Misha’s POVMagaan ang pakiramdam ko ngayong hapon pag-uwi ko sa manisyon. Parang ang gaan lang ng paligid—walang masyadong alalahanin, walang masyadong iniisip, kahit na kakatapos ko lang makipaglaban kaninang umaga. Siguro, dahil sanay na ako sa mga panganib.Matagal-tagal ko na ring hindi naramdaman ang ganito. Kaya naisipan kong umuwi nang maaga para ipagluto si Everett ng isang espesyal na hapunan. Alam kong busy rin siya nitong mga nakaraang linggo, at gusto kong magpakaasawa sa kanya, kahit ngayong gabi lang.Pagpasok ko ng mansiyon, diretso agad ako sa kusina. Tinawag ko agad ang mga kasambahay namin, naglista ako ng mga ipapamili nila sa bayan. Sinabi ko rin na dalian nila kasi gusto ko, bago makauwi si Everett, luto na ang mga pagkain.Habang namimili sila, nagbuhos muna ako ng katawan para ma-fresh na rin ako. Pagkatapos, nagbihis na rin ako ng pambahay.Sakto naman na pagbaba ko, kararating lang ng mga kasambahay ko. Mukhang mga hinihingal pa.“Okay, menudo, adobong pusit,
0255: Lintek lang ang walang gantiEverett’s POVNgayong araw, parang nakakatuyot ng lakas at utak, na tila ba isa sa mga araw na gusto kong tapusin agad ang mga gawain ko. Napakarami kong trabaho sa opisina, hindi ko na nga namalayan na halos wala na akong pahinga. Ang daming paper na dapat pirmahan at tapusin.Ngunit sa kabila ng lahat, heto si Garil, ang kaibigan kong tila may ibang misyon sa buhay ngayon—ang pilitin akong sumama sa bonding namin sa private yate ko. Wala akong ideya kung anong pumasok sa utak niya at bigla na lang siyang naging makulit ngayong araw. Pero sino ba naman ako para tumanggi, lalo na’t ilang beses na rin niyang sinakripisyo ang oras niya para samahan ako noon, kahit gaano rin siya ka-busy. Kaya kahit ayoko at abala ako ngayong araw, pumayag ako.Pagdating namin sa yate, tumahimik muna kaming dalawa habang lumalayag ito. Umiinom na naman kami ng wine na madalas naming gawin kapag nandito. Puno na naman ng mga pagkain ang lamesa. Napakaganda ng tanawin, ka
Everett’s POVKinabukasan, maagang-maaga pa lang ay nagising ako sa tunog ng cellphone ko. Napakunot ang noo ko nang makita ang isang un-register number sa phone ko. Sino naman kaya ito?“Hello?” sagot ko, halatang bagong gising pa.“Good morning, Everett,” ang boses na narinig ko ay kakaiba, parang wala itong emosyon. Agad tuloy akong kinabahan. “I hope you’re ready for some excitement today.”“Who is this?” tanong ko habang pinipilit na gawing hindi takot ang boses ko.“That’s not important. What’s important is that you have exactly one hour to save your dear friend Garil.”Napabalikwas ako ng bangon. “What are you talking about? Where is he?”“Oh, he’s fine… for now. But he won’t be for long if you don’t find him. I’ve planted a bomb in a warehouse, and he’s tied up there. You have one hour before it explodes.”“Huwag kang magbiro sa akin ng ganyan!” sigaw ko, pero nanatili ang boses sa kabilang linya na walang emosyon.“I’m not joking, Everett. Here are five addresses. One of them
