Novels by Ligalig

warning: SPG "Do you like it?" Hindi agad ako nakapagsalita matapos buksan ang inabot niya sa aking maliit na box. Nasa loob no'n ang gintong kwintas na may malaking bato sa pendat nitong heart shape. Nakakasilaw ang kinang, halatang tunay at malaki ang halaga. Ilang araw na ang nagdaan, naging maayos at consistent ang pakikitungo ni Lionzo sa akin. Kung anu-ano na lang ang ibinibigay niya sa akin. Araw-araw ay may bulaklak akong nabubungaran sa paggising. At sa pagkain ay halos subuan niya ako. Wala na iyong dating marahas na Lionzo. Ang walang pasensya, mabangis at hayok sa laman na lalaking kilala ko. Wala na nga ba? O nagtatago lang, nag-aabang kung kailan ulit aatake? "B-bakit mo... Bakit mo ako binibigyan ng mga ganitong bagay?" "I told you, I'd give you everything if you stayed by my side. And you stayed. Hindi ka na nagtangka ulit na tumakas. And that made me happy, Belleza." Umiwas ako ng tingin sa kaniya. So tinupad niya. At ano ang gusto niyang patunayan? "I can

"Kumusta siya?" Nangunot ang noo ni Mang Pablo nang bigla akong magtanong sa kaniya. Sandali lang naman ang pagtataka sa kaniyang mga mata at napalitan agad iyon ng kakaibang kislap. "Si Lionzo ba?" "Oo." "Maayos na ang lagay niya." Bumuntong-hininga ako. May bahagi ng aking puso ang tila guminhawa ngayong alam kong ligtas na si Lion sa kapahamakan ngunit mayroon ding nadidismaya. Ngayong ok na siya, tiyak babalik na rin siya sa dating gawi—sa pangdadahas sa akin.Tumalikod si Mang Pablo sa akin para ligpitin ang pinagkainan ko pero nahuli ko pa rin ang lihim niyang pagngiti.Nagtataka naman ako kung ano'ng nginingiti ng matanda."Bakit po?" hindi ko natiis na tanong. "May nakakatawa po ba?" Natigilan siya at sumulyap. "Wala. May... nasilip lang akong munting pag-asa."Kumunot ang noo ko. Anong munting pag-asa ang pinagsasabi ni Mang Pablo? Sa akin ba? May pag-asa ba akong makaalis dito nang buhay?Gusto ko na talagang makaalis dito. Pakiramdam ko, kung hindi ako mamamatay sa mg

Nakakabingi ang tunog ng mga patalim tuwing nagtatama ang mga ito. Halos takpan ko na ang mga tainga ko at ipikit ang mga mata ko para hindi makita kung sakali mang may isa sa kanila ang masusugatan. Gusto ko sanang tumakbo, pero hindi ko magawa.Parehong magagaling humawak ng ispada sina Rozz at iyong tinawag na Adrian ng Blackhaven. Maliliksi at kapwa determinadong kumitil ng buhay. Para sa akin, walang pinagkaiba kung sino ang mananalo. Pareho kasi silang panganib sa aking buhay. Kailangan ko silang takasan bago pa man magkaroon ng pagkakataon ang isa sa kanila na saktan ako.Bigla akong napatili nang bumagsak sa tabi ko si Rozz na agad hinabol ng ispada ni Adrian. Nakahiga siya at muntik nang mahiwa, ngunit mabilis siyang umiwas. Kasabay naman no'n ang pag-usog ko palayo sa takot na baka pati ako ay tamaan. Bumaba ako ng kama at kahit hirap na hirap na ihakbang ang aking mga paa ay sinikap ko pa ring makarating sa pintuan. Nakabukas iyon. Halos gapangin ko na ang pagitan para lan

NANANAGINIP AKO.Nagbago na raw siya. Mabait na si Lionzo... Hindi na niya ako sinasaktan. Sa katunayan ay hindi na niya kayang gumalaw nang hindi nahahawakan ang kamay ko.Alam kong imposible. Pero gusto kong samantalahin habang nasa loob ako ng aking panaginip. Alam ko kasing kabaliktaran lang ang lahat ng iyon sa totoong pangyayari. Kahit kailan ay hindi na magbabago si Lionzo."Tangina, Lion! Hindi na talaga kita maintindihan. I thought you were planning to kill her? So why are you treating her?""I'm still enjoying her company." Tila kinalabit ako ng malalim na boses na iyon, kasabay ng paggapang ng mainit na palad sa aking daliri."Enjoying... What the hell. Wow. So hintayin ko na lang na makatakas siya ulit?""Relax, Rozzwell. You're paranoid again. Hindi na siya makakatakas ulit. I won't let that happen.""So what if? What if she escapes and exposes your secrets?"Tumawa ang lalaking may-ari ng malalim na boses, ang lalaking may hawak ng aking kamay. "I've got connections. No

"...HINDI KO TALAGA LUBOS MAINTINDIHAN KUNG BAKIT HANGGANG NGAYON AY BUHAY KA PA."Bakit nga ba? Bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin winakasan ni Lionzo ang buhay ko? Masyado yata siyang natuwa na nakikitang nahihirapan ako.UMAGA ay nagising ako na masama ang pakiramdam. Mabigat ang ulo ko, mainit ang aking hininga pero giniginaw ako. Hindi ko na maramdaman ang sugat sa aking paa, marahil ay gumaling na nang kusa. Pero 'yong buong katawan ko naman ang hindi ko maigalaw. Ang bigat. Parang may nakadagan na malaki at mabigat na bagay.May pagkain na ako, masasarap pero wala naman akong gana na kumain. Maghapon akong nakabaluktot sa higaan, nilalamig, nanginginig. Sa tuwing naiidlip ako ay napapanaginipan ko ang nangyari sa pamilya ni Lionzo. Binabangungot ako sa krimeng hindi ko naman nasaksihan at narinig lang sa kwento ni Mang Pablo. Hindi ko sila kilala, hindi ko pa nakita ang kanilang mukha pero sa panaginip ko, para bang kilala ko sila. Parang... Parang parte ako ng pangyayaring

ANG HALIMAW NA ITO AY HINDI KO MASISIKMURA. Kung hahayaan man akong mabuhay na siya ang makakasama, mas gugustuhin ko pang mamatay na lang ako. BANG! Nahigit ko ang aking hininga nang umalingawngaw ang malakas na putok ng baril sa loob kwarto. Bumulagta ang babaeng n*******d. Panibago na namang biktima. Pangatlo na iyon, pangatlong beses na rin na pumabor sa akin ang kapalaran. Pero sa kabila ng tatlong beses na pagkakaligtas ko mula sa kamatayan, hindi man lang ako nakaramdam ng maginhawang paghinga. Ang bigat... Mabigat sa dibdib isipin na ako ang dahilan ng pagkamatay ng ibang babae. Para itong isang sumpa sa akin. Gaya ng dati, lumabas si Lion sa kwarto at iniwan ang nakahandusay na babaeng pinatay. Sumunod namang pumasok ang dalawang tauhan at pinagtulungang alisin ang katawan ng babae. Pagkatapos ay pumalit ang dalawang tagasilbi, kasama ang matandang mayordomo upang linisin ang dugo na bakas ng karahasan ni Lionzo. "Hanggang kailan ito matatapos?" bigla ay tanong ko s