Mahal kong mga mambabasa, Lubos ang aking pasasalamat sa inyong patuloy na pagsuporta sa aking mga akda. Bilang isang manunulat, malaking tulong ang inyong mga likes, comments, at gems upang maibahagi ko pa ang aking mga kwento sa inyo. Sana po ay mapagbigyan ninyo ako ng inyong suporta. Maraming salamat po!
Naka-on din ang ilaw sa ilalim ng pinto. Binuksan niya ang pinto ng aparador sa tabi niya at nakita ang pamilyar na pares ng kayumangging sapatos na katad at itim na jacket na katad. Humithing siya habang iniisip ang komportableng bula ng oras ng pag-iisa na kanyang pinapangarap, at nagpasya siyang tiyak na hindi siya mag-aabala na subukang maging mabuting kasama. May isang lugar, kahit papaano, kung saan maaari siyang mag-isa. Binangga niya ang pinto ng banyo."Hi hon," tawag niya sa loob ng bahay, may pagkalumbay. "Nasa banyo ako. Kailangan ko talaga ng paligo at-"Nagtapos siya agad nang sumingaw ang malalim at banayad na amoy ng mga kandilang may bango ng vanilla mula sa banyo. Ang banyo ay naglalabas ng malambot na liwanag mula sa maingat na pinagsama-samang mga kandila na nakakalat sa halos bawat bukas na ibabaw. Binigyan niya siya ng ngiti mula sa sulok, kung saan maingat niyang nilalagay ang huling mga detalye sa isang misteryosong maliit na kandila, na pagkatapos ay maingat n
Hindi siya makapaniwala kung gaano siya ka-init. Kung magpapatuloy ito, mag-orgasm siya kahit hindi siya hinahawakan nito! Paano niya nagawa ito sa kanya? Panahon na para makaganti. Pinadaan niya ang kanyang mga kamay sa kanyang katawan, nalulumbay sa pakiramdam ng kanyang sariling lambot. Alam niyang ang talagang mag-enjoy dito ay mas magpapagana sa kanya kaysa sa pagpapanggap. Ang pakiramdam ng kanyang mga mata na lumalapa sa bawat galaw ay nagpalakas pa ng bawat sensasyon. Pinisil niya ang kanyang mga utong, pinirol ang mga ito sa kanyang mga daliri at piniga nang sapat na matindi upang maputla ang mga dulo. Naglabas siya ng isa pang pinigilang ungol at sinimulan niyang igalaw ang kanyang mga suso nang mas masigla, pinipiga ang mga ito sa pagitan ng kanyang maliliit na kamay-Bigla, napagtanto niya na hindi na siya tinitingnan ng ganoon. Isang saglit ng tila inis ang lumitaw sa kanyang mukha, at ngayon ay mukhang determinado na siya. Lumapit siya sa kanya at bigla niyang idinikit
Pinanood niya habang pinipingeran siya, ang kanyang mga labi ay humahawak sa kanyang ari habang ito ay lumalabas at nawawala sa isang maayos ngunit pabagal na ritmo.Labing-hanga (at nagpapasalamat) siya sa kanyang tibay at sigasig, ngunit halata mula sa kanyang bumabagal na mga galaw at mga sandali ng pag-urong na siya ay napapagod na. Lubos niyang pinahalagahan ang mga sandaling siya ay nagpapahinga sa kanya, at naramdaman niya ang kanyang dulo na humahalik sa kanyang cervix habang siya ay nakasandal, ngunit ang buong alab ay nasa kanya, at handa na siyang kumilos. Itinigil niya ang kanyang atensyon sa kanyang mga suso, at ang kanyang labis na sensitibong utong habang siya'y malalim na umuungol, nakapikit, nagkikiskisan, at inilagay ang kanyang mga kamay sa kanyang mga balakang. Tumingin siya sa kanya sa gitna ng biglang pagbabago, at pinagsama niya ang lahat ng kanyang lakas at kontrol at ginabayan siya sa isang tabi habang ang kanyang mga binti ay lumipat upang makasandal sa kany
