Everett’s POV“Finally, nagkaroon na rin ng magandang sign. Ang tanging kailangan mo na lang gawin ay ingatan ‘yang si Misha,” sabi ni Garil matapos kong ibalita sa kaniya na maaaring buntis na si Misha.Nandito na naman kami sa gitna ng dagat, nakasakay sa yate habang umiinom ng wine.“I’ve already hired a personal nanny for her to ensure her pregnancy is well taken care of. Saka, kailangan ko munang ilihim sa pamilya ko ang pagbubuntis niya. I know that once they find out Misha is pregnant, they’ll find a way to stop it from happening. Si Tito, gusto niya na hawak niya ang lahat-lahat. Nag-e-enjoy siyang hawak pa ang lahat ng yaman ko.”“Ang isa pa sa dapat na gawin mo, ingatan mo rin ang sarili mo. Kasi kung gusto nun ma-solo talaga ang lahat ng ari-arian ninyo, mas madali kung ikaw ang buburahin nila sa mundong ‘to. Minsan, bobo ang tito mo, pero ang bobo pagdating sa mga ari-arian, business at pera, nagiging matalino. Hindi sa tinatakot kita, puwede kasing mangyari ‘yon. Ikaw ang
Misha’s POV“Lock the door,” utos bigla ni ninong kaya napataas parehas ang kilay ko.“B-bakit, Everett?” tanong ko naman.“Makakatulong ‘to para mawala na ang takot mo,” sagot niya kaya sumunod na lang ako. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa pinto para i-lock na ‘yon.Pagbalik ko sa kaniya, titig na titig ako sa mukha niya. Nag-aabang sa susunod niyang sasabihin.“Oh, ano pang hinihintay mo?” tanong na niya. Kahit na alam ko kung anong gusto niyang mangyari, pinili ko pa ring maging inosente kasi nahihiya ako. Ewan ko ba, kahit ilang beses nang may nangyari sa amin, may hiya pa rin talaga ako sa kaniya. Minsan, wala naman. Pero minsan ay hindi ko talaga maiwasang mahiya pa rin.“A-ano bang gusto mong mangyari? Matutulog ka dito? Si-sige, mahiga ka na muna diyan, hindi naman ako inaantok,” sabi ko pa para ipilit kong ipalabas sa kaniya na hindi kami nagkakaintindihan.“Misha, súck me. Laruin mo ako. Alam kong pareho naman nating gusto ‘to,” sabi na niya nang hindi na nahihiya.Para
Everett’s POVI couldn’t do anything when Misha pressed her lips against mine. My eyes widened when she did that, while she was closed-eyed, starting to kiss me deeply.Fúck. Ano ‘to, parang nakain ko na rin ang sarili kong pagkalalakë? Ilang minuto na niyang pinagsawaan sa bibig niya ang titë ko kanina, tapos ngayon, saka siya makikipaghalikan sa akin? Oh, gosh! Hindi tama ‘to.First time kong naranasan ‘to kaya hindi ako sanay. Pero, kasi, sabagay, titë ko naman ‘yon at alam ko naman sa sarili ko na malinis ako, kaya wala naman sigurong problema? Ay, ewan. Heto na e, naghahalikan na kami kaya bakit pa ba ako aatras. Wala naman akong ibang nalalasahang kung ano. Wala ring mabaho kaya okay lang naman siguro.While we were kissing, I decided to prepare a punishment for her. While she was occupied with kissing me, I removed her pajama and panty. Sinulot ko na lang kapagdaka ang tatlong daliri ko sa loob ng puwërta niya. Basang-basa na siya kaya madulas na sa loob nung laruin ko naman si
Misha’s POV Nagising ako na magkatabi at magkayakap kami ni Ninong Everett. Nagulat pa ako na parehas kaming hubü’t hubäd. Gusto ko na sanang tumayo kasi gusto ko nang magbihis, kaya lang naaanlig ako sa pagtitig sa mukha niya. Sa malapitan, talagang ang amo ng mukha ni ninong. Kahit tulog, guwapo pa rin. “Tatayo ka na ba?” Nagulat ako na gising na pala siya. Nahiya tuloy ako na nakatitig ako sa kaniya. Gusto ko na sanang tumayo at bumaklas sa kaniya. Kaya lang napansin ko na siya pala ang nakayakap sa akin. “Puwede bang tumayo na ako?” tanong ko sa kaniya habang nahihiya ang boses. Dati, ako ‘yung may gusto na makipaglandian sa kaniya. Pero kapag naman heto na, parang ako ‘yung tumitiklop. “Hindi ba’t ganito ang gusto mo. Sweet. Ngayong ganito na tayo, bakit parang ikaw pa ang umaayaw.” Nakakainis. Hindi ko inaasahang sasabihin niya ‘to. Pero, tama naman siya. Sa ganitong pagkakataon dapat sinasamantala ko na. Imbis sumagot, hindi na lang ako nagsalita. Hinayaan ko na lang
