Pinanood niya habang pinipingeran siya, ang kanyang mga labi ay humahawak sa kanyang ari habang ito ay lumalabas at nawawala sa isang maayos ngunit pabagal na ritmo.Labing-hanga (at nagpapasalamat) siya sa kanyang tibay at sigasig, ngunit halata mula sa kanyang bumabagal na mga galaw at mga sandali ng pag-urong na siya ay napapagod na. Lubos niyang pinahalagahan ang mga sandaling siya ay nagpapahinga sa kanya, at naramdaman niya ang kanyang dulo na humahalik sa kanyang cervix habang siya ay nakasandal, ngunit ang buong alab ay nasa kanya, at handa na siyang kumilos. Itinigil niya ang kanyang atensyon sa kanyang mga suso, at ang kanyang labis na sensitibong utong habang siya'y malalim na umuungol, nakapikit, nagkikiskisan, at inilagay ang kanyang mga kamay sa kanyang mga balakang. Tumingin siya sa kanya sa gitna ng biglang pagbabago, at pinagsama niya ang lahat ng kanyang lakas at kontrol at ginabayan siya sa isang tabi habang ang kanyang mga binti ay lumipat upang makasandal sa kany
Habang binabaybay ni Apple ang makitid at maalikabok na daan pauwi, ramdam niya ang malamig na hangin na tila nanunuot sa kanyang balat. Ang bawat hakbang ay nagdadala ng alaala ng buhay na iniwan niya—isang buhay na puno ng karangyaan at kasinungalingan. Saglit siyang tumigil, tumingala sa kalangitan, at nagtanong sa sarili, “Paano nga ba kami napunta sa ganito?”Naalala niya ang mga araw ng kayamanang tinatamasa nila noon. Siya’y isang prinsesa sa mata ng lipunan. Ang lahat ng kanyang pangarap ay madaling natutupad, ang bawat hiling ay binibigay ng kanyang ama, si Rodrigo Imperial. Ang kompanya nilang Imperial Estate, na pagmamay-ari ng kanilang pamilya, ay isang sikat at matagumpay na real estate developer. Ang mga magagarang sasakyan, engrandeng kasuotan, at mamahaling hapunan ay bahagi ng pang-araw-araw na buhay ni Apple. Lahat ay tila perpekto—o akala niya lang, hanggang sa dumating ang isang pagkatalo na magbabago sa lahat ng iyon.Isang hapon, habang kasama ang pamilya sa hapa
Habang binabaybay ni Apple ang makitid na daan pauwi, ramdam niya ang malamig na hangin na dumarampi sa kanyang balat. Saglit siyang huminto, ang mga mata ay nakatuon sa kalangitan, kung saan ang mga ulap ay nagsasayaw sa simoy ng hangin. At sa kanyang isipan, muling nagbalik ang alaala ng unang pagkikita nila ni Lance.Noong gabing iyon, nasa isang art gallery siya, isang lugar na tila naging pangalawang tahanan niya. Bilang isang curator at nagsisideline sa lugar, naging bahagi ng kanyang buhay ang mga gabing naglalakbay siya sa pagitan ng mga obra, pinagmumuni-muni ang bawat detalye. Ngunit isang gabi, may isang tao na hindi niya maiiwasang mapansin—si Lance Martin.Si Lance, na may likas na karisma at malalim na mata, tila isang misteryo na hindi kayang ipaliwanag. Ang kanyang mga galaw ay may pagkasining, parang isang obra sa sarili niyang mundo.Habang si Apple ay naglalakad sa harap ng isang painting, nakaramdam siya ng presensya sa kanyang tabi. Nagulat siya nang makita si Lan