Habang binabaybay ni Apple ang makitid at maalikabok na daan pauwi, ramdam niya ang malamig na hangin na tila nanunuot sa kanyang balat. Ang bawat hakbang ay nagdadala ng alaala ng buhay na iniwan niya—isang buhay na puno ng karangyaan at kasinungalingan. Saglit siyang tumigil, tumingala sa kalangitan, at nagtanong sa sarili, “Paano nga ba kami napunta sa ganito?”Naalala niya ang mga araw ng kayamanang tinatamasa nila noon. Siya’y isang prinsesa sa mata ng lipunan. Ang lahat ng kanyang pangarap ay madaling natutupad, ang bawat hiling ay binibigay ng kanyang ama, si Rodrigo Imperial. Ang kompanya nilang Imperial Estate, na pagmamay-ari ng kanilang pamilya, ay isang sikat at matagumpay na real estate developer. Ang mga magagarang sasakyan, engrandeng kasuotan, at mamahaling hapunan ay bahagi ng pang-araw-araw na buhay ni Apple. Lahat ay tila perpekto—o akala niya lang, hanggang sa dumating ang isang pagkatalo na magbabago sa lahat ng iyon.Isang hapon, habang kasama ang pamilya sa hapa
Habang binabaybay ni Apple ang makitid na daan pauwi, ramdam niya ang malamig na hangin na dumarampi sa kanyang balat. Saglit siyang huminto, ang mga mata ay nakatuon sa kalangitan, kung saan ang mga ulap ay nagsasayaw sa simoy ng hangin. At sa kanyang isipan, muling nagbalik ang alaala ng unang pagkikita nila ni Lance.Noong gabing iyon, nasa isang art gallery siya, isang lugar na tila naging pangalawang tahanan niya. Bilang isang curator at nagsisideline sa lugar, naging bahagi ng kanyang buhay ang mga gabing naglalakbay siya sa pagitan ng mga obra, pinagmumuni-muni ang bawat detalye. Ngunit isang gabi, may isang tao na hindi niya maiiwasang mapansin—si Lance Martin.Si Lance, na may likas na karisma at malalim na mata, tila isang misteryo na hindi kayang ipaliwanag. Ang kanyang mga galaw ay may pagkasining, parang isang obra sa sarili niyang mundo.Habang si Apple ay naglalakad sa harap ng isang painting, nakaramdam siya ng presensya sa kanyang tabi. Nagulat siya nang makita si Lan
"Mahahalaga ba ang mga interpretasyon?"Sinabi ni Lance nang magaspang, tila walang interes sa kanyang sagot."Oo naman." nagsimula siya, pero mabilis akong pinabayaan niya. Bahagyang bumuka ang kanyang bibig habang ang kanyang mga mata ay tumitig sa kanyang mga labi, na nakapikit sa isang hindi-impressed na linya. Ang eksibit ng sining ay puno ng mga tao na sabik na makita ang mga piraso na nakasabit sa dingding. Ang mga tunog ng malambing na usapan ay umuukit sa kanyang mga tainga habang unti-unting nawawala ang kanyang boses. Tinutukso niya siya, pinipilit ang sarili na panatilihing walang emosyon ang kanyang mukha, tumatangging hayaan ang kanyang damdamin na ipakita ang gutom na unti-unting bumubuo sa loob niya. Bawat hibla ng kanyang pagkatao ay nananabik para sa kanya, naramdaman niya ang pag-ibig sa unang sulyap kay Lance, ngunit lumaban siya upang mapanatili ang kontrol, tinatakpan ang pagnanasa na nagbabantang sumabog sa bawat saglit na lumilipas. Ang mismong bagay na humatak
Ngayon, si Lance Martin ay nakahiga na walang magawa sa kanyang kama, hubad na parang isang estatwang Griyego.Habang papunta siya sa bintana, kinuha niya ang isa sa kanyang mga libro. Naging komportable siya at nag-ayos habang nagbabasa ng ilang pahina. Gusto niyang nandoon siya na nakapiring at inaasahan siya. Ang tanging naririnig niya ay ang matigas na pagliko ng kanyang mga pahina. Tumingin siya sa kanya ng ilang segundo upang mapansin ang pagtaas at pagbaba ng kanyang dibdib."Gusto kong humiga ka nang tahimik at huwag gumalaw, Lance," bulong ni Apple. "Hihintayin mo ako ng matiwasay; kung sapat ang iyong pasensya, papakantot kita." Huminto siya sandali bago nagpatuloy, "Hahawakan kita nang napakadiinan na ang katawan mo ay hihiling ng higit pa." Ngayon susundin mo ako, naiintindihan?"Ang simpleng pag-iisip na mapasok siya sa loob niya ay labis na nagpapainit sa kanya."Sandali, umupo siya, ang mga kamay niya'y naguguluhan sa kanyang kandungan na parang nakikipaglaban sa pagkaaba