Everett’s POVBanas na banas ako nang madatnan ko pa ring nakabuntot si Garil kay Rei nang puntahan ko na sila. Grabe, ilang oras na akong nakatulog sa tabi ni Misha, tapos ganito pa rin pala ang eksena nilang dalawa. Nakakahiya kay Garil. Si Rei naman na lasing na lasing, panay ang pahabol kay Garil. Hindi ko alam kung lasing pa ba ‘tong tama niya o tama na ito nang pinagbabawal na gamot. Hinila ko na si Garil para itigil na niya ang paghahabol kay Rei, dahil alam kong pagod na pagod na rin siya. Nang tignan ko si Garil ay pawis na pawis na ito. Haggard na haggard na siya.“Sige na, bro. Ako nang bahala sa kaniya,” sabi ko habang hawak ko ang kamay niya.“Sure ka? Naku, napaka-kulit niyan. Ayaw papigil. Kanina, muntik pa akong sapakin sa mukha ko. Mabuti na lang at nakaiwas ako,” sagot naman niya habang natatawa. Pangiti-ngiti lang si Garil, pero sa loob-loob nito ay inis na rin siya. Nahihiya lang din ito sa akin kaya tinatago niya ang inis.“Subukan lang niyan, sasampalin ko siya na
Misha’s POVAlas otso na ng umaga pero wala pa rin si Ate Ada. Kaya naman nagkaroon ako ng time para lumabas ng bahay. Gustong-gusto ko na kasi talagang masilip ang pinapagawa kong swimming pool resort.Alas nuebe nang dumating ako sa swimming pool resort. Nag-taxi na lang muna ako. Sa labas palang, dinig ko na agad ang mga gumagawang mga labor namin. Sa entrance, medyo buo na ang iba. Hindi mawala ang ngiti ko habang nililibot ko ang buong resort. Malaki na nga ang nabago. Mabilis silang gumawa.Kinausap ako ng isang labor nang makilala niya ako. Sinabi niya na kayang-kaya nila itong tapusin ng tatlong buwan. Natuwa ako kasi ‘yun talaga ang gusto kong mangyari. Sa sobrang tuwa ko, inutusan ko ang isa sa kanila na bumuli ng merienda nila. Para naman ganahan silang magtrabaho lalo.Pagkatapos kong dalawin ang resort ko, dumaan na rin ako sa isang coffee shop. Naisipan kong doon na mag-almusal kasi nagugutom na rin ako. Paminsan-minsan, masaya ring mapag-isa. Binati ako ng isang staff p
Misha’s POVPag-uwi ko sa bahay namin ay nandoon na si Ate Ada. Nakangiwi ito nang makita ako. “Saan ka po nanggaling?” tanong niya agad sa akin. Sa tingin ko ay napagalitan siya nang dahil sa akin. “Nasa kuwarto po ninyo si Sir Everett, galit na galit. Hindi lang sa akin kundi sa ‘yo rin po,” sabi pa niya.Nilapitan ko si Ate Ada. “Ate, sorry, ha. Hindi ko kasi napigilan ang sarili ko. Pero, don’t worry, akong bahala sa ‘yo. Saka, nagkape lang naman ako sa labas,” sabi ko sa kaniya at saka ko siya niyakap kasi alam kong pinagalitan talaga siya ni Everett. “Sina mama at papa ay wala na po ba rito?” tanong ko pa.“Wala, kaya nga po napagalitan ako nang malala ni Sir Everett. Nasigawan niya ako kasi hindi ka niya nadatnan dito. Tapos, nakita pa niya ‘yung post mo sa social media na nagkakape ka po,” sagot niya kaya lalo akong natawa. Kaya naman pala galit na galit siya. Eh, ano ba naman kasi ang masama sa pagkape sa labas? Isa pa, hindi pa naman ako hirap sa pagbubuntis. Masyado siyang
Misha’s POVPauwi na kami galing sa OBY-GYN ko, hindi na naman maipinta ang mukha ni Everett matapos niyang malaman na pineke ko ang pagkakaroon ko ng lagnat ngayong araw. Hindi kasi siya pumayag na hindi ako ipatingin sa doctor kaya wala akong nagawa. Sumama na ako sa kaniya kanina para magpa-check up.“Here’s the problem with you, Misha: makulit, matigas ang ulo at sinungaling pa. Why didn’t you just admit the truth when we were still at your house? Hindi sana nasayang ang oras ko. Alam mo naman may pinagkaka-busy-han ako ngayon. Pinili kong pumunta sa ‘yo kasi pati si Ate Ada, sinali mo sa kalokohan mo, pinalabas mo pang may lagnat ka kahit wala naman talaga!”Hindi ako puwedeng sumagot kasi talagang mali ako rito. Para talaga sa kaniya ay ginto ang oras. Sabagay, busy nga pala talaga siya dahil sa paghahanda niya ng birthday party niya. Sa tingin ko ay tila mas galit siya ngayon kaysa kahapon. Akala ko pa naman ay magiging okay na kami.“Sorry na, huwag ka nang magalit. Saka, huwa
