SOOTB: Chapter 4

"Ayan! Sakto lang sainyo ang uniform." nakangiting bungad ko sa kanila. 

"Uhmm.Thank you talaga ah? Kung hindi ka dumating kanina baka mas malala pa nang-yare samin."

"Oo nga, kung hindi lang kami bago baka sinabayan namin siya! Inisip namin na first day palang tapos may record na kami. Ayaw namin ipag-sapalaran ang Scholarship namin."

"Yung babaeng yon! Hindi naman marami ang natapon. At siya naman may kasalanan no'n, Hindi siya nakatingin sa dinaraanan 'e. tapos kami pa sinisi niya."

Napatigil ako dahil bigla silang tumapang, Pero kalaunan napangiti na din, Eto talaga ang totoong sila. Kayang kaya nila sabayan sila AJ ang kaso iniisip nila na first day ng school ngayon at ayaw nila masira ang records nila.

"Ay pasensya kana 'a? Sa totoo lang kaya naman namin 'yung mga 'yun kaso iniisip namin na pag-pinatulan namin sila, Lalaki lang ang gulo at magkakaroon agad kami ng record, Ayaw namin mang-yari 'yun, matagal namin pinangarap na makapasok dito. Ayaw namin masira ang pangarap ng mga magulang namin dahil lang sa kanila, Ayaw namin na sayangin ang hirap at pagod nila. Gusto namin suklian ang lahat ng sakripisyo nila samin kaya nag-aaral talaga kaming mabuti. Pinili namin ang University na ito dahil alam namin na magandang School ito, Madali din makahanap ng Trabaho kapag dito ka Grumaduate. Kaya kahit gusto namin labanan ang mga bruhang 'yun hindi namin ginawa."

 Napangiti lalo ako dahil sa sinabi ni Jenica, Nabasa ko sa soot niyang ID ang pangalan niya. Kahit gusto nilang patulan sila AJ tiniis nalang nila ang pang-aalipusta ng mga ito. Mahalaga sa kanila ang scholarship dahil 'yun ang pag-asa nila para maka-tapos. Nakakatuwa dahil ang haba ng pasensya nila. At para sa magulang nila at pangarap nila kaya nilang tiisin ang lahat. Dapat sila ang gayahin, Isang magandang halibawa ng mabuting anak at mag-aaral.

Si Aj at ang mga alipores niya malalakas ang loob mang bully dahil may kapit sa nakakataas, Isa ang magulang niya sa share holder ng University. Kaya kung umasta-asta akala mo kung sino. Kinakaya-kaya ang lahat.

"Hindi kami mayaman katulad ng ibang mga Estudyante dito, Hindi namin kaya ang Tuition dito sa Monlimar, Nag-pursige lang kami sa pag-aaral para makakuha ng Scholarship, Nag-sunog kami ng kilay sa pag-aaral, Ginawa namin ang lahat para makapasok dito Kaya kahit kayang kaya namin sila AJ hinayaan nalang namin kesa mawala samin ang pinag-hirapan namin ng matagal na panahon."  Sambit naman ni Patricia, Pasimple kong tinignan ang mga ID nila kanina. Para malaman ang pangalan nila.

"Pero kung sa susunod na mag-tagpo ang landas namin ng AJ na 'yon at kawawain na naman kami. Kapag-sumagad na talaga. Papatulan na talaga namin siya. Akala naman niya kagandahan! Mukha namang froglets." Sabat naman ni Franzen. 

Natawa naman ako ng mahina, I want them to be my friends. I know na mabubuti silang tao.

"Don't worry hindi na nila mauulit 'yon, anyway saan pala kayo? Bago kayo dito 'di ba? Saan ba ang unang subject niyo?"

"Hala! Hala! Oo nga! Saan ba ang Building A dito? room G-11. Ang laki naman ng university nato 'e."

'O same building pala kami.

"Anong oras na ba? Baka late na tayo! 7:30 ang  first class!"

Sinilip ko naman ang oras 7:15 na,  

"7:15 na, Alam ko ang building A doon din ang punta ko, patingin ako ng sched niyo."

Sabay sabay nila inabot sa'kin, kinuha ko naman ang sa akin baka may kaparehas. Binusisi ko ang card nila pati ang akin, Namilog ang mga mata ko at malawak na ngumiti sa kanila.

"Wow! mag-kaka-block tayong apa't, Same lahat ng sched ko at sa inyo! Nice."  masaya kong sambit.

"Talaga?!" Mangha nilang sambit. 

"Yes." sagot ko.

