Jiliana’s POV
Maaga akong nagising ngayon para pumasok sa opisina dahil kailangan ko pang ipagluto sila Tita Beth at Tito Juan. Ayaw kong pagalitan na naman nila ako—marami pa akong pasa dahil sa ginawang pambubugbog sa akin ni Tita Beth.
“Jiliana! Gumising ka na… Lintik na bata ka!” sigaw ni Tita Beth. Nasa labas na ata siya ng kwarto ko, kaya dali-dali akong napabangon sa kama.
“Palabas na po, Tita Beth… Lilinisin ko lang po ang kama ko,” sabi ko sa kanya pagkabukas ko ng pintuan ng kwarto ko.
Matalim ang tingin na ibinigay niya sa akin bago siya pumasok sa loob ng kwarto ko. “Ikaw, Jiliana, ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na dapat mauna kang gumising?” sabi niya.
Hindi ko na natuloy ang paglilinis sa kwarto ko dahil kinaladkad na ako ni Tita Beth palabas. Labis ang sakit na nararamdaman ko dahil sa higpit ng pagkakahawak niya sa braso ko.
“T-Tita, sorry po… Palabas na po talaga ako… Tita, a-aray po, masakit,” pagmamakaawa ko sa kanya, pero parang hindi niya ata narinig ang sinabi ko.
“Tumahimik ka! Isang bagay na nga lang ang gagawin mo, pumalpak ka pa!” sabi niya, sabay sapak sa braso ko. Panigurado, magkakaroon na naman ng pasa ang katawan ko nito.
Lumabas naman si Tito Juan, kasunod noon ang anak nila ni Tita Beth, si Kuya Jr. Umismid lang si Tito sa akin nang makita niya akong sinasaktan ni Tita Beth.
Matapos ang pananakit sa akin kanina ni Tita Beth, nagmamadali akong pumunta sa opisina dahil malapit nang mag-alas otso. Ayaw pa naman ni Mr. Delta ng late—baka matanggal pa ako sa trabaho ko.
Saktong alas otso ng umaga nang makarating ako sa Delta Companies and Empire. Mabilis ang mga lakad ko, at sakto namang may bakanteng elevator.
Hindi na ako mahihirapang sumakay. Papasara na sana ang pinto nang biglang may mga kamay na pumagitna roon. Gulat na gulat ako nang makita kong ang mga kamay na iyon ay sa boss ko.
“Good morning po, Boss,” kinakabahang sabi ko sa kanya. Nakayuko lang ako habang binibigkas ang mga salitang iyon.
“Miss Agador, isn't it rude to look down while greeting your boss?” malamig niyang sabi, na nagpatindig ng balahibo ko.
Kaya mabilis akong napatingin sa kanya at inulit ang mga salitang binigkas ko kanina. Nakatingin lang siya sa akin—hindi ko alam kung saan ko ibabaling ang mukha ko.
“What happened to your face? Bakit ang pula-pula ng mukha mo, Miss Agador?” Bakas sa boses niya ang pag-aalala, kaya mabilis kong tinakpan ang mukha ko.
“A-ah… sir, may nahulog lang sa akin na libro kagabi… hehehe,” awkward kong sabi sa kanya, hindi ko pa rin inaalis ang mga kamay ko sa aking mukha. Mahirap na—baka bigla niya pang hawakan, masakit pa naman din.
Hinawakan niya naman ang braso ko. Hindi ko maiwasang mapadaing dahil sa sakit. Napatingin ako sa kanya, at kumunot na lang ang noo niya dahil sa reaksyon ko.
“Are you sure nahulugan ka lang ng libro? Pati ba braso mo, Miss Agador, ay nahulugan rin?” mariing sabi niya. Kita ko sa mga mata niya na galit siya.
‘Bakit naman siya magagalit? Gaga ka ba, Jiliana? Siyempre, amo mo siya… Nag-aalala siya kasi secretary ka niya,’ sabi ko sa aking isipan. Meron namang point.
“Naku, Boss, wala po iyon. Ganyan lang talaga ako—minsan may pagkatanga… hahahaha,” sabi ko sa kanya habang pilit na tumatawa.
