BILANG isang panganay sa akin umaasa ang pamilya ko kahit hindi ko naman sila obligasyon. Bilang panganay at may binubuong mga hayop sa bahay, doble kayod ako para sa kanila, lalo na sa kapatid ko. Siya na lang ang natitira kong pamilya kaya’t para sa kanya hindi ako mapapagod maghanapbuhay.
Mahirap nga ang sitwasyon ko dahil wala na akong ibang malapitan at mapaghingan ng tulong. Kahit labag sa loob ko noon na magtrabaho abroad, ginawa ko ito para sa pamilya ko. Ako nga pala si Dominice Travis Lucas. Single. Nagkaroon naman ako ng boyfriend noon, pero lahat ay naakit ng aking butihing step-sister. Hindi nga kasi malalim ang pagmamahal nila sa akin kaya mabilis silang bumigay at nakipaghiwalay sa akin. "Domi, labahan mo nga lahat ng mga damit ko. Tapos linisin mo kwarto ko, okay?" Mataray na utos ni Tita, ang pangalawang asawa ni Papa. "Yes po." Dahil mabait naman ako at masunurin, sunod-sunuran ako sa kanya. "Hmmm..Good!" Iniwan na niya ako sa sala, at siya ay umalis na naman upang mag-mahjong. Nandito ako ngayon sa harapan ng washing machine. Matapos kong ilagay sa loob ng washing machine ang mga damit, ang iba namang damit ang hinanda ko. Mag-hand wash din ako kasi may mga damit na hindi pwedeng i-washing machine. Baka mapatay ako ni Tita kung ganun. When I am done, umalis ako ng bahay para maghanap ng trabaho. Walang-wala ako ngayon dahil lahat ng pera na inipon ko noong nagtrabaho ako abroad ay nasa kanila lahat. Namatay si Papa two years ago, nandun ako sa Singapore nagta-trabaho. Di ako naka-uwi noon kaya sobrang sakit para sa akin na wala na pala si Papa. Tinago pa nila ‘yon sa akin na wala na si Papa, kaya galit ako sa kanila at kinamumuhian ko silang mag-ina. Kinakamuhian ko silang mag-ina, salbahe sila. Kapag nakahanap ako ng trabaho ay aalis na ako kina Tita at magsasarili na lang. Mayaman naman ang pamilya namin dati, pero simula noong namatay si Mommy, bigla na lang nawala lahat ng negosyo niya at ang pera sa bangko na para sana sa akin ay nawala din. Nalaman ko rin na nawala na ang pera noong dinala ni Papa ang bagong babae niya na hindi ko matanggap. Galit ako kay Papa noon, pero napatawad ko na siya. "Miss Lucas?" tawag ng interviewer. "Po?" sagot ko naman na ikinakunot ng kanyang noo. Pumasok na ako sa opisina kung saan kami e-interviewhin. Kinakabahan man, kailangan maging kalmado at confident. Disappointed akong lumabas ng opisina matapos kong malaman ang resulta ng interview. At hindi ako pasado sa standard ng company nila. Nakakairita! I know how to assist naman eh since Personal Assistant ang kailangan nila. Nakapag-college rin naman ako. I can be the CEO's ASSISTANT or personal assistant or whatever. Napaka-OA ng company, my standard is too low daw eh. "Watch your step, Miss. You might have stepped on my gown!" Natulala ako sa isang babae na nasa harap ko ngayon, napako ang tingin ko sa kanya dahil sa suot niya. At lalo na sa itsura niya. "Sorry po, Ma'am," paghingi ko ng pasensya sa kanya. Nakasunod kasi ako sa kanya at dahil wala ako sa sarili, hindi ko namalayan na may tao pala. Mabuti na lang at hindi ko naapakan ang gown ni Madame. Mataray pa naman itong babaeng to. Pero infernes ang ganda ni Madame. "Then, what are you staring at?" she said sabay taas ng kilay. "M-ma’am?" Nauutal kong sagot. Palabas na kasi ako ng building dahil hindi naman ako tanggap. "Hold my gown until I get into my office.” Utos niya. "Po? Pero di po ako nagwo-work dito ma'am eh.." sabi ko agad sa kanya. Tinaasan na naman niya ako ng kilay at tiningnan ako mula ulo hanggang paa. "But, you're applying, right?" "Paano n’yo po nalaman?" gulat na tanong ko. "What do you expect me to think? Na pumunta ka lang dito kasi may dinalaw ka lang? Prohibited ang kung sino man ang gustong pumasok sa kumpanya ko.” Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. “Kumpanya n’ya?” “M-ma’am, pasensya na po sa aksyon ko,” paghingi ko ng pasensya kahit hindi ko alam kung may nagawa ba akong mali sa kanya. “I am hiring you,” "Totoo po ba ma'am? Kasi di talaga ako makapaniwala eh. Maraming salamat po talaga, Ma'am. Pagbubutihan ko po at di ko kayo bibiguin." Walang tigil na pasasalamat ko. "You should do your best!" she said at nagsimula ng maglakad. "Yes. High standard pala ha!" Nasa loob ng opisina ngayon si Ma’am. May kausap ata siya sa loob ng opisina, at ako naman ay nasa labas lang naghihintay. Mabait si Ma’am, mukha lang siyang mataray. "Hi." Someone approaches me so I look at her and sincerely smile. “May meeting ka ba kay Mr. Horman?” "No. Kasama ko si Ma’am, ‘yong naka-gown kanina. Sa kanya na kasi ako magta-trabaho.” Tugon ko naman sa kanya. Tinaasan niya lang ako ng kilay mukhang hindi makapaniwala sa sinabi ko. “And sino si Mr. Horman?” “Seryoso ka ba sa tanong mong iyan? Si Mr. Horman, hindi mo kilala?” aniya, hindi makapaniwala. Tumango na lang ako bilang sagot. “Wow. But, so lucky of you, ha. ” Hindi pa rin makapaniwala na wika niya. “We all know kung anong klase tao si Mrs. Horman,” she said. “Ako na hindi kilala ang magiging amo ko,” natatawa kong sabi. “Pero base sa trato niya sa akin kanina, napakabait niya.” Nanlaki na naman ang mga mata nito. “Just so lucky.” She said, “How to be you?” Natatawa na lang ako sa sinabi niya, at bumalik na siya sa pwesto niya. I have been waiting for an hour but Mrs. Horman is still inside the office. Biglang tumunog ang cellphone ko kaya mabilis kong kinuha sa bag. “Tita?” "Better be home now and help me with the groceries.” galit na wika nito mula sa kabilang linya. "Opo. Pero baka po kasi ma-late ako ng uwi, Tita. Okay lang po ba ‘yon?" I hope pumayag. "No. I want it now!" Maautoridad nitong salita. Huminga ako ng malalim. I have no choice. "Okay po,” binaba ko na ang phone ko at dali-daling kinausap ang babae kanina. "Miss, can I have a favor?" Agad na sabi ko sa kanya. Medyo naguluhan naman ang babae. "What?" Matipid na sagot nito. "Can you please give this number to Mrs. Horman? I really need to go home now. I have an emergency." Nagmamadali kong salita. "But----" "Please. Kapag yumaman ako, bilhan kita ng mansyon.” Ani ko. "Okay, okay. Mansyon ha." Saad naman niya. Natatawa na lang ako sa pinagsasabi ko. "Thank you so much. Bago ako umalis, bigyan mo ako ng papel at ballpen." Agad namang kumuha ng papel at ballpen ang babae at binigay sa akin. "I guess Mrs. Horman is ----" Hindi na niya natuloy ang sasabihin ng magsalita ulit ako. “Here’s my number, kindly give it to Mrs. Horman. Pasensya na talaga sa abala, pero kailangan ko na talagang umalis.”Pagdating ko sa bahay, wala sina Tita at Alysa, naiwan na lang si Bon-bon ang bunso kong kapatid. He is just five years old. Nasaan ba si Kalsey? Naglakwatsa na naman ba? Alysa