Naghalikan sila ng masidhi habang pinabilis niya ang kanyang ritmo, at naramdaman ni Belle na nagsisimula nang magpayanig ang kanyang katawan. Pinutol niya ang halik at sinimulang kagatin ang kanyang leeg habang mas pinabilis ang pag-ulos sa kanya. Hinugot niya nang buo at tinukso siya, at pagkatapos ay biglang ibinaon ang sarili nang buo sa kanya muli. Si Belle ay nagsimulang sumigaw sa sarap habang nararamdaman niyang muling umabot ang kanyang katawan sa isa pang orgasmo.Humigop si Luke ng magaspang na hininga at sinubukang pigilin ang kanyang pulsing titi. Matagal na niyang hinintay ang sandaling ito at hindi pa siya handang payagan ang kanyang katawan na makamit ang paglabas na matagal nang inaasam. "Tumingin ka sa akin, aking mahal," bulong niya, ang boses ay puno ng pagnanasa. Muli siyang nagsimula sa pag-ulos, dahan-dahan, pinapayagan si Belle na malasahan ang bawat pulgada niya habang ang kanilang mga mata ay nananatiling nakatuon sa isa't isa sa isang matinding titigan.Si B
Habang ang katahimikan ng gabi ay unti-unting bumalot sa mansyon, isang nakakabagabag na tahimik na galaw ang naganap sa madilim na pasilyo. Si Sheila, na nakadikit ang tenga sa pintuan ng kwarto nina Luke at Belle, ay halos hindi humihinga habang nakikinig sa kanilang masuyong pag-uusap at mas maiinit na sandali.Ang bawat bulong ng pagmamahal, ang bawat halakhak at pag-ungol ng kasiyahan, ay parang punyal na tumatarak sa kanyang puso. Hindi niya matiis ang naririnig. Ang mga mata niya ay nanlilisik sa galit at panibugho. Habang pinapanood ang sariling repleksyon sa salamin sa tabi ng pinto, nakita niya ang isang babaeng wasak sa kanyang obsesyon."Luke... mahal kita," narinig niyang mahinang sabi ni Ana."Luke..." bulong niya sa sarili, halos hindi marinig dahil sa nanginginig niyang boses. “Paano mo nagagawang mahalin siya ng ganito? Hindi mo ba nakikita na ako ang mas nararapat para sa’yo? Ako ang tunay na nagmamahal sa’yo, hindi siya!”"At mas mahal kita, Ana," sagot ni Luke, ang
Para sa kanila, isang tahimik at maayos na gabi ang lumipas. Si Belle, bagama’t pagod mula sa mga nangyari noong araw na iyon, ay mahimbing na natutulog sa tabi ni Luke. Ang mga kamay nila’y magkahawak habang ang liwanag ng buwan ay sumisilip sa bintana, tila nagsasabing ligtas sila sa isa’t isa. Si Anabella naman ay mahimbing na natutulog sa kanyang crib, walang kamalay-malay sa panganib na unti-unting lumalapit sa kanilang mundo.Ngunit sa kabilang kwarto, si Sheila ay gising pa rin. Nakaupo siya sa gilid ng kanyang kama, mariing nakatitig sa laptop screen kung saan nakalista ang mga pangalan ng kanyang mga tauhan. Sa tabi nito, ang litrato nina Luke at Belle ay nakapatong, may mga marka ng galit na ginuhit gamit ang pulang tinta sa mukha ni Belle.“Hindi ito matatapos nang ganito,” bulong niya sa sarili, ang boses ay puno ng poot. “Ang lahat ng ginawa ko, ang lahat ng mga plano ko, hindi ko hahayaang masayang. Luke ay para sa akin, at wala nang makakapigil sa akin para makuha siya.
