Nakatulog ako kagabi siguro dahil nalasing ako. Kaunti lang naman ang ininom ko, pang-patulog lang. Pero nalasing ako agad Nagising ako ng alas diyes ng umaga, kaya ramdam na ramdam ko ang gutom ko. Pumunta ako sa kusina para magluto, pero nagulat ako dahil may pagkain na sa mesa. Malinis na din ang bahay. At ang mga damit na nagkalat sa sofa kagabi ay wala na rin. "Anong nangyari dito? Nanaginip ba ako?" gulat na tanong ko sa sarili ko. Sinusuri ang bawat sulok ng bahay, maayos na talaga. Nilapitan ko ang mesa at may nakita akong note. At may nakaluto ng pagkain, mainit-init pa. “Be neat and clean, woman.” Malinis naman ako ah! Sino ba kasi ang pumasok dito sa bahay? Wala akong kilalang pwedeng pumasok dito. Pero kung si Tiya, sigurado akong gigisingin niya ako. What the heck? Agad kong kinapa ang sarili ko, baka may kung anong maramdaman akong sakit, pero wala naman. Ano ba ang ginawa ko kagabi? Dahil gutom na gutom ako, kinain ko ang pagkain sa mesa. Hindi ko na iniisip kung
Nasa hapagkainan na kaming tatlo nina Mrs. Horman at Eduardo. Hindi ko nakita si Sir Ace pagdating ko dito sa bahay nila, at medyo nalungkot at nadismaya ako. Ewan ko ba kung bakit gustong-gusto ko siya kahit ang suplado niya sa akin nitong mga nakaraang araw. Na-mi-miss ko rin siya agad kahit kakakita ko lang sa kanya. Hays... I felt so down. Parang siya na rin ang naging energizer ko kahit napakasungit niya sa akin. Mabuti pa itong si Eduardo, chill lang at gentleman. Pero hindi ko rin siya type."What's with the long face? May nangyari ba, Domi?" biglang tanong ni Mrs. Horman. Napansin niya siguro ang pananahimik ko."Wala naman po, Mrs. Horman. Pasensya na po kung naaabala ko kayo sa pagkain ninyo," mahina kong sagot, nahihiya rin. Ngumiti na lang ako ng hilaw."Stop thinking about him and just eat," sabat naman ni Eduardo.Agad ko siyang pinanlakihan ng mata, na ikinatuwa naman niya. Nagulat ako nang makita ko ang malalim niyang dimple. Agad akong umiwas ng tingin dahil ang pogi
I overslept last night and woke up with a heavy heart.Tiningnan ko ang orasan sa gilid ng kama ko at nagulat dahil alas-onse na pala ng umaga. Mukhang napahaba ang tulog ko. Paano ba naman hindi hahaba ang tulog ko, madaling araw na ako nakatulog kaya siguro natagalan akong magising. Bumangon na ako at nag-unat bago tinungo ang banyo para maghilamos at mag-toothbrush. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang sarili ko sa salamin—namumugto ang mga mata ko dahil sa pag-iyak kagabi.Pagkatapos sa banyo, lumabas na ako at tinungo ang kusina. Ngunit laking gulat ko nang makita ang sampung sako ng bigas, mga nakabox na iba't ibang klase ng canned goods, at frozen meat. Sino na naman kaya ang pumasok sa bahay kagabi?"Ano ang mga 'to? Kanino galing ang mga 'to? May donation bang magaganap na hindi ko alam?" nagtataka kong tanong, sabay tawa na lang sa hindi ko malaman na dahilan.Napakamot na lang ako sa ulo at napahilamos. "Kanino ba galing ang mga 'to?"Hindi pa rin nagsi-sink in sa utak k
