Sa loob ng isang marangyang jewelry shop, tahimik na pinagmamasdan ni Lance Martin ang mga naggagandahang singsing na naka-display sa salamin. Ang kanyang postura ay matikas, at ang kanyang presensya’y hindi maikakailang makapangyarihan. Siya ang CEO ng Emerald Malls, isa sa pinakamatagumpay na negosyante sa bansa, ngunit ngayon, isa lang siyang simpleng lalaki na may balak gawing perpekto ang araw para sa babaeng minahal niya nang higit sa kanyang buhay—si Apple Imperial.
"Sir, alin po sa mga ito ang napupusuan ninyo?" tanong ng saleslady, ang tono’y magalang pero puno ng excitement. Tumingin si Lance sa tray ng diamond rings. Ang bawat piraso’y kumikislap sa ilalim ng ilaw, ngunit isang singsing ang umagaw ng kanyang pansin—isang klasikong solitaire diamond na elegante ngunit puno ng kahulugan.
"’Yan ang gusto ko," aniya, ang tinig ay puno ng kumpiyansa. "Kasing kislap nito ang mga mata niya." Nakangiti ang saleslady habang inilalabas ang singsing mula sa tray.
"Sigurado pong matutuwa ang mapapangasawa niyo, Sir. Ang ganda po ng mapili niyo. Perfect match para sa isang espesyal na babae." Napatigil si Lance at ngumiti nang banayad, parang naaalala ang bawat sandaling kasama si Apple. Ang kanyang mala-anghel na mukha, ang paraan niyang tumawa na parang musika, at ang likas na kagandahang nakapagpapalambot kahit sa pinakamatigas na puso.
Siya ang babaeng gusto niyang pakasalan. Ang babaeng nais niyang makasama habang buhay. Ngunit sa likod ng kanyang mga ngiti at pangarap, hindi niya alam na sa parehong sandali, ang kanyang perpektong mundo ay unti-unting guguho.
Sa kabilang bahagi ng shop, hindi napansin ni Lance ang pagpasok ng isang pamilyar na pigura. Si Apple, nakasuot ng pulang dress na hapit sa kanyang katawan, ang bawat galaw ay puno ng alindog at tiwala. Kasama niya ang isang lalaking naka-armani suit, nakaakbay ito sa kanyang balikat habang magkausap sila nang malapit—masyadong malapit.
“Gusto mo ba itong design na ito, sweetheart?” tanong ng lalaki habang itinuturo ang isang mamahaling diamond bracelet. Tumawa si Apple, malambing at puno ng landi. “Ang ganda, pero mas gusto ko yung mas simple. Ayoko namang magmukhang masyadong flashy.”
“Anything for you,” sagot ng lalaki. Hinawakan nito ang kamay ni Apple at hinalikan iyon nang marahan. Para bang walang iba sa mundo kundi siya. Nakita ni Lance ang lahat. Nanigas ang kanyang katawan. Parang tumigil ang oras habang pinapanood niya ang eksenang iyon.
Si Apple—ang babaeng kanyang minamahal, ang babaeng balak niyang pakasalan—ay naroon, nakangiti at tila walang iniintinding problema, ngunit kasama ang ibang lalaki. “Impossible…” bulong ni Lance sa sarili, ngunit ramdam niya ang bawat pagdurog ng kanyang puso. Hindi siya makagalaw. Hindi siya makapagsalita. Ang akala niyang babaeng tapat at dalisay ay malinaw na nagtatago ng isang lihim. Isang mapait, masakit na katotohanan na hindi niya kailanman inasahan.
"Sir, okay lang po kayo?" tanong ng saleslady nang mapansin ang bigla niyang pagkatulala. Agad niyang inayos ang sarili. Tumango siya nang mahina at ngumiti, ngunit pilit ang lahat.