and Kalsey are my step-sisters. "Bon, where are they?" tanong ko kay bunso. "Tita went to the grocery store together with Alysa, and ate Kalsey is with your ex-boyfriend. And I am left here alone again,” he said, sounding so sad and lonely. "I’m sorry, Bon, if I don’t have time to take care of you. Tita has a lot of demands, and if I don’t follow what she says, she will kick us out of the house," I said sadly as I carried him. May sakit si Bonbon at nalulungkot ako para sa kanya. kaya gagawin ko ang lahat mapagamot ko lang siya. Kahit anong trabaho na 'yan, basta marangal. Pero bigla kong naalala kong paano ako binenta ng Tita ko noon sa isang matanda na mayaman. Kaka-18 ko pa lang noon, mabuti na lang ay tumakas ako kaya naisipan ko na lang na mag-abroad. ........ MAKALIPAS ang ilang araw, wala pa
Tahimik lang kami sa buong biyahe. Ayaw ko namang magsalita dahil nakakahiya at seryoso si Kuyang driver. Nakaka-intimidate.Finally, huminto na ang kotse sa tapat ng malaking gate. Nang mabuksan ang gate, agad kaming pumasok. Muntik pa akong masamid sa laki at ganda ng mansyon."Salamat po," sabi ko nang buksan niya ang pinto para sa akin. Hindi naman ngumiti si Eduardo, pero tumango lang siya bilang sagot."You're welcome. Please follow me." Lumakad siya papasok sa loob ng malaking pintuan. Namangha ako sa laki ng bahay; ang ganda sa loob. Kung maganda sa labas, mas maganda sa loob."OMG! This is so beautiful," I said while looking at the chandelier."It's worth half a million!" biglang sabi ni Eduardo."Woahhh... grabe," wika ko, mangha."Please go inside, Miss Lucas. She would be glad to see you,” he said and left.Nanginginig at kinakabahan ako bigla nang iwan ako ni Eduardo sa tapat ng isang kwarto. Habang ako’y papasok sa kwarto ni Mrs. Horman, mas lalo akong kinabahan. Hindi k
"Now, I'll go get your things. Sabi mo kanina na sinunog ng mommy mo ang mga gamit namin, then I'll take your things, instead." Umakyat na ako sa taas ngunit pinigilan niya ako at hinila ng malakas ang buhok ko. "G**a ka talaga, useless b**ch." Sigaw niya at biglang sinipa ang paa ko kaya napa upo ako sa sobrang sakit. "What's happening?" It's Tita na salubong ang kilay. "Look, mom, she said you're crazy and obsessed and she's going to get my things instead." Sumbong ni g***ng Kalsey. "You what? " Sigaw ni Tita at dalawa na sila na pinagtutulungan ako. Ang sakit ng ulo ko at ng paa ko, g**a mga to. "Aray, Tita stop it." Sigaw ko at tinulak sila isa-isa. "Leave you useless b**ch," sigaw ni Tita at hinila ang buhok ko pababa ng hagdan. "Lumayas kana Domi, wala kang kwenta." Sigaw ni Kalsey as if naman may kwenta din siya. Umiiyak na lang ako dahil sakag**ahan ng aking Tita at bruha na step sister. Last time nga nung pinalayas ako muntik na akong ma kidnapped kasi ib
HANDA na ako ngayon para sa operation ni Bonbon, at kampante ako dahil ang gagaling ng mga doctor na mag-o-opera sa kanya. Sana’y maging successful ang lahat at maging okay na rin si Bonbon. Siya na lang natira sa akin."Hmm..Don't you like coffee?" Mrs. Horman asks."Masarap po ma'am," nakangiting tugon ko sa kanya. Ang bait ni Mrs.Horman. Nakipag meet ako kay Mrs. Horman, dahil wala na akong ibang pag pipiliin kung hindi ang tanggapin ang alok niya. Kahit mahirap pa rin sa akin dahil ang una kong ipapanganak ay hindi sa akin. Desperada na akong maging SURROGATE MOM."Please, don't be too formal when you're in front of me. I know that I am not mistaken at choosing you as my son's SURROGATE mom." She said and sipped her coffee. "Ma'am, I had no choice and I don't know po kung ano nakikita n'yo sa akin para ako ang kunin niyo bilang surrogate ng anak niyo po." Hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako. Nagkasalubong lang naman kami sa kumpanya kung saan ako nag-apply ng trabaho, tas n
