Kabanata 02: Harassed

Jiliana’s POV

Matagal ang araw, at ngayon ay nililigpit ko na ang mga gamit ko dahil maaga akong uuwi para magluto bago pa makauwi sina Tita at Tito.

"Hello po, Miss Jil! Pauwi na po ba kayo?" tanong sa akin ng personal assistant ni Bossing.

"Yes, hahaha! Alam mo naman, magluluto pa ako," sagot ko sa kanya. Alam na alam ni Bea ang kalagayan ko dahil sa tagal na rin ng pinagsamahan namin.

"Nako, Miss Jil, kung kailangan mo ng matutuluyan… just call me. Para naman hindi ka na ganyan, halos araw-araw na lang kasi," nag-aalalang sabi niya sa akin.

Ngumiti na lang ako. Gustuhin ko mang umalis sa bahay na iyon, hindi ko magagawa. Iyon na lang kasi ang natitirang bahay na naiwan sa akin ng mga magulang ko simula nang mamatay sila.

"Opo, kung hindi ko na talaga kaya… I'll contact you, Bea," sagot ko sa kanya.

Sabay kaming bumaba ni Bea, pero nauna siyang makasakay kaysa sa akin. Kaya heto ako ngayon sa waiting area, naghihintay ng sasakyan. Hindi rin naman nagtagal at nakasakay na ako, pero sigurado akong malalagot ako kina Tita at Tito ngayon.

Pagkapasok na pagkapasok ko pa lang sa loob ng bahay, isang malakas na sampal ang naramdaman ko, kaya bigla akong tumilapon. Ikaw ba naman ang sampalin ng lalaking mas malakas sa iyo.

"Lintik na babae ka! Anong oras na, ha?! Hindi ka pa nakapagluto… Hindi ba't kabilin-bilinan namin na dapat pag-uwi namin galing sa pasugalan ay may pagkain na?" galit na sabi ni Tito sa akin.

"S-Sorry po, n-natagalan lang po talaga ako sa pagsakay sa jeep," sabi ko habang iniinda ang sakit sa pisngi ko. Unti-unti na ring tumutulo ang luha ko dahil sa sobrang sakit.

Sinampal naman ako ni Tita, kaya lalong sumidhi ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

"Bobo ka talaga! Kung inagahan mo sana ang paglabas sa opisina mo, edi sana may makakain kami ngayon… Putangina kang babae ka!" sigaw niya sabay sabunot sa buhok ko.

Tiniis ko na lang ang sakit. Pagod na pagod na ako sa nangyayari sa buhay ko ngayon. Ipinagluto ko sila, pero hindi man lang nila ako pinakain.

Tanging iyak lang ang nagawa ko buong magdamag sa kwarto ko hanggang sa makatulog ako.Nagising ako at pagkatingin ko sa orasan, alas dos pa lang ng umaga. Tumayo na lang ako upang uminom ng tubig. Sa pagtayo ko, nakarinig ako ng kaluskos sa labas—para bang may gustong pumasok sa loob ng kwarto ko.

Kaya binuksan ko iyon, at laking gulat ko nang makita si Kuya Miguel na nakatayo roon. Parang kakauwi niya lang, at naamoy ko ang alak sa hininga niya. Nakatingin lang siya sa akin, at dahil sa mga titig niya, bigla na lang tumayo ang balahibo ko sa katawan.

“K-Kuya, ano pong kailangan ninyo?” kinakabahan kong tanong sa kanya. Ngumiti naman siya nang nakakatakot, kaya napahawak ako nang mahigpit sa pinto.

He smirked and held the doorknob. Itutulak niya na sana ang pinto, pero buti na lang at hindi pa nanlalambot ang katawan ko.

“Dalaga ka na pala, Jiliana… pwede na pala kitang galawin,” sabi niya habang tumatawa nang nakakatakot.

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko matapos niyang sabihin ang mga katagang iyon.

Tulak nang tulak si Kuya Miguel sa pinto ko, at dahil mas malakas siya sa akin, nabuksan niya ito. Kaya tumakbo ako papunta sa kama ko, pero hindi ko napansin na malapit na pala si Kuya sa akin. Nahiga niya ako sa kama habang mahigpit niyang hawak ang mga kamay ko.

“K-Kuya, anong gagawin mo?” nanginginig kong sabi sa kanya. Ngumiti lang siya sa akin nang mala-demonyo. 

Hindi ako makapaniwala na muntikan na akong magahasa ni Kuya Miguel. Mabuti na lang at nasa malapit ako sa lampshade at naipalo ko iyon sa kanya. Dali-dali naman akong tumakbo paalis, hindi ko na alam kung saan ako papunta dahil sa takot na baka mahabol ako ni Kuya Miguel.