Misha’s POVNasa sementeryo kami ngayon ni Everett. Kasalukuyan nang inihuhulog ang puting kabaong ni Garil sa hukay, at bawat bagsak ng lupa sa kahoy ay parang martilyong tumatama sa dibdib ko, lalo na para sa asawa ko. Hindi ko kilala nang lubusan si Garil, pero sa mga kwento ni Everett, alam kong hindi lang siya basta kaibigan. Si Garil ang naging sandalan ng asawa ko sa napakaraming pagkakataon na lugmok siya. Kaya ngayong wala na siya, damang-dama ko ang kawalan sa puso ni Everett.Tahimik si Everett sa tabi ko, pero ramdam ko ang bigat ng bawat hininga niya. Pinagmasdan ko siya. Nakatayo siya nang diretso, nakasuot ng itim na suit na tila masyadong masikip dahil sa tensyon na nararamdaman niya. Hindi ko alam kung umiiyak siya sa ilalim ng suot niyang salamin, pero nang mapansin ko ang bahagyang panginginig ng kaniyang balikat, sigurado akong pinipigilan niyang humagulhol.“Everett,” bulong ko habang inaabot ang kamay niya.Tumingin siya sa akin, at doon ko nakita ang mga luha na
Misha’s POVHindi ako pumasok sa trabaho ngayong araw. Mula kagabi, hindi na ako mapakali. Paulit-ulit ang naiisip ko—ang mga magulang ko, naisip ko na baka sila naman ang guluhin at gawan ng masama ni Tito Gerald. Alam kong hindi pa rin tapos ang gulo, at mas lalong lumalala ang mga banta sa amin mula kay Tito Gerald. Alam kong kailangan kong kumilos, kahit gaano kahirap ang desisyong ito.Habang nag-aalmusal ako kanina, tumingin ako sa litrato ng pamilya namin na nakasabit sa dingding ng dining area. Magkahawak-kamay kaming lahat—ako, si Everett, si Everisha. Napangiti ako nang bahagya, pero agad ding napawi iyon ng isang malalim na buntong-hininga. Sa likod ng larawang iyon ay isang masalimuot na katotohanan: ang panganib na dulot ni Tito Gerald sa mga mahal ko sa buhay.Hindi na ako nagdalawang-isip pa. Tumawag ako sa office at sinabi ko kay Marie na hindi ako makakapasok ngayong araw kaya cancel muna ang mga appointment at meeting. Alam kong mas mahalaga ang araw na ito kaysa sa
Misha’s POVDapat sana’y pauwi na ako matapos kumbinsihin ang mga magulang ko na sumama na kay Ate Ada at Everisha sa ibang bansa. Medyo magaan na ang pakiramdam ko kahit papaano dahil pumayag na rin sila sa wakas. Kaya lang. Nasa may gate na ako, palapit na sa sasakyan ko, nang mapansin kong tila may tatlong anino sa ‘di kalayuan na nag-aabang na umalis ako.Agad akong napalingon, at doon ko sila nakita—tatlong lalaki, armado, at palapit sa akin nang dahan-dahan.“Good evening, Mrs. Tani,” sabi ng isa habang ang boses niya nakakatakot. Naka-maskara silang lahat, pero kita ko ang galaw ng baril sa kamay niya.Parang bumagal ang oras. Tumindig ang balahibo ko, pero hindi ako nagpatinag. Tumalikod ako at dali-daling tumakbo pabalik sa loob ng bahay ng mga magulang ko.“Mama! Papa! Magtago kayo! Bilis!” sigaw ko habang pilit na sinasara ang pinto.“Misha, ano’ng nangyayari?!” sigaw ni Mama mula sa kusina.“Huwag na po kayong magtanong! Basta magtago kayo sa likod ng pantry! Now na!” Sini
Everett’s POVSabi ni Misha, pagplanuhan ko raw ang pagkikita namin ng tito ko. Kaya lang, ngayon ko na naisipang planuhing kitain siya. Kaya ko naman na, alam ko na sa sarili ko na kaya ko nang labanan sila, kahit ilan pa sila. Sa galing mag-training ng mga assassin na na-hire ni Misha para sa akin, gumaling talaga ako. Sa galing din magturo sa akin ni Misha sa paggamit ng baril, talagang natuto rin ako. At ngayon ko rin sasabihin na halos pantay na ang galing naming mag-asawa.Imbis na pumasok sa trabaho, heto, patungo ang kotse ko sa manisyon ng magaling kong tito. Pagdating sa harap ng mansiyon, doon na ako nag-park ng kotse. May guard na agad akong sinita kaya agad ko rin siyang pinatamaan ng baril.Sa bawat ko paglalakad ko sa labas mansiyon ng tito Gerald ko, ramdam ko ang bigat ng hangin, parang may bumubulong sa akin na ito na ang araw para sa hustisya. Hindi ko na pinansin ang takot o alinlangan. Sabi nga ni Misha, hindi raw dapat ako makaramdam ng takot kapag sasabak ako s
