Kabanata 05: Forgotten Friend

Jiliana’s POV

Minsan, napapa-isip ako kung anong nangyari sa buhay ko. Kung paano ako napunta sa ganitong punto—isang sekretarya at “asawa” ni Sir Marxon sa papel. Hindi ko akalain na magiging ganito ang buhay ko pagkatapos ng lahat ng nangyari. Minsan, napapalakas ang tibok ng puso ko sa tuwing tumitingin siya sa akin, ngunit hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin noon. Pati ang mga galak at kalungkutan ko, parang nawawala sa oras na kasama ko siya. Pero sa lahat ng ito, may isang bagay na hindi ko pa rin natutuklasan—ang sikreto na matagal na niyang itinatago.

Minsan, habang nag-aayos ng mga papeles at tumitingin sa kanyang computer, may mga pagkakataon na binabaybay ko ang mga alaala ko. Bawat detalye ng mga childhood memories ko ay nagsisimulang magbalik—mga larong tinatangkilik namin noon, ang mga masayang araw kasama ang mga magulang ko. At sa mga oras na iyon, may mga faces na parang nawawala sa aking alaala, ang mga batang kaibigan ko na noon ay kasama ko sa tuwa at lungkot.

Isa sa kanila si Marxon.

Hindi ko pa rin mawari kung bakit ang pangalan ni Marxon, parang pumasok sa isip ko nang wala sa oras. Dahil sa kabila ng pagiging professional namin sa trabaho, may mga pagkakataon na nakakaramdam ako ng pagkakakilanlan sa kanya—parang may alam akong nawala na dati naming pinagsamahan. Pero paano? Paano ko siya nakilala, at bakit wala akong ganap na alaala?

Isang hapon, habang nag-aayos ako ng mga gamit sa kanyang office, napansin ko ang isang lumang litrato na nakalagay sa frame sa ibabaw ng kanyang mesa. Isang litrato na may mga batang nakatambay sa harap ng isang playground. At sa harap ng larawan, may isang batang lalaki na kamukhang-kamukha ni Marxon—pero batid ko na may kasamang hindi malilimutang alaala.

Naglakad ako papunta roon at kinuha ang picture frame. Tinitigan ko ang batang nakatabi kay Marxon sa larawan. Siya… siya 'yon, si Marxon—ang batang kasama ko sa mga larong taguan at habulan sa isang bakuran ng isang bahay sa probinsya. Ang batang iyon na palaging kasama ko, na ang mga mata ay puno ng kasiyahan at pangarap. Si Marxon... ang dati kong kaibigan, na ngayon ay ang aking asawa sa isang kontrata.

Kumabog ang puso ko nang makita ko ang pangalan sa likod ng litrato. Isang pangalan na hindi ko matandaan, pero sa oras na iyon, naramdaman ko ang pagnanais na matutunan ang buong kwento ng aming nakaraan.

Flashback

“Jil, ang tagal mong mawala, ha! Tara, maglaro tayo ng patintero!” tawag ni Marxon habang tinataboy ako ng hangin sa harap ng aming lumang bahay.

Ang aming mga laro noon ay puno ng saya, puno ng pagtawa. Si Marxon at ako, kami lang ang palaging magkasama. At pagkatapos ng bawat laro, pareho kaming napapagod, pero masaya. Pati ang pagkain na hinihiram namin sa mga magulang namin, wala nang problema. Sabi nila, kami raw ang mag-bestfriend na walang katulad, at walang makakatalo sa pagkakaibigan namin.

Ngunit isang araw, nagbago ang lahat. Nagkaroon ng pagkakataon na hindi ko na siya nakita. Ang pagkakaalam ko, naglipat sila ng bahay sa ibang lugar, at mula noon, hindi na kami nagkita muli. Saan kaya siya napunta? Ano ang nangyari sa kanya? Kung bakit hindi ko na siya natagpuan?

Back to Present

Habang tinititigan ko ang litrato, naramdaman ko ang matinding pagkalito at pananabik. Si Marxon—hindi ko na siya nakilala bilang bata ko noon, pero siya pala ‘yon. Si Marxon, ang aking childhood friend na iniwan sa aking mga alaala.

Lumapit siya sa akin habang hawak ko ang litrato. “You found it,” he said softly.

“Siya… siya ba ‘yon, Marxon?” tanong ko habang hindi pa rin makapaniwala sa mga sumasabog na alaala sa aking utak. “Bakit hindi mo sinabi sa akin?”

Siya lang ang sumulyap sa larawan at ngumiti ng konti. “Hindi ko alam kung paano ko sisimulan, Jil. Marami nang nagbago sa ating dalawa. Pero ako 'yong mga taon na iyon, ako ‘yong kaibigan mo… si Marxon.”

“I didn’t remember you,” sabi ko, parang isang pag-amin na nagdulot ng sakit sa dibdib ko.

“Don’t worry. It’s okay. I never wanted to push you. I just wanted you to be safe, and now… you’re with me.” He moved closer, gently brushing a strand of hair away from my face. “I’m still the same person, Jil. The person who protected you before. And the person who will protect you now.”

Ang mga salitang iyon—mga salitang nagbigay sa akin ng kahulugan at koneksyon sa isang bagay na matagal ko nang nakalimutan. Sa kabila ng lahat ng nangyari, si Marxon pa rin—ang batang kaibigan ko, at ngayon, ang lalaki na nag-aalaga sa akin, at sa kabila ng aming kasunduan, siya ang naging aking gabay.

Pero hindi ko alam kung anong ibig sabihin ng lahat ng ito. Paano kung may mga bagay na mas mahalaga sa kontratang iyon na ginawa namin? Ang matagal na pagkakaibigan na muling bumangon, at ang mga lihim na magdudulot ng pagbabago sa buhay namin.

Ngunit sa ngayon, magkasama kami—at sa huli, alam kong may mga bagay na hindi ko pa natutuklasan, mga alaalang hindi ko pa natatanggap. Ngunit lahat ng ito, magsisilbing gabay sa mga susunod na hakbang ko sa buhay ko.