HANDA na ako ngayon para sa operation ni Bonbon, at kampante ako dahil ang gagaling ng mga doctor na mag-o-opera sa kanya. Sana’y maging successful ang lahat at maging okay na rin si Bonbon. Siya na lang natira sa akin.
"Hmm..Don't you like coffee?" Mrs. Horman asks. "Masarap po ma'am," nakangiting tugon ko sa kanya. Ang bait ni Mrs.Horman. Nakipag meet ako kay Mrs. Horman, dahil wala na akong ibang pag pipiliin kung hindi ang tanggapin ang alok niya. Kahit mahirap pa rin sa akin dahil ang una kong ipapanganak ay hindi sa akin. Desperada na akong maging SURROGATE MOM. "Please, don't be too formal when you're in front of me. I know that I am not mistaken at choosing you as my son's SURROGATE mom." She said and sipped her coffee. "Ma'am, I had no choice and I don't know po kung ano nakikita n'yo sa akin para ako ang kunin niyo bilang surrogate ng anak niyo po." Hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako. Nagkasalubong lang naman kami sa kumpanya kung saan ako nag-apply ng trabaho, tas ngayon ay magiging surrogate ako ng anak niya. "Hmmm.. Unang-una, nag background check ako sa ‘yo. I investigate everything about you, at wala akong nakitang mali o problema sa ‘yo. And I like your beauty.” Nakangiting wika niya. “And I am sure those guys who tried to do bad things on you, already paid for their crimes," Nagulat ako sa sinabi ni Mrs.Horman. Pati pala dun sa nangyari sa akin two years ago ay pina-imbestigahan din niya. Mahalaga ay wala akong krimen na ginawa. "Hindi ko po alam kung deserve po ba akong maging surrogate ng anak n’yo, Mrs.Horman.” "I'll do everything na maibalik sa inyo ang pinaghirapan ng mommy mo. And yes, you deserve to be my son SURROGATE mom kasi alam kung responsable ka at mabait na bata. At magaan ang loob ko sa ‘yo." Dahil sa sinabi niya ay napaluha ako ng maalaala lahat ng sakripisyo ng mama nung nabubuhay pa siya, na mi miss ko siya bigla. "Salamat mo Mrs Horman. Gagawin ko ang lahat para maging maayos ang pagbubuntis ko." Sabi ko na lang. "I know." She said, Matapos naming mag-usap ay dumeretso na ako sa hospital. Sana okay na siya ngayon at gising na. Pagdating ko sa hospital ay tulog pa si Bonbon. Kinausap ko ang doctor kung successful ba ang operation. And they said, kailangan pa nilang obserbahan ang pasyente.Tumor is not an easy illness to cure. Na kapag na-operahan na ay okay na talaga. Pero matibay ang paniniwala ko na successful ang operation ni Bonbon. "Tiya, kumain na po muna kayo." Gising ko kay Tiya kasi buong araw nandito lang siya sa hospital nagbabantay kay Bonbon. "Anak nandito kana pala. Kumusta ang lakad mo?" Tanong nito. Dapat ko bang sabihin? "Okay naman po Tiya, wala naman pong problema. Tinanggap ko na po ang trabaho." Sabi ko na lang, baka bukas ko na sasabihin sa kanya at dapat Alalam din ni Bonbon, para di siya mag-alala sa akin. Malapit na din birthday niya. "Ikaw kumain kana din!" Pag-yaya sa akin ni Tiya. "Sige po." Matapos naming kumain ay umuwi muna ako sa dating bahay para kumuha ng mga gamit ni Bonbon,kasi magtatagal pa raw siya sa hospital. Sabi nung doctor. Nasa labas na ako ng bahay ng may mapansin akong tao na umaaligid sa labas kaya kinakabahan ako bigla. Dali-dali kong ni lock and gate at umalis, kailangan ko pang mag lakad sa