What’s wrong with Piere? Thank you for supporting me! Welcome to my new readers!
Matapos siya i-check ay sumunod agad na sumugod ang mommy ni Piere sa ospital. Marami silang tests na ginawa kay Piere hanggang sa harapin kami ng doctor. “D-Doc ano po nangyari sa kanya?” nag-aalala kong tanong. “It was a neurological problems, it also affected his psychological. As his memories comes back, he will need a full time therapy. His brain is damaged and it is getting more damaged than it is as memories return—” Napapikit ako ng mariin. That was why he’s having headaches everytime he remembers.. “This type of problems can also result to psychological problem. That was why he can’t recognize the time, the memory loss and the sudden surge of it coming back all in one to his mind severely damaged his mental health.. It may lead to depression since all the memories that will return first is the painful one..” Mahabang paliwanag ng doctor. “Is he changing emotions drastically?” Tumango ako bilang sagot. “May oras po na sobrang saya niya pero nitong nakaraan parang
“Would you do it now?” tanong ng doctor kay Piere. Nang sulyapan ko si Piere ay doon lang siya tumango. Dahil doon ay sinamahan ko si Piere sa isang kwarto sa ospital kung saan pinipilit niyang maglakad habang may support siya sa kanyang bewang, at straps sa likod. Huminga ako ng malalim nang makita na hirap na hirap siya. Nagtagal iyon ng isang oras at forty minutes. Pagkabalik sa kwarto niya ay halatang pagod na pagod siya. Hinayaan ko siyang magpahinga hanggang sa biglang bumukas ang pinto ng malakas. Napalingon ako akala ko ay mommy ni Piere ngunit natigilan ako nang makita ang daddy ni Piere. Umigting ang panga nito at mabilis na lumapit. Ngunit halos masapo ko ang mukha nang malakas akong sampalin nito. “H-How dare you take my son away from us?!” malakas na sigaw nito. Napabangon kaagad si Piere at hinila ako papalapit sa kanya. “Don’t hit my wife!” bulyaw ni Piere at halos yakapin ako. “I-I’m okay..” Paninigurado ko dahil baka ma-stress si Piere ngunit sumam
Lumi Torinio’s Point Of View. Piere have 14 days to drink the pills the doctor has given him, I was nervous and scared at the same time. I anxiously gave him the first pill he has to drink. “One of your meds, Piere,” kalmadong sabi ko at inabutan siya ng tubig. “Thank you babe, I love you..” malambing niyang sabi. Matipid akong ngumiti at kinakabahan sa magiging outcome. Both the outcome is negares are negative for me. If makakalimutan niya ako, we’ll be strangers with memories he forgotten. Kung maalala naman niya, still, I don’t know if he’ll discard me, file an annulment and leave me. The good thing is he’ll be fine after it. We enjoyed the day, even after his therapy. He’s also drinking anti-depressants whic are for his depression. The second day of his pill.. “I love you so much, babe. Thank you,” malambing niya muling sabi at niyakap ako sa bewang. Sa muli ay matipid akong ngumiti. Hanggang sa ilang araw na lang ang natitira, hindi nawawala ang palagi niyang s
Nanatili ako sa kwarto ng tatay ko sa ospital. Hindi ko ginawang bumalik sa kwarto ni Piere. I can’t face the outcome. Hindi niya na rin ako hinanap pa. Hanggang sa sobrang pagod at gusto ko ng matulog dahil tatlong araw na rin ang lumipas mula nang matapos ang pag-inom ni Piere ng pill. Uuwi muna siguro ako sa hotel namin noon. Wala ako sa sariling binuksan ang hotel room namin gamit ang cars nito, though may passwords naman na pwedeng ilagay. Pagkapasok ko ay natigilan ako nang makita ang bulto ng isang tao na nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ng malaking flat screen telivision. Nang marinig niya ang pagsarado ng pinto ay lumingon siya dahilan para iiwas ko kaagad ang tingin. “Glad you’re back, marunong ka pa lang umuwi?” Tumayo siya at ang berdeng mata niya ay wala man lang kalambing lambing na tumingin sa akin. Naglakad siya papalapit sa akin. “Hindi mo man lang binisita ang asawa mo kahit sa pag-discharge man lang sa ospital?” Binigyang diin niya ang salitang asawa