"Mahahalaga ba ang mga interpretasyon?"Sinabi ni Lance nang magaspang, tila walang interes sa kanyang sagot."Oo naman." nagsimula siya, pero mabilis akong pinabayaan niya. Bahagyang bumuka ang kanyang bibig habang ang kanyang mga mata ay tumitig sa kanyang mga labi, na nakapikit sa isang hindi-impressed na linya. Ang eksibit ng sining ay puno ng mga tao na sabik na makita ang mga piraso na nakasabit sa dingding. Ang mga tunog ng malambing na usapan ay umuukit sa kanyang mga tainga habang unti-unting nawawala ang kanyang boses. Tinutukso niya siya, pinipilit ang sarili na panatilihing walang emosyon ang kanyang mukha, tumatangging hayaan ang kanyang damdamin na ipakita ang gutom na unti-unting bumubuo sa loob niya. Bawat hibla ng kanyang pagkatao ay nananabik para sa kanya, naramdaman niya ang pag-ibig sa unang sulyap kay Lance, ngunit lumaban siya upang mapanatili ang kontrol, tinatakpan ang pagnanasa na nagbabantang sumabog sa bawat saglit na lumilipas. Ang mismong bagay na humatak
Ngayon, si Lance Martin ay nakahiga na walang magawa sa kanyang kama, hubad na parang isang estatwang Griyego.Habang papunta siya sa bintana, kinuha niya ang isa sa kanyang mga libro. Naging komportable siya at nag-ayos habang nagbabasa ng ilang pahina. Gusto niyang nandoon siya na nakapiring at inaasahan siya. Ang tanging naririnig niya ay ang matigas na pagliko ng kanyang mga pahina. Tumingin siya sa kanya ng ilang segundo upang mapansin ang pagtaas at pagbaba ng kanyang dibdib."Gusto kong humiga ka nang tahimik at huwag gumalaw, Lance," bulong ni Apple. "Hihintayin mo ako ng matiwasay; kung sapat ang iyong pasensya, papakantot kita." Huminto siya sandali bago nagpatuloy, "Hahawakan kita nang napakadiinan na ang katawan mo ay hihiling ng higit pa." Ngayon susundin mo ako, naiintindihan?"Ang simpleng pag-iisip na mapasok siya sa loob niya ay labis na nagpapainit sa kanya."Sandali, umupo siya, ang mga kamay niya'y naguguluhan sa kanyang kandungan na parang nakikipaglaban sa pagkaaba
"Panahon na para alisin ito." bulong ni Apple at ginabayan ang kanyang kamay patungo sa goma ng kanyang panty. pinanood niya siyang i-angat ang kanyang mga daliri sa elastiko at dahan-dahang simulan itong hilahin pababa. Inalis niya nang tuluyan ang kanyang mga panloob at dahan-dahang pinunasan ang kanyang kamay dito. Sobrang basa nila, lahat dahil sa kanya. Dahan-dahan niyang hinila ang kanyang basang pantalon sa kanyang dibdib, dahilan upang umangat ang kanyang katawan, at isang mahinang ungol ang makawala sa kanyang mga labi. Ngumiti siya, hinayaan niyang malasahan niya ang pakiramdam ng basang tela habang ito'y nananatili nang kaunti pang matagal, pinahaba ang sandali bago sadyang humiwalay.Ngayon ay oras na para ipakita sa kanya ang tunay na sining. Siya ay umibabaw sa kanya at pinisil ang kanyang basang p**i sa ibabaw ng kanyang matigas na ari. Kasing bagal ng kaya niyang tiisin, hinila niya ang sarili niya dito, pinalilibutan siya ng mainit at kumikislap na yakap ng kanyang bas
Ang kanyang mga kamay ay nakapatong sa ibabang bahagi ng aking likod, at ang kanyang mga daliri ay dumampi sa aking balat. Iniwan niya ang kanyang mga bakas, minamarkahan ako. Ang kanyang mga kamay ay gumuhit pataas sa aking katawan at huminto sa gilid ng aking panga. Pinagtuunan ko ng pansin ang kanyang titig; ito ay nakakaantok at banayad. Pero ang tingin na iyon ay nag-udyok sa akin na bilisan, na nagdulot ng pagkurba ng kanyang labi."Oo, yan na, Lance.. Pakiusap.." "Ahhh pa..” Bulong niya habang itinaas ang kanyang baba sa tahimik na utos.Inalis ng malaking lalaki ang sarili niya mula sa kanya. "Humarap ka," inutusan niya.siya na makinig.Inilatag niya siya sa kanyang likod at ipinasok ang sarili sa pagitan ng kanyang mga binti. Ang kanyang katawan ay napakanyod nang ang malambot na mga labi nito ay humaplos sa kanyang namamagang laman. Nag-iwan siya ng maliliit na bakas ng halik sa kanyang sternum, mga suso, at kaunti sa ibaba ng kanyang pusod. Bawat halik ay parang kuryente, k