may kabilang kanto para makahanap ng taxi o sasakyan. Binilisan ko paglalakad pero parang nakasunod talaga ito sa akin. "Miss Lucas?" Napahinto ako ng may tumawag sa last name ko. Dahan dahan akong lumingon at biglang tumakbo papalayo sa tao. "Wag niyo ako susundan," sigaw ko habang tumakbo. Feeling ko ang layo ko na kaya huminto ako. "Nasaan na ako? Hindi ito ang daan papuntang kanto." Hinihingal kong salita at naiiyak na sa sobrang takot. I had no choice but to walk and find another way to get out of this small street. I have never been here so I am not familiar. Medyo malaki ang bahay na nakatayo dito sa street nato. Hindi rin naman maliit ang daanan at may mga sasakyan na nakaparada sa bawat garahe. * Incoming phone calls * Dali-dali kung sinagot ang tawag ni Mrs.Horman. Mabuti at tumawag siya ngayon. Nanginginig na ang aking kamay dahil sa takot. "Mrs.Horman? " sagot ko sa kabilang linya habang nagtatago sa isang sulok. "Yes,Iha." Tugon naman niya. "Its already 3 AM na po, you're supposed to be in bed by now. " Wala sa sariling salita ko kay Mrs Horman. Mabilis kong tinakpan ang bibig ko nang ma-realized ang sinabi ko. Nanginginig rin pati ang pananalita. Malakas pa rin ang kabog ng dibdib ko at namamawis na ako sa sobrang takot. Sino kaya ang lalaki sumunod sa akin kanina? “Sorry po, Mrs. Horman.” "Para akong senesermonan ng nanay ko." aniya at tumawa. “I can't sleep. My driver told me that you ran away, why?" Tanong nito na parang naiinis. "Po?" Gulat na Sabi ko "Eduardo was there to fetch you but you suddenly run away, why?" Eduardo is ‘yong driver ni ma'am na gwapo? "Hala. Akala ko po kasi ay masamang tao. Hindi kasi agad nagpakita sa akin. At nakatago pa sa madilim.” agad na paliwanag ko. Tumawa naman si Mrs.Horman ng malakas. Nawala bigla ang takot at kabog sa aking dibdib. Nakahinga rin ako ng maluwag. "I see. Kasalanan pala ng batang ‘yon. Nasaan kana ba?" Tanong niya. “Hindi ko po alam eh..." Sabi ko na lang kasi naliligaw na ata ako. "Wait for Eduardo there. He is also with someone.” she said. She turned off the call. Di na ako umalis sa kinatatayuan ko para mahanap ako agad. I been waiting for one hour, but no one came to fetch me. Kanina pa ako natatakot dito. Baka uulan na, dahil sa kulog. Maya-maya pa ay umuulan na nga. Tumayo ako nang marinig ang busina ng kotse. Baka si Eduardo na ito. Lumabas ako sa pinagtaguan ko at sinalubong ang sasakyan. "Miss Lucas, sorry masyado kasing maliit yung daan eh. Di agad kami nakalusot.” Paliwanag ni Eduardo habang tumatakbo patungo sa akin. May dala siyang payong. Ang cute niya. "Okay lang po. Kasalanan ko po kasi." salita ko."Sakay na po kayo." Pinag-buksan namam ako ni Eduardo ng pintuan. Hindi ko naman maiwasan na matuwa.Ang bait niya at gwapo pa. Agad naman akong sumakay sa kotse, at agad namang umalis si Eduardo. Tahimik lang kami sa loob. Basang-basa na rin ako dahil sa ulan. Pero okay lang. Mahalaga ay makakaalis na ako sa lugar na ‘yun."Next time, stop running away." Halos mapalundag ako sa gulat ng may biglang nagsalita sa likuran ko. Lumingon ako sa backseat ngunit di ko kita yung tao, kasi madilim sa loob. Ang lamig ng boses at ang lalim, ngayon lang ako nakarinig ng ganung boses sa tanang buhay ko. Nakakakilabot. "I-i am not r-running away, s-sir. Natakot lang talaga ako. " Nauutal kung salita."Tsk!!" Yan lang narinig ko."Pasensya na talaga at naabala ko pa kayo. Hindi ko naman kasi alam na kayo pala ‘yun.” Depensa ko pa rin sa sarili ko. Hindi na ito sumagot at patuloy lang sa pag da-drive si Eduardo na pogi. "Eduardo."tawag ko sa kanya. Seryoso rin niya."Hmm…" Pati ba ito ang husky