"Panahon na para alisin ito." bulong ni Apple at ginabayan ang kanyang kamay patungo sa goma ng kanyang panty. pinanood niya siyang i-angat ang kanyang mga daliri sa elastiko at dahan-dahang simulan itong hilahin pababa. Inalis niya nang tuluyan ang kanyang mga panloob at dahan-dahang pinunasan ang kanyang kamay dito. Sobrang basa nila, lahat dahil sa kanya. Dahan-dahan niyang hinila ang kanyang basang pantalon sa kanyang dibdib, dahilan upang umangat ang kanyang katawan, at isang mahinang ungol ang makawala sa kanyang mga labi. Ngumiti siya, hinayaan niyang malasahan niya ang pakiramdam ng basang tela habang ito'y nananatili nang kaunti pang matagal, pinahaba ang sandali bago sadyang humiwalay.Ngayon ay oras na para ipakita sa kanya ang tunay na sining. Siya ay umibabaw sa kanya at pinisil ang kanyang basang p**i sa ibabaw ng kanyang matigas na ari. Kasing bagal ng kaya niyang tiisin, hinila niya ang sarili niya dito, pinalilibutan siya ng mainit at kumikislap na yakap ng kanyang bas
Nakatayo si Apple sa isang glass window ng marangyang opisina sa Sentosa, Singapore, tinitingnan ang tanawin ng syudad. Sa likod niya, naroon si Mia, abala sa pagbabasa ng kanilang schedule."Sis, may lunch meeting tayo mamaya with the European investors. Then may exclusive gala tayo sa gabi para sa mga premium designers," ani Mia habang sinusuri ang planner niya. "This is it, Apple. Isa ka na sa mga bigatin sa industry."Hindi agad sumagot si Apple. Nakatitig lang siya sa malawak na kalangitan, pilit pinapakalma ang sarili sa dami ng nangyayari sa buhay niya."Apple?" tawag ni Mia, nang mapansing tahimik siya.Huminga nang malalim si Apple bago bumaling sa kaibigan. "Alam mo ba yung pakiramdam na nasa harapan mo na ang matagal mo nang pangarap, pero may bahagi pa rin sa’yo na parang may kulang?"Napakunot-noo si Mia. "Sis, please lang. Huwag mong sabihing iniisip mo pa rin si Lance."Napayuko si Apple at napabuntong-hininga. "Hindi siya, Mia. Hindi lang siya. Kundi ang lahat ng iniwa
Napahagulgol si Monica. "Lance… kung hindi mo kaya, sabihin mo. Kung si Apple pa rin ang pipiliin mo, sabihin mo."Tiningnan siya ni Lance—isang titig na puno ng pagsisisi, panghihinayang, at pagkalito. "Monica… ikaw ang kasama ko ngayon. Ikaw ang pinili ko. Pero hindi ko kayang itanggi na isang parte ng puso ko… hindi pa rin kayang bitiwan si Apple."At sa mga salitang iyon, tuluyang bumagsak ang luha ni Monica. Alam niyang ito na ang sagot na pinaka-ayaw niyang marinig.Patuloy parin ang pag-uusap nila nathan tungkol sa posibleng collaboration abroad, lalo na sa Europe, at ngayon ay tila lumalalim ang kanilang negosasyon.“So, Apple,” seryosong sabi ni Nathan habang nakatitig sa kanya, “we’ve talked about expanding your business beyond Asia. You have talent, creativity, and vision. This is the perfect opportunity to take your brand to the next level.”Nag-isip si Apple. Totoo naman. Mula nang itayo nila ni Mia ang kanilang event planning business, mabilis itong sumikat sa Pilipinas.
