Get Her

TANGHALING tapat ngunit hindi masisilayan ang araw dahil sa makapal at maitim na ulap sa kalangitan. Nagpakawala ito ng malakas na buhos ng ulan na sinabayan pa ng kulog at kidlat.

Sa kabila ng nakababahalang panahon at nakakatakot na talim na gumuguhit sa kalangitan ay tumungo pa rin ako sa kagubatan. Tinawid ko iyon para humingi ng tulong sa sinumang makakatulong.

Lumala ang pamamaga sa paa ni Tatang. Sinubukan niyang gamutin ang sugat gamit lang ang mga dahon-dahon na nakikita sa paligid pero lalo lamang iyon lumala. Hanggang sa dumating sa punto na nilagnat na siya nang mataas at ngayon nga ay kinumbulsyon.

Natatakot akong baka may mangyaring masama sa kaniya. Paano na ako?

Pinahid ko ang aking luha nang sa wakas ay nakarating na ako sa highway.

Hindi ako mapakali, paroo't parito ako sa kalsada habang nag-aabang ng sasakyang dadaan doon. Kahit sino pa 'yan, hindi ako mangingiming parahin para hingan ng tulong.

Napayakap ako bigla sa sarili nang makaramdam ng ginaw saka nagtungo sa isang puno para kumubli. Nilalamig na ako pero hindi ako uuwi hangga't hindi ako nakahihingi ng tulong.

Mayamaya'y isang itim na magarang sasakyan ang umagaw ng pansin ko. Huminto ito, 'di kalayuan mula sa kinatatayuan ko. Kumabog ang dibdib ko sa nakikitang pag-asa.

Kaagad nagsibabaan ang mga lulan. Dalawang lalaki na naka-itim na jacket, matatangkad at malalaki ang mga katawan. Sunod na lumabas sa back seat ang isa pang matangkad na lalaking nakasuot ng abuhing polo na nakarolyo hanggang siko ang mga sleeve, naka-shades at kumikinang ang suot na relong pambisig.

Kahit medyo malayo mula sa akin ay nahahalata ko pa ring may dugong dayuhan sila. Matatangos ang mga ilong at kapansin-pansin ang mapupulang mga labi. Gwapo.

Dali-dali akong tumakbo palapit sa kanila para magbakasakali na makahingi ng tulong pero bigla akong napahinto matapos makita ang isang naka-jacket na lalaking sapilitang hinahatak pababa ang matabang lalaking naka-business suit, mula sa compartment ng sasakyan nila. Kumurap-kurap ako at pinupunasan ang basang mga mata para linawin ang nakikita. Hanggang sa unti-unti kong napagtanto ang nangyayari.

"Move!"

Pinaluhod ang matabang lalaki saka tinutukan ng baril ng isang naka-jacket.

Diyos ko Po!

Nanigas ako sa kinatatayuan at hindi malaman kung tatakbo ba palayo o sasaklolohan ang matabang lalaki.

Sa huli ay napagdesisyunan kong gumapang sa makapal na damuhan, palapit sa kinaruroonan nila. Malakas ang buhos ng ulan kaya hindi nila ako napansin. Sa gilid din ako dumaan, dito kung saan may mga nakahilerang punong-kahoy na nakaharang sa paningin nila.

Nagtago ako sa malaking puno, malapit sa kanila. Sakto namang tumila ang ulan kaya mas nangingibabaw na ngayon knailang ang boses.

"Please, lord Mancini! Hear me out. This is all just a terrible misunderstanding!"

Lord Mancini? Bakit tinatawag na Lord ang lalaking naka-polo? Naningkit ang mga mata kong nakatingin dito.

Basi sa ayos no'ng Lord Mancini, mukha siyang matinong tao. Pero kakaiba ang tapang na makikita sa mga mata niya.

Lumapit ang matabang lalaki kay Lord Mancini at akmang hahawak sa polo niya pero mabilis itong nahila ng isang naka-jacket at itinulak patungo sa damuhan, sa mismong harap ng punong pinagtataguan ko.

Napasinghap ako sa kaba sabay uko. Baka kasi makita nila ako. Pero malabo dahil napalilibutan ako ng matataas na damo.

"Lord Mancini! Please don't do this!" Nanginginig na ang boses ng matabang lalaki. "Have mercy! Please! Forgive me! I promise, I will make things right! Just don't kill me! I have a family, please! I beg you! Forgive me, milord!"