Habang si Sheila ay abala sa paggawa ng mga plano, si Hector, ang lihim na tauhan na na-recruit ni Luke upang magmanman kay Sheila, ay nagtipon na ng sapat na ebidensya laban dito. Sa loob ng van, tinititigan niya ang mga video at audio recordings na naglalaman ng mga patunay ng bawat banta at lihim na operasyon ni Sheila.“Mukhang ito na ang katapusan mo, Sheila,” bulong ni Hector habang pinapanood ang footage kung saan hayagang nag-utos si Sheila ng malisyosong plano laban kay Belle.Sa kabilang banda, si Belle, na nagtatago ng kanyang sariling misyon, ay hindi alam na may isa pang nagmamasid sa lahat ng nangyayari sa mansyon. Sa likod ng kanyang pagpapanggap bilang Ana, patuloy niyang sinusubaybayan ang mga kilos ni Sheila at ng iba pang tao sa bahay.Huminga nang malalim si Hector, ang mga kamay niya’y mahigpit na nakakapit sa edge ng lamesang nasa loob ng van. Alam niyang konti na lang at makakagawa na siya ng hakbang para tuluyan nang mahinto si Sheila. Nasa tamang direksyon siy
Sa labas ng bahay nina Luke at Belle. Madilim ang gabi, at tanging ilaw ng buwan ang nagbibigay liwanag sa tahimik na paligid. Ngunit ang katahimikan ay tila puno ng tensyon. Ang mga tauhan ni Sheila ay isa-isang nagsidating, maingat na kumikilos at nagtatago sa mga anino. Dalawa sa kanila ang nakapwesto malapit sa gate, habang ang iba ay nasa likod ng mga punong nakapalibot sa bahay. “Siguraduhin ninyong walang makakahalata,” mahinang sabi ng lider ng grupo, si Pedro. “Huwag kayong gagalaw hangga’t hindi ko sinasabi. Kapag nagising ang mga tao sa loob, lagot tayong lahat.” Ang bawat tauhan ay armado ng mga baril at radios, handang sumalakay sa isang utos ni Sheila. Ngunit kahit pa maingat ang kanilang kilos, hindi nila alam na sila mismo ang minamanmanan. Sa van ni Hector. Sa di kalayuan, mula sa kanyang van, hindi iniwan ni Hector ang kanyang monitor. Ang mga camera na inilagay niya sa paligid ng bahay nina Luke at Belle ay malinaw na nagpapakita ng kilos ng mga tauhan ni Shei
Pagkatapos ng kaguluhan, tahimik na bumalik si Luke sa kusina, hawak ang isang tasa ng mainit na kape. Malalim ang iniisip niya habang ang tanawin ng gabing nagdaang kaguluhan ay naglalaro sa kanyang isipan. Alam niyang hindi pa tapos ang lahat, at gusto niyang malaman kung sino talaga ang may pakana ng lahat ng ito. Sa kabilang banda, naririnig niya mula sa sala ang masayang pagtawa ni Anabella habang inaaliw siya ni Ana.Ilang saglit pa, lumapit si Luke kay Ana, nag-aalangan ngunit determinadong alamin ang totoo. “Mahal,” sabi niya, habang pinagmamasdan si Ana na binabantayan ang kanilang anak. “Kilala mo pala si Hector? Yung inspector ng pulis.”Bahagyang nagulat si Ana ngunit pinilit maging kalmado. “Oo, mahal,” sagot niya, iniwas ang tingin kay Luke upang maitago ang tensyon sa kanyang mga mata. “Naalala mo yung muntik na tayong mapahamak papunta sa immunization ni Anabella? Napagdesisyunan kong mag-hire ng private investigator. Naisip kong mas mabuting may magbantay sa atin. Nag
"As soon as possible," mabilis na sagot ni Sheila. "Gawin mo nang lahat ng kailangan mong gawin, pero siguraduhin mong malinis. Ayoko ng ebidensiyang magtuturo sa akin.""Deal," sagot ni Edward. "Ibibigay ko ang presyo sa susunod na tawag. At tandaan mo, Sheila, walang urungan 'to. Kapag nagsimula na tayo, wala nang atrasan.""Walang atrasan," sagot ni Sheila, ang boses niya'y puno ng galit at determinasyon.Pinatay ni Sheila ang telepono at saglit na napabuntong-hininga. Sa galit at inis, iniikot niya ang bracelet sa kanyang pulso, ang mga mata'y nag-aapoy habang iniisip ang bawat detalye ng kanyang plano. Ngunit bago pa siya tuluyang huminahon, kinuha niyang muli ang telepono at tumawag sa tauhan niyang pumalpak sa huling trabaho.Nag-ring ang linya ng ilang beses bago ito sinagot ng halatang nag-aatubili at takot na tauhan."Ma’am Sheila," mahinang bati ng lalaki, bahagyang nanginginig ang boses."Huwag mo akong 'ma’am-ma’am!' Anong klaseng kapalpakan ang ginawa mo?" sigaw ni Sheil
