Chapter 2

Amara

Tuluyan na bumagsak ang mga luha ko nang marinig iyon sa kabilang linya. Agaran namang kinuha ni Javier ang phone ko sa aking mga kamay.

"What do you want?" Javier demanded, his voice edged with anger.

I couldn't hear what she said on the other line, but Javier's expression shifted to confusion and fury. Despite his emotions, he reached out and took my hand.

Walang tigil sa pagbuhos ang mga luha ko, bakit pinagbibintangan niya ako sa bagay na hindi ko naman ginawa? Sanay na ako sa maliliit niyang pagtangka na sirain kami. Pero huwag naman sana siyang umabot sa ganito. Lahat ng pagmamaliit niya sakin, tinanggap ko. Ang hindi niya pagkagusto sa akin bilang asawa ni Javier, tinanggap ko. Hindi ba talaga siya titigil hangga't hindi kami nasisirang dalawa?

Baka nga kasalanan ko rin... Ang dami kong pagkukulang kay Javier.

Napakuyom ang kamay ko sa galit, poot at sakit. Gusto ko siyang labanan, pero wala akong lakas ng loob para gawin iyon. Naiinis ako sa sarili ko, pero wala akong magawa.

Ang babaw ng mga luha ko. Kahit anong pigil kong huwag umiyak, mas lalo lamang bumabadya sa luha ang mga mata ko.

"Pupunta ako mamaya. Tigilan mo na si Amara." Seryosong saad ni Javier habang ang mga kilay ay magkasalubong. Pinatay niya ang tawag pagkatapos niyang sabihin iyon, at saka ako tiningnan.

He pulled me into a tight embrace, his warmth offering a brief comfort. "Don't cry, okay? I'll handle everything later," he assured me softly. But his words couldn't stop the tears from streaming down my face, my emotions too overwhelming to contain.

"Huwag kana pumunta..." Sagot ko habang umiiyak sakanyang dibdib. "Please..." Umiling ako at kumalas sa mga yakap niya.

"Don't worry, Amara. It's nothing," he said, his eyes gentle despite the seriousness etched on his face. He tried to reassure me, but the tension in his expression told a different story.

Seeing his expression made my mind race. He did his best to reassure me, yet something inside me felt uneasy. Despite his comforting words, may kung ano pa rin sa isipan ko na tila ginugulo ako.

"Javier baka ano pang sasabihin ni mama." Hinawakan ko siya sa kamay at pilit na ipinapaliwanag sakanya na baka may ibang plano ito upang sirain kami.

He looked at me darkly. Bigla akong kinabahan sa hindi malamang dahilan. Nabitin sa ere ang labi ko galing sa pagsasalita at natigil ang mahigpit kong pagkahawak sa kamay niya.

"You have nothing to worry about," he said, his tone serious. "I’ll handle everything she's been putting you through. I want her to stop." His words were firm. Direktang tinitingnan ako sa mata na parang tinatansya ang magiging reaksyon ko.

Napatungo ako at tumango nalang sa sinabi niya. Maybe I’m just being paranoid, but the fear that he’ll believe her over me is overwhelming. Iniisip ko palang na pinagdududahan ako ni Javier parang sampal na sa pagkatao ko. Every word she says could turn him against me, and that terrifies me to my core. Natatakot ako na sa huli, yung isang kinakapitan ko ay siyang bibitiw na rin sa akin.

"Let’s just go home," I said softly, looking away.

"Are you sure?"

"Yes, I appreciate everything you’re doing, but I can't sit here feeling paranoid all the time," I said, turning my head to meet his eyes. "You should go see Mama."

Sinabi ko iyon nang kinakabahan. Gusto ko rin naman malaman ang gusto ipaabot ni mama kay Javier. Ang sama ng pakiramdam ko, ayokong tumuloy si Javier doon. Hindi naman pwedeng pigilan ko siya.

“Okay, let’s go,” he said softly, letting out a sigh.

He helped me stand up, his hand gently guiding me by the waist as we walked back to the car. Each step felt heavy. Parang pinipiga ang puso ko habang iniisip ang bagay na ginawa sa akin ni Javier ngayong umaga, ngunit, hindi man lang kami nagtagal doon. Gustuhin ko man, pero mas lalo lang ginagambala ang isip ko.

Buong byahe ay tahimik lamang akong nakatingin sa labas ng bintana. Minsan ay kinakausap ako ni Javier upang malibang ang isipan. Gusto niyang ihatid muna ako sa bahay bago siya pumunta kay mama. Hindi na ako nakipagtalo dahil hindi naman siya papayag na umuwi akong mag isa. My mind is too overwhelmed to think clearly right now.

Binuksan ko ang pintuan ng sasakyan upang bumaba nang makarating kami sa bahay. Hindi ko na hinintay si Javier na pagbuksan pa ako. Bago pa man ako makababa ay pinigilan ako ni Javier, kaya napalingon ako sakanya.

He raised an eyebrow at me, his concern evident. Without a word, he pulled me into a tight embrace, his arms wrapping around me with a comforting warmth. He pressed a gentle kiss to my cheek. Ang marahan niyang pagyakap at paghalik sa akin ay kabaliktaran naman ng nararamdaman ko sa sarili. Ayokong bumitaw siya, gusto ko siyang pigilan at sabihin na huwag nalang puntahan si mama.