“Yes, I’m fine. Just... give me a moment.” Naglakad siya nang dahan-dahan, hindi nag-iingay, at hindi inaalis ang tingin kina Apple at sa kasama nito. Sa bawat hakbang ay ramdam niya ang bigat sa kanyang dibdib. Gusto niyang lapitan si Apple. Gusto niyang magtanong. Pero paano kung hindi niya magustuhan ang sagot?
“Sweetheart, bagay na bagay sa’yo,” narinig niyang sabi ng lalaki habang inilalagay ang bracelet sa pulso ni Apple.
“Pero mas bagay siguro ang diamond ring na nasa kamay mo balang araw.” Napangiti si Apple, ang kanyang mga mata’y puno ng kasiyahan. “Huwag kang magmadali. Enjoy muna natin ang kung anong meron tayo ngayon.”
Para bang isang patalim ang bumaon sa puso ni Lance. Ang mga salitang iyon ay para sa kanya dati. Pero ngayon, tila wala na siyang lugar sa mundo ni Apple. Hindi na nagtagal si Lance sa shop. Lumabas siya nang walang ingay, iniwan ang singsing na pinili niya para kay Apple. Ang kanyang mga kamay ay nakatikom, at ang kanyang puso’y halos magkulay-abo sa bigat ng emosyon.
Pumasok siya sa kanyang kotse at hinayaan ang katahimikan ng loob nito na lamunin siya. Walang galit. Walang iyak. Ang natitira lang ay ang malamig na katotohanan na ang babaeng minahal niya ay hindi ang babaeng akala niya.
Sa loob ng shop, nagpaalam na si Apple sa kanyang kasama. Tumayo ito sa harap ng salamin at inayos ang buhok habang nakangiti. Sa kanyang isipan, isa na naman itong matagumpay na araw.
“Lance doesn’t need to know,” bulong niya sa sarili habang iniisip ang lalaking pinakamahalaga sa kanya ngayon. “This is all for survival. Walang makakaalam.” Pero hindi niya alam, nakita na siya ng lalaking minamahal niya. At ang lihim niyang itinago nang maingat ay nabunyag na.
Habang nagmamaneho si Lance pauwi, isang katanungan ang paulit-ulit sa kanyang isipan: Sino ka talaga, Apple Imperial? Sa bawat pagkakataong nagkita sila, sa bawat ngiting binigay nito sa kanya, totoo ba ang lahat? O parte lang iyon ng isang laro na hindi niya kailanman napansin? Ang kanyang pagmamahal para kay Apple ay tunay. Pero paano kung ang pagmamahal na iyon ay para lamang sa isang ilusyon? Habang iniisip ito, ramdam ni Lance ang pag-usbong ng galit sa kanyang dibdib. Pero sa kabila ng lahat, hindi niya maiwasang tanungin ang sarili: kaya pa ba niyang patawarin si Apple?
Pagbalik sa kanyang opisina, pakiramdam ni Lance ay parang naiwan ang bigat sa kanyang puso. Ilang araw na ang lumipas mula nang makita niya ang eksena sa jewelry shop, ngunit ang sakit at pagkadurog ng kanyang damdamin ay parang sariwa pa rin. Sa kanyang isip ay paulit-ulit niyang tinatanong ang sarili: *Bakit? Bakit kailangang gawin ito ni Apple? Hindi ba sapat ang pagmamahal ko sa kanya?Sa loob ng tatlong araw, tahimik si Lance. Para siyang multong gumagala sa sarili niyang mundo. Sa kabila ng kanyang abalang iskedyul bilang CEO, ang mga naiisip niya ay umiikot lamang sa iisang bagay—si Apple, ang babaeng pinakamamahal niya, ang babaeng niloloko siya. Isang malalim na buntong-hininga ang kanyang pinakawalan habang nakaupo sa loob ng kanyang opisina. Naroon ang alahas na binili niya noong nakaraang linggo, naka-display sa ibabaw ng mesa. Kumikislap ito sa ilalim ng ilaw, pero para kay Lance, parang ito'y nagiging isang paalala ng kanyang pagkatalo. "Bakit hindi siya makuntent