"The important thing is you're here, iha." Nakangiting saad ni Mrs.Horman. "Have a seat first and we will start our discussion.” Hindi ko alam na may pag uusapan pala kami ngayon kasama anak ni Mrs Horman. Umupo na rin si Mrs. Horman, at ako naman ay umupo na rin sa harapan. Kinakabahan ako dahil hindi ko alam kung ano ang pag-uusapan namin ngayon. Hindi ko naman maiwasan na tumingin sa lalaking nasa harapan ko ngayon. Gwapo, matangkad, maputi. Pero ang cold at suplado niya. May girlfriend ba talaga ang suplado na ito? Pity her for having Ace Horman as her boyfriend , fiance or whatever. A very suplado. "Stop thinking bad about me, Miss Lucas.” Biglang sabat ni Sir Ace. How did he know what I was thinking about him? "I know what you are thinking," he said again. "Are you a mind reader?" Tanong ko. Medyo napalakas pa ata ang boses ko. “Pasensya na po.” "Tsk!! Honestly, I am wasting my saliva on you. Tsk!!" Sabi nito at umalis. Iniwan ba naman ako. Aba, suplado talaga.
Limang araw na mula noong huli ko siyang makita. Diyos ko, bakit parang namimiss ko siya? Alam kong mali, at hindi pwede ito. Magagalit si Mrs. Horman kapag nalaman niyang may gusto ako sa anak niya. Nakakabaliw naman talaga kasi ang suplado na ‘yon. Hindi ko pa nakikilala ang girlfriend ni Sir Ace. May nangyari siguro noong umalis siya, kaya hanggang ngayon wala pa akong pagkakataong makita siya. "Ate, ayos ka lang ba? Parang namumula ka. Bakit?" kuryosidad na tanong ni Bonbon na may kislap sa mga mata. Ang cute na bata. Manang-mana kay Papa. Half Canadian kasi si Papa kaya may halong dugo kami. Gwapa rin naman si Papa at matangos ang ilong na namana ni Bonbon. Ngumiti ako at hinaplos ang kanyang buhok sabay suklay gamit ang mga daliri ko. "Hmm, may iniisip lang ako. Kumusta ang pakiramdam mo? May nararamdaman ka bang sakit?" mahinahon kong tanong. Sinabi ng kasi doktor niya na maging mas mapanuri ako sa mga kilos niya at anumang abnormalidad, pero salamat naman at wala pa akon
HOSPITAL Nandito kami sa ospital kasama ang doktor na tumingin sa akin noong nakaraang araw. Pag-uusapan na namin ang tungkol sa surrogacy. Nababahala pa rin ako, pero kailangan kong gawin ito at tanggapin ng buong puso. Hawak ko na ang papel kung saan nakasulat ang mga detalye at kontrata. Hindi ko naman itatakbo ang bata; ginagawa ko ito para kay Bonbon. Para sa kapakanan ng aking kapatid, gagawin ko ang lahat para sa kanya. "Dahil ngayon na may regla si Miss Lucas, gagawin natin ang final na iskedyul sa susunod na buwan," sabi ni Mrs. Holmes. Hawak ko pa rin ang papel at binabasa ito, sinusubukan kong intindihin. Magdadala ako ng isang bata na hindi ko sariling anak, at ibibigay ito sa tunay na mga magulang kapag ipinanganak na ito. Talagang masakit para sa akin at hindi ko alam kung bakit ko nararamdaman ito ngayon. Mukhang magiging mahirap para sa akin. Jusko, wala pa nga, naguguluhan na ako. "Miss Lucas, ayos ka lang?" biglang tanong ni Mrs. Holms. Nakatingin ako sa kanya a