Napatitig ako kay Piere na nakatayo sa harapan ko habang salubong ang kilay, naka-Cartier glass, at kumakalat ang expensive perfume niya sa suot na plain white shirt at black slacks. “A-Andito ka na naman?” nauubos pasensyang sabi ko. Dalawang araw pa lang ang lumipas nandito na naman siya sa harapan ko. Tumaas ang kilay niya sa tanong ko. “What can you do? Kasal tayo, Lumi.” Tila galit pa niyang sabi kaya umirap ako at nilampasan na siya. “Come home with me,” sabi niya habang sinusundan ako sa ospital. “With Juliette? Huwag na lang—” “Juliette’s not aware that both of us are alive,” putol niya sa sasabihin ko. “Sa hotel na lang ako—” “Inutos ko na sa butler ko na mag-impake sa hotel, at i-uwi sa bahay ang lahat.” Napahinto ako sa sinabi niya. “Wow. Ang bilis mo yata? Pumayag ba ako?” naiinis kong saad at piniga ang towel na ipangpupunas ko sa tatay ko. “I don’t need your permission. I bought you, I get to decide to everything.” Pangunguna pa niya. Sobrang gwapo niya
Nasa hospital ako ngayon at nalulugmok sa ibinalita ng doctor. “Mas lumalala ang kondisyon niya Lumi, kailangan niya ng magagaling na doctor at mas matagal na sa industriyang ito na mga nurses and care takers.” “Kailangan niya ring ma-operahan sa oras na mag-stable ang kalagayan niya dahil hindi pwedeng sabay operahan ang baga at puso niya. Baka bumigay ito,” saad ng doctor. Nasapo ko ang noo at bumuntong hininga. “Doc, m-magkano naman ho kaya ang magagastos sa dalawang operasyon?” Pinigilan kong manginig ang kamay ko dahil sa sobrang stressed. “Milyon ang halaga ng mga operasyon hija, iba pa ang doctor’s f*e at mga maintenance ng tatay mo. Bukod pa doon, kailangan niyo ng doctor na masisigurado ang lagay ng ama mo. Hindi ako, dahil doctor lamang ako sa baga ngunit hindi ako surgeon.” Tumango ako sa paliwanag nito. Saan ako hahanap ng ganoon kalaking pera? Ang naipon ko na binibigay ni Piere ay hindi pa lalagpas sa isang milyon. Dahil doon ay mas nagtagal pa ako sa ospital, s
Dahil sa ginawa ni Piere ay naging madali para sa tatay ko ang mag-recover pa lalo. Kumpleto siya sa gamit at ang perang nanakaw sa akin ay hindi pa rin naibabalik dahil sa may takip ang mukha ng nagnakaw. Mariin akong napapikit at nilalabanan ang antok habang nakaupo sa harapan ng tatay ko. Alas nuebe na rin ng gabi bago ako nakatanggap ng text message kay Piere mula sa bagong cellphone na binili niya para sa akin. Piere: Get some rest, Lumi. Umuwi ka na. Piere: May caretaker ang tatay mo. C’mon. I’m outside. Sumabay ka na. Dahil doon ay tumayo na ako para puntahan si Piere sa parking lot sa tapat ng ospital. Nang makita ang sasakyan niya ay sumakay na ako. “I’m hungry. Let’s eat first,” saad niya bago nagmaneho. Hindi na ako umimik dahil sa pagod na nararamdaman. “Katatapos lang ng trabaho mo sa kumpanya?” kwestyon ko. Ngunit napansin ko ang suot niya. A simple shirt and a slacks. Work ba ‘to galing o sa bahay? “Hmm. Daming problema sa kumpanya. Ang tagal kong nawala,
A WEEK LATER.. “I need you,” biglang sabi niya sa harap ko. It’s not a favor but a demand from Piere. Nasa kwarto namin kami at kauuwi ko lang. Galing siya sa kumpanya at pinasundo niya lang ako kay Henry na butler niya. “Ako? Bakit ako?” turo ko sa sarili ko. “It’s time, Lumi. It’s time you stand as my wife,” sabi niya at malalim na huminga. Natulala ako sa berde niyang mata. “P-Pero—” “Just come with me tomorrow, be my wife. I-It’s for company purposes,” pabulong niyang paliwanag kaya naman pinagkrus ko ang braso ko. “Pero hindi mo naman talaga ako asawa—” “Anong hindi? We both took our vows remember? Through ups and downs? Till death do us part?” sarkastiko niyang sabi kaya lumabi ako. “Nakakabigla ka naman kasi. Akala ko nabagok ka na naman at nakalimot,” nanunumbat kong sabi. “Just come, you’re all talks. Tsk.” Naiinis pa niyang sabi kaya tumango na ako. “Oo na, sige na. Ikaw rin naman nasusunod eh?” “Yeah, glad you know. You’re tied with me,” ngiwi niya pa.