Misha’s POVNakahinga na rin ako nang maluwag matapos kong masiguradong ligtas at maayos na nakalipad ang eroplano na sinasakyan nina Mama at Papa. Kanina pa kami dito sa airport ni Everett, nag-aabang sa oras ng pag-alis nila. Nang mag-final boarding call na at tuluyang nawala sila sa paningin ko sa departure gate, doon ko naramdaman ang tunay na kaginhawahan. Parang natanggal ang bigat sa dibdib ko.“Are you okay now?” tanong ni Everett habang magaan niyang hinahaplos ang likod ko.Tumingin ako sa kaniya at pinilit ngumiti. “Oo, salamat talaga at marami tayong connection, sa ngayon, alam kong ligtas na ang mga magulang ko.”Napatingin ako sa malinis at modernong disenyo ng airport. Napakahirap para sa ordinaryong tao na makalipad palabas ng bansa nang mabilis, pero dahil sa mga koneksyon ni Everett, napabilis ang lahat.“Sabi ko naman sa’yo, I’ll handle it,” sabi niya na may kasamang ngiti. Napakagaan niyang magsalita, pero alam ko kung gaano kahalaga ang ginawa niya para sa mama at
Samira POVNung buhay pa ang mga magulang ko at ang kapatid kong babae, masaya na kami kapag may isang buong manok sa hapagkainan, pero dito sa manisyon ng mga demonyo, tangina, halos lagpas sampu ang putahe sa lamesa. Nagtataka tuloy ako, bakit parang mas masarap pa ang buhay ng mga taong makasalanan? Tapos, kung sino pa ang mga mababait, sila ang hirap na hirap sa buhay? Ang gara lang.Lalo tuloy akong naiinis, gusto kong lagyan ng lason itong mga pagkain nila, gusto ko lagyan ng pako, lagyan ng blade para magkautasan na silang lahat. Nakakagigil, lalo na’t alam kong makikita ko na ngayong gabi ang hayop na Vito na ‘yon.Sa gabing iyon, isa-isa na naming inilagay sa dining area ang mga pagkain para sa hapunan ng pamilyang demonyo este, pamilyang Salvatore. Kabilang ako sa mga naatasang mag-serve ngayong gabi at hindi ko maitanggi ang excitement sa dibdib ko. Sa wakas, makikita ko na siya. Ang taong pumatay sa kapatid at ama ko. Ang demonyong naging dahilan ng pagkamatay sa atake sa
Miro POVPagkatapos ng klase ko, dumiretso ako sa hacienda ng mga tito-titoan kong sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Isang malaking selebrasyon ang mayroon doon dahil birthday ngayon ni Tito Zuko. Sa likod ng sasakyan ko, maingat kong kinuha ang regalong inihanda ko para sa kanya, isa itong mamahaling samurai na in-order ko pa mula sa Japan, last month. Hindi lang ito basta-basta espada, handcrafted ito ng isang sikat na gumagawa talaga ng mga samurai at may halagang aabot sa daang libo. Alam kong magugulat si Tito Zuko, pero deserve naman niya ito kasi malaki ang naitulong nila sa akin para maging magaling ako sa pakikipaglaban.Pagpasok ko sa malawak na courtyard ng hacienda, sinalubong ako ng ingay ng mga bisitang naroroon na. Puro mga assassin at mga taong bihasa sa pakikipaglaban ang naroon, mga kalalakihan at kababaihang sanay sa patayan, ngunit sa ngayon, ang mga kamay nilang madalas may hawak na armas ay puno ng alak at pagkain.Walang gulo.Walang tensyon.Pero alam ko