 "Ang saya naman ka-klase ka namin. may kilala na rin kami." Sambit ni Patricia.nginitian ko naman siya.

"Buti nalang hindi na din tayo maliligaw, isang oras din tayo nag-hanap ng building A kanina."

Nagulat naman ako sa sinabi ni Franzen.

"What? kanina niyo pa hinahanap ang Building A? Anong oras kayo pumasok kanina?"

"6am nandito na kami para maaga namin mahanap kung saan kaming building kaso sa sobrang laki ng school na to, naligaw kami at napunta nga kami doon sa Parking lot kanina at nabangga kami ni AJ." Sagot naman ni Jenica. Grabe ang aga nila pumasok.

" Kaya naman pala, So Let's go na, Baka malate tayo" Yaya ko sa kanila.

"Ah sandali, kanina mo pa kami tinutulungan hindi pa kami nag-papakilala sayo." Pigil sa'kin ni Franzen.

"oo nga!"

"Ako nga pala si Franzen Fernandez."

"Ako naman si Jenica Rotor!"

"Patricia Joy San Antonio here!"

Napangiti ako ng malawak, Inabot ko ang kamay nilang tatlo. Hinihintay ko lang talaga sila mag-pakilalang tatlo. 

"Kezia Chloe Villanueva nice to meet you guys.."

"Ang ganda ng name mo, parang ikaw." Sambit naman ni Patricia.

"Hindi lang 'yon pretty din ng kalooban niya. Tinulungan niya tayo kahit hindi pa niya tayo kilala." Sambit naman ni Jenica.

"Ay nambola pa kayo, so friends na tayo?" Nakangiti kong sabi, napamaang naman sila.

"Hala sure kang gusto mo kami maging kaibigan?" 

"Bakit naman hindi Jen? mabubuti kayong tao. At ramdam ko iyon."

It's about time na siguro para mag-karoon ako ng girl friends 'di ba? Hindi 'yung puro mukha nalang ng mga pinsan ko ang lagi ko nakikita. At gusto ko sila! Ramdam kong totoo silang tao. Walang arte o ka-plastikan.

 "Kahit mahirap lang kami gusto mo kami maging kaibigan?" nahihiyang sambit ni Patricia. Nawala ang ngiti ko at sumeryoso ako. 

"Please, don't think like that. Hindi ako tumitingin sa estado ng buhay, Ramdam kong mabuti kayong tao at mababait. I’m not like AJ who wants to make friends with the rich but plastic with each other. I want a friend who is true. and kayo iyon ok?"

 alam kong they are good people, kung tutuusin kung sino pa ang mahirap ito pa ang mabubuti at masaya ang buhay. Sila ang walang-wala pero tumutulong at pinag-papala. Sila AJ kase mga spoiled brat at ang gustong mga kaibiganin lang ang kapwa nila mayayaman.

 kaya ako Im happy and proud of my parents that we were raised well, They taught us to be equal to all, whether you are poor or rich you should respect each other. Hindi kami matapobre o mapag-maliit sa kapwa. Hindi din kami pinalaking sunod sa luho o spoiled brat. 

"So ano? Friends na tayo please? Kayo ang magiging first girl friends ko. Puro lalaki kase ang kaibigan ko."

"Talaga? kami ang una mong kaibigan na babae?" 

 "Yes. puro kase plastic ang mga nakikipag-kaibigan sakin na babae dito sa school." 

"Ok friends!" masayang saad ni Franzen habang naka taas pa ang isang kamay.

"Yes! Simula ngayon hindi lang friend, Bestfriend na tayo!" Sambit ni Jen, para tuloy akong maiiyak, Finally may kaibigan na rin akong babae, Hindi lang basta kaibigan Bestfriend pa!

"Yey!"

"New friend!"

"Let's Go guys! baka malate na tayo e."  Yaya ko sa kanila. Ang saya dahil may kaibigan na akong bago!

Sabay sabay kaming lumabas ng CR at dumeretso sa Building A. 

*********

Kezia

"Class Dismiss."

Finally! nagpalabas na din ang prof. Kanina pa ako hinihintay nila kuya sa labas. 

Nakangiti akong humarap sa bago kong mga kaibigan. 

"Saan kayo? Sa cafeteria na ba?"

"Uhmm. Oo kaso hindi pa namin alam saan 'yon eh." Nahihiyang sabi ni Jen. 

"Mukhang maliligaw pa kami dito sa university masyado malaki." Saad naman ni franzen. 

