MARCO'S THREAT

MAXI POV:

“HINIWA mo ang sarili mong kamay para palabasing may nangyari sa inyo?” Umangat sa upuan sa Debora. Nalaglag ang kamote na nakatusok sa tinidor. “Anong agenda mo?”

“May atraso sa akin ang taong yon. Muntik ko na ngang patayin kagabi.”

Idagdag pa ang mas matinding insulto: mahigit pitong taon akong nakasama ng lalaking yon dito sa San Luis, talaga bang hindi ako nito nakikilala?

Ako na mas madalas nitong kasama kaysa kay Anna?

90% ng panahon ng kabataan nito ay ako ang nasa tabi nito!

“Gawin mo agad.” Susog ni Debora. Panganay sa 12 magkakapatid, naging bato ang puso nito bago naglayas at napadpad sa poder ko. “Sayang ang oras. Dinig ko, madalas yon sa Carlo’s place, ginagawang swimming pool ang alak. May natitipuhan daw na babae na may boyfriend na.”

“Saan mo naman nalaman yan?”

“May balak akong magtayo ng mini-bar diyan sa tabing kalsada. Alam mo na, dito sa atin, libre ang intel. Kapag magaling kang magtanong, de kalidad ang makukuha mong sagot. At mas madali yong kunin sa mga lalaking lasing sa alak." Makislap ang mga mata niya.

“Ano naman ang pakay mo dito at sumama ka?”

“Kung ang problema mo, sinasarili mo lang, ganon din ang makukuha mo sa akin. Walang rela-relative, teh? Matapos mo akong iwanan kahapon, kulang pa nga yan, eh.” Bigla siyang nagalit. Binitiwan ang tinidor na nakatusok na sa nilagang kamote.

“Sorry na,” huli na naman ang pagsisisi ko. “Pero mas ligtas ka kasi kesa isama kita pagtakas at mahuli akong kasama ka.”

“Gusto ko nga yon para matuto rin ako kung paano ninyo nalulusutan ang mga gano’ng sitwasyon.”

“Dahan-dahan lang. May kanya-kanya tayong timeline.”

“Anong balak mo kay Marco?”

“Marami akong trabaho ngayon. May ginagawa akong imbestigasyon. Pero kung may utos sa itaas, papasok agad ako sa rancho.”

“Best of friends na kayo ni Anna mula pagkabata. Higit pa kayo sa magkapatid. Bakit Boss pa rin ang tawag mo sa kanya?”

“Sa organisasyon, meron ding inggitan. Mas safe kung neutral kami at walang nakikita ang iba na personal na ugnayan maliban sa trabaho. Sa dami ng kaaway niya, posibleng maging pabigat pa ako.”

“Hindi ka nahuhuli sa galing niya. Puede ka ngang pumalit na pinuno.”

“Yan mismo ang dahilan.” Nagalit ako sa sinabi niya. “Yang suggestion mo. Buhay ang kapalit niyan kaya huwag mo nang uulitin. May mga dahilan kung bakit siya ang pinuno at kailangang manatili yong lihim sa mga kaaway. Ang 13 leaders sa ilalim niya ay nasa ilalim rin ng pangangalaga ng mga elders na gumagalang at yumuyuko sa kanyang ama kahit patay na yon. Kung may iba sa yong makakarinig, buhay mo ang magiging kapalit. Isa pa, dapat makilala mo muna si Catherine bago mo isiping mas karapat dapat ako.”

“Yong psycho?”

Sinibat ko na siya nang tingin. “Kapag hindi mo sinanay sa tamang respeto ang dila mo, diyan ka mamamatay hindi sa kamay ng mga kaaway natin. Kailangan mong malaman ang pagkakaiba ng mga ranggo dahil bawat antas ay may bilang ng buhay na inutang nila. At sa tingin ko, wala pa sa lima ang nasa belt mo, Debora.”

Itinapal niya ang palad sa ibabaw ng kanyang bibig.

“Susmio, sorry na agad.”

“Ano pala ang ulam?” Binago ko agad ang usapan.

“Walang kamatayang de lata.” Inisa-isa niya ang mga pinamili sa grocery, ibinababa sa ibabaw ng mesa.

Lumabas ako ng lumang bahay at isinampay ko ang ilang piraso kong damit gamit ang isa kong kamay. Tuloy, nalaglag ang nude kong bra na suot ko kagabi nang may ‘mangyari’ sa amin ni Marco sa hotel.

Pag angat ko ng paningin mula sa pagkakayuko, nasumpa na ako. Napatitig ako sa lalaking walang pang itaas, sakay ng itim na stallion, madramang bumabagsak ang makintab na pawis sa kanyang katawan. Mula sa kanyang matipunong dibdib at binabasa ang low waist na faded jeans—si Marco.

Namangha ako kung paano niya hinahawakan ang renda at kung paano umaalon ang buong bulto niya kapag kumikilos ang kabayo.

Nagutom ako sa malalaking tipak ng kalamnan sa kanyang abs pababa ng pectoral.

Pero salamat dahil hindi ako palahanga sa lalaki kaya nagkunwari akong hindi ko siya masyadong napansin.

Sumipa siya sa kabayo, bumaba ng sadle at lumanding sa harap ko. “Wala ka bang nakalimutan sa kuwarto ko kagabi, Miss Virgin?”

Napalingon ako sa kanya. Nakatitig siya sa kamay kong may bandage.

“A-Anong…nakalimutan ko?” Inatake ako ng kaba. Kumikislap sa galit ang mga mata niya. At sa paningin ko, Dios lang ang dapat nagkaroon ng perpektong lalim ng mata, talukap na parang laging inaantok, makinis na tangos ng ilong, mapupulang labi—ipinaling ko agad sa ibang direksyon ang paningin ko.

Hindi. Hindi ako puedeng humanga sa isang lalaking duwag at walang paninindigan sa sarili!

Inilabas niya ang automatic knife ko, nasa ibabaw ng kanyang palad, humahakbang palapit sa akin kaya umaatras naman ako. Lintik Tinamaan na naman pala ako ng kalimot kagabi? Nahalata ba niya na….niloko ko lang siya?

Idiniin niya sa leeg ko ang kutsilyo, yong walang talim pero mariin ang bakal sa ugat ko. Tiniyak niyang mahihirapan akong huminga. Nanigas ako. “Galingan mo pa sa susunod,” nasa tenga ko na ang hininga niya. “Alam mo bang napaniwala mo ako kaninang umaga? Mabuti na lang maraming hidden camera ang silid na yon dahil may personal business ako kaya naka set up yon doon,” kinagat niya ang tenga ko na nangilabot ako. Umalon ang dibdib ko at naging mabilis ang paghinga ko. Magkahalong init at takot ang nararamdaman ko. Hindi. Umiikot ng mabilis ang isip ko. Kung ganoon…ang pagtutok ko sa kanya ng baril—nakita rin ba niya? “Sa susunod nating pagkikita malalaman mo na talaga kung gaano yon kasakit.” Pinagapang niya ang kamay sa likod ng balakang ko, idiniin ako sa pagkalalaki niya, umuungol sa tenga ko. “Kapag nagkita pa tayo uli, magbabayad ka sa akin kung bakit tinutukan mo ako ng baril.” Siniksik niya ako sa dingding sabay satsat sa mukha ko. “Maliwanag?”

Lintik.

Nakaalis na si Marco ay nakasandal pa rin ako sa dingding. Tulala.

Ano ba itong ginawa ko?