Ngumiti si Luke, pinipilit na pakalmahin ang asawa. "Hindi tayo pabigat, Ana. Kaibigan ko siya at alam niya ang sitwasyon natin. Hindi ko hahayaang malagay kayo ni Anabella sa panganib. Hindi ko rin hahayaang maulit pa ang nangyari kagabi."Napatingin si Belle sa kanilang natutulog na anak. Sa kabila ng lahat ng kaguluhan, si Anabella ay payapang natutulog sa kama, walang kamalay-malay sa panganib na kanilang kinakaharap."Luke..." mahina niyang sabi habang niyakap muli ang asawa. "Salamat. Alam kong ginagawa mo ang lahat para sa amin. Pero sana matapos na ito. Ayoko nang makita kang nahihirapan."Hinawakan ni Luke ang mukha ni Belle at marahang hinalikan ang kanyang noo. "Gagawin ko ang lahat para sa inyo, mahal. Magtiwala ka lang. Ligtas tayo hangga’t magkasama tayo."Sa gabing iyon, kahit punung-puno ng kaba ang kanilang puso, ang yakap ni Luke at Belle ay tila nagsilbing sandata laban sa mga banta ng mundo. Sa bawat yakap at salita ng pagmamahal, nahanap nila ang lakas para harapi
Masayang-masaya ang buong mansyon para sa unang kaarawan ni Anabella. Puno ng dekorasyon ang paligid—mga pastel-colored na lobo, eleganteng bulaklak sa bawat mesa, at isang napakalaking cake na gawa ng isang sikat na pastry chef.Ang mga bisita ay abala sa pag-uusap at pag-aasikaso sa mga regalo, habang ang masasarap na pagkain ay nakahanda sa isang mahabang buffet table. Sa gitna ng lahat ng ito, si Belle, na nagpapanggap bilang si Ana, ay abala sa pangangasiwa ng selebrasyon.Sa mata ng lahat, siya si Ana. Ngunit ang totoo, siya ay si Belle—ang kakambal ni Ana, na bumalik upang alamin ang katotohanan tungkol sa pagkamatay ng kanyang kapatid.Si Anabella, sa kanyang munting pink na damit at may gintong tiara, ay nakaupo sa kanyang high chair, masiglang nakatingin sa mga bisitang nagmamahal sa kanya."Ang bilis ng panahon," emosyonal na sabi ni Belinda, ang ina nina Ana at Belle, habang nakatitig sa kanyang apo. "Parang kahapon lang nang ipanganak siya.""Hindi ko akalaing makikita ko
Sumagot si Sara, ang kanyang mga mata'y namamasa sa luha habang nakatingin sa dagat. "Tatay, sino kaya ako? Kung may magulang ba ako? Kapatid? Asawa o anak? Wala ako maalala." Ang kanyang boses ay nanginginig, puno ng pangamba at kalungkutan.Lumapit si Glenda at hinawakan ang mga kamay ni Sara. "Huwag mo pilitin, anak. Kusang darating yan," malambing na sabi niya. "Minsan, ang mga bagay na pilit nating hinahanap ay kusang dumarating sa tamang panahon. Ang mga alaala mo ay parang mga alon sa dagat – darating at darating din sa tamang panahon."Tumayo si Romero mula sa kanyang kinauupuan at nilapitan ang dalawa. Ang kanyang mukha'y puno ng pag-unawa at pagmamahal. "Huwag ka na malungkot. Magiging okay din ang lahat. Andito kami, tumatayong magulang mo, at hinding-hindi ka namin pababayaan," may tibay ng loob na sagot ni Romero habang hinahaplos ang buhok ni Sara.Tumulo ang luha ni Sara, hindi sa kalungkutan kundi sa pasasalamat. "Salamat po, Ma, Pa. Hindi ko alam kung ano ang mangyaya
