Kabanata 04: Remembering

Jiliana’s POV

Lumipas ang ilang araw sa mansyon, at kahit papaano, nagsimula na akong huminga nang mas maluwag. Hindi ko na kailangang gumising sa sigaw. Hindi ko na kailangang ilihim ang mga pasa ko sa katawan. Ngunit kahit gaano kaganda ang paligid, may bahagi pa rin sa akin na nananatiling hungkag.

Habang nag-aayos ako ng mga gamit sa drawer ng kwarto ko, may isang maliit na kahon na nakita ko sa ilalim ng bag ko—‘yung luma nang kahon na naiwan ko pa sa dati naming bahay. Pagbukas ko nito, tumambad ang mga lumang larawan.

Si Mama. Si Papa. At ako—maliit pa, hawak-hawak ang kamay nilang dalawa habang tumatawa.

Napahawak ako sa dibdib ko. Bigla akong napaupo sa gilid ng kama. Sa tagal ng pagtitiis ko, nakalimutan kong minsan din pala akong minahal. Na may mga taong tumingin sa akin na para bang ako ang buong mundo nila.

“Anak, tandaan mo... sa bawat dilim, laging may liwanag na darating. Kapit lang.”

Boses iyon ni Mama sa isa sa mga lumang video. Halos mabali ang puso ko sa lungkot. Gusto kong bumalik sa panahong iyon. Panahong buo pa ang mundo ko.

Marxon’s POV

Tahimik si Jiliana nitong mga araw na ‘to. Hindi ko siya pinipilit magsalita, pero alam kong may mabigat pa rin sa dibdib niya.

Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit… pero gusto ko siyang protektahan. Gusto kong makita siyang ngumiti—hindi 'yung pilit na ngiti na parang nagpapanggap lang na okay siya, kundi ‘yung ngiti na buo, totoo.

Mula sa opisina ko, nakasilip ako sa veranda kung saan siya nakaupo, yakap-yakap ang isang lumang larawan. Hindi ko siya nilapitan. Minsan kasi, ang alaala, kailangan muna nating tahimik na harapin bago natin ito kayang ibahagi.

Jiliana’s POV

“Ma… Pa… kung nandito pa lang kayo,” bulong ko. “Hindi ako mapupunta sa ganitong sitwasyon. Pero...”

Napatingin ako sa malayo. Sa mga halaman at sa malawak na kalangitan.

“…pero siguro nga, may dahilan kung bakit ako dinala dito.”

Unti-unting bumuo ng desisyon ang puso ko. Hindi lang ako tatakas sa nakaraan—lalaban ako. Para sa akin. Para sa alaala ninyo. Para sa bagong simula.

Later that night…

Paglabas ko mula sa veranda, nadatnan ko si Marxon sa study niya, tila abala sa pagbabasa ng mga legal documents. Ngunit nang makita niya ako, agad siyang tumayo.

“Okay ka lang?” tanong niya.

Tumango ako. “Gusto kong malaman… bakit mo talaga ako pinili. Hindi lang dahil kailangan mo ng asawa para sa mana mo, 'di ba?”

Napatingin siya sa akin. Saglit siyang natahimik, saka tumingin diretso sa mga mata ko.

“Because I saw myself in you,” sagot niya. “Pareho tayong nawalan. Pareho tayong nilamon ng mundo. Pero ayokong manatili roon. Gusto kong magsimula. At gusto ko... sana, kasama ka.”

Napatigil ako. Ang puso ko, parang huminto sa tibok. Sa unang pagkakataon, hindi siya nagsalita bilang isang boss, o isang estrangherong naging asawa ko. Nagsalita siya bilang isang taong totoo. At sa sarili kong puso, naramdaman kong... gusto ko rin siyang samahan sa paglalakbay na ito.

Kinabukasan, tumungo ako sa malapit na garden ng mansyon. Tahimik doon, at ang simoy ng hangin ay tila nagpapaalala ng mga alaala ng kahapon. Dala-dala ko pa rin ang lumang larawan namin nina Mama at Papa. Sa ilalim ng punong mangga ako naupo—doon sa lugar kung saan ko unang naramdaman ang kaunting kapayapaan.

Habang nakatitig ako sa litrato, muling bumalik sa alaala ko ang huling araw na kasama ko sila.

Flashback

“Jiliana, anak… kapag wala na kami ni Papa, huwag mong pababayaan ang sarili mo, ha?” sabi ni Mama habang nilalagyan ng braid ang buhok ko. Anim na taong gulang pa lang ako noon, pero dama ko na ang bigat ng bawat salita niya.

“Bakit mo sinasabi ‘yan, Ma?” inosente kong tanong.

Ngumiti si Papa, yumuko siya at hinalikan ang noo ko. “Dahil darating ang panahon na kailangan mong matutong tumindig, kahit mag-isa. Pero kahit kailan… hindi ka magiging tunay na mag-isa, dahil lagi kaming nasa puso mo.”