Nakatulog ako kagabi siguro dahil nalasing ako. Kaunti lang naman ang ininom ko, pang-patulog lang. Pero nalasing ako agad Nagising ako ng alas diyes ng umaga, kaya ramdam na ramdam ko ang gutom ko. Pumunta ako sa kusina para magluto, pero nagulat ako dahil may pagkain na sa mesa. Malinis na din ang bahay. At ang mga damit na nagkalat sa sofa kagabi ay wala na rin. "Anong nangyari dito? Nanaginip ba ako?" gulat na tanong ko sa sarili ko. Sinusuri ang bawat sulok ng bahay, maayos na talaga. Nilapitan ko ang mesa at may nakita akong note. At may nakaluto ng pagkain, mainit-init pa. “Be neat and clean, woman.” Malinis naman ako ah! Sino ba kasi ang pumasok dito sa bahay? Wala akong kilalang pwedeng pumasok dito. Pero kung si Tiya, sigurado akong gigisingin niya ako. What the heck? Agad kong kinapa ang sarili ko, baka may kung anong maramdaman akong sakit, pero wala naman. Ano ba ang ginawa ko kagabi? Dahil gutom na gutom ako, kinain ko ang pagkain sa mesa. Hindi ko na iniisip kung
Nasa hapagkainan na kaming tatlo nina Mrs. Horman at Eduardo. Hindi ko nakita si Sir Ace pagdating ko dito sa bahay nila, at medyo nalungkot at nadismaya ako. Ewan ko ba kung bakit gustong-gusto ko siya kahit ang suplado niya sa akin nitong mga nakaraang araw. Na-mi-miss ko rin siya agad kahit kakakita ko lang sa kanya. Hays... I felt so down. Parang siya na rin ang naging energizer ko kahit napakasungit niya sa akin. Mabuti pa itong si Eduardo, chill lang at gentleman. Pero hindi ko rin siya type."What's with the long face? May nangyari ba, Domi?" biglang tanong ni Mrs. Horman. Napansin niya siguro ang pananahimik ko."Wala naman po, Mrs. Horman. Pasensya na po kung naaabala ko kayo sa pagkain ninyo," mahina kong sagot, nahihiya rin. Ngumiti na lang ako ng hilaw."Stop thinking about him and just eat," sabat naman ni Eduardo.Agad ko siyang pinanlakihan ng mata, na ikinatuwa naman niya. Nagulat ako nang makita ko ang malalim niyang dimple. Agad akong umiwas ng tingin dahil ang pogi
I overslept last night and woke up with a heavy heart.Tiningnan ko ang orasan sa gilid ng kama ko at nagulat dahil alas-onse na pala ng umaga. Mukhang napahaba ang tulog ko. Paano ba naman hindi hahaba ang tulog ko, madaling araw na ako nakatulog kaya siguro natagalan akong magising. Bumangon na ako at nag-unat bago tinungo ang banyo para maghilamos at mag-toothbrush. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang sarili ko sa salamin—namumugto ang mga mata ko dahil sa pag-iyak kagabi.Pagkatapos sa banyo, lumabas na ako at tinungo ang kusina. Ngunit laking gulat ko nang makita ang sampung sako ng bigas, mga nakabox na iba't ibang klase ng canned goods, at frozen meat. Sino na naman kaya ang pumasok sa bahay kagabi?"Ano ang mga 'to? Kanino galing ang mga 'to? May donation bang magaganap na hindi ko alam?" nagtataka kong tanong, sabay tawa na lang sa hindi ko malaman na dahilan.Napakamot na lang ako sa ulo at napahilamos. "Kanino ba galing ang mga 'to?"Hindi pa rin nagsi-sink in sa utak k