"Sakay na po kayo." Pinag-buksan namam ako ni Eduardo ng pintuan. Hindi ko naman maiwasan na matuwa.Ang bait niya at gwapo pa. Agad naman akong sumakay sa kotse, at agad namang umalis si Eduardo. Tahimik lang kami sa loob. Basang-basa na rin ako dahil sa ulan. Pero okay lang. Mahalaga ay makakaalis na ako sa lugar na ‘yun."Next time, stop running away." Halos mapalundag ako sa gulat ng may biglang nagsalita sa likuran ko. Lumingon ako sa backseat ngunit di ko kita yung tao, kasi madilim sa loob. Ang lamig ng boses at ang lalim, ngayon lang ako nakarinig ng ganung boses sa tanang buhay ko. Nakakakilabot. "I-i am not r-running away, s-sir. Natakot lang talaga ako. " Nauutal kung salita."Tsk!!" Yan lang narinig ko."Pasensya na talaga at naabala ko pa kayo. Hindi ko naman kasi alam na kayo pala ‘yun.” Depensa ko pa rin sa sarili ko. Hindi na ito sumagot at patuloy lang sa pag da-drive si Eduardo na pogi. "Eduardo."tawag ko sa kanya. Seryoso rin niya."Hmm…" Pati ba ito ang husky
"The important thing is you're here, iha." Nakangiting saad ni Mrs.Horman. "Have a seat first and we will start our discussion.” Hindi ko alam na may pag uusapan pala kami ngayon kasama anak ni Mrs Horman. Umupo na rin si Mrs. Horman, at ako naman ay umupo na rin sa harapan. Kinakabahan ako dahil hindi ko alam kung ano ang pag-uusapan namin ngayon. Hindi ko naman maiwasan na tumingin sa lalaking nasa harapan ko ngayon. Gwapo, matangkad, maputi. Pero ang cold at suplado niya. May girlfriend ba talaga ang suplado na ito? Pity her for having Ace Horman as her boyfriend , fiance or whatever. A very suplado. "Stop thinking bad about me, Miss Lucas.” Biglang sabat ni Sir Ace. How did he know what I was thinking about him? "I know what you are thinking," he said again. "Are you a mind reader?" Tanong ko. Medyo napalakas pa ata ang boses ko. “Pasensya na po.” "Tsk!! Honestly, I am wasting my saliva on you. Tsk!!" Sabi nito at umalis. Iniwan ba naman ako. Aba, suplado talaga.
Limang araw na mula noong huli ko siyang makita. Diyos ko, bakit parang namimiss ko siya? Alam kong mali, at hindi pwede ito. Magagalit si Mrs. Horman kapag nalaman niyang may gusto ako sa anak niya. Nakakabaliw naman talaga kasi ang suplado na ‘yon. Hindi ko pa nakikilala ang girlfriend ni Sir Ace. May nangyari siguro noong umalis siya, kaya hanggang ngayon wala pa akong pagkakataong makita siya. "Ate, ayos ka lang ba? Parang namumula ka. Bakit?" kuryosidad na tanong ni Bonbon na may kislap sa mga mata. Ang cute na bata. Manang-mana kay Papa. Half Canadian kasi si Papa kaya may halong dugo kami. Gwapa rin naman si Papa at matangos ang ilong na namana ni Bonbon. Ngumiti ako at hinaplos ang kanyang buhok sabay suklay gamit ang mga daliri ko. "Hmm, may iniisip lang ako. Kumusta ang pakiramdam mo? May nararamdaman ka bang sakit?" mahinahon kong tanong. Sinabi ng kasi doktor niya na maging mas mapanuri ako sa mga kilos niya at anumang abnormalidad, pero salamat naman at wala pa akon
