AmaraThe next day, we gathered in the conference room for a crucial business meeting about the trip to the Philippines. Ang buong kwarto ay tahimik at tanging tunog lamang ng aircon at ng aking takong ang maririnig.Ang mga taong naunang dumating na nakaupo kanina ay tumayo nang pumasok ako. Randam ko ang pag sunod ng mata nila sa akin habang papunta ako sa aking upuan sa unahan. "Alright, let's get started," I began, taking a deep breath. "This collaboration could take our perfume brand to the next level. The Philippines offers a unique market with great potential, and partnering with this new brand can open doors we haven't even imagined."Our marketing head, Elena, nodded in agreement. Pinaglalaruan ng kamay nito ang ballpen sa harapan. "We've done extensive research on the market trends there, and it's clear that there's a growing demand for high-quality perfumes. Our products will fit perfectly.""Logistics will be key," Rafael added, his voice steady and confident. "We need to
Rafael As I packed the last of our luggage, I glanced over at the twins. Ayala and Yuan were bubbling with excitement, walang tigil sa pagngiti ang dalawa. May dala-dala silang maliliit na bag na hindi nila binibitawan. Napangiti ako habang tinitingnan sila. "Are you guys ready?" I asked, ruffling Yuan's hair. "Ready, Papa!" Ayala chimed in, bouncing on her feet. I smiled, but a part of me was still worried about the trip. Tiningnan ko si Amara na nag aayos sa sarili habang nakatingin sa salamin. I knew how much it meant to her, and I wanted to be there to support her through it. I also knew there were things in the Philippines she preferred to keep buried. Noong panahon na walang wala siya, ako ang nandoon para suportahan siya sa lahat. Mahal ko siya bilang kaibigan ko. Marami na rin siyang naitulong sa akin. Hindi ko nga rin maintindihan sa sarili ko noon kung bakit ko siya tinulungan. Ayoko sa miserable, pero tinulungan ko ang babaeng puno ng uhog noon habang umiiyak sa gilid n
RafaelOur flight landed safely. Nakahinga na rin ako nang maluwag, ngunit pagod ako sa byahe. Habang yung dalawang bata naman ay masiglang masigla, sabik nang makababa ka agad ng eroplano. I shook my head and smiled slightly at the sight."Welcome to the Philippines," the flight attendant announced over the intercom.We gathered our things, making sure not to leave anything behind. "Alright, kids," I said, trying to keep my voice firm. "we're here, huwag bibitaw sa kamay ni mom, maliwanag?"Tumango naman silang dalawa na ngiting ngiti. "Opo!" sagot ni Yuan, kaya ginulo ko ng kaunti ang buhok nito saka ko siya nginitian.Hinayaan ko nalang muna na si Amara ang maghahawak sa kamay nila. Dahil ako naman ang nagdadala ng gamit naming lahat. Mas mabigat iyon kung ipapaako ko pa sakanya. Kahit papaano may natitira pa naman na pag ka gentleman sa budhi ko, hindi pa naman purong disney princess lang.As we stepped off the plane, the warm, humid air hit us, a stark contrast to the air-conditi
AmaraAll day we stayed in the hotel to rest. It felt really great that Rafael came with us. It made me feel a little more at ease.Medyo naninibago rin kasi ako nang makabalik ulit dito pagkatapos ng ilang taon. Mahirap man aminin pero parang nanumbalik sa akin ang mga nangyari noon pagkalabas namin ng eroplano. Mabuti na lamang at minsan ay kinakausap ako ni Rafael, kahit kadalasan wala naman sa hulog ang pinagsasabi niya basta malibang lang ako. Nakakatulong iyon maibaling sa ibang bagay ang atensyon ko, kaysa isipin ang mga nangyari noon.Nakakagalit ang ginawa nila, nakakasuka. Hanggang ngayon ay pinagsisisihan ko talagang hayaan sila na gawin sa akin ang lahat ng iyon. Hindi sila karapat-dapat sa kabaitan ko. Inabuso nila ako.We shared the huge room he booked. I had no problems with it since alam ko naman na ang pagkatao niya. Kahit yata maghubad ako sa harapan niya mandidiri lang iyon. Ilang taon na kaming magkaibigan, at laking pasalamat ko rin sakanya na nabuhay pa ako ngay
Amara Bumaba ako sa harapan ng isang napakalaki at eleganteng building. Its modern design was striking, with large glass panels that allowed a clear view of the interior. Kitang kita sa labas lahat ng tao sa loob, mayroong nakatutok sa laptop, may nag uusap at ang mga nagtra-trabaho rin dito. The building exuded an aura of sophistication and success, much like the one I had in the States. Huminga ako nang malalim bago pumasok sa loob. I walked through the glass doors, entering a spacious lobby filled with sleek, contemporary furniture and tasteful art pieces. Maganda ang atmospera, kahit saan ka lumingon ay halos yayamanin ang makikita mong tao. I made my way to the reception desk, where a friendly yet efficient-looking secretary greeted me. "Good morning," I said, trying to keep my voice steady. "I'm Amara Verity Fernandez. I have a meeting regarding the perfume collaboration." Ngumiti ito sa akin ng malaki, bato ako binati. "Good morning, Ms. Fernandez. We've been expecting you.