Anong ginagawa ng lalaking 'to dito? Hindi ko siya pinansin at dinaanan lang sabay pasok sa kwarto ko. Bahala siya diyan. Hindi ibig sabihin na dahil gusto ko siya, hahayaan ko na lang siyang insultuhin ako. Makaligo na nga lang. Ang gwapo niya.Malalim akong napabuntong-hininga at pabagsak na umupo sa kama. Naiinis pa rin ako talaga, at mas lalo akong nainis sa apology gift niya. Mukha ba akong walang pambili ng pagkain?Pumasok ako sa banyo at tuluyan nang naligo. Matapos kong mag-ayos, lumabas na ako ng kwarto. Akala ko umalis na siya, pero nandito pa pala. Ano naman ang pakay ng taong 'to dito?'Hindi mo ba ako kakausapin?' malamig niyang sabi. Kunot-noo ko siyang tiningnan.'Para saan naman?' ani ko sa mahinang boses.'About these? Hindi ka ba magta-thank you man lang?' Mas lalong kumunot ang noo ko. Nahihibang na ba siya?"“Bakit ako magta-thank you?" sarkastikong wika ko."Why can’t you just say thank you, para wala nang maraming sinasabi."“Seriously? Hindi mo ako madadala sa
CHAPTER 33NAPATINGIN sa akin si Kuyang driver at ngumiti, ngunit hindi na s’ya nagsalita pa at nakapokus na lang sa pagmamaneho. Alam kong may alam s’ya ayaw n’ya lang sabihin sa akin. Impossibly kung wala s’yang alam, base nga sa aksyon at ekspresyon ng mukha n’ya parang alam n’ya nga lahat ng nangyayari sa loob ng mansyon. At unang beses ko rin na makita s’ya, pero malakas na agad pakiramdam ko sa kanya na hindi lang talaga s’ya driver. Hindi ko mapigilan na bumuntonghininga dahil nag-aalala rin ako sa kanila dahil mabubuti silang tao. At kung ano man ang nagaganap sa loob ng mansyon, sana ay nasa maayos silang lahat. Pagdating namin sa bahay ay agad na akong bumaba ng kotse. Ang lalim ng iniisip ko na muntik na akong madapa dahil sa katangahan ko. Nakaalis na rin si Kuyang driver na wala ng sinabi, kung ano man sikreto ng pamilya malaman ko rin ‘yon. Sa ngayon ay makikinig na muna ako sa sinabi ni Eduardo, at hindi ko rin naman nakalimutan ang sinabi ni Sir Ace na malalaman ko r
CHAPTER 32 MABILIS akong dinalaw ng antok at agad na nakatulog na kayakap si Sir Ace. Ang sarap sa pakiramdam at ang gaan ng loob ko kahit alam kong magbabago na bukas pagkagising ko. Ang lambing naman pala ni Sir Ace, he is truly the opposite. Kinabukasan nagising akong mag-isa na sa kama. May kumot at unan na rin ako. Hindi na ako nagulat kong paggising ko ay wala na siya dahil alam kong ito talaga ang totoo. Ano man ang sinabi n’ya sa akin kagabi ay pagkakatiwalaan ko s’ya. Ano man reason niya sa pananatili kay Diana at sana successful. Bumangon na ako at nag-unat ng katawan. Napangiti ako sa nakitang note sa lamisita sa tapat ng kama ko. Nang-iiwan pa talaga ng notes. “I didn’t wake you, because you sleep so peacefully. Trust me, okay?” – Ace Sa sulat kamay pa lang n’ya ay kinikilig na ako, na-miss ko n agad s’ya kahit wala naman kaming label. Ano man ang maging resulta ng surrogacy sana’y hindi successful. Ang sama ko naman, pero sabi naman n’ya hindi niya mahal si