Binawi ko na lang ang braso ko mula sa mga kamay niya. Mabuti na lang at naka-long sleeves ako ngayon—hindi makikita ang mga pasa ko dahil sa ginagawang pambubugbog ni Tita Beth sa akin. Buti na lang at nasa 20th floor na kami—kung hindi, kanina pa ako na-suffocate dahil sa mga tinging binibigay sa akin ni Boss.
Hindi pa pala ako nakapagpakilala sa inyo. I'm Jiliana Agador. Matagal na akong naulila—namatay ang mga magulang ko sa isang car accident noon. Sa pagkakaalala ko, limang taong gulang pa lang ako noon, kaya napunta ako sa poder nina Tita Beth at Tito Juan.
Doon na rin nagsimula ang kalbaryo ng buhay ko. Kapag nakaipon na talaga ako, aalis ako sa bahay na iyon—kahit masakit umalis sa bahay na iniwan sa akin ng mga magulang ko.
“Miss Agador, come to my office,” sabi ni Bossing sa akin. Pinindot ko naman ang intercom.
“Boss, gusto niyo po ng kape?” tanong ko rito. Umoo naman siya sa akin, kaya nagpunta na ako sa coffee counter. Matapos kong pagtimplahan si Boss, pumasok na ako sa loob ng opisina niya.
Nakita ko siyang nakaupo sa sofa, kaya nagtaka ako. Dapat nasa office table niya siya ngayon. Tumingin naman siya sa akin at sinenyasan akong umupo sa tabi niya.
Wala akong nagawa kundi umupo sa tabi niya. Naguguluhan ako sa inaasta ni Boss sa akin ngayon—hindi naman siya ganito noong bago pa lang ako nagtatrabaho sa kanya.
“Boss, bakit po?” tanong ko sa kanya. Tumayo naman siya at may kinuha sa isang kabinet.
“What happened, Jiliana? Bakit putok ang labi mo? I know it’s not the book that slapped you,” sabi niya sa akin, puno ng pag-aalala.
Hindi ko man lang napansin na dumudugo pala ang labi ko dahil sa ginawa ni Tita. Napakagat na lang ako sa labi ko. Nagdadalawang-isip ako kung sasabihin ko ba sa kanya ang nangyari ngayong umaga.
“Baka po natamaan lang po ng dulo ng libro,” pagsisinungaling ko pa sa kanya. He just glared at me calmly. Hindi ko mapigilang mapatingin sa mata niyang kulay abo.
Biglang dumaan sa isip ko ang mga katagang ‘Ang gwapo talaga ni Boss… Sobrang yummy niya tignan.’
“I hate it when someone lies to me, Miss Agador. It's my duty to make my people safe in this company. Ano na lang ang sasabihin ng kalaban natin? Na ang amo ng Delta Companies and Empire ay pinapabayaan lang ang mga empleyado niya?” sabi niya sa akin.
“Sir, I assure you po, wala po talagang nangyari sa akin. It’s just a book accident—maliit na gasgas lang po ito,” sabi ko habang nakangiti sa kanya.
“If you say so, Miss Agador,” sagot niya sa akin. Tumayo na siya at bumalik sa lamesa niya. Hindi ko maiwasang pagmasdan si Boss, kaya nang lumingon siya ay napatayo ako bigla.
“Oo nga pala, Boss, meron po kayong meeting today with Mr. Abonsado… Related daw po sa upcoming event ng hotel ninyo,” sabi ko pa sa kanya. Tanging tango lang ang sagot niya.
Nagpaalam na lang ako bago ko matapos sabihin ang schedule niya ngayong araw. Bumalik na ako sa quarters ko para asikasuhin ang mga papeles na ipinasa ng HR department.