Sa ilalim ng maputlang sikat ng araw sa maliit na baryo ng San Rafael, namumuo ang isang kuwento ng pag-ibig, pag-asa, at matinding damdamin na tila ba binuo ng tadhana. Ang mga puso ng mga tao sa baryo ay paulit-ulit na sinasalubong ng halakhak at ungol ng mga alon sa baybayin, na parang awit ng buhay.Si Sara, isang dalagang nag-aalab ang kagandahan at may pusong punong-puno ng hiwaga, ay namumukod-tangi sa gitna ng mga simpleng tao. Hindi niya alam kung sino siya sa kabila ng napakalalim na amnesia na dulot ng mahabang car accident. Ngunit sa gitna ng kanyang pagkalito, ang kanyang kapalaran ay biglang nagbago nung matagpuan siya nina Glenda at Romero, ang mag-asawang mangingisda na may pusong handang umamping sa kanya bilang sariling anak."Anak, lalong lalo kang mag-ingat sa paglakad sa tabing-dagat," mahina ngunit may tibay na tinuran ni Glenda habang pinapahagkan ang kanyang anak na parang tunay na anak. Ang tinig ni Glenda, na puno ng pagmamahal at pang-unawa, ay parang musika
Sa payak ngunit puno ng pagmamahal na tahanan nina Glenda at Mang Romero, ang simpleng hapunan ay nagiging isang espesyal na okasyon. Ang liwanag ng gasera ay nagbibigay ng mainit na sinag sa kanilang maliit na hapag-kainan, habang ang hangin mula sa dalampasigan ay nagpapalamig sa kanilang paligid.Si Ana—na ngayo’y kilala bilang Sara—ay abala sa paghahanda ng hapag habang pinagmamasdan ang masayang kulitan ng mag-asawa. Hindi niya maalala ang kanyang nakaraan, ngunit sa kabila nito, ramdam niya ang init ng pamilya sa piling ng dalawang taong umampon at umaruga sa kanya."Halika na at tikman natin ang gatang alimango ko!" pagmamalaki ni Mang Romero habang inilalapag ang malaking kaldero sa hapag. "Bagong huli ‘yan, siguradong mataba!""Ikaw talaga, asawa ko," natatawang sabi ni Glenda habang binuksan ang takip ng kaldero at naamoy ang masarap na gata. "Sara, tikman mo rin at sabihin mo kung masarap."Kumuha si Sara ng isang maliit na piraso ng alimango at isinubo ito. Napapikit siya
Ngumisi si Shiela habang nagbabayad sa pamamagitan ng bank transfer, tiniyak na ang bawat hakbang ay maayos at kontrolado. Hindi siya titigil hangga't hindi niya nakakamtan ang gusto niya. Nang matapos ang transaksyon, tumayo siya mula sa kanyang upuan, nilapag ang baso ng alak, at nagsimulang maglakad papunta sa bintana. Tinutok niya ang kanyang mga mata sa mga ilaw sa labas ng mansion—ang mga ito’y nagsisilbing mga paalala ng lahat ng bagay na maaaring mawalan sa kanya.Matapos ang ilang sandali, tinawagan ni Shiela si Orlando, ang matagal nang kasamahan ni Ana, upang siguraduhin na ang kanilang plano ay umuusad ayon sa balak.Shiela: "Orlando, kumusta na? Nakuha ko na ang kalahati ng bayad, kaya magtulungan tayo para matuloy ang lahat. Alamin mo kung paano magagamit si Ana sa ating plano."Orlando: "Wala na akong ibang choice, Shiela. Nandiyan na ako, at handa akong gawin ang lahat para matapos na ito. Aasikasuhin ko na siya."Ngunit hindi alam ni Shiela na may mga mata na nagmamas
Ang mga mata ni Sara ay tila naglalaman ng hindi mailarawang saloobin. Ang takot at pagkalito ay tila magkasabay na dumapo sa kanya, ngunit naramdaman din niyang may bahagi ng kanyang pagkatao ang nagsisilibing gabay. Hindi man niya alam ang buong kwento, hindi man niya matandaan ang lahat, tila may mga taong tulad ni Glenda na handang magsimula muli kasama siya.Dahan-dahan niyang tiningnan si Tonyo at nagsalita ng mahina, "Mahalaga po sa akin na malaman ko ang totoo. Pero hindi ko po kayang sagutin ngayon. Baka isang araw, maaalala ko. Ngunit, hindi pa ngayon."Sumang-ayon si Glenda sa mga sinabi ni Sara, "Tama, Sara. Magtiwala ka. Malalaman mo din ang lahat, basta't maghintay tayo. Baka isang araw, lahat ng piraso ng iyong nakaraan ay magtataglay ng mga sagot."Si Tonyo, na ngayon ay mas tahimik, ay tumango na parang may kasunduan sa sinabi ni Glenda."Pasensya na uli, Sara. Huwag mong alalahanin." Ang mga salitang iyon ni Tonyo ay tumagos kay Sara na para bang may mga pangako at m