"Apple," nag-umpisa si Lance habang tinatapik ang kamay niya, "alam mo ba na sa bawat gabing magkasama tayo, may nararamdaman akong hindi ko kayang ipaliwanag?" May kakaibang lambing sa kanyang tinig.Tinitigan ni Apple si Lance, ang mga mata ni Lance ay puno ng seryosong tanong. "Ako rin," sagot ni Apple, ang mga labi ay bahagyang nangingiti. "Hindi ko alam kung paano nangyari, pero sa bawat araw na magkasama tayo, parang ang lahat ng bagay ay may kahulugan."Bumangon si Lance mula sa upuan at dahan-dahang lumapit sa kanya. "Baka ito na yung pagkakataon na matutunan nating tanggapin ang mga bagay na wala sa atin, pero nararamdaman natin. Hindi ba’t ganun talaga ang pagmamahal?"Walang sagot si Apple, pero ang bawat galaw ni Lance, ang bawat sulyap ng mga mata nila, ay parang sagot na—isang sagot na puno ng pagnanasa, hindi lang sa katawan kundi pati na rin sa kanilang mga puso.Habang magkasama silang dumaan sa madilim na kalsada pauwi, ang mga salitang hindi na kailangang ipahayag a
Lumapit si Rene, hawak pa rin ang teddy bear ni Lucien. “Anak… lumaban siya. Lumalaban siya, alam ko. Monica is a fighter.”“Pero paano kung hindi na siya magising, Tita? Paano kung... kung hindi ko na masabi sa kanya lahat ng hindi ko nasabi? Hindi ko pa siya napapangakuan ng kasal, hindi ko pa siya nadadala sa paborito niyang lugar sa Bohol, hindi ko pa siya nalalakad ng mahaba sa ulan—lahat ng gusto niyang gawin, hindi pa namin nagagawa.”pag-alalang saad ni Lance“May oras pa. Hindi mo ba naririnig sarili mong boses? Mahal mo siya, anak. At alam kong nararamdaman niya ‘yon. Hindi siya bibitaw. Hindi kayo bibitaw.”naiiyak na sabi ni Rene.Biglang bumukas ang pinto. Lumabas ang isang nurse, may bahid ng tensyon sa mukha."Family of Mrs. Monica Martin?"Tumayo agad si Lance. Nanlalaki ang mga mata niya at nanginginig ang kamay habang lumapit sa nurse."Ako! Ako po! Ano pong nangyayari? Buhay pa siya?"Tumango ang nurse, pero halata sa kanyang mukha ang lungkot at pag-aalala."Buhay pa
Tumango si Rene, sabay tayo. Lumapit siya sa crib at dahan-dahang kinuha si Lucien. Una niyang pagkakataon itong buhatin ang kanyang unang apo."Kamukha mo, Monica," bulong niya, habang hinahaplos ang pisngi ng sanggol. "Pero ‘yung mata… mana sa tatay. Matapang."Sa gilid ng silid, pumasok ang isang nurse na may dalang camera."Sir Lance, Sir Rene, gusto niyo po ba ng first family photo habang mahimbing pa si baby?"Nagkatinginan ang dalawa, sabay ngiti.At doon, sa simpleng kuha ng litrato, naiselyo ang panibagong simula—isang pamilya, puno ng pangakong hindi na muli magkakahiwalay.ROOM 407 – RECOVERY ROOMTahimik ang paligid. Marahang umuugong ang aircon, at ang tunog ng monitor ay tila kampanang dahan-dahang tumutugtog. Si Lance ay nakaupo sa tabi ni Monica, hawak ang kamay nito habang pinagmamasdan si Lucien na mahimbing pa rin sa crib. Katabi nila si Rene, na may ngiting abot-langit habang kinukunan ng larawan ang kanyang apo.Bigla—isang kakaibang tunog ang nagmula sa monitor.