=Avelina’s Point Of View= A week later… Dahil sa mga hints ni Eren at mas ninenerbyos ako sa tuwing nasa paligid siya. Para bang may gagawin o sasabihin na naman siyang bago at hindi ko inaasahan. Pagkauwi ko ng bahay ay madilim na sa labas, pagkapasok ko ng penthouse ay natanaw ko kaagad si Eren na nakaupo sa sala kaharap ang laptop niya. “I’m home,” bati ko. Napalingon siya at tumango, abala sa pagtipa ng kanyang laptop. “Did you eat?” tanong niya habang hindi nakatingin sa akin. “Mm, with my friends…” “That’s good. Because I already did with my parents,” kwento niya. “Shower lang ako,” paalam ko. Tango lamang ang ibinigay niyang sagot kaya naman pumasok na ako sa kwarto at nilinisan ang sarili ko. Matapos mag-shower ay lumabas akong basa pa ang buhok. Sinulyapan ko siya na abala sa pagtitipa pa rin sa kanyang laptop. Nang mapansin niya ako ay mabilis akong umiwas tingin lalo na nang lumingon ang berdeng mata niya na batid kong nakuha niya sa ama niya. “Avi,” I he
=Avelina’s Point Of View= “Naging literal na sandal ah,” natatawang sabi ko sa kanya. “Ah…” mahinang tugon niya at tumawa ngunit napalunok ako nang abutin niya ang kamay ko at hawakan iyon sa ibabaw ng kanyang hita. ‘Luhhhh?!’ “This is how I lean on someone, that’s why I’m not used to it,” he whispered lowly before chuckling. Napangiti ako at hindi ko maitanggi na ang kiliti sa puso ko ay mas lumala. Hindi ko alam kung bakit, pero parang tumigil ang mundo nang hawakan niya ang kamay ko. Para bang gusto kong magtanong, pero natatakot akong malaman ang sagot. Tinitigan ko siya, pero abala siya sa pagtitig sa aming magkahawak na mga kamay, parang wala siyang balak bitawan ito. “Eren…” mahina kong tawag, pero parang wala siyang naririnig. Tumayo siya bigla, hawak pa rin ang kamay ko, at hinila ako papunta sa balcony. Napatigil ako nang maramdaman ang malamig na hangin sa labas. Tila nagising ako mula sa tulirong pakiramdam kanina. “Ano na naman ’to?” tanong ko, pilit na ina
=Avelina’s Point Of View= I stayed by his side hanggang sa maging stable si Lysèe. “M-Maupo ka muna while your parents are on their way,” mahinahon na sabi ko kay Eren at hinawalan siya sa braso at iniupo sa tabi ko. Tulala niya akong sinunod. Hindi inaalis ang tingin kay Lysèe. Para siyang na-trauma. Namumutla rin ang mukha niya at punong puno ng dugo ang damit at katawan niya. Bumuntong hininga ako. Galing kasi sa ibang bansa ang parents niya dahil sa business trip. Nang mailipat si Lysèe sa pribadong kwarto ay nagising na si Lysèe. “J-Just w-why did you do that huh?” Mariing tanong ni Eren at tila maluha-luha ang mga mata. “K-Kuya,” mahinang tawag ni Lysèe at doon ay sunod-sunod na siyang umiyak. “I’m asking you! What’s happening huh?” gitil ni Eren at halatang pinipigilan ang galit. “I-I’m so tired, I’m so t-tired…” umiiyak na bulong ni Lysèe at nakakahawa ang iyak niya dahilan para umiwas tingin ako. Lalo na nang yakapin siya ni Eren at patahanin. It was so emotion
