka iwan din niya si Adrian. At pag nangyari ‘yon… sa akin pa rin babalik si Adrian.”“Vanessa…”“Daphne
Tahimik lang si Belle habang nakaupo sa waiting area ng St. Therese Women’s Medical Center, nakahawak sa kanyang tiyan habang pinagmamasdan ang bawat segundo sa orasan. Sa tabi niya si Luke, tahimik din, ngunit hindi mapakali. Nakasandal siya sa sandalan ng upuan, nanginginig ang tuhod, parang may bigat na hindi mailarawan.Hindi na sila gaanong nag-uusap mula noong gabing iyon—noong halos masira ang lahat dahil sa mga tanong at katotohanang gustong kumawala pero hindi niya kayang bitawan.“Mahal, ready ka na?” mahinang tanong ni Luke, pilit na bumubuo ng lakas ng loob. Hawak niya ang kamay ni Belle, pero malamig pa rin ang pagitan nilang dalawa.“Oo,” mahinang tugon ni Belle. “Ready na ako.”Pero hindi siya talaga handa. Hindi siya kailanman magiging handa. Hindi sa isang mundong hindi siya tunay na kabilang, hindi sa mundong ginagalawan niya sa katauhan ng isang taong wala na.“Misis Villa, kayo na po. Ultrasound room number three,” tawag ng nurse.Tumayo silang magkasabay, at kasab
Napatigil si Adrian. Parang binaril siya ng mga salitang iyon—hindi sa sakit, kundi sa gulat, sa tuwa, sa hindi niya maipaliwanag na pag-asa."Sara…" mahinang sabi niya, unti-unting lumalapit. "Ibig mong sabihin…?"Tumango si Sara, mabagal ngunit sigurado. "Hindi ko man maalala ang nakaraan, pero kapag naririnig ko ang boses mo, kapag nararamdaman ko ang presensya mo... may kung anong bahagi ng puso ko ang nagigising."Napasandal si Adrian sa pinakamalapit na poste, hawak ang dibdib niya na tila kinikiliti ng libu-libong damdaming matagal niyang kinulong."Alam mo bang… ilang beses na akong gustong sumuko?" bulong niya, halos hindi na marinig. "Gusto kong kalimutan ka rin. Gusto kong umalis, para hindi na ako umaasa. Pero hindi ko kaya. Kasi kahit galit ako sa sarili ko, kahit nagkasala ako noon, hindi nawala 'yung pagmamahal ko sa'yo, Sara."Tahimik silang dalawa. Wala nang ibang maririnig kundi ang hampas ng alon sa di kalayuan, at ang mahihinang hikbi ni Sara na pilit niyang pinipi
Nasa gilid si Sara, yakap ang sash na may pangalan niyang Sara Pamplana. Halos hindi pa rin siya makapaniwala sa nangyari. Ang mga kamay niya ay bahagyang nanginginig, ngunit sa puso niya, may kakaibang kapayapaan. May ginhawang hatid ang pagtanggap sa sarili, kahit pa may bahagi pa rin ng nakaraan ang nananatiling malabo.Biglang may humawak sa kanyang braso."Ikaw talaga ‘yan?" mahina ngunit punô ng pag-aalala ang tinig na lumapit sa kanya.Napalingon si Sara. Si Adrian.Napatigil siya. Hindi agad nakapagsalita. Ang lalaking ilang gabi niyang iniwasan sa isip, ngayong gabi, nasa harap niya. Hawak siya, parang ayaw na siyang pakawalan."Adrian?" tanong ni Sara, halos pabulong.Tumango si Adrian. Nanlalalim ang tingin. Parang sinisid ang kaluluwa niya sa bawat tingin."Kanina pa kita hinahanap. Nung naglakad ka sa entablado, parang bumalik lahat. Lahat ng alaala. Lahat ng damdamin. Sara... ang ganda-ganda mo."Napayuko si Sara. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o maiiyak."Bakit k
Nasa gitna na ng entablado si Sara Pamplana. Ang mga spotlight ay tila apoy na nakatutok sa kanya, ngunit hindi siya natinag. Naramdaman niya ang malakas na tibok ng kanyang puso, pero mas malakas ang paninindigang buo sa kanyang dibdib.Mula sa gilid ng stage, narinig niya ang boses ni Jamaica. “Go na, Sara!” sigaw nito habang ayos pa ang sash na may pangalan niya. “Lakasan mo loob mo. Alam mo kung bakit ka nandito.”Tumango si Sara. Pinunasan niya ang bahagyang pawis sa noo at dahan-dahang hinigpitan ang kapit sa kanyang damdamin. Huminga siya ng malalim, sabay lakad papunta sa gitna ng entablado. Kahit nanginginig ang tuhod niya, hindi siya natinag. Ang bawat hakbang ay para sa mga taong nagmahal sa kanya. Para kina Aling Glenda at Mang Romero—ang mga taong tinuring siyang tunay na anak kahit siya’y isang ulilang nawalan ng alaala.Sa likod ng mga kurtina, naririnig niya ang palakpakan at sigawan ng mga tao. Tumayo siya ng tuwid, itinaas ang noo. Ngayon, hindi na siya ang dating ta