Jiliana’s POVMatagal ang araw, at ngayon ay nililigpit ko na ang mga gamit ko dahil maaga akong uuwi para magluto bago pa makauwi sina Tita at Tito."Hello po, Miss Jil! Pauwi na po ba kayo?" tanong sa akin ng personal assistant ni Bossing."Yes, hahaha! Alam mo naman, magluluto pa ako," sagot ko sa kanya. Alam na alam ni Bea ang kalagayan ko dahil sa tagal na rin ng pinagsamahan namin."Nako, Miss Jil, kung kailangan mo ng matutuluyan… just call me. Para naman hindi ka na ganyan, halos araw-araw na lang kasi," nag-aalalang sabi niya sa akin.Ngumiti na lang ako. Gustuhin ko mang umalis sa bahay na iyon, hindi ko magagawa. Iyon na lang kasi ang natitirang bahay na naiwan sa akin ng mga magulang ko simula nang mamatay sila."Opo, kung hindi ko na talaga kaya… I'll contact you, Bea," sagot ko sa kanya.Sabay kaming bumaba ni Bea, pero nauna siyang makasakay kaysa sa akin. Kaya heto ako ngayon sa waiting area, naghihintay ng sasakyan. Hindi rin naman nagtagal at nakasakay na ako, pero s
Jiliana’s POVIlang araw na akong nasa shelter, pero hanggang ngayon, parang hindi pa rin lumulubog sa akin ang katotohanan—ligtas na ako. Walang sigaw, walang pananakit, walang takot sa gabi. Tahimik. Masakit pa ring alalahanin ang lahat ng nangyari, pero kahit papaano, unti-unti akong humihinga nang mas maluwag.Isang gabi, habang nasa veranda ako at umiinom ng mainit na tsaa, dumating si Sir Marxon. Suot niya ang simpleng long sleeves at dala-dala ang isang folder. Umupo siya sa tabi ko, at bago pa man siya magsalita, alam ko na—may mahalaga siyang sasabihin.“Jil, kamusta ka na?” tanong niya, may bahid ng pag-aalala sa tono.“Mas okay na po, Sir. Salamat sa lahat ng tulong ninyo,” sagot ko. Totoo 'yon. Kung hindi niya ako nakita noong gabing iyon, baka wala na ako ngayon.Tumango siya at inilapag ang folder sa lamesa sa harapan ko.“I came here tonight because I have a proposal… something a bit unconventional,” panimula niya.Napakunot noo ako. “Proposal?”Binuksan niya ang folder
Jiliana’s POVLumipas ang ilang araw sa mansyon, at kahit papaano, nagsimula na akong huminga nang mas maluwag. Hindi ko na kailangang gumising sa sigaw. Hindi ko na kailangang ilihim ang mga pasa ko sa katawan. Ngunit kahit gaano kaganda ang paligid, may bahagi pa rin sa akin na nananatiling hungkag.Habang nag-aayos ako ng mga gamit sa drawer ng kwarto ko, may isang maliit na kahon na nakita ko sa ilalim ng bag ko—‘yung luma nang kahon na naiwan ko pa sa dati naming bahay. Pagbukas ko nito, tumambad ang mga lumang larawan.Si Mama. Si Papa. At ako—maliit pa, hawak-hawak ang kamay nilang dalawa habang tumatawa.Napahawak ako sa dibdib ko. Bigla akong napaupo sa gilid ng kama. Sa tagal ng pagtitiis ko, nakalimutan kong minsan din pala akong minahal. Na may mga taong tumingin sa akin na para bang ako ang buong mundo nila.“Anak, tandaan mo... sa bawat dilim, laging may liwanag na darating. Kapit lang.”Boses iyon ni Mama sa isa sa mga lumang video. Halos mabali ang puso ko sa lungkot.
Jiliana’s POVMinsan, napapa-isip ako kung anong nangyari sa buhay ko. Kung paano ako napunta sa ganitong punto—isang sekretarya at “asawa” ni Sir Marxon sa papel. Hindi ko akalain na magiging ganito ang buhay ko pagkatapos ng lahat ng nangyari. Minsan, napapalakas ang tibok ng puso ko sa tuwing tumitingin siya sa akin, ngunit hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin noon. Pati ang mga galak at kalungkutan ko, parang nawawala sa oras na kasama ko siya. Pero sa lahat ng ito, may isang bagay na hindi ko pa rin natutuklasan—ang sikreto na matagal na niyang itinatago.Minsan, habang nag-aayos ng mga papeles at tumitingin sa kanyang computer, may mga pagkakataon na binabaybay ko ang mga alaala ko. Bawat detalye ng mga childhood memories ko ay nagsisimulang magbalik—mga larong tinatangkilik namin noon, ang mga masayang araw kasama ang mga magulang ko. At sa mga oras na iyon, may mga faces na parang nawawala sa aking alaala, ang mga batang kaibigan ko na noon ay kasama ko sa tuwa at lungkot.