Kinagabihan, nagpunta si Apple sa isang lugar na malapit sa puso niya—ang bar na madalas nilang puntahan ni Lance. Umaasa siyang baka naroon ito, nag-iisa at nag-iisip. Ngunit imbes na si Lance ang makita niya, naroon si Eric, ang isang lalaki na madalas niyang gamitin sa kanyang laro bilang gold digger. "Apple! Wow, it’s been a while," masayang bati ni Eric. Ngumiti si Apple, ngunit halatang alangan siya. "Hi, Eric. Kamusta?" "You look stressed. Problema ba?" tanong nito habang nag-order ng dalawang baso ng alak. Napailing si Apple. "Hindi naman. Medyo pagod lang." Habang umiinom sila, pilit na ikinukubli ni Apple ang kanyang takot at kaba. Pero hindi niya napansin na ang bar na iyon ay hindi lamang lugar para sa kanilang dalawa. Sa isang private corner ng bar, naroon si Lance, tahimik na pinapanood sila mula sa malayo. Hindi inaasahan ni Lance ang pagkikita nilang iyon, ngunit nang makita niya si Apple na masayang nakikipag-usap kay Eric, parang nagbalik lahat ng sakit s
Napailing si Apple, pilit na nagpapaliwanag. "Lance, hindi iyon ganoon. Hindi mo naiintindihan. Nagpunta ako roon dahil tinulungan ko lang siya para sa kapatid niyang ikakasal!""Talaga? Ganoon na ba kababaw ang paliwanag mo? Sa tingin mo, maniniwala pa ako sa’yo?" sagot ni Lance, bumibigat ang bawat salitang binibitawan niya.Nagsimulang tumulo ang mga luha ni Apple. "Lance, mahal kita. Bakit ko gagawin iyon? Bakit ako maghahanap ng iba kung ikaw lang ang gusto ko?"Tumahimik si Lance. Sa kabila ng lahat, ramdam niya ang katapatan sa boses ni Apple. Ngunit ang sakit ay masyadong sariwa pa."Hindi ko alam kung paano pa kita pagkakatiwalaan, Apple. Sobrang mahal kita, pero hindi ko kayang balewalain ang nakita ko," mahinang sabi ni Lance."Lance, please... Bigyan mo ako ng pagkakataong patunayan sa'yo na mali ang iniisip mo," pagsusumamo ni Apple.Ngunit umiling si Lance. "Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng espasyo para makapag-isip. Wala akong tiwala sa'yo ngayon."At sa pagkakatao
"At ikaw, William, huwag ka nang makialam!" sigaw ni Lance. "Alam kong pinagtatakpan mo lang siya. Lumabas ka na sa opisina ko bago pa ako tuluyang mawalan ng kontrol!"Napabuntong-hininga si William at tumayo. "Sana maisip mo kung gaano kahalaga si Apple sa'yo bago pa mahuli ang lahat," huling sabi nito bago tuluyang umalis.Paglabas ni William, ang tensyon sa loob ng opisina ay tila sumabog. Humarap si Lance kay Apple, ang malamig na ekspresyon sa mukha niya ay nagbigay ng lalong bigat sa sitwasyon."Sabihin mo sa'kin, Apple," mariing tanong ni Lance, "bakit mo ginawa ito? Ano ba ang kulang sa'kin?""Hindi ko ginawa ito, Lance!" sigaw ni Apple. "At kung kulang ka, bakit ako magtatagal sa'yo? Mahal kita, Lance, at kahit anong sakit ang idulot ng pagdududa mo, hindi kita kayang iwan!""Ang pagmamahal na walang tiwala ay walang halaga, Apple," malamig na sagot ni Lance. "At ngayong wala na akong tiwala sa'yo, anong halaga pa ang pagmamahal mo?"Tumulo ang luha ni Apple, ngunit hindi si