"You make it sound so easy," sagot niya, bahagyang pinisil ang tulay ng ilong dahil sa pagod. "Pero hindi gano’n kasimple, Nathan."Uminom si Nathan ng kape, hindi inaalis ang tingin sa kanya. "Nothing worth having ever comes easy, Apple."Napabuntong-hininga siya. Alam niyang tama ito, pero hindi niya maiwasang magduda."Kung natatakot ka dahil sa mga responsibilidad mo sa Pilipinas, Apple, tandaan mo—hindi kita hinihikayat na iwanan ang lahat. Gusto ko lang malaman mo na may mas malaki pang mundo sa labas ng nakasanayan mo. A world where you can grow, where you can thrive.""At ano sa tingin mo ang ginagawa ko ngayon?" masungit niyang tugon.Napangiti si Nathan. "You're surviving. But I want to see you thriving."Napatitig si Apple sa kanya. Alam niyang may saysay ang sinasabi nito, pero may isang bahagi sa kanya ang natatakot. Natatakot siyang lumayo, natatakot sa ideyang baka may isang araw na magising siya at marealize na hindi niya na kayang bumalik.Bago pa siya muling makapags
SINGAPORE – World Summit for Wedding EntourageSa loob ng napakalaking convention hall, nagkikislapan ang mga chandelier, at bumabaha ng engrandeng dekorasyon mula sa iba’t ibang bahagi ng mundo. Lahat ng naroon ay may isang layunin—ang ipakita ang ganda ng kasal sa pinakamataas na antas.Nakatayo si Apple sa gilid ng main stage, suot ang isang eleganteng cream-colored dress na bumagay sa kanyang pagiging accomplished entrepreneur. Katabi niya si Mia, hawak si Amara, na nakasuot ng pink na dress.“Ito na ‘yun, Apple. Hindi lang tayo basta dumalo—isa tayo sa mga speakers.” bulong ni Mia habang pinapanood ang current presenter.Napangiti si Apple. “Dati, nangangarap lang tayo ng ganito.”“Ngayon, tinutupad na natin.” sagot ni Mia, may bahid ng pagmamalaki sa boses.“Apple, ito na ‘yung moment natin.” bulong ni Mia habang tinitingnan ang stage kung saan magsasalita si Apple bilang isa sa mga guest speakers.Ngumiti si Apple, pero alam niyang hindi lang excitement ang nararamdaman niya. M
Dahan-dahang kumalas si Amara sa kanyang yakap at tumakbo pabalik kay Apple. Agad siyang binuhat ng ina nito at hinagkan sa pisngi. Sa sandaling iyon, hindi maiwasan ni Lance na mapansin ang kakaibang liwanag sa mukha ni Apple—isang liwanag na dati’y siya ang dahilan.Pero ngayon, iba na.Si Apple ang babaeng minsang minahal niya nang lubusan, pero siya rin ang babaeng iniwan niya sa gitna ng kawalan.Nagtagpo ang kanilang mga mata. Wala nang galit sa mukha ni Apple, pero ramdam pa rin ni Lance ang distansiya sa pagitan nila."Salamat sa pagpunta, Lance," mahinang sabi ni Apple.Bahagyang nagulat si Lance. Hindi niya inasahan ang pasasalamat mula rito. "Dapat lang. Birthday ng anak natin."Tumango si Apple, saka hinaplos ang buhok ni Amara. "Alam kong gusto niyang makasama ka. At bilang ina, hindi ko kayang ipagkait sa kanya ang karapatang makilala ang ama niya."Napalunok si Lance. "Apple…"Umiling si Apple. "Hindi ko hinihingi na bumalik ka sa buhay ko, Lance. Hindi ko rin hinihingi
Nakita ni Apple ang eksenang iyon at hindi niya napigilan ang pagtulo ng luha. Hindi niya alam kung dahil ba sa lungkot, sa saya, o sa halo-halong emosyon na bumabalot sa kanya. Mahal ni Lance ang anak nila—hindi niya iyon maipagkakaila. Pero sapat na ba ang pagmamahal na iyon para bumawi sa lahat ng pagkukulang?"Ang drama n’yo," bulong ni Mia, pero ramdam sa tono nito ang pagpipigil sa sariling emosyon.Napangiti nang bahagya si Apple. "Ganyan talaga kapag may batang naiipit sa sitwasyon."Unti-unting kumalas si Amara mula sa yakap ng kanyang ama at tiningnan ang mukha nito. "Daddy, kakain ka ng cake?"Napangiti si Lance. "Oo naman, baby. Anong flavor ng cake mo?""Chocolate! Favorite ko!" sagot ng bata, sabay tawa."Talaga? Aba, favorite ko rin ‘yon!" ngumiti si Lance, sabay tingin kay Apple. "Pwede ba akong sumali sa birthday party ni Amara?"Nagtagpo ang kanilang mga mata.Sa loob ng ilang segundo, walang nagsalita. Naghintay lang.At sa bandang huli, si Apple ang bumasag ng kata
