Kabanata 03: Contract

Jiliana’s POV

Ilang araw na akong nasa shelter, pero hanggang ngayon, parang hindi pa rin lumulubog sa akin ang katotohanan—ligtas na ako. Walang sigaw, walang pananakit, walang takot sa gabi. Tahimik. Masakit pa ring alalahanin ang lahat ng nangyari, pero kahit papaano, unti-unti akong humihinga nang mas maluwag.

Isang gabi, habang nasa veranda ako at umiinom ng mainit na tsaa, dumating si Sir Marxon. Suot niya ang simpleng long sleeves at dala-dala ang isang folder. Umupo siya sa tabi ko, at bago pa man siya magsalita, alam ko na—may mahalaga siyang sasabihin.

“Jil, kamusta ka na?” tanong niya, may bahid ng pag-aalala sa tono.

“Mas okay na po, Sir. Salamat sa lahat ng tulong ninyo,” sagot ko. Totoo 'yon. Kung hindi niya ako nakita noong gabing iyon, baka wala na ako ngayon.

Tumango siya at inilapag ang folder sa lamesa sa harapan ko.

“I came here tonight because I have a proposal… something a bit unconventional,” panimula niya.

Napakunot noo ako. “Proposal?”

Binuksan niya ang folder. Mga dokumento, kontrata. Doon ko lang nakita ang salitang marriage contract na nakasulat sa itaas. Natigilan ako.

“Sir… anong ibig sabihin nito?”

Huminga siya nang malalim bago nagsalita. “Jil, I need to be honest with you. This marriage—it’s not just for your safety. Yes, it will protect you. Legally, they can’t touch you once you become my wife. Pero may isa pa akong dahilan.”

Nagtama ang mga mata namin. This time, hindi siya nakatingin bilang boss o rescuer, kundi bilang taong may sariling pangangailangan.

“My parents died a few years ago. They left behind a large inheritance… pero may kondisyon sa last will nila. I can only access it once I’m married. And I need that access now—for some business obligations, and personal reasons.”

Nanatili akong tahimik. Hindi ko alam kung matatakot ako o… maaawa.

“I’ve helped you because I wanted to. Wala akong pinagsisisihan doon,” patuloy niya. “Pero naisip ko… baka puwede nating tulungan ang isa’t isa. I help you escape completely from your abusers. You help me meet the condition of my inheritance.”

“P-paano po ‘yon?” tanong ko, nanginginig pa rin ang boses.

“We marry legally. Walang pressure, walang obligasyon na higit pa sa papel. You’ll have your own space, your own freedom. I’ll support you until you can stand on your own. Kapalit lang, is your name beside mine—sa legal documents.”

Parang huminto ang oras. Isang kontrata. Isang kasunduan. Isang kasal—na walang pagmamahalan.

Pero sa kabila ng lahat, ito ang unang beses na may taong humarap sa akin at sinabing: tulungan natin ang isa’t isa.

Tumingin ako sa mga papel. Nandoon ang pangalan ko, at katabi nito ang blankong linya para sa pirma.

“Hindi kita pipilitin,” dagdag niya. “But this could be our way out—both yours and mine.”

At sa puso kong pagod na pagod na sa laban, alam kong ito na ang simula ng bagong yugto.

Tahimik lang si Sir Marxon habang hinihintay ang sagot ko. Ang mga mata niya, puno ng kabigatan at paninindigan. Hindi siya nagmamadali. Hindi siya nananakot. Wala siyang kagaya ng mga taong nakasanayan kong kasama.

Tinignan ko ulit ang mga dokumento. Kakaiba ang pakiramdam—para akong pinapipili ng tadhana kung lalaya ba ako, o mananatili sa anino ng nakaraan.

“Puwede ko po ba itong pag-isipan kahit isang gabi lang?” mahina kong tanong, nanginginig ang kamay ko sa ilalim ng mesa.

Tumango siya. “Of course. Walang pilitan. I’ll pick you up tomorrow if you decide to go through with it. Kung hindi… I’ll still help you.”

Kakaibang ginhawa ang dulot ng mga salitang ‘yon. Hindi niya ako isinasangla. Hindi niya ako kinokontrol. Kaya siguro, kahit hindi pa buo ang loob ko, hindi ko naramdamang takot ang desisyon kong iyon.

Kinabukasan, tulala ako habang hawak ang envelope ng kontrata. May bulong sa loob ko na nagsasabing ito na ang daan ko palabas. Pero may isa pang bahagi ng puso ko—ang bahagi na takot magmahal, takot muling masaktan, at takot mapaglaruan.

Pagdating ni Sir Marxon sa shelter, naka-itim siyang coat at may dalang maliit na bouquet ng bulaklak. Hindi ko inaasahan ‘yon. Hindi ito bahagi ng kasunduan, pero bakit parang bumilis ang tibok ng puso ko?