Isang malakas na busina ang nagpagising sa diwa ko. Napaluhod na lang ako sa kalsada habang nakahawak sa aking dibdib.

“Lord, sana hindi ako mamatay ngayon, please,” tanging dasal ko.

“Jiliana, is that you?” Isang pamilyar na boses ng lalaki ang tumawag sa pangalan ko, kaya napalingon ako sa kanya. Bigla na lang nag-unahan ang mga luha sa mata ko nang makita ko si Sir Marxon. He looked so worried when he saw my tears falling.

Hinubad niya ang polo niya at inilagay sa akin. Hindi ko napansin na gusot-gusot na pala ang damit ko.

“What happened to you?” tanong niya sa akin. Walang salita ang lumalabas sa bibig ko.

“Jiliana, answer me… What happened to you!?” galit niyang tanong sa akin.

Nanginginig akong nagsalita. “I-I was almost raped by my cousin,” nauutal kong sabi, hindi pa rin tumitigil sa pagtulo ang mga luha ko dahil sa takot.

"P-please help me, sir… tulungan mo po ako. Gusto ko na po makaalis sa kanila," I cry while begging. Gusto ko nang makalayo sa kanila—nakakapagod na.

"Shh… I'll help you. Come on, sumakay ka sa akin. I'll take you to a safe place," kalmadong sabi niya sa akin.

Siguro dahil matagal na kaming magkakilala, naging komportable na ako sa kanya. Kaya tumayo na ako habang hawak-hawak niya ang balikat ko.

Nanginginig akong nakayakap sa sarili ko sa sasakyan ni sir Marxon. Gulong-gulo ang isip ko dahil sa mga pangyayari. 

“What actually happened?” he cousely ask to me, habang pababa siya sa hagdan na may dalang damit para sa akin.

“I was almost rape by my cousin,” naginginig kong sabi sa kanya.

Napabuntong-hininga si Sir Marxon, halatang pigil ang galit sa mukha niya. Umupo siya sa tabi ko, hawak pa rin ang damit na dala niya para sa akin.

“Jiliana… you're safe now, okay? Wala ka na sa bahay na 'yon. Wala na sila rito,” aniya habang dahan-dahang iniabot ang damit. “Magpalit ka muna. I’ll wait outside.”

Tumango lang ako, at matapos niyang lumabas ng kwarto, agad kong isinuot ang maluwag na hoodie at pajama na dala niya. Amoy labanos at bagong laba ang tela, kaya kahit paano'y naging kaaliwalas sa pakiramdam.

Pagkalabas ko ng kwarto, nakita ko siyang nakasandal sa pader, hawak ang cellphone at may kausap.

“...Yes, I'll file a report first thing in the morning. She can’t go back there,” mariin niyang sabi bago pinatay ang tawag.

Pagkakita niya sa akin, agad siyang lumapit. “Jil, may tumanggap na sa'yo sa isang shelter for abused women. Doon ka muna maninirahan pansamantala habang inaayos natin lahat—legal papers, trabaho, at kung ano pang kailangan mo.”

Hindi ko na napigilan ang pagpatak ng luha ko. Lahat ng bigat sa dibdib ko, parang unti-unting gumagaan. Sa wakas, may taong naniwala at handang tumulong sa akin.

“Thank you, Sir… sobra-sobrang salamat po,” mahina kong sabi habang nakatingin sa kanya.

Napatingin siya sa akin, at sa unang pagkakataon, nakita ko ang isang malambot at tapat na ngiti mula sa kanya.

“Hindi mo na kailangang magpasalamat. Wala kang kasalanan, Jiliana. Hindi mo deserve ang ginawa nila sa'yo,” sagot niya.

Niyaya niya akong kumain, pero hindi ko pa rin kaya. Lumipas ang ilang oras na tahimik lang kami. Hanggang sa tuluyan na akong dinalaw ng antok dahil sa pagod, takot, at kaba.

Kinabukasan, nagising ako sa boses ni Sir Marxon.

“Jil, andito na ‘yung social worker. Sasamahan ka nila. Pero huwag kang mag-alala, tutulungan pa rin kita hanggang sa makabangon ka.”

Lumapit ako sa kanya at mahigpit na niyakap siya.

“Thank you for saving me,” pabulong kong sabi.

Sa puso ko, alam kong ito na ang simula ng panibagong kabanata—ang pagtakas mula sa impyernong tinawag kong tahanan, at ang paghahanap ng mundong ligtas, kung saan ako’y muling mabubuhay.