Dahan-dahan akong sumilip at nakita ko ang gwapong lalaki, si Lord Mancini. Sobrang lapit na niya at kitang-kita ko na nang mas klaro ang kaniyang mukha. Mas mapula pala ang mga labi niya sa malapitan at ang ilong niya ay ang ganda ng kurti. Manipis at patulis. Ang mga pilikmata niya ay mahahaba at makakapal. Bagay na bagay sa kaniya.

Nakita kong hinugot niya ang pakete ng sigarilyo mula sa bulsa ng pantalon ng matabang lalaki, kumuha siya ng isang stick at swabeng sinindihan iyon. Pagkatapos ay dahan-dahan na yumoko sa matabang lalaki saka ibinuga sa mukha nito ang usok. Naubo tuloy ito.

"Mr. Tiongzon, I'm afraid apologies won't be enough. You know the consequences."

Malalim, matigas at malamig ang kaniyang boses. Nakakapanindig balahibo. First time kong makarinig ng ganoong boses at hindi ko maintindihan ang sarili kung bakit may kakaiba itong epekto sa akin.

Sumilip na naman ako at tinitigan ang kalmadong mukha ni lord Mancini. Para siyang anghel sa kagwapuhan pero ang boses niya, nakakakilabot.

"No! No, please... I have a family! I have a daughter, lord Mancini. Please don't kill me!" Nagsimula nang humikbi si Mr. Tiongzon habang nakaluhod sa harap ni Lord Mancini.

"Don't worry. I'll make your daughter an offer she can't refuse: a bright future."

"No! No, please... Not my daughter! Please, lord Mancini! Parang-awa mo na! Huwag ang pamilya ko!" hagulhol nito.

"You should have thought that before betraying me."

"Give me a chance! I'll do anything! Anything, lord Mancini! Just don't harm my family... Please... Please... I'm begging you!"

Muling humithit ng sigarilyo si Lord Mancini at ipinukol ang upos sa mukha ni Mr. Tiongzon.

Pagkatapos ay inilahad niya ang kamay sa isa sa mga naka-jacket na agad naman nitong nilapagan ng baril.

Napaatras si Mr. Tiongzon sa pagkasa ni Lord Mancini ng hawak na baril. Pati ako ay halos hindi na rin humihinga sa tindi ng kaba. Ano'ng gagawin nila? Higit sa lahat, ano ang gagawin ko? Sisigaw ba ako para pigilan sila sa binabalak nila kay Mr. Tiongzon? Pero ayokong madamay!

"Lord Mancini... No! No please, have mercy!"

"Beg all you want, but your fate is sealed."

Itinapat niya ang dulo ng baril sa noo ni Mr. Tiongzon. Napatayo ako. Hindi pwede! May anak raw si Mr. Tiongzon. Hindi ba siya maaawa rito?!

Nakahanda na akong sumigaw pero nalunok ko ang sariling boses nang umalingawngaw ang malakas na putok at sa harap mismo ng mga mata ko, kitang-kita ko ang pagsabog ng dugo mula sa ulo ni Mr. Tiongzon.

'Hindi!'

Napatakip ako sa aking bibig. Binaril talaga nila ang matabang lalaki! Wala silang awa! Walang konsensya!

Lalo na ang Lord Mancini na iyon! Halimaw siya! Kriminal!

Wala man lang bahid na pagsisisi sa mukha niya habang ibinabalik ang baril doon sa lalaking naka-jacket.

Nanginginig akong napasandal sa puno.

'Nagkamali ako. Akala ko sila na ang makatutulong sa akin. Masasamang tao pala sila! Ano pa ba ang ginagawa ko rito? Baka makita pa nila ako at ako ang isunod!

Dahan-dahan akong gumapang palayo sa pinagtaguan ko. Sinisikap kong maibalanse ang nanginginig kong katawan. Bigla na lang kasi akong nanghina, naluha, natakot dahil sa nasaksihang krimen. Sana hindi ko nakita. Sana pumikit na lang ako. Sana umalis na lang ako bago nangyari ang lahat.

"Vamos." (Let's go) boses iyon ni Lord Mancini.

Muli akong kinilabutan. Sa takot ay napatayo ako sabay hakbang nang malaki nang hindi sinasadyang naapakan ko ang tuyong sanga. Naglikha iyon ng malutong na ingay dahilan para makuha ko ang atensyon ng tatlong lalaki.

Napalingon ang isa sa kinaruroonan ko sabay bulalas, "Cazzo! C'è qualcuno che ci ha visti!" (Fuck! Someone saw us!)

Lumingon din sa akin si lord Mancini at nang magtama ang paningin namin ay tuluyan na akong nanigas.

"Get her!"