Ligtas na nailipat si Monica sa recovery room. Si Lance naman ay hindi pa rin mapakali—abala sa pag-aasikaso ng birth certificate, sa pagkuha ng gamit, at paminsan-minsan ay sinisilip ang nursery kung nasaan ang kanilang baby boy.Pagbalik niya sa kwarto, nakita niyang gising na si Monica. Nakatingin ito sa kisame, tila malalim ang iniisip.“Moni?”“Lance, napag-isipan ko na ang pangalan niya,” agad na sambit ni Monica.“Talaga? Ano?”“Gusto kong pangalanan siya ng “Lucien.” Ibig sabihin ‘light’… kasi kahit ang dami kong kinatatakutan, pagdating niya, parang may liwanag na. Parang nawala ang dilim.”Napangiti si Lance. “Lucien… Lucien Martin. Maganda. Matapang. Puno ng liwanag.”Tumango si Monica. “Kasi kahit dumaan ako sa pinakamadilim na yugto ng buhay ko, binigyan mo ‘ko ng liwanag. Kaya ikaw ang gusto kong huling makasama sa lahat ng dilim ng buhay ko.”Napatingin si Lance kay Monica, tila ba bawat salitang lumalabas sa kanyang labi ay siniselyuhan sa puso niya.“Moni…” mahina ngu
At sa gabing iyon, hindi lang panaginip ang pag-ibig. Totoo ito.Sa mga bituin sa ibabaw ng Paris, sa mga ilaw ng lungsod, at sa katahimikan ng pagyakap—nabuo ang pangako.Isang pangakong kahit may kapirasong sakit, may puwang pa rin para sa paghilom.Samantala, sa kabilang panig ng mundo, sa Pilipinas, si Lance ay tahimik na nakaupo sa gilid ng kama ni Monica. Hawak-hawak niya ang kamay nito habang natutulog, pagod sa regular na check-up at paghahanda para sa nalalapit na panganganak. May kapayapaan sa mukha ni Monica, habang si Lance naman ay may halong kaba at tuwa sa dibdib.Tila isang eksena ito mula sa ibang buhay—malayo sa dating gulo, sakit, at panghihinayang. Ang lalaki na minsang takot sa pananagutan, ngayon ay buong pusong nakatutok sa bagong yugto ng kanyang buhay.“Hindi ko man nabigyan ng maayos na simula si Apple at Amara… pero sisiguraduhin kong sa pagkakataong ito, magiging buo ang lahat,” bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang mukha ni Monica.Ilang buwan ang
Nathan, na ramdam na ramdam ang pag-aalala ni Apple, ay nag-abot ng kamay upang magpatuloy sa kanilang usapan. Pinisil niya iyon nang marahan—parang sinasabing, “hindi kita bibitawan.”“Apple, hindi mo kailangang kalimutan ang lahat,” aniya, marahan pero buo ang boses. “Basta’t tandaan mo, nandito ako. Kasama kita. Huwag mong bitawan ang pangarap mo. Huwag mong bitawan si Amara at ako.”Bumuntong-hininga si Apple. Pinilit niyang ngumiti, pero alam ni Nathan, may bigat pa rin sa puso ng babae.Hindi nagtagal, sumabad si Mia mula sa likuran habang karga si Amara. “Oo nga, Apple,” sabay ngiti, “ngayon tinutupad na natin ang mga pangarap natin. Nakapag-expand tayo dito sa Paris, sa tulong ng nobyo mong si Nathan. Dati, nangangarap lang tayo ng maliit na café. Ngayon may ‘Boulangerie de Amara’ na tayo. May brunch café pa tayong padating sa Montmartre. Look how far you’ve come.”Natawa si Apple, hindi dahil sa tuwa kundi sa tila hindi pa rin siya makapaniwala sa lahat ng nangyari.“Grabe, n