Anong ginagawa ng lalaking 'to dito? Hindi ko siya pinansin at dinaanan lang sabay pasok sa kwarto ko. Bahala siya diyan. Hindi ibig sabihin na dahil gusto ko siya, hahayaan ko na lang siyang insultuhin ako. Makaligo na nga lang. Ang gwapo niya.Malalim akong napabuntong-hininga at pabagsak na umupo sa kama. Naiinis pa rin ako talaga, at mas lalo akong nainis sa apology gift niya. Mukha ba akong walang pambili ng pagkain?Pumasok ako sa banyo at tuluyan nang naligo. Matapos kong mag-ayos, lumabas na ako ng kwarto. Akala ko umalis na siya, pero nandito pa pala. Ano naman ang pakay ng taong 'to dito?'Hindi mo ba ako kakausapin?' malamig niyang sabi. Kunot-noo ko siyang tiningnan.'Para saan naman?' ani ko sa mahinang boses.'About these? Hindi ka ba magta-thank you man lang?' Mas lalong kumunot ang noo ko. Nahihibang na ba siya?"“Bakit ako magta-thank you?" sarkastikong wika ko."Why can’t you just say thank you, para wala nang maraming sinasabi."“Seriously? Hindi mo ako madadala sa
Hinatid talaga ako ni Sir Ace sa bagongtinitirhan nina Tiya at Bonbon. Nagtaka pa ako kung paano nalaman ni Sir Ace kung saan nakatira si Tiya, siya pala ang nagpalipat sa amin ng bahay. Si Sir Ace kasi ang bumili ng bahay na nilipatan ni Tiya, pero dahil gusto ko munang manatili sa dating tirahan, hindi na ako sumama sa paglipat. Pagdating namin, masaya akong sinalubong ni Bonbon. Mahigpit ko siyang niyakap dahil namiss ko siya. Nagmano na rin ako kay Tiya.Napatingin ako kay Sir Ace na may kausap sa cellphone. Nakakunot ang noo niya habang seryosong nakikipag-usap sa kabilang linya, na para bang galit na galit pero pinipigilan lang ang sarili na huwag taasan ang boses.Pumasok na lang ako sa loob at iniwan si Sir Ace sa labas. Bigla akong nakaramdam ng gutom nang makita ang mga pagkaing nakahanda na sa mesa. Hindi pa pala ako kumakain simula pa kaninang umaga. Anong oras na ba akong nagising? Alas-onse na pala ng umaga at malapit na ring magtanghalian. Sakto naman, may nakahanda na
Akala ko ay ihahatid pa ako ni Sir Ace, at medyo nag-assume pa ako. Bigla kasi siyang umalis kanina mula sa bahay nang hindi man lang nagpaalam. Pero, bakit nga naman siya magpapaalam sa akin? Sino ba naman ako para magpaalam siya. Naiinis lang ako sa sarili ko kasi umasa pa ako. Tinanong pa niya ako kanina kung saan ako uuwi kaya akala ko talaga ihahatid ako. Ayun, nakabusangot tuloy akong umuwi mag-isa. Pagdating ko sa bahay ay wala na ang mga bigas, can goods, at iba pa na binigay ni Ace as apology gift. Naipamigay na siguro lahat ni Eduardo. Ang bilis talaga gumalaw ni Eduardo. Nakahinga na ako maluwag, pero may lungkot dahil hindi ko na makikita si Sir Ace. "Makakapagpahinga na rin sa wakas," salita habang pabagsak na umupo sa sofa. Sleepy na naman ako. Dahil nga sa puyat kaya ganito na lang katamlay ang katawan ko. Pumikit ako habang iniimage ang gwapong mukha ni Sir Ace. Hindi na talaga mawawala ang imahe niya sa isip ko. Grabing pag-ibig na talaga itong nararamdaman ko.
