OVERTURES

MAXI POV: 

Tiyak ang mga hakbang, tinawid ang pagitan namin na wala pang isang dipa at niyakap niya ako, tumitig sa akin at tinawag akong:

“Anna, huwag mo akong iwan.” Ang mga mata niya puno ng sakit at paghihirap.  “Gagawin ko ang lahat para sa yo. Kahit kaunting oras mo lang.” Ang mga daliri niya natatakot hawakan ang mukha ko at literal na nanginginig. Umaalingasaw sa matapang na  alak ang hininga niya at matubig ang mga mata. “Kahit sandali lang. Kahit pasikreto. Hayaan mo lang akong makita ka. Alagaan ka gaya ng dati. Sapat na yon sa akin.” Nang hindi ako sumagot, idinugtong niya. “Mamamatay ako kapag nawala ka.”

Nanigas ako. 

Ikinulong  ako ang matinding amoy ng alak sa hininga niya sa loob ng bilog na ako lang ang nakakakita at  dinala ako pabalik sa nakaraan, sa mga panahon kung gaano siya kabaliw kay Anna kahit noong mga bata pa kami.

Napagkamalan niya akong si Anna?

Mas mabuti.

Inakay ko siya palabas ng bar. Nakasampay sa balikat ko ang mahabang kamay. Gagawin ng lahat ng ibang lalaki maangkin lang ang perpektong katawan na mayroon siya. “May dala kang kotse?”

Nakalungayngay na siya nang bumulong. “Room 97. May usapan tayong doon…magkikita. You said yes. Umasa ako. Tuparin mo ang pangako mo, Anna.”

Isinuot ko ang facemask ko at dinala ko siya sa loob ng suite na yon.

Itinulak ko siya sa kama pahiga at tinutukan ko ng baril mula sa kanyang paanan.

At hayon na naman, hindi ko magawang kalabitin ang gatilyo kahit nasa akin na ang pagkakataon.

Ano bang problema ko?

Narinig ko sa isip ko ang sinabi minsan ni Anna: Posibleng kilala din ni Marco ang mga lalaking yon kung walang mga maskara sa mukha pero dahil bata pa, baka nadaig ng takot at nakalimutan ang mga nakita niya. May bahagi ng utak ng tao na kayang mag twist ng pangyayari para mailigtas ang sarili sa trauma at malampasan ang mga pangit na bagay na nagpapahirap sa kanila. Minsan may mga taong nagkakaroon ng mental disorders dahil doon.

Napakurap ako. 

Ganon nga kaya ang ginawa ni Marco? Inilibing lang sa limot ang sagot sa mga tanong ko?

Lango sa alak, tumayo si Marco at sumusuray na humakbang papunta sa akin. Nanginig ang kamay ko, dapat  barilin ko na siya pero hindi ko talaga magawa.

“Tutulungan na kitang magdesisyon kesa mabuhay ako nang wala ka.” Parang baliw siya na nagsasalita. Walang takot ang mga mata, at naghahangad na yata ng mas mabilis na kamatayan. 

Hinapit niya ako sa bewang kahit nakadikit na  sa noo niya ang dulo ng baril, hinawi iyon ng isang kamay at siniil ako ng halik sa bibig, nasa likod ng ulo ko ang isang kamay.

Ang halik na yon ay puno ng galit, pagnanasa, parusa at purong paghihirap.

Nabitin sa dibdib ko ang sarili kong hininga at bumilis ang tibok ng puso ko.

Hindi. 

Mali ito.

Dapat ay itulak ko siya. Pero hindi ako makagalaw.

Parang replay sa isang pelikula, dumaan sa isip ko ng mahigit pitong taon na kasama ko siya sa kubo, sa lansangan ng San Luis, sa school, sa batis at kapag naglalakad kami sa daang-lupa papunta sa bayan para mamasyal.

Lintik ang dami. 

Nagawa niyang hablutin ang batok ko nang mas mariin dahil lumilipad ang isip ko  at idiin ang kamay niya sa likod ng balakang ko, kinakabig ako palapit sa kanyang pagkalalaki, umuungol.

Hindi na siya ang Marco na kilala ko noon na patpatin at walang laman. Nag uumapaw ang kapangyarihan ng kanyang katawan. Lalaking-lalaki.

Nagawa na niyang iangat agad ako sa lupa at sinukol ako sa pinakamalapit na pader.

Binitiwan ko ang baril sa ibabaw ng mahabang muebles malapit sa amin, hindi na nag iisip. Umungol ako, kusang pumipikit,  lumapat ang mga kamay ko sa walang patawad na tigas ng laman sa malapad niyang balikat, pababa sa makapangyarihang bulto ng likod, sa tapered na bewang at kahit wala pa akong karanasan, kinabig ko ang pag upo niya padikit sa aking katawan, nasasabik sa higit ko pang makukuha.

Hindi na ito masama kung magkasunod kaming mamamatay pagkatapos.

Naglambitin ako sa leeg niya nang manghimasok ang kanyang dila, iniikutan ang dila ko. Sinipsip nang mariin nang gumanti ako ng halik, at ang pagkalalaki niya, gumagawa ng maliliit na pagbayo sa puson ko, binubuhay ang pagnanasa ko.

Bawal o kahangalan pero gusto ko ang nangyayari. Para akong hinihila sa makamundong lugar kung saan may magagandang bagay na naghihintay sa akin.

Mas naging mapusok ang mga kamay niya, hinahablot ang mga damit ko palayo sa aking katawan. Napilipit ang t-shirt kong itim nang hatakin niya paalis sa akin at basta na lang inihagis kung saan. Umaatras na  kami sa direkyon pabalik sa kama, mabilis, iisa ang aming hakbang. Pero nang kakalasin na niya ang bra ko, tinabig ko ang mga kamay niya at siya ang itinulak ko gitna ng higaan.

Sinakyan ko ang matipuno niyang katawan, nakikipag paligsahan sa kanyang halik habang siya ang aking hinuhubaran. At nakita kong malala ang mabilis na epekto sa kanya ng alak, mabigat ang kanyang talukap  habang bumibiling sa kama pabagal nang pabagal, bumagsak na roon ang pangahas na mga kamay.

Sinamantala kong baka may naalala pa siya o nararamdaman at ikiniskis ko ang pundya ng panty ko sa bukol ng kanyang pagkakalaki. Halos hindi ko na namalayang nagawa ko agad maghubad ng suot kong pantalon para gawin yon.

Umungol siya sa kama, umaarko ang katawan, bayolenteng nanginig, habang napapaliyad ako sa erotikong pakiramdam ng tigas ng kahandaan niya laban sa pagkababae ko, kumakayod sa aking clit.

At siguro’y matagal nang nagtitiis na walang orgasm, sumabog siya sa loob ng boxer brief niya nang walang actual penetration.

Humihingal siyang nakatulog, bumubulong sa hangin na hindi ko na naririnig, nakapikit siya nang mariin, naghihirap,  pagod na pagod at mabilis na nakatulog.

At naiwan akong nagnanasa, naguguluhan. 

Sa huli, kumapit ako sa baluktot kong hangarin kung saan alam kong makikinabang ako sa naging pagbagsak ni Marco sa una naming paghaharap muli.

Grasya.

Malinaw yon at walang pagdududa.