Jiliana’s POV "Ang pamilya mo ang una mong poprotektahan, pero paano kung sila rin ang unang sumira sa'yo?" Paulit-ulit sa isipan ko ang linyang ito habang nakatingin ako sa hawak kong dokumento. Hindi ko alam kung galit ba ang nararamdaman ko, o sakit na matagal kong kinimkim. Sa papel na iyon, nakasulat ang lahat—ang ebidensyang magpapabagsak sa taong matagal nang pinapaniwalaan ng lahat na malinis. Ang pinsan kong si Kuya Miguel. Lumaki kaming magkasama. Masaya, masalimuot, pero sabay naming hinarap ang maraming unos. Kaya masakit. Masakit malaman na siya pala ang dahilan kung bakit nasira ang pangalan ng pamilya ko, ang negosyo ng mga magulang ko, at ang tiwala ko sa sarili. Nilustay niya ang pera ng kompanya, ginamit ang pangalan ko para sa ilegal na transaksyon. At ngayon, ako ang kailangang maglinis ng gulo niya. “Hindi ko ito palalampasin,” bulong ko sa sarili habang iniabot ang dokumento kay Marxon. “Gusto kong maparusahan si Kuya Miguel. Dapat siyang makulong.” Tahimi
Jiliana’s POV "Ang pamilya mo ang una mong poprotektahan, pero paano kung sila rin ang unang sumira sa'yo?" Paulit-ulit sa isipan ko ang linyang ito habang nakatingin ako sa hawak kong dokumento. Hindi ko alam kung galit ba ang nararamdaman ko, o sakit na matagal kong kinimkim. Sa papel na iyon, nakasulat ang lahat—ang ebidensyang magpapabagsak sa taong matagal nang pinapaniwalaan ng lahat na malinis. Ang pinsan kong si Kuya Miguel. Lumaki kaming magkasama. Masaya, masalimuot, pero sabay naming hinarap ang maraming unos. Kaya masakit. Masakit malaman na siya pala ang dahilan kung bakit nasira ang pangalan ng pamilya ko, ang negosyo ng mga magulang ko, at ang tiwala ko sa sarili. Nilustay niya ang pera ng kompanya, ginamit ang pangalan ko para sa ilegal na transaksyon. At ngayon, ako ang kailangang maglinis ng gulo niya. “Hindi ko ito palalampasin,” bulong ko sa sarili habang iniabot ang dokumento kay Marxon. “Gusto kong maparusahan si Kuya Miguel. Dapat siyang makulong.” Tahimi
Jiliana’s POVMinsan, napapa-isip ako kung anong nangyari sa buhay ko. Kung paano ako napunta sa ganitong punto—isang sekretarya at “asawa” ni Sir Marxon sa papel. Hindi ko akalain na magiging ganito ang buhay ko pagkatapos ng lahat ng nangyari. Minsan, napapalakas ang tibok ng puso ko sa tuwing tumitingin siya sa akin, ngunit hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin noon. Pati ang mga galak at kalungkutan ko, parang nawawala sa oras na kasama ko siya. Pero sa lahat ng ito, may isang bagay na hindi ko pa rin natutuklasan—ang sikreto na matagal na niyang itinatago.Minsan, habang nag-aayos ng mga papeles at tumitingin sa kanyang computer, may mga pagkakataon na binabaybay ko ang mga alaala ko. Bawat detalye ng mga childhood memories ko ay nagsisimulang magbalik—mga larong tinatangkilik namin noon, ang mga masayang araw kasama ang mga magulang ko. At sa mga oras na iyon, may mga faces na parang nawawala sa aking alaala, ang mga batang kaibigan ko na noon ay kasama ko sa tuwa at lungkot.
Jiliana’s POVLumipas ang ilang araw sa mansyon, at kahit papaano, nagsimula na akong huminga nang mas maluwag. Hindi ko na kailangang gumising sa sigaw. Hindi ko na kailangang ilihim ang mga pasa ko sa katawan. Ngunit kahit gaano kaganda ang paligid, may bahagi pa rin sa akin na nananatiling hungkag.Habang nag-aayos ako ng mga gamit sa drawer ng kwarto ko, may isang maliit na kahon na nakita ko sa ilalim ng bag ko—‘yung luma nang kahon na naiwan ko pa sa dati naming bahay. Pagbukas ko nito, tumambad ang mga lumang larawan.Si Mama. Si Papa. At ako—maliit pa, hawak-hawak ang kamay nilang dalawa habang tumatawa.Napahawak ako sa dibdib ko. Bigla akong napaupo sa gilid ng kama. Sa tagal ng pagtitiis ko, nakalimutan kong minsan din pala akong minahal. Na may mga taong tumingin sa akin na para bang ako ang buong mundo nila.“Anak, tandaan mo... sa bawat dilim, laging may liwanag na darating. Kapit lang.”Boses iyon ni Mama sa isa sa mga lumang video. Halos mabali ang puso ko sa lungkot.