Bumusangot ang mukha ni Dominice habang senesermonan si Ace. Padabog pa siyang umupo sa sofa at kunot-noobpa siyang palinga-linga sa paligid. Malaki ang living room at wala pa gaanong disenyo sa loob. Mukhang bagong-bago ang bahay dahil wala pa masyadong gamit. "Natahimik ka ritan, Sir Ace. Okay ka pa ba?" sigaw ni Domi at napahalukipkip na lang. "I'm fine,...ahh.." "Okay ka lang po ba? Are you in pain or anything? May sakit ka ba?" sunod-sunod na tanong ni Domi. Nakaramdam agad siya ng kaba at pag-aalala. "No. I am fine, it's just that something happen. Uhm... Domin, can you do me a favor, please?" kunot-noo naman si Domi dahil sa lambing ng boses nito. Ibang-iba kung paano ito makitungo sa kanya. "Y-yes, ano 'yun?" "Make tinolang manok for me, please..." Napasinghap si Domi. "Seriously? Tinolang manok?" "Yeah. I suddenly craved it. It's been a while, huli kong kain ng tinola," saad nito. "Wala naman akong choice kundi ang sundin ka. Pero paalala ko lang po
BILANG isang panganay, sa akin umaasa ang pamilya ko, kahit hindi ko naman sila obligasyon. Bilang panganay at may binubuong mga hayop sa bahay, doble kayod ako para sa kanila, lalo na sa kapatid ko. Siya na lang ang natitira kong pamilya kaya’t para sa kanya, hindi ako mapapagod maghanapbuhay.Mahirap nga ang sitwasyon ko dahil wala na akong ibang malapitan at mapaghingan ng tulong. Kahit labag sa loob ko noon na magtrabaho abroad, ginawa ko ito para sa pamilya ko.Ako nga pala si Dominice Travis Lucas. Single. Nagkaroon naman ako ng boyfriend noon, pero lahat ay naakit ng aking butihing step-sister. Hindi nga kasi malalim ang pagmamahal nila sa akin kaya mabilis silang bumigay at nakipaghiwalay sa akin."Domi, labahan mo nga lahat ng mga damit ko. Tapos linisin mo kwarto ko, okay?" Mataray na utos ni Tita, ang pangalawang asawa ni Papa."Yes po." Dahil mabait naman ako at masunurin, sunod-sunuran ako sa kanya."Hmmm..Good!"Iniwan na niya ako sa sala, at siya ay umalis na naman upan
Bumusangot ang mukha ni Dominice habang senesermonan si Ace. Padabog pa siyang umupo sa sofa at kunot-noobpa siyang palinga-linga sa paligid. Malaki ang living room at wala pa gaanong disenyo sa loob. Mukhang bagong-bago ang bahay dahil wala pa masyadong gamit. "Natahimik ka ritan, Sir Ace. Okay ka pa ba?" sigaw ni Domi at napahalukipkip na lang. "I'm fine,...ahh.." "Okay ka lang po ba? Are you in pain or anything? May sakit ka ba?" sunod-sunod na tanong ni Domi. Nakaramdam agad siya ng kaba at pag-aalala. "No. I am fine, it's just that something happen. Uhm... Domin, can you do me a favor, please?" kunot-noo naman si Domi dahil sa lambing ng boses nito. Ibang-iba kung paano ito makitungo sa kanya. "Y-yes, ano 'yun?" "Make tinolang manok for me, please..." Napasinghap si Domi. "Seriously? Tinolang manok?" "Yeah. I suddenly craved it. It's been a while, huli kong kain ng tinola," saad nito. "Wala naman akong choice kundi ang sundin ka. Pero paalala ko lang po
Akala ko ay ihahatid pa ako ni Sir Ace, at medyo nag-assume pa ako. Bigla kasi siyang umalis kanina mula sa bahay nang hindi man lang nagpaalam. Pero, bakit nga naman siya magpapaalam sa akin? Sino ba naman ako para magpaalam siya. Naiinis lang ako sa sarili ko kasi umasa pa ako. Tinanong pa niya ako kanina kung saan ako uuwi kaya akala ko talaga ihahatid ako. Ayun, nakabusangot tuloy akong umuwi mag-isa. Pagdating ko sa bahay ay wala na ang mga bigas, can goods, at iba pa na binigay ni Ace as apology gift. Naipamigay na siguro lahat ni Eduardo. Ang bilis talaga gumalaw ni Eduardo. Nakahinga na ako maluwag, pero may lungkot dahil hindi ko na makikita si Sir Ace. "Makakapagpahinga na rin sa wakas," salita habang pabagsak na umupo sa sofa. Sleepy na naman ako. Dahil nga sa puyat kaya ganito na lang katamlay ang katawan ko. Pumikit ako habang iniimage ang gwapong mukha ni Sir Ace. Hindi na talaga mawawala ang imahe niya sa isip ko. Grabing pag-ibig na talaga itong nararamdaman ko.