“I’ll be back later,” he said gently, cupping my face in his hands. His touch was tender, his eyes full of concern. I nodded in response, unable to find the words. He gave me a final, reassuring look before I stepped out of the car, the weight of the moment settling heavily on my shoulders.

Hindi ko na siya hinintay pang makaalis, pumasok na ako ng bahay. Hindi ko na hinanap si manang Nenita, at pumunta nalang nang tahimik sa kwarto namin ni Javier.

Magtatanghalian na ngunit wala akong gana kumain. Umupo ako sa gilid ng aming kama habang sapo ang noo. Hinihintay ang kung anong tawag o mensahe galing kay Javier, ngunit wala akong natanggap ni isa.

Natigil ako sa pag iisip nang may tumawag sa phone ko. Dali dali ko naman itong kinuha sa pag aakalang si Javier iyon.

Pangalan ng tiyahin ko ang tumambad sa screen nang binuksan ko iyon. Nakaramdam ako ng pagkadismaya.

"Hello po tita." Sagot ko rito at umupo sa dulo ng kama.

"Amara? Can you come to the States tonight? I’ve already booked a flight for you," she said. Bigla akong kabahan nang sinabi niya ito. Her voice was tender, but the sadness was clear and unmistakable.

"Bakit po tita?" Tanong ko sa kabila ng naghuhurumintado kong dibdib.

Bigla na lamang itong humikbi sa kabilang linya, kaya mas lalo akong nag alala. "Tita? Ano pong nangyari?"

"Si Reese... wala na siya Amara. Wala na ang mom mo." Umiyak ito ng tuluyan sa kabilang linya.

Napatunganga sa kawalan habang pilit na intindihin ang sinabi niya. Pinilit ko pang matawa, ngunit hindi ko magawa. "Tita hindi magandang biro itong ginagawa mo." Sagot ko sa mababang boses.

"Inatake siya sa puso, Amara. Hindi na naagapan." Walang tigil na ang pag iyak nito sa kabilang linya.

Hindi ko lubos maisip ang nangyari, nahulog sa kamay ko ang aking cellphone habang sunod sunod na pumatak ang aking mga luha. Naninikip ang dibdib ko, nahihirapan akong huminga.

Hindi totoo iyon, buhay si mom. Kakatawag niya lang sa akin kahapon, kaya ano itong sinasabi ni tita? Hindi totoo ang lahat nang yon!

Nanginginig kong dinampot ang phone ko upang tawagan si Javier.

"Please answer me, Javier," I muttered under my breath, my voice barely more than a whisper.

Ngunit ilang minuto na ang nakalipas hindi pa rin ito sumasagot. Nagtipa rin ako ng ilang mensahe para sakanya, ngunit wala akong natanggap pabalik.

Bakit ngayon pa.... Javier, bakit ngayon...

Nagtipa rin ako ng mensahe para kay tita. Sinabi kong pupunta kami ni Javier, hinihintay ko lang siyang dumating.

Litong lito ang isipan ko. Hindi alam ang nangyayari ngayon kay mama at Javier, dumagdag pa ang tawag ni tita.

Hindi, baka lang binibiro nila ako. Pinalis ko ang mga luha. Bakit may ticket na agad ako papuntang states? Sorpresa pa yata ang pinaplano nila. Napailing ako, walang tigil sa pagtibok nang sobrang bilis ang puso.

Kailangan kong makita si Javier. Kaya siguro ako nagkakaganito dahil wala pa ang asawa ko, at nalilito lang sa mga nangyayari. Napagdesisyonan kong puntahan nalang si Javier, hindi na inisip ang ano mang possibleng gagawin o sasabihin ni mama.

Pilit kong iwinawaksi sa utak ang mga narinig kong balita mula kay tita. Pinaglalaruan lang nila ako. Imposibleng mangyari iyon, napakalakas ni mom.

Lumabas ako ng kwarto at bumaba, ngunit saktong pagkababa ko ang pagkapasok din ni Javier sa bahay.

He looked at me with a seriousness that cut deep, his eyes filled with anger and disgust. The intensity of his gaze made my heart ache, as if every harsh emotion he felt was directed straight at me. It was as if he could barely stand the sight of me, and the pain of that realization was almost too much to bear.

Hindi ako nagpatinag doon, binilisan ko ang paglakad upang salubungin siya. Ngunit laking gulat ko nang nilampasan niya ako at deretsong pumunta sa kwarto. Mas lalong sumasakit ang dibdib ko dahil sa bilis ng pintig nito.

Hinabol ko siya papunta sa kwarto. Each step feels like I'm carrying the weight of the world. My nerves are so frayed that I feel like I could throw up at any moment. Fear and anxiety twist in my stomach, making it hard to breathe, and every step forward feels like a battle against my own body.

"Javier..." Pag tawag ko sa mahinang boses.

Hindi ako nito pinansin at pumasok lang sa kwarto. Nanlaki ang mga mata ko nang nakita ko siyang inilabas ang mga gamit niya kasabay ng isang malaking maletang inilatag sa sahig.

"Love, ano itong ginagawa mo?" I asked softly, yet my voice still broke. The fear of hearing his answer terrified me. It scared me so much that I didn’t want to hear it, but I asked anyway. The weight of my fear is almost too much to bear. Each word felt like it might shatter me completely.

Pagod na akong umiyak, masakit na ang mga mata ko... Gusto kong mag pahinga muna, hindi ba pwede iyon?

“Since when, Amara?” he demanded, his voice firm and filled with fury. “Since when did you fucking start cheating on me?”