Biglang humarap si Lance, ang galit at sakit ay kitang-kita sa kanyang mga mata. "At bakit hindi mo sinabi agad? Kung talagang wala kang ginawang mali, bakit hindi mo agad ipinaliwanag?""Dahil natakot ako," amin ni Apple. "Natakot akong hindi mo ako paniwalaan. At ngayon, heto na nga tayo. Ginawa mo na ang hatol mo kahit hindi mo pa naririnig ang buong kwento."Hindi agad nakapagsalita si Lance. Tumitig siya kay Apple, parang may bahaging gusto siyang paniwalaan ngunit ayaw ng kanyang pride. "At ano ngayon ang inaasahan mo? Na pagkatapos ng lahat ng ito, maniniwala ako sa isang simpleng paliwanag?"Tumango si Apple, pinipilit maging matatag. "Oo, dahil iyon ang totoo. At kung hindi ka maniniwala ngayon, Lance, wala akong magagawa kundi maghintay. Pero alam ko sa puso ko, darating ang araw na maiintindihan mo rin."Hawak-hawak pa rin ni Apple ang sulat habang humakbang siya papalapit kay Lance. "Ito, Lance," sabi niya, iniaabot ang liham. "Basahin mo. Kung hindi mo kayang tanggapin an
Nararamdaman ni Lance ang bigat ng bawat salita mula sa kabilang linya. Ang mga pangalan na binanggit ng investigator ay parang martilyong tumatama sa kanyang isipan—Eric Yu, William Lim, Raul Martinez, at iba pa. Hindi niya kayang tanggapin ang ideya na si Apple, ang babaeng minahal niya, ay maaaring nagtataksil. Ngunit mas lalong hindi niya kayang lunukin ang katotohanang wala siyang tiwala sa kanya.Napalunok siya, pilit na iniipon ang lakas ng loob upang magtanong pa. "Anong klase ng mga litrato ang meron kayo?" tanong niya, malamig ngunit nanginginig ang tinig.“Mga litrato nilang magkasama sa iba’t ibang lugar—dinner sa mamahaling restaurant, paglalakad sa park, at may mga pagkakataong magkahawak sila ng kamay,” sagot ng investigator.Lalong bumigat ang kanyang dibdib. Para bang nawalan ng hangin ang buong silid. “Padala mo na sa akin ngayon ang mga iyon,” utos niya bago ibinaba ang tawag. Sa kabilang banda, si Apple ay tahimik na nakaupo sa sahig ng maliit na apartment na inupa
Kinabukasan, nagpasya si Lance na harapin si Apple. Tinungo niya ang apartment nito ngunit walang sumagot sa kanyang mga katok. Nagpasya siyang magtanong sa landlady. “Mrs. Cruz, nandito ba si Apple?” tanong niya, bakas sa mukha ang pag-aalala. Umiling ang matanda. “Naku, Lance, umalis na siya kahapon pa. Bitbit lahat ng gamit niya. Sabi niya, maghahanap siya ng bagong simula.” Para siyang binagsakan ng langit at lupa. “May sinabi ba siya kung saan siya pupunta?” “Wala, Lance. Pero halata sa mukha niya na sobrang bigat ng dinadala niya,” sagot ng landlady. Napaupo si Lance sa hagdanan ng apartment. Hindi niya alam kung anong mararamdaman—galit, lungkot, o pagsisisi. Sa lahat ng pinagdaanan nila, ito na ba ang wakas? Sa isang tahimik na probinsya, si Apple ay pansamantalang tumuloy sa bahay ng kaibigan niyang si Mia. Pinipilit niyang kalimutan ang lahat ng nangyari, ngunit ang bawat alaala ni Lance ay tila isang aninong hindi niya matakasan. "Apple, ayos ka lang ba?" tano