CHAPTER 31 IBINABA na ako ni Sir Ace sa kama ngunit hindi pa rin niya ako binitawan. Malakas ang ulan at kulog, walang ilaw, pero bakit dinig na dinig ko pa rin ang lakas ng kabog sa aking dibdib , na para bang lalabas na lakas ng kalabog nito. Ang takot na nadarama ko kanina ay napalitan na ng saya at opara bang ligtas ako kapag kasama s’ya. Alam kong mali itong nararamdaman ko pero hindi naman bawal ang magmahal, di’ba? Sa ganitong paglakataon mas nanaig talaga ang pagmamahal kahit alam mong mali na. Kahit ngayong gabi lang. Kahit ngayon gabi lang ay susulitin ko itong paglakataon na ‘to habang narito pa s’ya sa tabi ko. Malaya kong nahahawakan at nakakausap, dahil alam ko paggising ko bukas away wala na ‘to at babalik na naman kami sa dati. “Hindi ka na ba takot? Ganito ka ba lagi kapag malakas ang ulan na may kasamang kulog?” Mahinang tanong ni Sir Ace, na may lambing sa tinig ng pananalita nito. Nakakapanibago na may ganito rin pala siyang side. “Kapag malakas at may kasam
Maigi kong tinitigan ang litrato. I was only thirteen years old at this picture, kakagising ko lang nito mula sa coma. Mommy said, na-aksidente daw ako at na-coma. Sabi rin ni Mommy na nagka-amnesia ako, dahil paggising ko ay wala akong maalala sa nangyari. Naalala ko rin ang picture na ‘to kung saan ako kinunan ni Mommy ng picture. Nasa Germany kami at this time. Bigla ko tuloy naalala si Mommy at na-miss. Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang luha ko ng maalala si Mommy. Id it we're not because of her illness, buhay pa sana siya at magkasama sana kami ngayon. Pero diko pa rin makalimutan na nangaliwa si Papa noon. “Ang liit ko pa sa picture," nakangiting salita ko. Binaba ko na ang litrato at iba naman ang pinagtuunan ko ng pansin. Damit ng batang babae. May alahas na pendant, at heart shape earrings na halatang mamahalin. Ang damit na maganda na pang mayaman ang dating, may nakalagay pa na name ng brand pero sa tingin ko ay hindi ito name ng brand, kundi ang initial nam
TAHIMIK na lang kami habang kumakain. Hindi ko na nga kinausap at matingnan dahil naiilang ako at naalala lang ang nangyari kanina. May parte naman sa akin na masaya, pero mas pumaibabaw ang kaba at pag-aalala. Palihim akong lumingon sa kanya dahil sobrang tahimik n’ya rin habang kumakain. Mukhang nasasarapan siya sa niluto ko. Hindi ko na lang maiwasan na mapangiti at banaling na lang ulit sa pagkain ang atensyon ko. Tama lang ang ganito kaysa naman masira ang relasyon ng dalawa. Masakit man ang ganito, at least may chances naman akong makita siya, at nakakasama pa kahit alam ko after this incident ay babalik na naman sa cold treatment ang trato niya sa akin. At kahit sabihin pa man ni Sir Ace na hindi niya mahal si Miss Diana, may relasyon pa rin silang dalawa. Ayaw kong matawag na kabit no, or dahilan ng break-up ng dalawa. Parang wala na rin akong pagkakaiba sa mga fake sister ko na mang-aagaw ng jowa ng iba. “Are you okay? Did I make you feel uncomfortable?" Sir ACe said, k
DAHIL sa sinabi niya ay hindi na ako nagsalita pa. Ano pa ba ang itatanong ko? Bakit kayo magkasama pa rin kahit hindi mo naman pala mahal? Ayaw ko na magtanong baka mairita na sa akin kakatanung ko. Ayaw ko naman makialam sa kanila, buhay naman nila yun e. I don't have the right to ask him about what he said earlier. Wala kaming relasyon at hindi rin naman kami super close, nag-uusap lang kami but not friends. Cold ng treatment niya sa akin e. Napipilitan lang siya na mag-stay ngayon dahil sa ulan. “Okay na ‘to!" agad ko na hinain ang kanin at nilagay na rin sa lalagyan ang adobong manok. Inayos ko na rin ang mesa para makakain na kami. Pagkatapos kong ayusin ang mesa at mga pagkain ay tinungo ko na ang sala upang tawagin si Sir Ace, ngunit nadatnan ko siyang nakahiga sa sofa habang yakap-yakap ang sarili. “S-sir? Sir Ace? Kain na tayo, tapos na po akong magluto?" saad ko ngunit hindi pa rin siya nagising, at nakita ko na lang ang labis na panginginig ng kanyang katawan. “Sir Ac