HOSPITAL Nandito kami sa ospital kasama ang doktor na tumingin sa akin noong nakaraang araw. Pag-uusapan na namin ang tungkol sa surrogacy. Nababahala pa rin ako, pero kailangan kong gawin ito at tanggapin ng buong puso. Hawak ko na ang papel kung saan nakasulat ang mga detalye at kontrata. Hindi ko naman itatakbo ang bata; ginagawa ko ito para kay Bonbon. Para sa kapakanan ng aking kapatid, gagawin ko ang lahat para sa kanya. "Dahil ngayon na may regla si Miss Lucas, gagawin natin ang final na iskedyul sa susunod na buwan," sabi ni Mrs. Holmes. Hawak ko pa rin ang papel at binabasa ito, sinusubukan kong intindihin. Magdadala ako ng isang bata na hindi ko sariling anak, at ibibigay ito sa tunay na mga magulang kapag ipinanganak na ito. Talagang masakit para sa akin at hindi ko alam kung bakit ko nararamdaman ito ngayon. Mukhang magiging mahirap para sa akin. Jusko, wala pa nga, naguguluhan na ako. "Miss Lucas, ayos ka lang?" biglang tanong ni Mrs. Holms. Nakatingin ako sa kanya a
CHAPTER 33NAPATINGIN sa akin si Kuyang driver at ngumiti, ngunit hindi na s’ya nagsalita pa at nakapokus na lang sa pagmamaneho. Alam kong may alam s’ya ayaw n’ya lang sabihin sa akin. Impossibly kung wala s’yang alam, base nga sa aksyon at ekspresyon ng mukha n’ya parang alam n’ya nga lahat ng nangyayari sa loob ng mansyon. At unang beses ko rin na makita s’ya, pero malakas na agad pakiramdam ko sa kanya na hindi lang talaga s’ya driver. Hindi ko mapigilan na bumuntonghininga dahil nag-aalala rin ako sa kanila dahil mabubuti silang tao. At kung ano man ang nagaganap sa loob ng mansyon, sana ay nasa maayos silang lahat. Pagdating namin sa bahay ay agad na akong bumaba ng kotse. Ang lalim ng iniisip ko na muntik na akong madapa dahil sa katangahan ko. Nakaalis na rin si Kuyang driver na wala ng sinabi, kung ano man sikreto ng pamilya malaman ko rin ‘yon. Sa ngayon ay makikinig na muna ako sa sinabi ni Eduardo, at hindi ko rin naman nakalimutan ang sinabi ni Sir Ace na malalaman ko r
CHAPTER 32 MABILIS akong dinalaw ng antok at agad na nakatulog na kayakap si Sir Ace. Ang sarap sa pakiramdam at ang gaan ng loob ko kahit alam kong magbabago na bukas pagkagising ko. Ang lambing naman pala ni Sir Ace, he is truly the opposite. Kinabukasan nagising akong mag-isa na sa kama. May kumot at unan na rin ako. Hindi na ako nagulat kong paggising ko ay wala na siya dahil alam kong ito talaga ang totoo. Ano man ang sinabi n’ya sa akin kagabi ay pagkakatiwalaan ko s’ya. Ano man reason niya sa pananatili kay Diana at sana successful. Bumangon na ako at nag-unat ng katawan. Napangiti ako sa nakitang note sa lamisita sa tapat ng kama ko. Nang-iiwan pa talaga ng notes. “I didn’t wake you, because you sleep so peacefully. Trust me, okay?” – Ace Sa sulat kamay pa lang n’ya ay kinikilig na ako, na-miss ko n agad s’ya kahit wala naman kaming label. Ano man ang maging resulta ng surrogacy sana’y hindi successful. Ang sama ko naman, pero sabi naman n’ya hindi niya mahal si