Pero naisip niya , kahit ano ang paliwanag niya , hindi na nagparamdam si Lance , kaya sumulat na lang siya bago umalis . " Kung hindi niya tanggap ang paliwanag ko , kalimutan ko na lang siya at bubuhayin ko ang aking anak . Buti malaki - laki na rin ang naipon ko sa pakikipag-date sa mayayamang lalaki, " sabi ni Apple.Habang hawak ni Apple ang ballpen, tila mabigat ang bawat paggalaw ng kanyang kamay. Ang sulat na ito ang magiging huling piraso ng kanyang damdamin na iaalay niya kay Lance—isang huling pagtatangka na magpaliwanag, kahit na alam niyang hindi na ito maibabalik ang nawalang tiwala."Lance," panimula niya, habang pilit na pinipigil ang pag-iyak. "Sinubukan kong magpaliwanag sa'yo, pero tila hindi mo ako kayang paniwalaan. Hindi ko alam kung saan ako nagkulang, pero siguro nga, sapat na ang sakit na ito para sa ating dalawa. Kung ang mga dahilan ko ay hindi mo matanggap, mas mabuti pang kalimutan na lang natin ang lahat."Huminga siya nang malalim, hinaplos ang tiyan niy
Pinanood niya habang pinipingeran siya, ang kanyang mga labi ay humahawak sa kanyang ari habang ito ay lumalabas at nawawala sa isang maayos ngunit pabagal na ritmo.Labing-hanga (at nagpapasalamat) siya sa kanyang tibay at sigasig, ngunit halata mula sa kanyang bumabagal na mga galaw at mga sandali ng pag-urong na siya ay napapagod na. Lubos niyang pinahalagahan ang mga sandaling siya ay nagpapahinga sa kanya, at naramdaman niya ang kanyang dulo na humahalik sa kanyang cervix habang siya ay nakasandal, ngunit ang buong alab ay nasa kanya, at handa na siyang kumilos. Itinigil niya ang kanyang atensyon sa kanyang mga suso, at ang kanyang labis na sensitibong utong habang siya'y malalim na umuungol, nakapikit, nagkikiskisan, at inilagay ang kanyang mga kamay sa kanyang mga balakang. Tumingin siya sa kanya sa gitna ng biglang pagbabago, at pinagsama niya ang lahat ng kanyang lakas at kontrol at ginabayan siya sa isang tabi habang ang kanyang mga binti ay lumipat upang makasandal sa kany
Hindi siya makapaniwala kung gaano siya ka-init. Kung magpapatuloy ito, mag-orgasm siya kahit hindi siya hinahawakan nito! Paano niya nagawa ito sa kanya? Panahon na para makaganti. Pinadaan niya ang kanyang mga kamay sa kanyang katawan, nalulumbay sa pakiramdam ng kanyang sariling lambot. Alam niyang ang talagang mag-enjoy dito ay mas magpapagana sa kanya kaysa sa pagpapanggap. Ang pakiramdam ng kanyang mga mata na lumalapa sa bawat galaw ay nagpalakas pa ng bawat sensasyon. Pinisil niya ang kanyang mga utong, pinirol ang mga ito sa kanyang mga daliri at piniga nang sapat na matindi upang maputla ang mga dulo. Naglabas siya ng isa pang pinigilang ungol at sinimulan niyang igalaw ang kanyang mga suso nang mas masigla, pinipiga ang mga ito sa pagitan ng kanyang maliliit na kamay-Bigla, napagtanto niya na hindi na siya tinitingnan ng ganoon. Isang saglit ng tila inis ang lumitaw sa kanyang mukha, at ngayon ay mukhang determinado na siya. Lumapit siya sa kanya at bigla niyang idinikit
Naka-on din ang ilaw sa ilalim ng pinto. Binuksan niya ang pinto ng aparador sa tabi niya at nakita ang pamilyar na pares ng kayumangging sapatos na katad at itim na jacket na katad. Humithing siya habang iniisip ang komportableng bula ng oras ng pag-iisa na kanyang pinapangarap, at nagpasya siyang tiyak na hindi siya mag-aabala na subukang maging mabuting kasama. May isang lugar, kahit papaano, kung saan maaari siyang mag-isa. Binangga niya ang pinto ng banyo."Hi hon," tawag niya sa loob ng bahay, may pagkalumbay. "Nasa banyo ako. Kailangan ko talaga ng paligo at-"Nagtapos siya agad nang sumingaw ang malalim at banayad na amoy ng mga kandilang may bango ng vanilla mula sa banyo. Ang banyo ay naglalabas ng malambot na liwanag mula sa maingat na pinagsama-samang mga kandila na nakakalat sa halos bawat bukas na ibabaw. Binigyan niya siya ng ngiti mula sa sulok, kung saan maingat niyang nilalagay ang huling mga detalye sa isang misteryosong maliit na kandila, na pagkatapos ay maingat n