=Avelina’s Point Of View= I really had fun with him. Parang kumpletong kumpleto ang araw ko sa mga simpleng tawa at ngiti niya. Sa pagod kakakuha ng litrato ay parehas kaming bumagsak sa kama. Hinarap niya ang laptop at ako naman ay nag-edit ng pictures. Nakadapa ako sa kama habang siya ay nakasandal ang likod sa headboard at prenteng tumitipa sa kanyang latest na laptop. “How’s business?” kalmadong tanong ko while playing with the filters. “Good. Doing great and smooth,” tugon niya. “Pinag-isipan mo na ba yung alok ko na trabaho?” “Mm, kahit ano. Ayos lang. Basta kumikita. Dad won’t let me in on his company. Wala siyang tiwala sa isang gastador na tulad ko,” mahinang sabi ko at tumawa. Napansin ko ang pagsulyap ni Eren sa akin kaya tinignan ko rin siya. “Oh baka wala ka na ring tiwala sa akin?” natatawang biro ko pa at sinagi ang hita niyang nasa gilid ko lang. “Hindi naman. But I can train you in handling company, since we’re husband and wife. Para naman may katulong
=Avelina’s Point Of View= “Let’s go shopping,” sabi bigla ni Erem. Mapabangon ako sa kama at mabilis na pumasok sa closet at kinuha ang damit na nadala ko sa maleta tsaka mabilis na lumabas. “Tara?” anyaya ko agad. “Bilis ah?” he chuckled. “Syempre! Ikaw na nag-insist no’n eh,” ngising sagot ko at inunahan ang daan. Sa pagsunod niya ay nagawa niyang sabayan ang excited na yabag ng paa ko. Habang papunta kami sa magagandang bilihan rito ay nagkusa na siyang kumuha ng basket at sinundan ako. “Uy bagay sa’yo ‘to! Kunin natin!” angil ko at inilagay ‘yon sa hawak niyang basket. Halos ang daming bagay sa kanya na masusuot dito at hindi ko mapigilan ang sariling pormahan siya. Para kasi siyang model, halos lahat bagay at maganda tignan lalo na sa physique niya. Habang tumitingin ay natigilan ako nang hawakan niya ang kamay ko at iharap ako sa kanya. “Stop picking something for me, Avi. Choose something for yourself too,” seryosong sabi niya magkalapat ang mapupulang labi dah
=Avelina’s Point Of View= [Sa Resort] Pagdating namin sa isang mamahaling resort na may pribadong villa, napalunok ako sa laki ng lugar. Ang buong paligid ay parang postcard na binuhay. May infinity pool, mga punong nakapalibot sa villa, at ang dagat na hindi kalayuan. “E-Eren… this is too much,” mahina kong sabi habang nakatingin sa paligid. “Hmm. This is just the standard,” sagot niya, tila walang epekto sa kanya ang engrandeng lugar na ito. Pumasok kami sa loob ng villa, at lalo lang akong natulala. Ang loob ay moderno at elegante, mula sa mga chandelier hanggang sa napakalambot na sofa. Ang kama sa kwarto ay napakalaki, at tila ba ang bawat detalye ay iniisip para sa karangyaan. Habang abala si Eren sa pagseset ng mga gamit niya, ako naman ay napaupo sa gilid ng kama. Hindi ko alam kung matutuwa o maiilang. “Avelina, tara. Let’s eat dinner,” tawag niya mula sa terrace na may perfect view ng dagat. Sa Dinner Tahimik ang paligid habang kumakain kami ng masarap na st