Amara I went back to the hotel after that. Para akong nakalutang, hindi maintindihan ang dapat na maging reaksyon. Hindi naman ako sigurado na siya iyon, nakakapanibago lang. Pumasok ako ng hotel ngunit wala na sila roon. Ibinilin ko naman sakanila bago ako umalis kanina na umalis nalang sila kahit wala ako. Susunod naman ako pagkatapos. Pero parang nawalan na ako ng gana. Hindi dapat ganito, matagal ko nang ibinaon sa limot lahat ng nangyari. Kung sakaling siya man iyon, ano naman ngayon? Malamang ay sila na ngayon ni Tiana. Baka nga may anak na sila. Ilang taon na rin ang nakalipas. Kontento na rin ako na ako lang at yung mga anak ko. Nandito pa si Rafael upang suportahan ako sa lahat ng bagay. I sighed at my own thoughts, feeling the weight of my fears pressing down on me. Shaking my head to clear my mind, kinuha ko yung cellphone para tawagan si Rafael. Kailangan ko silang puntahan ngayon, nangako ako sa dalawa na susunod ako doon. Kailangan ko rin ikalma ang sarili.
Amara "Ask mommy" sagot ni Rafael kay Yuan. Nangungulit itong huwag muna bumalik ng States at pumunta sa bahay ni Rafael sa probinsya. I chuckled as Yuan kept tugging at my hand, trying to get my attention. "Mom, can we stay here a little longer? Please?" he begged, his eyes wide with excitement. Kasalanan talaga ito ni Rafael, dahil sinabi niya pa iyon. Hangga't maaari sana ay pagkatapos namin na mag gala rito, ay babalik na kami ng States. Hindi ako komportableng mamalagi rito. On the other side, Ayala was quietly taking in the surroundings, her small hand firmly in Rafael's grip. She looked up at him every now and then, her curiosity evident in her gaze. Tahimik lang si Ayala, hindi ito yung tipong nangungulit pero makikita pa rin sa mukha niya yung kuryusidad. Naghihintay ng magiging desisyon ko. Paano ako tatanggi kung ganito yung mga mukha nila. I glanced at Rafael, who was smirking playfully, his eyes sparkling with encouragement. "It would be a good experience for t
Javier I sat at the head of the table, fingers tapping against the polished wood. The room bustle with low conversations, but the tension was thick. Every eye was on me. I took a deep breath, trying to keep my cold anger in check. We were in trouble, and my team knew better than to waste my time.Masyado ko na yatang napapabayaan ang kompanya dahil lang sa balitang nasagap ko. Ilang araw palang ang nakalipas nang hindi ko ito nasuri. Ito na agad yung nangyari. Napasapo ako sa aking noo at napabuntong hininga, sanhi ng pagtinginan ng mga taong nandito sa loob ng conference room.The projector flickered on, casting a pale blue light across the room. Graphs and charts filled the screen, outlining our latest setbacks. Delays in our big project, rising material costs, labor disputes. It was a nightmare threatening to destroy one of my companies. “Let’s get started,” I said, my voice cold and firm. I leaned forward, elbows on the table, and looked each executive in the eye. They were nerv