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para
Miro POVMas lalo akong nahiya sa sarili ko kasi sina Samira pa talaga ang nakahuli kay Don Vito. Sina Samira at ang mga manang na ‘di hamak na mas malakas ako. Grabe, hindi ko alam ang mararamdaman ko, basta kahihiyan ang unang nararamdaman ko. Pero ang mahalaga, heto na, nahuli na nila si Don Vito at totoong-totoo na ito.Ilang linggo na naming hinahabol si Don Vito at ngayon, sa wakas ay mapapasa-kamay ko na rin siya. Ngunit higit sa lahat, isang mukha lang ang gusto kong makita—si Ahva.Nang tignan ko si Don Vito, napangiwi ako. Mukhang na-torture na siya nila Samira at ng mga manang. Kaawa-awa ang sinapit nito.“Where is she? Where’s Ahva?” tanong ko agad kay Samira habang pinagmamasdan ang paligid ng kagubatan. Nakatayo si Don Vito, duguan, nakaposas at binabantayan ng mga Manang at ng ilang pulis. Ngunit wala talaga si Ahva.Napayuko si Samira. Napalunok siya ng laway. Halatang hindi niya alam kung paano ako haharapin.Pero bigla namang nagsalita si Don Vito, kahit kitang-kita
Samira POVSa dami ng pinagdaanan ko sa kamay ni Don Vito, hindi ko akalaing darating ang araw na makikita ko siyang nakagapos, duguan at walang kapangyarihang manakit pa.Ang mga kamay ko ay nanginginig pa habang nakatingin ako sa kaniya. Pero hindi ito takot. Hindi rin ito awa. Hindi niya deserve ng awa. Matagal nang naubos ang awa ko para sa hayop na ito. Ang nararamdaman ko ngayon ay galit na walang ibang pupuntahan kundi ang pagganti. Kinuha ni Don Vito ang lahat ng mahal ko sa buhay, kaya humanda siya kasi parating na siya sa impyerno.“We should call the authorities after this,” sabi ni Manang Luz habang hawak-hawak ang kutsilyong may bahid ng dugo.Tumango ako. “Yes. But not until we get what we deserve.”Isang bilyong piso kasi ang makukuha namin. Ganoon kalaki ang halagang nakataya sa ulo ni Don Vito. Sa tagal ng panahong pinaghaharian niya ang takot, kasinungalingan at karahasan, ngayon ay may kapalit na presyo ang ulo niya. At upang makapag-umpisa ng bagong buhay, kailanga
Third Person POVMadilim na ang paligid nang muling lumitaw si Manang Luz, hila-hila niya sa damuhan ang walang malay na si Samira. Hindi alam nila Samira at ng mga manang, nitong nagdaang araw ay nagbalik-loob siya kay Don Vito dahil sa pangako nitong isang bilyong piso na ibabayad sa kaniya, basta maging spy lang siya at sundin ang mga gusto niyang mangyari. Kaya ngayon, nasilaw siya at kahit ano pang utos ni Don Vito ay susundin niya.Nang makita ni Don Vito si Manang Luz, agad itong napabangon mula sa pagkakasandal sa matabang puno ng mangga. Kahit sugatan at halos hindi na makatayo, pilit pa rin siyang naglakad palapit na tila isang sundalong handang salubungin ang tagumpay dahil napasunod niya si Manang Luz.“You’re really my kind of people, Luz,” masayang bati ni Don Vito na halos hindi makapaniwala na darating si Manang Luz na kasama ang bagong bihag nila.“You promised a billion. For that kind of money, I’ll follow anything you say,” sagot ni Manang Luz, diretso habang walang