Sa maliit na baryo ng Bayang Silangan, ang mga alon ay tahimik na humahaplos sa dalampasigan, at ang hangin ay malamig, dala ang amoy ng dagat. Sa ilalim ng lilim ng isang puno ng niyog, si Sara—ang bagong pangalan ng dating Ana—ay abala sa paglilinis ng mga isda sa harap ng kanyang maliit na tindahan. Sa kanyang mga mata ay makikita ang kalinawan ng isang bagong buhay, ngunit ang puso niya ay puno ng mga tanong na hindi kayang sagutin ng simpleng paghinga.Hindi niya alam kung paano siya napadpad sa baybaying iyon. Walang alaala sa mga nakaraang taon ng kanyang buhay. Ang pangalan niyang "Sara" ay isang bagong simula, at sa mga kamay ng mag-asawang Glenda at Romero Pamplana, natutunan niyang yakapin ang buhay na ito. Pinangalanan siyang Sara ng mag-asawa matapos siyang matagpuan sa dalampasigan, halos isang buwan ng nakaratay sa higaan, halos mamatay mula sa isang aksidente na hindi niya matandaan."Tulungan mo na lang ang sarili mo, Sara. Huwag mong alalahanin ang mga bagay na wala
Naglakad si Shiela patungo sa kanila, ang kanyang mga mata ay puno ng pagkabighani at pagtataka. "Luke," tawag niya, ang boses ay medyo mataas kaysa karaniwan, "Bakit kayo nandito? Ano bang meron sa lugar na 'to?"Napatingin si Belle kay Shiela, at agad niyang naramdaman ang tensyon na parang may pader na bumangon sa pagitan nila. Si Luke naman ay medyo nagulat, ngunit hindi na ito nagbigay ng sagot agad. Sa halip, dahan-dahan niyang iniiwas ang kanyang tingin kay Ana at tumingin kay Shiela."Shiela," sabi ni Luke, "bakit andito ka? May kailangan ka ba? Namamasyal lang kami sa garden ni Ana." "Wala lang, gusto ko rin magpahangin at nakita ko kayo kaya sinundan ko kayo. Masama ba?" pabirong sabi ni Shiela. "Hindi naman masama, Shiela. Nagbonding moments lang kami ni Luke. Nagulat kami ng bigla kang sumulpot na para kang kapote," sarkastikong sabi ni Belle. "Parang hindi ka na nasanay sa akin, Ana," sarkastikong sagot nito."Syempre naman, Shiela," sagot ni Belle, ang mga mata niya ay n
Tahimik ang buong bahay. Tanging ang mahinang ugong ng electric fan ang maririnig sa kwarto ni Belle. Nakaupo siya sa gilid ng kama, pilit nilalabanan ang bigat ng kanyang emosyon. Sa kanyang mga kamay ay ang lumang diary ni Ana—ang natatanging alaala ng kanyang kakambal. Binuksan niya ito, at agad na tumambad ang pamilyar na sulat-kamay ni Ana. Ang bawat pahina ay tila isang patalim na tumutusok sa kanyang puso, bawat salita'y nag-iiwan ng masakit na bakas sa kanyang konsensya."Luke ang mundo ko. Siya ang lahat ng lakas ko, kahit pa minsan hindi niya ito napapansin," nabasa niya. Napapikit si Belle, pilit pinipigil ang pagpatak ng luha. Ngunit hindi niya napigilan ang bahagyang paghikbi nang basahin ang susunod na linya:"Kahit anong mangyari, gusto kong ipaglaban ang pagmamahalan namin. Hindi ko kayang mabuhay nang wala si Luke."Hindi niya malaman kung paano ipoproseso ang lahat ng ito. Sa bawat salaysay ni Ana, parang mas nadarama niya ang bigat ng pagmamahal ng kakambal para kay