Agad ko kasing ininom hindi ko man lang inihipan. Nakikita ko talaga sa mukha niya ang labis na pag-aalala katulad kanina sa mansion. It feels good that someone is sincerely cares about you and worried. Nakakalungkot na sinisisi nila ng mommy niya kung bakit ako napaso. "It's my fault n hindi kita binalaan,” aniya. Ngumiti ako just to give him assurance na okay lang ako. "Wala kang kasalanan Sir Ace. I will be careful next time,” ani ko. He looks tense at hindi pa rin nawala sa mukha niya ang pag-aalala. His cold expression changed immediately, and now, he looks worried because of me. “Nagugutom ka na ba? Magluluto ako. May gusto ka bang kainin?" tanong ko na lang para mawala na ang atensyon niya sa nangyari. “I don't mind, with what you cook. I can eat anything," he said. Ngumiti ako at tumayo. “Okay good. Umupo ka na muna at ako’y maghahanda para sa hapunan natin. For sure, hindi pa hihinto ang ulan. Relax ka lang. And if you're cold, pwede kang pumasok sa kwarto ko at ma
Bigla siyang naghubad sa harapan ako habang nakatalikod sa akin. Parang nanlalambot ang tuhod ko sa kanyang maskuladong likuran. Kanina ang pandesal niya ang nakita ko, ngayon ang kanyang likuran na. Ang swerte naman ni Diana, araw-araw niya ‘tong nakikita at nakakasama pa, nahahawakan pa. “Don’t open your mouth, baka mapasukan ng langaw," bulong niyang salita sa tainga ko, at pumasok sa CR. “Prepare hot chocolate-milk for me, please…” he said bago niya isarado ang pintuan. “Hoy, wala ka sa mansyon niyo no? Ikaw ang gumawa lung gusto mo, utusan mo pa ako," reklamo ko at pumasok na lang sa kwarto ko. Pagkapasok ko sa kwarto ay nagwawala na nang tuluyan ang mga alaga ko sa kilig. Tinakpan ko ang bibig ko at tumili. Nakakabaliw naman ang ma-in love. Infarness naman talaga kay Sir Ace, ang Ganda ng katawan, ang gwapo pa. Lord, pwede n’yo po ba akong bigyan ng katulad ni Sir Ace? Taimtim kong dasal at kinikilig na naman. Nang maka-get over na ako sa nangyayari ay magbihis na ako at
TAHIMIK na ako sa buong biyahe dahil sa nahihiya ako kay Sir Ace. Parang ang cold treatment niya talaga sa akin. Pero ang mahalaga ay kasama ko s’ya at ihahatid niya ako sa bahay. Sino ba kasi ang hindi titig sa kanya,ang gwapo e. Hindi ko rin talaga bakit ko nagustuhan ang lalaking gwapo na ‘to, suplado naman. And finally, makarating na rin sa bahay. Nakahinga naman ako ng maluwag para kasi akong nasusufocate sa loob ng kotse e. Hindi naman gaano kalayo ang bahay sa mansyon ng mga Horman. Pagkarating namin ay saglit lang na pinark ni Sir Ace kotse sa di kalayuan ng bahay ang kanyang sasakyan, maliit lang kasi ang bahay ni Tiya at walang parking lot, pero pwede naman e-park sa gilid ng malaking puno na pag-aari rin ni Tiya. Wala rin naman kaming kapit-bahay na sobrang lapit, medyo may distansya lang. Pagkababa ko ng kotse ay bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan at sinabayan pa ng malakas na hangin. Nataranta naman ako sa sumigaw kay Sir Ace na nasa loob pa ng kanyang kotse. A