Sa bagong kabanata ng buhay ni Apple, nagdesisyon siyang gamitin ang natitirang ipon upang simulan ang sariling negosyo bilang isang wedding coordinator. Hindi madali ang lahat, lalo na’t nasa kalagitnaan siya ng pagbubuntis at nakararanas ng hirap sa paglilihi. Ngunit sa kabila ng mga hamon, desidido siyang magtagumpay, hindi lamang para sa kanyang sarili kundi para sa anak na nasa sinapupunan niya."Hindi ko pwedeng hayaang masayang ang panahon ko," bulong niya sa sarili habang inaayos ang mga papeles ng negosyo. "Kung kaya ng iba na maging single mom, kaya ko rin. Para ito sa anak ko."Si Mia, na walang sawang sumusuporta sa kanya, ang naging katuwang niya sa bagong pagsubok na ito. "Apple, alam kong kaya mo ito. Ako na ang bahala sa logistics at clients. Ikaw, mag-focus ka lang sa creative side ng negosyo natin," sabi ni Mia habang sabay silang nag-aayos ng kanilang maliit na opisina sa garahe ni Mia.Nagsimula sila sa maliit. Ang una nilang kliyente ay ang anak ng kaibigan ni Mia,
Si Mia, na matagal nang kaibigan ni Apple, ay hindi na bago sa mga pagsubok ng buhay. Lumaki siya sa isang simpleng pamilya, ngunit hindi kailanman nakakalimutan ang mga aral na ibinibigay sa kanya ng kanyang magulang. Ang kanilang pagkakaibigan ay nagsimula pa noong sila'y bata, nang nagtatrabaho ang pamilya ni Mia sa bahay ng pamilya ni Apple. Ang magaan na ugnayan nilang dalawa ay naging matibay na hindi kailanman tinatablan ng oras o distansya."Apple, ayos ka lang ba?" tanong ni Mia isang hapon habang naghahanda sila ng hapunan sa maliit na kusina ng bahay. Nagmamasid siya sa kaibigan, na sa kabila ng kanyang mga pagsubok ay nakangiti pa rin, ngunit hindi maikakaila ang bigat sa kanyang mga mata."Oo, Mia. Nagsisimula na akong mag-adjust dito," sagot ni Apple, habang hinihimas ang tiyan niyang may laman. "Kahit papaano, nakakaramdam ako ng kapayapaan sa mga simpleng bagay dito."Matagal na nilang pinapangarap ni Apple ang ganitong buhay—ang buhay na malayo sa mga materyal na bagay
Alam niyang ang relasyon nilang dalawa ay hindi ganoon kasimple. Bawat hakbang ay may kasamang takot at pangamba. Sa kabila ng lahat ng ito, hindi niya kayang magpabaya sa anak niya. Kung siya nga ba ang ama, ang katanungang ito ay nagsisilbing hadlang sa pag-aalaga sa bata at sa kanyang plano na magsimula muli kay Apple.Tumingin siya sa paligid, tila ba ang mundo ay nakaharap sa kanya at nagsasabing may paraan para maitama ang lahat. Tumayo siya mula sa mesa, nagpasya na hindi na siya maghihintay pa. Kailangan niyang makipag-ugnayan kay Apple, malaman ang katotohanan, at tiyakin ang mga bagay-bagay.Pumunta siya sa pinakamalapit na clinic na nag-aalok ng DNA testing, alam niyang walang ibang paraan kundi ang magpa-test upang makatiyak sa pagiging ama niya sa bata. Hindi siya pwedeng magtulungan sa mga haka-haka o haka-hakang mga kwento. Gusto niyang siguraduhin na kapag oras na para harapin ang anak, walang alinlangan.Sa labas ng klinika, huminga siya ng malalim. Hindi madaling man
