DETOUR

MAXI POV: 

Sumingasing ako sa galit: “Sa susunod na mag ingay ang anak mo at hindi mo alam ang gagawin, isinusumpa ko sa Dios na kukunin ko siya sa yo kapag nagkita tayo uli.” Ibinalik ko sa kanan ang baril, nakatutok na uli sa lalaking kasama nito. “Tinatanong kita!” Parang hindi na sa akin ang boses na ginagamit ko, sa demonyong pula ang mata at uhaw sa dugo.  “Sagot!”

Huminto para sa akin mundo, nasa dulo na ako ng kaya kong tiisin. Putang ina, nakakarindi ang iyak ng bata!

Kumikislap ang mga mata ko, unang beses kong mangatal sa sobrang pagpipigil na huwag kalabitin ang gatilyo dahil sibilyan ang lintik na kaharap ko. 

Parang  basang sisiw nang magsalita ang babae. Hindi na magawang tumingin sa akin. Nangangatal sa takot.  “O-opo. opo. Patawarin ninyo po ako. Hindi na po mauulit.” Kumiskiskis ang mga kamay nito gaya ng taimtim na nagdadasal.

Sunod kong tinutukan ng baril ang gwapong pulis, kinapkapan ko sa likod, maharas. Mabigat  ang kamay ko na dumadapo dito,  tiningnan ko kung may dalang service firearms. Base sa aura ng mukha nito, shocked na shocked ito sa nasaksihan, hindi humihinga at matigas ang buong katawan.

Nang matiyak kong wala itong armas, bumaba ako ng bus na parang walang nangyari. Humabol si Debora pero iniwan ko talaga siya. Inagawan ko ng motor na single ang lalaking nagyoyosi sa tabi at pinasibat ko yon palayo doon na kumukulo ang dugo ko sa galit.

Mas ligtas si Devora kung hindi ako kasama.

Nakakapikon kasi. 

Bakit ang daming  babae na payag magpakaligaya gamit ang mga matres nila pero ang utak parang ipinahid sa talampakan?

Hindi puedeng tumitirik lang ang mata habang ginagawa yong bata, kasi may pananagutan ka rin sa paligid mo para sa mga taong nakakasalamuha ninyo. Habangbuhay  at napakalaking responsibiladad ang pagiging magulang. At hindi yon bagay sa mga taong iresponsable at tamad mag aral kung ano ang behavioral patterns ng bata.

Sa dinami-dami pa ng trauma na puede kong makuha sa puntong makakapatay ako, sa iyak pa ng paslit o kahit ng sanggol.

Ibinabalik ako niyon sa bangungot na kasama ko na kahit saan ako pumunta. Kaya masisiraan ako ng bait kapag may  umiiyak at hindi marunong mag asikaso ang mga tinamaan ng lintik na mga magulang.

Kung wala ang mga gaya nilang pabaya, hindi sana naubos na para lang langaw sa kamay ng mga lalaki sa dilim ang lahat ng batang inaalagaan ko noon.

10 bata, ‘tangina.

Wala sanang sumisigaw ng tulong at mga nagmamakaawa sa loob ng mga bangungot ko araw man o  gabi.

Dapat ay kasama nila ang mga magulang nila at hindi ako nang oras na yon.

5:47 PM nang tumawag  sa akin si Anna. 8 Pm daw nito kailangan ng back up pero sa init ng ulo ko, narating ko ang San Luis wala pang alas 7:30pm at ilang bayan ang aking nilampasan. Napaaga ako ng halos isa at kalahating oras.

Iniwan ko sa tabing daan ang ninakaw kong motor at sumakay ako ng tricycle na nakasalubong ko. Alam na alam ng mga paa ko kung saan ako pupunta, sa Rosales Hotel.

Naglalakad na ako sa lobby niyon nang matanaw ko agad sa railings ng second floor ang lalaking kahit sa panaginip ay hindi ko makakalimutan—si Marco De guia.

Ang lalaking yon ang saksi sa pagkamatay ng 10 bata ten years ago pero hindi nagsalita at nanahimik na lang hanggang sa kasalukuyan.

Siya rin ang dahilan kaya sobrang init ng ulo ko kahit noong hindi pa nagwawala yong bata sa bus. At kahit umiiwas ako sa gulo dahil ipinagbabawal yon sa samahan, nang agaw ako ng motor dahil kung magagawa ko siyang patayin kaagad, maligaya akong susunod sa kanya sa impyerno.

Ang damdaming yon kinain ng buong-buo ang pagkatao ko sa unang segundo na nakilala ko siya sa profile na ipinadala sa akin ni Anna.

Hinabol ko siya sa loob ng hotel. Pero nawala sa paningin ko sandali. Nang muli ko siyang makita, kausap na niya ang Boss ko, si Anna at bigla na lang niya itong hinalikan sa bibig,  sa loob ng bar na maraming kilalang tao sa San Luis.

Natigilan ako.

Akala ko ba puede kong lumpuhin ang lalaking yan sa utos nito kanina habang nasa biyahe ako?

Ano ang nangyari?

May relasyon ba sila?

Sa layong limang dipa, binasa ko ang mga body language nila at nakita kong parang may malaki silang problema na pinag uusapan nang matapos ang halik.

At sa gitna  ng eskandalo,  naglakad si Anna sa akin palapit na parang walang nangyari.

Naiwan si Marco na umiiyak, na sobrang nagpalito sa akin. May kahinaan pala ang lalaking yon at sa dinami-dami ng babae ay ang Boss ko pa? “Mission abort. Iwasan mo siya.” Si Anna na halos hindi ko narinig ang bulong.

Umiwas?

Ako?

Papatayin ko na ngayon ang lalaking yan at hindi na ako magpapakita pa sa yo! Yon ang nasa isip ko kaya pumasok ako sa loob ng bar. Inihanda ko ang baril sa aking likuran na nakakubli sa jacket na jeans, hawak ko na agad para mas madaling gamitin.

Malamig ang daliri ko na nasa trigger, nangangati.

Pero bago ko pa mailabas ang baril, bumalik si Marco sa kinauupuan at tinungga ang alak mula sa bote na parang tubig lang. Umagos sa lalamunan pababa sa bukas na dress shirt ang likido at ewan kung bakit parang natigilan ako sa tanawing yon samantalang nakatagilid siya sa direksyon ko.

Dalawang segundo lang ang kailangan ko para pasabugin ang kanyang sentido na hindi niya mapapansin.

Sumpa sa Dios, nasusuklam ako sa kanya at walang araw na gusto ko siyang patayin. Pero ang paghihirap sa mata niya, totoo at nararamdaman ko. Kung gaano siya kamiserable at nagdurusa. 

Lintik, ano ba ang nangyayari sa akin?

Naging poste ako sa tabi niya at pinanood ko siyang lunurin ang sarili sa alak sa mga sumunod na sandali. At nanatili ako sa pagkakatayo ko na parang tinamaan ng gayuma.

Paglingon niya, pinagbayaran ko ang matagal kong pagkakatulala. Napatitig siya sa akin at mabuway na tumayo.