Muling bumalik ang luha sa mga mata ko.

“Ma, Pa… sinusubukan ko pong tumindig,” bulong ko habang mahigpit na yakap ang larawan. “Ang sakit, pero may tumulong sa akin… si Sir Marxon. Hindi ko pa alam kung bakit niya ‘to ginagawa, pero… gusto ko rin siyang tulungan.”

Pagbalik ni Jiliana sa loob ng bahay, nagkatinginan lang kami saglit.

“Saan ka galing?” tanong ko.

“Doon sa ilalim ng puno. Gusto ko lang… maalala sila,” sagot niya.

Tahimik kaming umupo sa sala. Wala nang masyadong salita. Pero sa katahimikan na ‘yon, unti-unting bumubuo ang isang hindi sinasadyang koneksyon sa pagitan naming dalawa—dalawang taong sugatan, pero parehong nais muling mabuhay.

Dalawang linggo matapos akong iligtas ni Sir Marxon, heto na ulit ako—nakasuot ng blazer, bitbit ang clipboard at laptop, papasok sa opisina bilang sekretarya niya… pero ngayon, may kaibahan na.

Ako na ang “asawa” niya sa papel. At kahit wala kaming sentimental connection sa kasunduan naming iyon, hindi ko maiwasang kabahan tuwing naririnig ko ang ibang empleyado na bumubulong:

“Si Miss Jil? Asawa na raw ni Sir?”

“Totoo kaya ‘yon o tsismis lang?”

“Pero grabe, ang swerte naman niya kay Sir Marxon.”

Hinayaan ko na lang ang mga bulungan. Hindi ko kailangang ipaliwanag ang sarili ko. Basta alam ko ang totoo—na ito ay isang kontrata lang. Walang halong damdamin. Tama ba?

Pagkapasok ko sa office niya, nakita ko siyang nakaupo, seryosong nagbabasa ng reports. Suot pa rin niya ang paborito niyang three-piece suit. He looked sharp as ever.

“Good morning, Sir,” bati ko habang inilapag ang kape niya sa mesa.

Napatingin siya sa akin at ngumiti ng bahagya. “Good morning, Mrs. Velez.”

Napangiwi ako. “Sir, huwag niyo naman pong i-announce agad sa staff. Baka isipin nila—”

“Ikaw ang nagsabi na ayaw mo ng usapan sa mga tao, right?” he cut me off with a smirk. “Well, mas mainam nang maaga silang masanay sa ideya. Hindi rin natin alam kung kailan darating ang mga abogado para i-check kung totoo ang kasal natin.”

Umupo ako sa desk ko, tapat sa kanya. Naiiling na lang ako. “Oo na… asawa na nga kita sa papel.”

“Paper or not, you still look stunning in that outfit,” bigla niyang sabing seryoso ang tono.

Napatingin ako sa kanya. “Uhm… thank you, Sir.”

Hindi ko alam kung anong klaseng laro ito, pero lately, ramdam kong may ibang pakikitungo na siya sa akin. Mas malambing, mas protective, at mas madalas akong titigan na para bang may nais siyang sabihin pero pinipigilan lang.

Makalipas ang ilang minuto, tinawag niya ako. “Jil, may investors’ meeting mamaya. Kailangan kitang samahan. Ikaw ang kakailanganin sa presentation.”

Tumango ako. “Noted po. I’ll prepare the updated slide deck.”

Tahimik ang buong silid habang nagsasalita si Marxon sa harap ng mga investors. Ako naman ay nasa gilid lang, hawak ang tablet kung sakaling may kailangan siyang i-flash na report.

Bigla siyang tumigil at tumingin sa akin. “And this… this is my wife and also my personal secretary, Jiliana. She’s been instrumental in organizing this entire proposal.”

Napalingon sa akin ang mga tao. Pinilit kong ngumiti kahit naguguluhan pa rin ako sa mabilis na transition ng papel ko sa buhay niya.

Paglabas ng meeting, huminga ako ng malalim. “Sir, akala ko ba hindi dapat haluan ng personal ang trabaho?”

“Wala naman akong sinabing personal ‘yon. Totoo naman, asawa kita—sa papel,” sagot niya sabay ngiti.

Habang nag-aayos ako ng mga papel sa opisina, lumapit siya sa desk ko.

“Jil… thank you for going back to work. Alam kong hindi pa buo ang loob mo, pero pinipilit mo pa rin. I appreciate it.”

Hindi ko alam kung bakit, pero ang simple niyang pasasalamat ay parang boses ng isang taong matagal ko nang gustong marinig—yung may malasakit, yung may pagtingin.

Hindi man ito ang ideal na simula para sa amin, pero nararamdaman kong unti-unti naming natatagpuan ang tahimik at matibay na pundasyon ng isang bagay na mas totoo pa kaysa sa kahit anong kontrata.