Pero naisip niya , kahit ano ang paliwanag niya , hindi na nagparamdam si Lance , kaya sumulat na lang siya bago umalis . " Kung hindi niya tanggap ang paliwanag ko , kalimutan ko na lang siya at bubuhayin ko ang aking anak . Buti malaki - laki na rin ang naipon ko sa pakikipag-date sa mayayamang lalaki, " sabi ni Apple.Habang hawak ni Apple ang ballpen, tila mabigat ang bawat paggalaw ng kanyang kamay. Ang sulat na ito ang magiging huling piraso ng kanyang damdamin na iaalay niya kay Lance—isang huling pagtatangka na magpaliwanag, kahit na alam niyang hindi na ito maibabalik ang nawalang tiwala."Lance," panimula niya, habang pilit na pinipigil ang pag-iyak. "Sinubukan kong magpaliwanag sa'yo, pero tila hindi mo ako kayang paniwalaan. Hindi ko alam kung saan ako nagkulang, pero siguro nga, sapat na ang sakit na ito para sa ating dalawa. Kung ang mga dahilan ko ay hindi mo matanggap, mas mabuti pang kalimutan na lang natin ang lahat."Huminga siya nang malalim, hinaplos ang tiyan niy
Kinabukasan, nagpasya si Lance na harapin si Apple. Tinungo niya ang apartment nito ngunit walang sumagot sa kanyang mga katok. Nagpasya siyang magtanong sa landlady. “Mrs. Cruz, nandito ba si Apple?” tanong niya, bakas sa mukha ang pag-aalala. Umiling ang matanda. “Naku, Lance, umalis na siya kahapon pa. Bitbit lahat ng gamit niya. Sabi niya, maghahanap siya ng bagong simula.” Para siyang binagsakan ng langit at lupa. “May sinabi ba siya kung saan siya pupunta?” “Wala, Lance. Pero halata sa mukha niya na sobrang bigat ng dinadala niya,” sagot ng landlady. Napaupo si Lance sa hagdanan ng apartment. Hindi niya alam kung anong mararamdaman—galit, lungkot, o pagsisisi. Sa lahat ng pinagdaanan nila, ito na ba ang wakas? Sa isang tahimik na probinsya, si Apple ay pansamantalang tumuloy sa bahay ng kaibigan niyang si Mia. Pinipilit niyang kalimutan ang lahat ng nangyari, ngunit ang bawat alaala ni Lance ay tila isang aninong hindi niya matakasan. "Apple, ayos ka lang ba?" tano
Nararamdaman ni Lance ang bigat ng bawat salita mula sa kabilang linya. Ang mga pangalan na binanggit ng investigator ay parang martilyong tumatama sa kanyang isipan—Eric Yu, William Lim, Raul Martinez, at iba pa. Hindi niya kayang tanggapin ang ideya na si Apple, ang babaeng minahal niya, ay maaaring nagtataksil. Ngunit mas lalong hindi niya kayang lunukin ang katotohanang wala siyang tiwala sa kanya.Napalunok siya, pilit na iniipon ang lakas ng loob upang magtanong pa. "Anong klase ng mga litrato ang meron kayo?" tanong niya, malamig ngunit nanginginig ang tinig.“Mga litrato nilang magkasama sa iba’t ibang lugar—dinner sa mamahaling restaurant, paglalakad sa park, at may mga pagkakataong magkahawak sila ng kamay,” sagot ng investigator.Lalong bumigat ang kanyang dibdib. Para bang nawalan ng hangin ang buong silid. “Padala mo na sa akin ngayon ang mga iyon,” utos niya bago ibinaba ang tawag. Sa kabilang banda, si Apple ay tahimik na nakaupo sa sahig ng maliit na apartment na inupa