Samira POVPumasok sa kuwarto ko si Manang Percy, sinabi niro sa akin na pinapatawag ako ni Manang Luz sa kaniyang kuwarto para kausapin. Hindi ko na kailangang hulaan kung bakit.Tumayo ako mula sa pagkakahiga ko sa kama ko, matutulog at magpapahinga pa naman ako pero istorbo ang gurang na iyon.Pagdating ko sa kuwarto nito, sumalubong sa akin ang magkasalubong na kilay niya, galit na labi at halos nakayukom na mga kamao niya.“Samira, you have to learn how to behave,” bungad niya sa akin habang malamig ang tono ng boses niya. “Next time Ma’am Via bullies you, just take it. Don’t fight back, or you’ll be the one in trouble.”Tumango ako, hindi dahil sang-ayon ako, kundi dahil wala akong balak makipagtalo ngayon. Kung alam lang niya na sa loob-loob ko ay natatawa ako. Lihim akong napatingin sa mga paa niyang parehong may benda. Satisfying talaga sa akin ang pagsadyang kong pagbuhos ng mainit na kape sa mga paa niya.Sa tingin ko, ako palang ang nakakagawa nun sa kaniya. Well, deserve n
Samira POVTangina ni Manang Luz, hinila ba naman ako sa tenga habang palabas sa kuwarto ni Via. Sa inis ko, sinadya kong bitawan ang tasa ng kape sa paanan niya. Kaya pagkatapos magsisigaw ni Via, siya ang sunod na sumigaw kasi napaso ng mainit na kape ang paa niya. Akala niya, maiisahan niya rin ako. Iyon nga lang, pinarusahan niya ako. Sinabi niya na pumunta ako sa garden at magbilad sa araw ng isang oras.Ang araw pa naman ay tirik na tirik, nagbabaga ang sikat nito sa balat ko. Nandoon ako sa part na kung saan ay walang masisilungan. Parusa raw sa kasalanang hindi ko naman sadya. For me, okay lang ang parusa. Mas nakakatawa kasi ang nangyari kay Via at pati na rin kay Manang Luz.Sa totoo lang, ayos nga ito. Makakapahinga pa ako ng isang oras sa trabaho ko. Kung ganito naman pala ang parusa, masarap gumawa ng maraming pagkakamali para marami akong pahinga pala. Hindi nila kasi alam, easy lang ito para sa akin. Noong nagte-training ako sa pakikipaglaban, tatlo o hanggang limang or
Miro POVAng hangin ng dagat ay malamig habang nakasandal ako sa railings ng private yatch ni Zaven. Nasa tabi ko ang mismong may-ari ng yate na si Zaven Montenegro, naka-suot ng designer sunglasses at nakahawak sa baso ng whiskey. Sa kabilang dulo ng deck, si Dristan at Lysander ay abala naman sa pag-aasaran habang nagbibiruan tungkol sa kung sino ang may pinakamaraming babaeng naiuwi sa kanilang mga party nung nakaraang magpunta sila sa La union.Kami ang mga itinuturing na hari ng campus, mga anak-mayaman, mga hinahangaan, mga hinahangad na masungit ng mga babaeng student sa school namin. Ngunit sa kanilang lahat, ako lang ang may lihim na plano, isang planong hindi ko kailanman ipapaalam sa pamilya ko. Hindi nila kailangang malaman na ang tahimik at mapagkumbabang si Miro Tani ay may mas matinding mission sa buhay at ito ay ang paghihiganti ko sa pagpatay sa Mama Raya ko.“Are you serious about this, Miro?” tanong ni Dristan nang inilapag ang kanyang baso sa mesa. “You’re talking
Samira POVHabang hinihiwa ko ang mga gulay sa lamesa, nakilala ko na rin doon ang iba pang matagal ng kasambahay dito sa manisyon ni Don Vito.Sina Manang Josie, Manang Cora, Manang Percy, Manang Luciana at Manang Rowena. Halos lahat sila ay may edad na pala kaya nagulat din ako. Parang dito na sila nagtandaan. Napansin ko kasi na ako lang ang nag-iisang dalaga sa grupo, naalala ko tuloy ang kasambahay na sinagasaan ko. Siya lang pala ang natitirang dalaga dito noon. Ngayon, ako na ang pumalit sa puwesto niya.Napansin kong nakatingin sa akin si Manang Cora. “Hija, you should not have come here. Wala ka nang kawala. Habang buhay ka nang magiging kasambahay dito,” aniya habang patuloy sa paghihiwa ng sibuyas. Nagtaka ako, bakit kaya nasabi niya ‘yon?“She’s right,” sabat ni Manang Luciana. “You might end up just like the others... as one of Don Vito’s toys.”Manang Rowena smirked. “Or worse, you’ll be Via’s new plaything. That brat will make your life a living hell.”Tumawa si Manang
