Seductress Unforgotten Chapter 6

Biglang humarap si Lance, ang galit at sakit ay kitang-kita sa kanyang mga mata. "At bakit hindi mo sinabi agad? Kung talagang wala kang ginawang mali, bakit hindi mo agad ipinaliwanag?"

"Dahil natakot ako," amin ni Apple. "Natakot akong hindi mo ako paniwalaan. At ngayon, heto na nga tayo. Ginawa mo na ang hatol mo kahit hindi mo pa naririnig ang buong kwento."

Hindi agad nakapagsalita si Lance. Tumitig siya kay Apple, parang may bahaging gusto siyang paniwalaan ngunit ayaw ng kanyang pride. "At ano ngayon ang inaasahan mo? Na pagkatapos ng lahat ng ito, maniniwala ako sa isang simpleng paliwanag?"

Tumango si Apple, pinipilit maging matatag. "Oo, dahil iyon ang totoo. At kung hindi ka maniniwala ngayon, Lance, wala akong magagawa kundi maghintay. Pero alam ko sa puso ko, darating ang araw na maiintindihan mo rin."

Hawak-hawak pa rin ni Apple ang sulat habang humakbang siya papalapit kay Lance. "Ito, Lance," sabi niya, iniaabot ang liham. "Basahin mo. Kung hindi mo kayang tanggapin ang paliwanag ko ngayon, sana kahit papaano mabigyan ka nito ng sagot."

Sandaling tumitig si Lance sa liham. Hindi niya ito kinuha, sa halip ay umiling siya. "Wala nang halaga ang mga salita, Apple. Nasira na ang tiwala ko, at hindi ko alam kung kailan ito maibabalik."

Ngunit sa kabila ng sakit ng mga salita ni Lance, nanatili si Apple. Inilapag niya ang sulat sa mesa at ngumiti nang malungkot. "Hindi ko kontrolado ang puso mo, Lance. Pero isa lang ang kaya kong sabihin—hindi ako susuko sa pagmamahal natin. Kahit na gaano kasakit, ipaglalaban kita."

Tumalikod si Apple, tinatakpan ng kamay ang mga luha sa kanyang mukha. Tahimik siyang naglakad palabas ng bahay, ngunit sa puso niya, alam niyang hindi pa iyon ang katapusan.

Habang naiwan si Lance sa loob ng bahay, hindi niya mapigilan ang tumitig sa sulat na nasa mesa. Sa kabila ng galit at hinanakit, naroroon pa rin ang bahid ng pagmamahal na pilit niyang itinatanggi. Sa isang saglit, sinapo niya ang kanyang ulo, tila naguguluhan sa mga emosyon.

Habang papalabas si Apple sa bahay ni Lance, umiiyak siya nang walang tigil. Nasa bawat hakbang niya ang bigat ng lahat ng pangarap at pagmamahal na tila nauupos. Mahigpit niyang niyakap ang sarili, pilit pinipigil ang sakit na bumabalot sa kanyang puso.  

"Sana buksan mo man lang ang sulat, Lance," bulong niya sa sarili, tinutuyo ang mga luha kahit na alam niyang hindi nito kayang pagaanin ang nararamdaman niya.  

Sa loob ng bahay, nanatiling nakaupo si Lance, tahimik na nakatitig sa mesa kung saan naroon ang iniwang sulat ni Apple. Ang mga salita niya kanina ay naglalaro sa kanyang isip, paulit-ulit, tulad ng isang sirang plaka.  

"Mahal kita, Lance."  

Bawat litanya ng pagpapaliwanag ni Apple ay bumabalik sa kanya, ngunit sinisikap niyang huwag paniwalaan. Sa kanyang isip, ang mga nakita niya sa jewelry shop ay malinaw na patunay ng pagtataksil. Pero bakit tila may bahagi ng kanyang puso na nag-aalangan? Bakit parang may pumipigil sa kanya na tuluyang isara ang pinto kay Apple?  

Huminga siya nang malalim, kinuha ang sulat, ngunit nag-aalinlangang pa rin. "Ano ba ito?" tanong niya sa sarili, pilit binabalewala ang mga damdaming nag-aagaw sa kanyang isipan.  

Habang iniikot ni Lance ang sulat sa kanyang kamay, dumaan sa isipan niya ang mga alaala nila ni Apple—ang mga tawanan, mga plano sa hinaharap, at ang mga panahong buo pa ang kanilang tiwala sa isa’t isa.  

Nang tuluyan na niyang buksan ang sulat, hindi niya inaasahan ang bumungad sa kanya. Sa loob nito, nakalagay ang isang bagay na halos magpatigil ng kanyang paghinga: isang pregnancy test na malinaw na nagtatampok ng dalawang pulang linya.  

Kasabay ng pregnancy test ay ang nakasulat na mensahe:  

"Isang buwan na akong buntis, Lance. Ikaw ang ama."  

Nabitiwan ni Lance ang sulat, at ang mundo niya ay tila natigil sa isang iglap. Hindi niya alam kung anong mararamdaman—galit, pagkagulat, o saya? Naghalo ang lahat ng emosyon sa kanyang puso.  

"Anong..." bulong niya habang dahan-dahang pinulot ang sulat at tinitigan muli ang pregnancy test. Biglang pumasok sa isip niya ang mukha ni Apple kanina, ang kanyang mga luha, at ang mga salitang binitiwan nito. Sa kabila ng galit at duda, naramdaman niya ang bigat ng responsibilidad at katotohanan na dala ng sulat na iyon. Lumabas siya ng bahay, umaasang maabutan si Apple. Ngunit nang silipin niya ang daan, wala na ito. "Apple!" sigaw ni Lance, ngunit ang tanging sagot ay ang malamig na hangin ng umaga. Tumakbo siya palabas ng gate, ngunit huli na—wala na si Apple. Samantala, habang naglalakad si Apple pauwi, patuloy ang pagbagsak ng kanyang mga luha. Mahapdi ang sakit sa kanyang puso, ngunit tiniis niya ito alang-alang sa kanilang anak.

Alam niyang hindi niya maaaring pilitin si Lance na maniwala sa kanya. Ang tanging pag-asa niya ay ang sulat na iniwan niya, na sana’y magising ang puso ng lalaking minahal niya nang buong-buo. Sa isang iglap, tumigil si Apple sa kalsada at hinawakan ang tiyan niya. "Hindi kita pababayaan, anak. Kahit na hindi pa tayo kayang tanggapin ng papa mo, palalakihin kita nang buong pagmamahal," bulong niya, pilit binibigyan ng lakas ang sarili.

Sa kabilang banda, si Lance ay nanatiling nakatayo sa labas ng kanyang bahay, hawak ang pregnancy test at sulat. Sa pagkakataong iyon, sa kabila ng galit at sakit, naramdaman niya ang isang bagong damdamin—isang takot na baka tuluyan niyang mawala si Apple at ang magiging anak nila. Bumalik siya sa loob, tila naguguluhan, ngunit isang bagay ang sigurado: kailangan niyang makita si Apple. Duda siya na kanya ang bata dahil nagpaimbestiga siya na hindi lang siya ang lalaki sa buhay nito at hindi siya ang una ni Apple, kaya imposible na siya ang ama.