Hinatid talaga ako ni Sir Ace sa bagongtinitirhan nina Tiya at Bonbon. Nagtaka pa ako kung paano nalaman ni Sir Ace kung saan nakatira si Tiya, siya pala ang nagpalipat sa amin ng bahay. Si Sir Ace kasi ang bumili ng bahay na nilipatan ni Tiya, pero dahil gusto ko munang manatili sa dating tirahan, hindi na ako sumama sa paglipat. Pagdating namin, masaya akong sinalubong ni Bonbon. Mahigpit ko siyang niyakap dahil namiss ko siya. Nagmano na rin ako kay Tiya.Napatingin ako kay Sir Ace na may kausap sa cellphone. Nakakunot ang noo niya habang seryosong nakikipag-usap sa kabilang linya, na para bang galit na galit pero pinipigilan lang ang sarili na huwag taasan ang boses.Pumasok na lang ako sa loob at iniwan si Sir Ace sa labas. Bigla akong nakaramdam ng gutom nang makita ang mga pagkaing nakahanda na sa mesa. Hindi pa pala ako kumakain simula pa kaninang umaga. Anong oras na ba akong nagising? Alas-onse na pala ng umaga at malapit na ring magtanghalian. Sakto naman, may nakahanda na
Anong ginagawa ng lalaking 'to dito? Hindi ko siya pinansin at dinaanan lang sabay pasok sa kwarto ko. Bahala siya diyan. Hindi ibig sabihin na dahil gusto ko siya, hahayaan ko na lang siyang insultuhin ako. Makaligo na nga lang. Ang gwapo niya.Malalim akong napabuntong-hininga at pabagsak na umupo sa kama. Naiinis pa rin ako talaga, at mas lalo akong nainis sa apology gift niya. Mukha ba akong walang pambili ng pagkain?Pumasok ako sa banyo at tuluyan nang naligo. Matapos kong mag-ayos, lumabas na ako ng kwarto. Akala ko umalis na siya, pero nandito pa pala. Ano naman ang pakay ng taong 'to dito?'Hindi mo ba ako kakausapin?' malamig niyang sabi. Kunot-noo ko siyang tiningnan.'Para saan naman?' ani ko sa mahinang boses.'About these? Hindi ka ba magta-thank you man lang?' Mas lalong kumunot ang noo ko. Nahihibang na ba siya?"“Bakit ako magta-thank you?" sarkastikong wika ko."Why can’t you just say thank you, para wala nang maraming sinasabi."“Seriously? Hindi mo ako madadala sa
I overslept last night and woke up with a heavy heart.Tiningnan ko ang orasan sa gilid ng kama ko at nagulat dahil alas-onse na pala ng umaga. Mukhang napahaba ang tulog ko. Paano ba naman hindi hahaba ang tulog ko, madaling araw na ako nakatulog kaya siguro natagalan akong magising. Bumangon na ako at nag-unat bago tinungo ang banyo para maghilamos at mag-toothbrush. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang sarili ko sa salamin—namumugto ang mga mata ko dahil sa pag-iyak kagabi.Pagkatapos sa banyo, lumabas na ako at tinungo ang kusina. Ngunit laking gulat ko nang makita ang sampung sako ng bigas, mga nakabox na iba't ibang klase ng canned goods, at frozen meat. Sino na naman kaya ang pumasok sa bahay kagabi?"Ano ang mga 'to? Kanino galing ang mga 'to? May donation bang magaganap na hindi ko alam?" nagtataka kong tanong, sabay tawa na lang sa hindi ko malaman na dahilan.Napakamot na lang ako sa ulo at napahilamos. "Kanino ba galing ang mga 'to?"Hindi pa rin nagsi-sink in sa utak k