“Mahal, kanina pa kita tinititigan. Hindi ka kumakain. Okay ka lang ba?” tanong ni Luke habang pinagmamasdan si Belle na ilang beses nang tinikman ang sabaw pero hindi man lang nagalaw ang kanin.Napapitlag si Belle. “Ha? Ay... Oo naman. Nahilo lang siguro ako sandali.”“Sigurado ka? Pati si Mama tinatanong kung bakit parang lutang ka. Sabi niya, iba raw ang ngiti mo ngayon... parang pilit.”Napilitan siyang ngumiti. “Si Mama talaga, ang hilig magbiro. Alam mo namang mahina lang talaga ang katawan ko.”“Huwag mong gawing biro. Hindi yun biro, Ana. Kilala ka niya. Kilala rin kita. Alam kong may bumabagabag sa'yo.”Hindi siya agad sumagot. Tiningnan niya si Luke, ang lalaking unti-unting minahal niya sa katauhan ng ibang babae. Ang bigat sa dibdib.“Luke... hindi lahat ng nararamdaman ng tao kailangang sabihin agad-agad. Minsan kailangan muna natin ng oras para intindihin ang sarili.”“Pero bakit parang ang layo mo sa akin nitong mga araw na 'to? Hindi ko na maramdaman yung Ana na palag
Tumango si Sara at lumapit kay Jamaica. “Jamaica, paano ba ako magiging handa?” tanong ni Sara, nag-aalalang hindi pa rin siya handa sa susunod na pagsubok.“Wala kang dapat ipag-alala, Sara. Ang mahalaga ay hindi yung mga tanong, kundi kung paano mo ibabahagi ang iyong mensahe. Magsalita ka ng buo at tapat. Magtiwala ka sa iyong sarili.”Si Jamaica ay hindi tumigil sa pagbigay ng inspirasyon kay Sara. Nakikita niyang may potensyal siya. Masaya siyang makita ang ibang contestants na nag-eenjoy sa kanilang pagsasanay, ngunit hindi maiwasan ni Jamaica na tingnan si Vanessa na tila palaging handang mang-bully sa iba. Sa bawat hakbang ni Vanessa, para bang may hangarin itong sirain ang tiwala ni Sara, ngunit hindi na ito papayagan ni Sara.Habang nagtutulungan sila sa paghahanda, dumaan ang isang hapon at dumating na ang panahon para sa Q&A.Si Sara ay tumayo sa gitna ng stage, at ang kanyang mga mata ay tumingin sa mga tao sa paligid. Minsan, mahirap magtiwala sa sarili, pero naisip niya
Sa kabilang dako sa tunay na Ana.Sa bahay ni Sara, habang nag-aayos ng mga gamit sa sala...“Ate, halika na!” sigaw ni Nene mula sa kusina. “May bisita tayo!”Nagulat si Sara nang marinig ang pangalan ni Jamaica. Dumating na siya. Hindi na nga tumigil si Nene sa kakatawa, ang buong pamilya ay nakatingin na parang isang malaking kakatwang eksena ang mangyayari.“Jamaica? Ano'ng ginagawa mo dito?” tanong ni Sara habang inaayos ang mga gamit sa lamesa.“Sara,” ani Jamaica, sabay abot ng maliit na flyer na may nakalagay na “Summer Queen 2025 – Beauty Pageant.” “Sali ka na sa beauty competition. Alam kong kaya mo ito.”Napakunot ang noo ni Sara. “Beauty competition?”"Oo, Sara. Alam ko na hindi mo ito plano, pero ito ang pagkakataon para patunayan sa sarili mo na kaya mong magsikap para sa pangarap mo," sabi ni Jamaica, hindi tinatangi ang matinding lakas ng loob na ipinapakita."Pero… hindi ko kaya. Hindi ako ganun," sagot ni Sara, nahihirapan. “Hindi ako tulad nila. Hindi ko kayang magl
Samantala sa Mansion ng mga Villa.Hindi pa man lumilipas ang kaba sa dibdib niya mula sa pag-uusap nila ni Luke, biglang nag-ring ang doorbell.Nagkatinginan sila ni Luke bago ito tumayo upang buksan ang pinto.At sa pagbukas ng pinto, nanlamig ang katawan ni Belle.Si Philip.Ang ama ni Luke."Papa?" Gulat na sambit ni Luke."Magandang umaga, anak," sagot ni Philip. "Pasensya na sa abala, pero may kailangan akong pag-usapan kay Ana… nang sarilinan."Biglang bumigat ang paligid.Napatayo si Belle, agad na bumalik ang kaba sa dibdib niya.Napakunot-noo si Luke. "Bakit, Pa? May problema ba?""Wala, anak," sagot ng matanda. "Gusto ko lang makausap si Ana tungkol sa isang bagay na hindi pa niya nasasabi sa'yo."Namilog ang mga mata ni Belle.Alam na niya?!"Ano'ng ibig mong sabihin, Pa?" seryosong tanong ni Luke.Ngumiti si Philip, ngunit kita sa mga mata nito ang lalim ng iniisip. "Wag kang mag-alala, anak. Saglit lang kami ni Ana."Dahan-dahang lumapit si Belle, halos hindi makalakad n