Jiliana’s POVIlang araw na akong nasa shelter, pero hanggang ngayon, parang hindi pa rin lumulubog sa akin ang katotohanan—ligtas na ako. Walang sigaw, walang pananakit, walang takot sa gabi. Tahimik. Masakit pa ring alalahanin ang lahat ng nangyari, pero kahit papaano, unti-unti akong humihinga nang mas maluwag.Isang gabi, habang nasa veranda ako at umiinom ng mainit na tsaa, dumating si Sir Marxon. Suot niya ang simpleng long sleeves at dala-dala ang isang folder. Umupo siya sa tabi ko, at bago pa man siya magsalita, alam ko na—may mahalaga siyang sasabihin.“Jil, kamusta ka na?” tanong niya, may bahid ng pag-aalala sa tono.“Mas okay na po, Sir. Salamat sa lahat ng tulong ninyo,” sagot ko. Totoo 'yon. Kung hindi niya ako nakita noong gabing iyon, baka wala na ako ngayon.Tumango siya at inilapag ang folder sa lamesa sa harapan ko.“I came here tonight because I have a proposal… something a bit unconventional,” panimula niya.Napakunot noo ako. “Proposal?”Binuksan niya ang folder
Jiliana’s POVMatagal ang araw, at ngayon ay nililigpit ko na ang mga gamit ko dahil maaga akong uuwi para magluto bago pa makauwi sina Tita at Tito."Hello po, Miss Jil! Pauwi na po ba kayo?" tanong sa akin ng personal assistant ni Bossing."Yes, hahaha! Alam mo naman, magluluto pa ako," sagot ko sa kanya. Alam na alam ni Bea ang kalagayan ko dahil sa tagal na rin ng pinagsamahan namin."Nako, Miss Jil, kung kailangan mo ng matutuluyan… just call me. Para naman hindi ka na ganyan, halos araw-araw na lang kasi," nag-aalalang sabi niya sa akin.Ngumiti na lang ako. Gustuhin ko mang umalis sa bahay na iyon, hindi ko magagawa. Iyon na lang kasi ang natitirang bahay na naiwan sa akin ng mga magulang ko simula nang mamatay sila."Opo, kung hindi ko na talaga kaya… I'll contact you, Bea," sagot ko sa kanya.Sabay kaming bumaba ni Bea, pero nauna siyang makasakay kaysa sa akin. Kaya heto ako ngayon sa waiting area, naghihintay ng sasakyan. Hindi rin naman nagtagal at nakasakay na ako, pero s
Jiliana’s POVMaaga akong nagising ngayon para pumasok sa opisina dahil kailangan ko pang ipagluto sila Tita Beth at Tito Juan. Ayaw kong pagalitan na naman nila ako—marami pa akong pasa dahil sa ginawang pambubugbog sa akin ni Tita Beth.“Jiliana! Gumising ka na… Lintik na bata ka!” sigaw ni Tita Beth. Nasa labas na ata siya ng kwarto ko, kaya dali-dali akong napabangon sa kama.“Palabas na po, Tita Beth… Lilinisin ko lang po ang kama ko,” sabi ko sa kanya pagkabukas ko ng pintuan ng kwarto ko.Matalim ang tingin na ibinigay niya sa akin bago siya pumasok sa loob ng kwarto ko. “Ikaw, Jiliana, ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na dapat mauna kang gumising?” sabi niya.Hindi ko na natuloy ang paglilinis sa kwarto ko dahil kinaladkad na ako ni Tita Beth palabas. Labis ang sakit na nararamdaman ko dahil sa higpit ng pagkakahawak niya sa braso ko.“T-Tita, sorry po… Palabas na po talaga ako… Tita, a-aray po, masakit,” pagmamakaawa ko sa kanya, pero parang hindi niya ata narinig ang sin