Nasa hapagkainan na kaming tatlo nina Mrs. Horman at Eduardo. Hindi ko nakita si Sir Ace pagdating ko dito sa bahay nila, at medyo nalungkot at nadismaya ako. Ewan ko ba kung bakit gustong-gusto ko siya kahit ang suplado niya sa akin nitong mga nakaraang araw. Na-mi-miss ko rin siya agad kahit kakakita ko lang sa kanya. Hays... I felt so down. Parang siya na rin ang naging energizer ko kahit napakasungit niya sa akin. Mabuti pa itong si Eduardo, chill lang at gentleman. Pero hindi ko rin siya type."What's with the long face? May nangyari ba, Domi?" biglang tanong ni Mrs. Horman. Napansin niya siguro ang pananahimik ko."Wala naman po, Mrs. Horman. Pasensya na po kung naaabala ko kayo sa pagkain ninyo," mahina kong sagot, nahihiya rin. Ngumiti na lang ako ng hilaw."Stop thinking about him and just eat," sabat naman ni Eduardo.Agad ko siyang pinanlakihan ng mata, na ikinatuwa naman niya. Nagulat ako nang makita ko ang malalim niyang dimple. Agad akong umiwas ng tingin dahil ang pogi
Nakatulog ako kagabi siguro dahil nalasing ako. Kaunti lang naman ang ininom ko, pang-patulog lang. Pero nalasing ako agad Nagising ako ng alas diyes ng umaga, kaya ramdam na ramdam ko ang gutom ko. Pumunta ako sa kusina para magluto, pero nagulat ako dahil may pagkain na sa mesa. Malinis na din ang bahay. At ang mga damit na nagkalat sa sofa kagabi ay wala na rin. "Anong nangyari dito? Nanaginip ba ako?" gulat na tanong ko sa sarili ko. Sinusuri ang bawat sulok ng bahay, maayos na talaga. Nilapitan ko ang mesa at may nakita akong note. At may nakaluto ng pagkain, mainit-init pa. “Be neat and clean, woman.” Malinis naman ako ah! Sino ba kasi ang pumasok dito sa bahay? Wala akong kilalang pwedeng pumasok dito. Pero kung si Tiya, sigurado akong gigisingin niya ako. What the heck? Agad kong kinapa ang sarili ko, baka may kung anong maramdaman akong sakit, pero wala naman. Ano ba ang ginawa ko kagabi? Dahil gutom na gutom ako, kinain ko ang pagkain sa mesa. Hindi ko na iniisip kung
HOSPITAL Nandito kami sa ospital kasama ang doktor na tumingin sa akin noong nakaraang araw. Pag-uusapan na namin ang tungkol sa surrogacy. Nababahala pa rin ako, pero kailangan kong gawin ito at tanggapin ng buong puso. Hawak ko na ang papel kung saan nakasulat ang mga detalye at kontrata. Hindi ko naman itatakbo ang bata; ginagawa ko ito para kay Bonbon. Para sa kapakanan ng aking kapatid, gagawin ko ang lahat para sa kanya. "Dahil ngayon na may regla si Miss Lucas, gagawin natin ang final na iskedyul sa susunod na buwan," sabi ni Mrs. Holmes. Hawak ko pa rin ang papel at binabasa ito, sinusubukan kong intindihin. Magdadala ako ng isang bata na hindi ko sariling anak, at ibibigay ito sa tunay na mga magulang kapag ipinanganak na ito. Talagang masakit para sa akin at hindi ko alam kung bakit ko nararamdaman ito ngayon. Mukhang magiging mahirap para sa akin. Jusko, wala pa nga, naguguluhan na ako. "Miss Lucas, ayos ka lang?" biglang tanong ni Mrs. Holms. Nakatingin ako sa kanya a
Limang araw na mula noong huli ko siyang makita. Diyos ko, bakit parang namimiss ko siya? Alam kong mali, at hindi pwede ito. Magagalit si Mrs. Horman kapag nalaman niyang may gusto ako sa anak niya. Nakakabaliw naman talaga kasi ang suplado na ‘yon. Hindi ko pa nakikilala ang girlfriend ni Sir Ace. May nangyari siguro noong umalis siya, kaya hanggang ngayon wala pa akong pagkakataong makita siya. "Ate, ayos ka lang ba? Parang namumula ka. Bakit?" kuryosidad na tanong ni Bonbon na may kislap sa mga mata. Ang cute na bata. Manang-mana kay Papa. Half Canadian kasi si Papa kaya may halong dugo kami. Gwapa rin naman si Papa at matangos ang ilong na namana ni Bonbon. Ngumiti ako at hinaplos ang kanyang buhok sabay suklay gamit ang mga daliri ko. "Hmm, may iniisip lang ako. Kumusta ang pakiramdam mo? May nararamdaman ka bang sakit?" mahinahon kong tanong. Sinabi ng kasi doktor niya na maging mas mapanuri ako sa mga kilos niya at anumang abnormalidad, pero salamat naman at wala pa akon