Samira POVSa wakas, sa isang taon kong paghihintay, sa dami ng beses na halos mawalan na ako ng pag-asa, natanggap rin ako bilang kasambahay sa mansiyon ni Don Vito Monteverde. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko nang matanggap ko ang message ng mayordoma doon na si Manang Luz.Ang dami kong pinagdaanan para lang makapasok dito, at ngayon, heto na ako sa mismong gate ng engrandeng bahay ng lalaking may kasalanan sa pagkamatay ng pamilya ko. Pero hindi ko rin maiwasang mapabuntong-hininga.Dahil para makuha ko ang trabahong ito, may isang taong nadamay. Isang linggo na ang nakalipas, ngunit ramdam ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin nang gabing iyon, ang tunog ng makina ng motor ko, ang malakas na sigaw ng babaeng kasambahay na sinadya kong sagasaan. Hindi ko siya pinatay, pero sinigurado kong hindi siya makakabalik agad sa trabaho rito. Isang pilay lang ang kailangan para mapuwersa siyang magpahinga at isang linggo lang ang lumipas bago ko natanggap ang balitang may bakanteng puwest
Miro POVHabang humaharurot ang luxury motorcycle ko sa matao na lansangan, ramdam ko ang kilabot sa katawan ko. Nakita ko kasi sa side mirror ko ang dalawang grupo ng lalaki na nakasunod sa akin na nakasakay sa kani-kanilang sasakyan.Imbes na matakot, napangisi pa ako. Hindi na ako ang batang Miro na hinahayaan lang na ma-bully nung bata ako. Huwag ngayon, marami na akong kayang gawin at marami na akong napadugong mukha.Gustung-gusto ko kapag ganito, may mga humahabol sa akin at gustong hamunin ako. Mas lalo akong ginaganahan kapag napapalaban. Pero hindi pa ngayon. Hahayaan ko muna silang humabol nang humabol. Hintayin ko lang na makarating kami sa liblib na lugar at doon ko sila haharapin kung away talaga ang habol nila sa akin.Ilang minuto pa ang lumipas bago ko natunton ang magandang lokasyon na gusto kong mapuntahan. Dito, wala ng tao at wala ng mga bahay. Sa bilis ko, halos ilang minuto pa ang tumagal bago sila nakasunod sa akin. Ang chi-cheap kasi mga bulok na kotse ang gami
Mishon POVSa unang beses na marinig ko ang boses ni Miro na nanginginig habang nagsusumbong, ramdam kong may bumalot na apoy sa dibdib ko. Walang nananakit sa amin kay Miro, kaya hindi ko nagustuhan nang marinig kong magsumbong siya sa akin.“Papa, some of my schoolmates... they keep saying I’m adopted by a famous fashion model. They make fun of me. Sometimes, they even push me. It’s not just one or two of them... there are a lot.”Tinignan ko ang siko niya, may gasgas at sugat siya sa siko. Dahil siguro sa pagtulak sa kaniya tapos nabuwal siya sa lupaan. Nakita ko rin na malibag ang suot niyang uniform, tapos ang bag niya, sira-sira na tila ginunting. Mukhang pinagkakatuwaan nila ng husto ang anak ko, hindi manlang inisip kung sino ang kinakalaban nila.Nanlilisik ang mga mata ko habang pinipigilan ko ang galit. Hindi ko mawari kung paano nagkaroon ng lakas ng loob ang mga batang iyon para saktan ang anak ko. Hindi ba nila kilala si Miro. Kung nabubuhay lang si Raya, baka kahit mga