Habang si Monica at Lance ay nagsisimula ng bagong paglalakbay, ang kwento ni Apple ay patuloy na umuusad sa isang bagong kabanata. Sa kabila ng lahat ng naging pagsubok at sakit, siya at si Nathan ay nagpatuloy sa pagbuo ng kanilang buhay sa Paris, kasama ang kanilang anak na si Amara. Ang bawat araw sa bagong lungsod ay puno ng hamon, ngunit tila wala nang hadlang sa kanilang pagmamahalan.Sa isang tahimik na apartment sa Paris, ang araw ni Apple ay nagsimula tulad ng karaniwan—ang malambot na sikat ng araw na tumatama sa bintana, ang malamig na hangin na pumapasok sa mga siwang ng kurtina, at ang tunog ng mga kalderetang tumutunog mula sa kusina, kung saan si Nathan ay abala sa paghahanda ng almusal.“Apple, okay na ba ‘to?” tanong ni Nathan habang binabalanse ang isang mangkok ng itlog sa kanyang kamay at sinusubukang i-flip ang pancake.“Siguro nga,” sagot ni Apple, na kasalukuyang nakaupo sa sofa, naglalakad-lakad at tinatanggal ang mga laruan ni Amara mula sa sahig. Tinutulunga
“Pipilitin kong maniwala,” mahina niyang wika, sabay daplis ng palad sa sariling dibdib. “At sana… tulungan mo ‘kong buuing muli ‘yung babaeng minahal mo noon. Kasi ako, willing akong mahalin kang muli… pero sa paraang bago, sa paraang totoo. At sana tuluyan mo nang kalimutan si Apple. Andito na kami ng anak mo. Huwag mo sana akong bibiguin, Lance.”Tumigil si Lance sa gilid ng daan. Pinatay niya ang makina ng sasakyan, sabay harap kay Monica. Tinitigan niya ito ng mariin—hindi bilang babae lang ng kanyang anak, kundi bilang babaeng minsang minahal niya at ngayo'y muling nagpapaubaya, muli siyang tinatanggap sa kabila ng lahat.“Hindi kita bibiguin,” mahinang sagot ni Lance, halos pabulong. “Hindi na. Dahil kung babiguin pa kita ngayon, hindi ko na rin kayang mabuhay nang may ganung klase ng kasalanan. Ayoko na. Tapos na ako sa sakit. Gusto ko nang maging mabuting ama. At mabuting asawa… sa’yo.”Hindi na muling nagsalita si Monica. Bagkus, pumikit siya sandali, pinipigilan ang pag-ago
At habang binabaybay ng sasakyan ang tahimik na lansangan pauwi ng bahay, kapwa tahimik sina Lance at Monica. Wala mang salitang namutawi sa kanilang mga labi, sapat na ang presensya ng isa’t isa para magkaunawaan. Sa pagitan ng musika mula sa radyo at ingay ng kalsada, tumitibok ang tahimik na pag-asa—isa na namang simula, isa na namang pagkakataong ayusin ang mga nawasak na bahagi ng kanilang mga puso.Napalingon si Lance kay Monica na noo’y nakasandal sa bintana, banayad ang pagkakahawak sa kanyang tiyan habang nilalaro ang singsing sa kanyang daliri.“Monica,” mahinang tawag ni Lance.Lumingon si Monica, mabagal, may tamis at pangamba sa mga mata.“Hmm?” tugon niya, mahinang boses, tila pinipigilang masaktan muli.“Salamat,” bulong ni Lance. “Hindi mo alam kung gaano ako nagpapasalamat na kasama kita ngayon. Na kahit ang dami kong pagkukulang, nandito ka pa rin.”Napangiti si Monica, bagaman may bakas pa rin ng luhang naiwan sa gilid ng kanyang mata. “Hindi madaling magpatawad, La
Habang hawak ni Lance ang kamay ni Monica, naramdaman niya ang tensyon na bumangon sa pagitan nilang dalawa. Alam niyang maraming bagay ang kailangang linawin, at isa na rito ang patuloy na koneksyon niya kay Apple at ang anak nilang si Amara. Hindi niya alam kung paano niya dapat ipahayag ito, ngunit kailangan niyang gawin ito para maging tapat at upang maiwasan ang pagkakaroon ng hindi pagkakaintindihan."Bigyan mo ako ng chance na makapagmove on kay Apple," nagpatuloy si Lance, ang boses ay may kabuntot na kalungkutan ngunit puno ng determinasyon. "Sana huwag mo na itong pagselosan. Ina parin ng anak ko si Apple at anak namin si Amara. Sana matanggap mo si Amara at ituring mo ng anak. Lagi mong tandaan na ang koneksyon namin ay si Amara, at co-parenting kami."Si Monica ay nanatiling tahimik sa mga sinabi ni Lance. Ngunit ang mga mata ni Monica ay naglalaman ng mga magkahalong damdamin—pag-aalala, takot, at higit sa lahat, pagmamahal. Hindi madali para sa kanya na tanggapin ang mga