CHAPTER 31 IBINABA na ako ni Sir Ace sa kama ngunit hindi pa rin niya ako binitawan. Malakas ang ulan at kulog, walang ilaw, pero bakit dinig na dinig ko pa rin ang lakas ng kabog sa aking dibdib , na para bang lalabas na lakas ng kalabog nito. Ang takot na nadarama ko kanina ay napalitan na ng saya at opara bang ligtas ako kapag kasama s’ya. Alam kong mali itong nararamdaman ko pero hindi naman bawal ang magmahal, di’ba? Sa ganitong paglakataon mas nanaig talaga ang pagmamahal kahit alam mong mali na. Kahit ngayong gabi lang. Kahit ngayon gabi lang ay susulitin ko itong paglakataon na ‘to habang narito pa s’ya sa tabi ko. Malaya kong nahahawakan at nakakausap, dahil alam ko paggising ko bukas away wala na ‘to at babalik na naman kami sa dati. “Hindi ka na ba takot? Ganito ka ba lagi kapag malakas ang ulan na may kasamang kulog?” Mahinang tanong ni Sir Ace, na may lambing sa tinig ng pananalita nito. Nakakapanibago na may ganito rin pala siyang side. “Kapag malakas at may kasam
Maigi kong tinitigan ang litrato. I was only thirteen years old at this picture, kakagising ko lang nito mula sa coma. Mommy said, na-aksidente daw ako at na-coma. Sabi rin ni Mommy na nagka-amnesia ako, dahil paggising ko ay wala akong maalala sa nangyari. Naalala ko rin ang picture na ‘to kung saan ako kinunan ni Mommy ng picture. Nasa Germany kami at this time. Bigla ko tuloy naalala si Mommy at na-miss. Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang luha ko ng maalala si Mommy. Id it we're not because of her illness, buhay pa sana siya at magkasama sana kami ngayon. Pero diko pa rin makalimutan na nangaliwa si Papa noon. “Ang liit ko pa sa picture," nakangiting salita ko. Binaba ko na ang litrato at iba naman ang pinagtuunan ko ng pansin. Damit ng batang babae. May alahas na pendant, at heart shape earrings na halatang mamahalin. Ang damit na maganda na pang mayaman ang dating, may nakalagay pa na name ng brand pero sa tingin ko ay hindi ito name ng brand, kundi ang initial nam
TAHIMIK na lang kami habang kumakain. Hindi ko na nga kinausap at matingnan dahil naiilang ako at naalala lang ang nangyari kanina. May parte naman sa akin na masaya, pero mas pumaibabaw ang kaba at pag-aalala. Palihim akong lumingon sa kanya dahil sobrang tahimik n’ya rin habang kumakain. Mukhang nasasarapan siya sa niluto ko. Hindi ko na lang maiwasan na mapangiti at banaling na lang ulit sa pagkain ang atensyon ko. Tama lang ang ganito kaysa naman masira ang relasyon ng dalawa. Masakit man ang ganito, at least may chances naman akong makita siya, at nakakasama pa kahit alam ko after this incident ay babalik na naman sa cold treatment ang trato niya sa akin. At kahit sabihin pa man ni Sir Ace na hindi niya mahal si Miss Diana, may relasyon pa rin silang dalawa. Ayaw kong matawag na kabit no, or dahilan ng break-up ng dalawa. Parang wala na rin akong pagkakaiba sa mga fake sister ko na mang-aagaw ng jowa ng iba. “Are you okay? Did I make you feel uncomfortable?" Sir ACe said, k
DAHIL sa sinabi niya ay hindi na ako nagsalita pa. Ano pa ba ang itatanong ko? Bakit kayo magkasama pa rin kahit hindi mo naman pala mahal? Ayaw ko na magtanong baka mairita na sa akin kakatanung ko. Ayaw ko naman makialam sa kanila, buhay naman nila yun e. I don't have the right to ask him about what he said earlier. Wala kaming relasyon at hindi rin naman kami super close, nag-uusap lang kami but not friends. Cold ng treatment niya sa akin e. Napipilitan lang siya na mag-stay ngayon dahil sa ulan. “Okay na ‘to!" agad ko na hinain ang kanin at nilagay na rin sa lalagyan ang adobong manok. Inayos ko na rin ang mesa para makakain na kami. Pagkatapos kong ayusin ang mesa at mga pagkain ay tinungo ko na ang sala upang tawagin si Sir Ace, ngunit nadatnan ko siyang nakahiga sa sofa habang yakap-yakap ang sarili. “S-sir? Sir Ace? Kain na tayo, tapos na po akong magluto?" saad ko ngunit hindi pa rin siya nagising, at nakita ko na lang ang labis na panginginig ng kanyang katawan. “Sir Ac