"H'wag kayo mag-alala, mamayang vacant natin ililibot ko kayo dito, Mahaba naman ang oras natin mamaya. Tsaka starting today sabay sabay na tayong mag-lalunch!" Masayang anunsyo ko sa kanila. 

"Talaga? Nako salamat talaga zia ah? Kung wala ka, hindi namin alam mang-yayare samin ngayong araw." Ngumiti naman ako kay Patricia 

"Wala yon, at friends na tayo 'di ba? Tara! Punta na tayong cafeteria. Nga pala kasabay natin kuya ko at mga pinsan ok lang ba sainyo 'yon?"

"Uhmm..Nakakahiya zia. Tapos ok lang ba na may baon kaming kanin at ulam? tapos doon kami kakain sa Cafeteria?" 

 "Oo naman! walang problema." Nakangiti kong sabi. 

 "Sure? Baka hindi pwede, pero bibili naman kami ng drinks namin doon." 

 "Ang cafeteria natin pwede sa lahat ok? 'wag niyo ikahiya kung may baon kayong kanin at ulam. Saka sabay sabay naman tayo kakain."

 "Uhmm, sa mga pinsan mo? ok lang ba? Baka hindi sila sanay. Nakakahiya naman makita nila ang pag-kain namin, mukhang masasarap at mahal pa naman ang pag-kain doon sa cafeteria. May allowance naman kami pero pinili pa rin namin mag-baon para makatipid." 

Mahabang paliwanag naman ni Franzen. 

"Nako, hindi ganoon ang mga pinsan at kapatid ko. Hindi sila katulad ng iba. 'wag na nga kayo mag-isip ng kung ano, Tara na!" 

 "Nakakahiya lang kase, makikita niyo ang ulam namin." muling sambit ni Pat. Bumuntong hininga ako at tinapik silang tatlo.

"Walang dapat ikahiya patricia, ano ba ang ulam niyo?" nakangiti kong tanong.

 "Adobong manok at meatloaf na may itlog." 

 "Wow! ang sarap naman pala 'e. marami ba 'yan?" nag-ningning ang mata ko, matagal na akong hindi nakakain ng adobong manok. Tapos 'yung meatloaf.

Tumango silang tatlo 

"Yapp, marami ito, sobra ito saming tatlo."

 Nakangiti akong tumango, bigla akong nag-crave sa adobong manok. Wala kaseng ganitong menu sa cafeteria, Ayaw kase ng ibang estudyante dito. 

 "Pwede ba ako makahingi mamaya? Natakam ako bigla e. Ok lang ba?" 

 "Sure! sure! marami naman ito, sobra-sobra ito satin. pero wait? kumakain ka ng ganito?" hindi makapaniwalang sabi ni Franzen.

 "Thank you! Oo naman, kumakain ako niyan, sa bahay kase bibihira lang mag-luto ng adobo 'e." More on order sila kuya, kung hindi naman si kuya zion ang mag-luluto ng ulam. Bibihira lang talaga nila maluto ang adobo. Kahit minsan kapag nag-luluto ako ibang ulam ang irerequest nila. 

 "Ang galing naman, Ibang iba ka nga sa kanila, O siya pag-salu-saluhan natin ito!" 

Tumango ako at tumayo na.

 "Let's go na, naiinip na siguro ang mga pinsan ko sa labas haha." Tumayo na rin sila at sumunod sa'kin.

"Friend baka hindi kami makakain niyan ng maayos ang gwa-gwapo ng kaharap namin mamaya." kinikilig na sabi ni jen. 

"True!" pag-sang ayon naman ni franzen. 

"Huy! Kayong dalawa kinikilig dyan, mahiya kayo kay zia oh' pinsan at kapatid niya yun."

"Grabe ka naman pat, nag-sasabi lang naman kami ng totoo, Tingin mo makakain tayo ng maayos mamaya kung kaharap natin ang pinsan at kuya ni Zia."

Napapangiti nalang ako sa kanila, Sa ilang oras naming magkasama ramdam at nakikita kong totoo talaga sila, Sasabihin talaga nila ang gusto nila at sobrang daldal. pero kahit ganoon masaya ako at may kaibigan na akong babae. Halos lahat kase dito sa university gusto lang ako maging kaibigan dahil sa kuya at pinsan ko, Gusto nila mapalapit sa mga 'yon. Mga mang-gagamit. 

Bigla naman kumapit sa magkabilang braso ko sila jen at franzen. Napatigil naman ako sa paglakad. 

"Girl wag kang magagalit samin ah?Nagsasabi lang naman kami ng totoo." 