=Avelina’s Point Of View= Makalipas ang isang linggo. Tahimik naman ang naging buhay namin ni Eren, prenteng trabaho ang inatupag niya at ako naman ay naghahanap ng maaring pasukan sa trabaho. Hanggang sa tumayo siya bigla sa harapan ko. “How about you work for me?” taas kilay na sabi niya kaya naman napalunok ako. “Ano naman magiging trabaho ko sa company mo?” kalmadong tanong ko. “Well, it depends on you. What can you do?” kwestyon niya. Napaisip ako ng malalim dahil nangangamoy seryoso siya. “Uhm…” napaisip ako. “Anything. What can you offer? Basta mataas salary?” pabulong na request ko. “Then be my secretary,” angil niya. “The salary depends on your performance. Can you hold a big amount of money?” “Uy! Bet ko ‘yan! Tutal mukha akong pera,” pag-amin ko. Tumaas ang kilay niya at mahinang natawa. “Honest mo naman masyado,” he joked which made my brows furrowed. Hindi man lang niya itanggi! “Honest mo rin e ‘no? ‘Di mo man lang itanggi,” singhal ko at hinampas siya
=Avelina’s Point Of View=Pagkatapos ng mahabang dinner, speeches, at endless photo sessions, nahanap ko ang sarili kong umiinom ng champagne sa isang sulok. Ang dami kong naiisip.“Hindi ka ba masaya, anak?” tanong ni mommy, na lumapit sa tabi ko.Tumingin ako sa kanya, kita ang saya sa mukha niya. Para sa kanya, para kay Papa, siguro ito ang pinakamagandang araw ng kanilang buhay. Pero paano ako sasaya kung pakiramdam ko, lahat ng ito ay isang deal lang?“Masaya po ako, Ma,” kasinungalingan ko, pilit na ngumingiti.Tinapik niya ang kamay ko. “Alam kong hindi naging madali ito, anak. Pero ito ang tamang desisyon. Si Eren… mabait siya. Alam kong aalagaan ka niya.”Tumingin ako sa malayo, sa direksyon ni Eren. Nakatayo siya kasama ang ilang bisita, nag-uusap, pero halatang bored na siya. Mabait ba talaga siya?=Eren’s Point of View=Habang nakikinig ako sa walang katapusang papuri ng mga bisita, nararamdaman ko ang bigat ng bagong role na ito. Para bang lahat ng tao dito ay inaasahang
=Avelina’s Point of View= “Miss Serrano,” bulong ni Eren, na ikinalingon ko sa kanya. Malamig ang kanyang boses, pero may kakaibang tapik iyon na parang nagdadala ng kahit kaunting kalma. “Don’t overthink. This is just a show.” Tumingin ako sa kanya, at doon ko naalala kung bakit ako nandito. Para sa pamilya ko. Para sa negosyo. At kahit gaano ko kinaiinisan si Eren, mas mabuti na siya kaysa mapunta ako kay Mr. Ariano. Nakarating kami sa bahagi ng seremonya kung saan kailangan nang magsabi ng “I do.” “Avelina Serrano, do you take Perenzio Laurent Monecidad to be your lawfully wedded husband?” tanong ng pari. Tumigil ang lahat. Para bang lahat ng mata sa simbahan ay nasa akin. Tumingin ako kay mom na nakaupo sa harap, at doon ko nakita ang tahimik niyang dasal. Para sa kanya, para sa negosyo, at para sa lahat ng itinaya niya, hindi ako puwedeng umatras. “I… I do,” mahinang sabi ko. Ang bahaging iyon ay tila sapat na para bumalik ang sigla sa paligid. Ang pari ay lumipa