Samira POVTahimik ang paligid habang kami ni Manang Luz ay patuloy na naglalakad sa madilim na bahagi ng kagubatan na ito. Gutom na, uhaw na rin kaya kung magpapatuloy ang mga manang na sumama sa amin, mapapagod agad sila at tiyak na manghihina, paano pa sila makakaluban kung kailan nakita na namin sina Don Vito ay mahina na sila. Kahit malamig ang hangin, nanatiling pawisan ang likod ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba o sa pagod. Pero bakit nga ba ako kakabahan kung alam kong mahina na sina Don Vito.Ah, baka ang kaba na nararamdaman ko ay kapag nalaman ni Miro na nagsarili kami ng plano, oo, siguro ay ‘yun ang iniisip ko.“Are you okay?” tanong sa akin ni Manang Luz nang pabulong.Tumango lang ako. “Yeah... I’m fine, medyo iniisip ko lang si Miro. Hanggang ngayon, parang wasak na wasak siya. Tuliro, palaging galit at halatang wala nang gagawin kundi mag-inom at magmukmok na lang sa kuwarto niya.”Bumuntong-hininga si Manang Luz. “Kung bakit ba naman kasi hindi na lang tumulong
Miro POVHindi ko alam kung anong oras na ako nakatulog. Basta ang huli kong naaalala, tulala akong nakatitig sa kisame habang hawak pa rin ang bote ng alak. Paulit-ulit kong iniisip ang lahat ng nangyari. Si Don Vito. Si Ahva na hanggang ngayon ay nawawala at pati na rin ang pagkamuhi sa akin ni Mama Ada.Pero bigla akong nagising nang bumukas ang pinto ng kuwarto namin ni Samira. Hindi ko na halos ramdam ang tama ng alak nang pumasok sina Tito Zuko, Tito Sorin, at Tito Eryx.“Miro, you need to wake up,” seryoso ang boses ni Tito Zuko habang mabilis na lumapit sa akin.Napabangon naman agad ako kasi sa tono palang nang pagsasalita ni Tito Zuko ay mukhanng may problema nga. “What happened?”Tumingin si Tito Sorin sa akin na halatang nagpipigil ng inis. “Samira took the old women. The soldiers just reported it. Pinainom nila ng pampatulog ang mga soldier mo para makatakas sila.”“What?!” Napamura ako. “Damn it, Samira!”Tumayo agad ako at lumapit sa cabinet para magpalit ng damit. “Why
Samira POVSobrang tahimik ng paligid. Tanging ang huni ng mga kuliglig at ang kaluskos ng mga dahon sa ilalim ng aming mga paa ang maririnig. Malamig ang simoy ng hanging ngayong gabi pero pawisan kami dahil halos kanina pa kami naglalakad. Maliwanag ang sinag ng buwan sa langit at kahit wala kaming bitbit na flashlight, sapat na ang liwanag nito para makita namin ang daan.Ako na lang ang nagtatabas ng mga malalaking damo para makalakad kami ng maayos. Ako ang may hawak ng itak at ako ang nangunguna sa paglalakad.“We have to move quietly,” bulong ko sa mga manang habang tinuturo ang mas madamong bahagi ng gubat. “Don Vito might have scouts watching.”Wala sa kanila ang nagpakita ng takot. Si Manang Luz, Manang Cora, Manang Luciana, Manang Josie, Manang Percy at Manang Rowena—lahat sila ay handang sumugod nang walang pag-aatubili. Kahit may edad na ang iba, kahit mabagal na ang galaw ng ilan, kapansin-pansin ang apoy sa kanilang mga mata. Apoy ng galit, ng paghihiganti at ng kabayan
Samira POVHabang papasok ako sa mansiyon kung saan naroon ang mga manang, biglang tumunog ang phone ko. May natanggap akong message galing sa isang unknown number. Isa ‘yung larawan. At isang location pin kaya nagulat ako.Sa ilalim ng isang malaking puno, nakahiga doon si Don Vito—mukhang mahina, may benda sa ulo at mukhang walang malay. Halos hindi ko siya makilala sa unang tingin ko. Ang dating makapangyarihan, demonyo sa buhay ni Miro, ngayon ay parang napabayaan at hinagupit ng tadhana. Ang itsura niya, parang kaawa-awa, pero kung sa gaya lang din niya na sobrang sama, walang awang dapat maramdaman ang kahit sinong makakakita sa kaniya dahil halos libo-libong buhay ang nawala dahil sa kahayupan niya.“Who sent this?” tanong ko tuloy sa sarili ko habang nakatitig pa rin sa screen. Nakapasok na ako sa loob ng mansiyon, tuwang-tuwa na naman ang mga manang nang makita ako.Pero sa halip na matakot ako sa natanggap kong message, nakaramdam ako ng kakaibang saya kasi hindi na namin ka