"Oo nga friend."

Nailing nalang ako habang natatawa.

"Don't worry guys, hindi ako magagalit. Alam ko naman yon."

"Baby.." 

Sabay sabay kaming napalingon sa pinto. Bumungad samin ang inip na inip kong kuya at pinsan. 

"Baby tara na gutom na ko, Eto pala 'yung promise ko sayo."

Nag-patuloy ako sa pag-lakad patungo sa kanila at kinuha ang favorite kong fries.

"Thanks kuya zack."

"Welcome baby."

"Let's go princess."

Tumango naman ako kay kuya, Isa isa na silang tumalikod at naunang mag-lakad. Nilingon kona din ang mga kaibigan kong natulala na naman. 

"Hey girls let's go."

Sabay sabay kaming nag-lakad, nasa likod kami nila kuya. Habang naglalalad bumulong sakin si Jen. 

"Grabe girl medjo masungit 'yung tumawag sayo ng princess."

"Oo nga katakot eh, Sino ba 'yon?" singit ni Franzen na nasa kabilang gilid ko.

"Simpleng let's go princess lang ramdam mo 'yung autority eh." Kumento naman ni Pat na nasa tabi ni Jen. 

Hindi pa pala nila kilala ang mga pinsan at kuya ko.

"Ay, oo nga pala hindi niyo pa sila kilala. 'Yung tumawag ng princess sa'kin siya ang kuya ko, He's name is Lucas Matthew Villanueva siya ang pinaka matanda sa kanila, Uhmm isang taon lang naman ang tanda, At kasama sa Student Council kaya ganyan 'yan. then 'yung tumawag naman ng baby sa'kin He's my Cousin Zack Nathan Villanueva playboy 'yang pinsan kona 'yan, Sana nga tuparin 'yung pinangako niyang hindi na siya mang bababae, Then yung naka white v-neck shirt twin ni kuya zack, His name is Zion Nicolas Villanueva, Siya ang kasundo ko sa lahat, Sobrang sweet at caring niyan ni kuya Zion, Magaling 'yan sa pag-luluto, Pag-sasayaw at pag-kanta. kaya ang daming nag-kakagusto dyan e, and last si Jake Andersen Villanueva kaedad kolang siya, nag-iisang anak. Magaling sa basketball, mahilig tumugtog ng gitara, siya din nag-turo sa'kin mag-gitara eh. Hmmm. Halos lahat naman sila magagaling pare parehas marunong sumayaw at kumanta. Ibat'ibang talent."

"Wow!" Namamanghang reaksyon ni pat

"Biniyayaan." komento naman ni jen

"Sinalo na nilang lahat." hindi makapaniwalang sabi naman ni zen. 

"Sinabi niyo pa, kaya ayan ang daming fans dito sa campus. Kahit ganyan ganyan sila matatalino ang mga 'yan. Hindi lang halata."

"Dahil sa sinabi mo girl, hindi namin maiwasan na hindi humanga sa kanila. Almost perfect na 'e." Kinikilig na sabi ni zen. 

"Eh ikaw zia anong talent mo?" Tanong naman sa'kin ni pat. 

"Ay Oo nga ikaw anong talent mo?" sabay na tanong ni jen at zen. 

"Dancing? Pare-parehas kaming marurunong sumayaw."

"Wow naman!"

"E' di kasali ka sa dance troupe ng University?"

Umiling ako sa kanila. 

"Ha? Bakit? Mukhang magaling ka naman ah." nag-tatakang tanong sakin ni zen. 

"Hindi ko pinapakita sa lahat ang talent ko, mahiyain ako, Sila kuya kasali 'yan sa dance troupe. Hanggang bahay lang ako nasayaw."

"Aww sayang naman." nanghihinayang na sabi pat. 

"Pinipilit nga ako ng mga 'yan na sumali kaso ayoko talaga hindi ko kayang mag-sayaw sa harap ng maraming tao eh."

"Sayang kase ang talent mo girl, Dapat pinapakita mo 'yan. H'wag mong pansinin ang mga tao. Mukhang 'yan pa naman ang hilig mo."

"Ewan ko ba bakit ganito ako. Sa pag sasayaw lang naman ako nahihiya."  Feel ko kase mag-kakamali ako or pag-tatawanan ako. Hindi keri ng Confidence ko. 

"We're here." anunsyo ni jake napatigil naman kami.

Hindi namin napansin na nakarating na pala kami ng cafeteria, Basta sunod nalang kami ng sunod kela kuya. Napasarap ang kwentuhan namin..