“Ready ka na ba?” tanong niya habang binubuksan ang pinto ng kotse para sa akin.

Tumango ako. “Opo. Kung ito po ang paraan para pareho tayong makaalpas… then I’m ready.”

Tahimik ang biyahe papunta sa City Hall. Ang tanging ingay ay ang banayad na tugtog sa radyo at ang kabog ng dibdib ko. Pagkarating doon, inasikaso ni Sir Marxon ang lahat. Parang may sariling mundo siya—seryoso, maayos, at walang palya sa plano.

Hindi ko namalayan, nasa harap na kami ng opisyal. Isang pirma na lang, at magiging “asawa” na ako… kahit sa papel lang.

“Jil,” bulong ni Sir Marxon bago ko lagdaan ang kontrata. “This won’t change anything unless you want it to. You still have your freedom.”

Tumingin ako sa kanya. Sa unang pagkakataon, nakita ko ang lungkot sa likod ng mga mata niya. Parang siya rin, may sugat na hindi ko pa nakikita.

Pinirmahan ko ang papel.

Sa araw na iyon, si Jiliana Dela Vega ay naging Mrs. Jiliana Salazar—isang kasal na puno ng sikreto, kasunduan, at pag-asa. Pero sa kaibuturan ko, alam kong ito pa lang ang simula.

Tahimik ako habang nakaupo sa loob ng sasakyan ni Marxon. Katatapos lang ng civil wedding namin, pero hindi ko pa rin mawari ang bigat sa dibdib ko. Kasal na kami—sa papel. Pero parang hindi pa rin totoo. Parang panaginip pa rin ang lahat.

Pagdating namin sa bahay niya, halos mapanganga ako. Hindi ito bahay—mala-mansyon ito. Malawak ang bakuran, may mga water feature pa sa gilid, at ang main entrance ay may malaking chandelier na parang nakita ko lang sa mga pelikula.

“Welcome home,” mahina niyang sabi habang binuksan niya ang pinto para sa akin.

Home? Hindi ko pa rin lubos maisip na ito na nga ang bago kong tahanan. Nakakabigla.

“Ihanda ko muna ang kwarto mo,” dagdag niya. “Don’t worry, hiwalay ang kwarto mo sa akin. Hindi kita gagalawin, Jil.”

Tumango lang ako. Sa loob-loob ko, ramdam ko ang kabutihan ni Marxon, pero hindi pa rin ako sanay sa ganitong pagtrato. Sa buong buhay ko, laging may kapalit ang kabaitan. Kaya hindi ko alam kung kailan ito magbabago.

Pagpasok ko sa kwarto, amoy ko agad ang bagong linis na linen. Malambot ang kama, may sariling banyo, at may maliit na reading corner na may mga librong hindi ko pa nababasa kahit kailan.

“Kung may kailangan ka, tawagin mo lang ako sa kabilang kwarto. Or, kung gusto mo ng tahimik muna, I’ll give you space,” sabi niya mula sa pinto.

“Thank you… Sir—ah, Marxon,” nahihiyang sagot ko.

Ngumiti siya. “Good. First rule—no need for ‘Sir.’ Asawa na kita, kahit papel lang.”

Napangiti rin ako. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong init na gumaan sa dibdib ko sa simpleng ngiting 'yon. Parang sinabing: Ligtas ka rito.

---

Gabing-gabi na.

Nasa kama na ako, pero hindi pa rin ako dalawin ng antok. Sa katahimikan, naririnig ko ang mahinang piano mula sa ibaba. Bumaba ako, at doon ko siya naabutang tumutugtog, mag-isa sa dilim.

“‘Moonlight Sonata,’” bulong ko. “Favorite ‘yan ng Mama ko.”

Napalingon siya, medyo gulat pero ngumiti.

“Really? My mom loved it too. Lagi niya ‘tong tinutugtog sa rainy nights.”

Napaupo ako sa tabi niya sa mahabang bench. Sa loob ng ilang sandali, para kaming dalawang kaluluwang nagkita sa pagitan ng lumang tugtugin at tahimik na pangungulila.

“Marxon…” mahina kong sabi. “Bakit ako? Bakit hindi ka nalang kumuha ng ibang babae na may pangalan, yaman, o koneksyon?”

Tumigil siya sa pagtugtog at tumingin sa akin.

“Because you needed saving. And so did I.”

Parang may humaplos sa puso ko. Hindi ko alam kung anong klaseng pagkalito ang nararamdaman ko, pero sa gabing ‘yon, hindi ako natulog nang umiiyak.

Sa wakas, nakatulog akong may kapayapaan—at may pangambang baka unti-unti na akong mahulog sa isang lalaking hindi ko dapat mahalin.