Pero ngayon, hindi na siya pwedeng umatras."Kakayanin ko." Mahina ngunit buo ang boses ni Lance. "Kahit anong sabihin ni Apple, hindi na ako lalayo ulit."Sa pag-alis ni Lance mula sa kanilang bahay, ramdam ni Monica ang kaba sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung dapat ba niyang pigilan ito o hayaan na lang. Apat na buwan nang hindi nagpapakita si Lance kay Amara, at ngayong kaarawan ng bata, bigla itong gustong bumawi.Napaawang ang kanyang labi, ngunit wala siyang masabi. Dahil kahit anong gawin niya, hindi niya kayang alisin ang katotohanang si Amara ay anak ni Lance.Samantala, si Lance naman ay mahigpit na nakahawak sa manibela ng kanyang sasakyan. Ang kahon ng regalong para kay Amara ay nakalagay sa passenger seat. Pinigil niya ang buntong-hininga na gustong kumawala sa kanyang bibig. Handa na ba siyang harapin si Apple?Nang dumating siya sa bahay nina Apple, saglit siyang nanatili sa loob ng sasakyan, pinagmamasdan ang simpleng tahanan kung saan lumalaki si Amara. Sa loob n
Huminga nang malalim si Apple at tiningnan ang anak niya. Sa kabila ng sakit at pangungulila, napangiti siya nang makita kung paano nagliliwanag ang mukha ni Amara sa bawat regalong natatanggap.“Napapagod, Mia,” sagot niya nang matapat. “Pero kahit kailan, hindi ako susuko para sa anak ko.”Tahimik silang dalawa habang pinagmamasdan si Amara.Biglang tumayo si Mia at lumapit sa bata. “Halika, inaanak! Buksan natin ‘tong regalo ko!”Masiglang tumakbo si Amara papunta sa kanya, habang si Apple ay nanatiling nakaupo, nakamasid sa anak niyang walang kamalay-malay sa mga iniinda ng puso niya.Sa isip ni Apple, isa lang ang alam niya—darating ang araw na maiintindihan ni Amara ang lahat. Pero hanggang maaari, pipilitin niyang protektahan ang anak niya mula sa sakit ng mundong hindi niya kayang kontrolin.At sa araw na iyon, sa unang kaarawan ng anak niya, nagdesisyon si Apple.Tama na ang paghihintay. Panahon na para buuin ang buhay nila—kahit wala na si Lance.Habang abala si Apple sa pag
Ngunit sa kabila ng engrandeng selebrasyon na inihanda ni Apple, may puwang pa rin sa puso ng anak niya—isang puwang na hindi niya kayang punan.Nasa event hall sila ng isang magarang restaurant. Pinalibutan ng makukulay na lobo at stuffed toys ang buong lugar. May malaking cake sa gitna ng mesa, at ang tema ng party ay pastel pink at white—eksaktong kulay na gusto ni Apple para sa anak niya.Nakatayo siya sa isang tabi, pinagmamasdan ang mga bisitang nagsasaya. Naroon si Mia, ang business partner niya, na abala sa pag-aasikaso ng pagkain. Naroon din ang ilan nilang kaibigan at pamilya, lahat nagagalak sa unang kaarawan ni Amara.Ngunit kahit anong gawin niyang pagpapanggap, hindi niya maiwasang mapansin ang isang bakanteng espasyo sa kanilang paligid.Si Lance.Hindi ito dumating.Alam naman niya na hindi ito makakarating, pero sa kabila ng lahat, may munting bahagi pa rin ng puso niya ang umasa.Naramdaman niyang may humawak sa kamay niya. Si Amara, suot ang isang maliit na pink na