Agad ko kasing ininom hindi ko man lang inihipan. Nakikita ko talaga sa mukha niya ang labis na pag-aalala katulad kanina sa mansion. It feels good that someone is sincerely cares about you and worried. Nakakalungkot na sinisisi nila ng mommy niya kung bakit ako napaso. "It's my fault n hindi kita binalaan,” aniya. Ngumiti ako just to give him assurance na okay lang ako. "Wala kang kasalanan Sir Ace. I will be careful next time,” ani ko. He looks tense at hindi pa rin nawala sa mukha niya ang pag-aalala. His cold expression changed immediately, and now, he looks worried because of me. “Nagugutom ka na ba? Magluluto ako. May gusto ka bang kainin?" tanong ko na lang para mawala na ang atensyon niya sa nangyari. “I don't mind, with what you cook. I can eat anything," he said. Ngumiti ako at tumayo. “Okay good. Umupo ka na muna at ako’y maghahanda para sa hapunan natin. For sure, hindi pa hihinto ang ulan. Relax ka lang. And if you're cold, pwede kang pumasok sa kwarto ko at ma
Bigla siyang naghubad sa harapan ako habang nakatalikod sa akin. Parang nanlalambot ang tuhod ko sa kanyang maskuladong likuran. Kanina ang pandesal niya ang nakita ko, ngayon ang kanyang likuran na. Ang swerte naman ni Diana, araw-araw niya ‘tong nakikita at nakakasama pa, nahahawakan pa. “Don’t open your mouth, baka mapasukan ng langaw," bulong niyang salita sa tainga ko, at pumasok sa CR. “Prepare hot chocolate-milk for me, please…” he said bago niya isarado ang pintuan. “Hoy, wala ka sa mansyon niyo no? Ikaw ang gumawa lung gusto mo, utusan mo pa ako," reklamo ko at pumasok na lang sa kwarto ko. Pagkapasok ko sa kwarto ay nagwawala na nang tuluyan ang mga alaga ko sa kilig. Tinakpan ko ang bibig ko at tumili. Nakakabaliw naman ang ma-in love. Infarness naman talaga kay Sir Ace, ang Ganda ng katawan, ang gwapo pa. Lord, pwede n’yo po ba akong bigyan ng katulad ni Sir Ace? Taimtim kong dasal at kinikilig na naman. Nang maka-get over na ako sa nangyayari ay magbihis na ako at
TAHIMIK na ako sa buong biyahe dahil sa nahihiya ako kay Sir Ace. Parang ang cold treatment niya talaga sa akin. Pero ang mahalaga ay kasama ko s’ya at ihahatid niya ako sa bahay. Sino ba kasi ang hindi titig sa kanya,ang gwapo e. Hindi ko rin talaga bakit ko nagustuhan ang lalaking gwapo na ‘to, suplado naman. And finally, makarating na rin sa bahay. Nakahinga naman ako ng maluwag para kasi akong nasusufocate sa loob ng kotse e. Hindi naman gaano kalayo ang bahay sa mansyon ng mga Horman. Pagkarating namin ay saglit lang na pinark ni Sir Ace kotse sa di kalayuan ng bahay ang kanyang sasakyan, maliit lang kasi ang bahay ni Tiya at walang parking lot, pero pwede naman e-park sa gilid ng malaking puno na pag-aari rin ni Tiya. Wala rin naman kaming kapit-bahay na sobrang lapit, medyo may distansya lang. Pagkababa ko ng kotse ay bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan at sinabayan pa ng malakas na hangin. Nataranta naman ako sa sumigaw kay Sir Ace na nasa loob pa ng kanyang kotse. A