Chapter 2

2

Inalisan na nila ako ng tali pero hindi pa rin ako nakakalabas ng kwarto. Palagi pa rin akong dinadalhan ng pagkain. Tanging si Manang Lucing ang kumakausap sa akin.

Naglibot libot ako sa kwarto at may nabuksan akong isang pinto. Pagkapasok ay bumungad saakin ang napakaraming damit, bag, alahas at kolorete sa mukha. Nilibot ko ang buong kwarto at puro mamahaling gamit ang nakikita ko. Lahat ng iyon ay hindi naaayon sa aking mga gusto. Kung ako nga si Andrina, bakit ayaw ko sa mga ito?

Napadako ang tingin ko sa napakalaking salamin kaya lumapit ako dito. Nakikita ko ngayon ang aking repleksiyon, nakasuot ako ng isang bestidang puti na pantulog. Mugtong mugto ang aking mata, maputla ang maputi kong balat at magulo ang aking buhok. Pinagmasdan ko ang aking mukha sa salamin, pilit kong pinagtatanto kung sino ba talaga ako. Ako ba talaga ang asawa ng Xavien na iyon?

"Namimiss mo na bang magsuot ng magagarang damit? Hindi mo na ba kayang panindigan ang pag arte mo? " Kinilabutan ako ng marinig ang boses na iyon. Ni hindi ko kayang lingunin ito.

"Bakit hindi ka makasagot? " Lalong lumamig ang paligid dahil sa lamig ng boses niya.

"Pasensiya na, iniisip ko lamang na baka sakaling may maalala ako kung naglilibot ako. Huwag mo akong sasaktan please." Nanginginig na sagot ko sa kanya.

"Talagang paninindigan mo iyan? " Lumapit siya sa akin at mariin akong hinawakan sa braso. Sa higpit ng pagkakahawak niya ay paniguradong magkakaroon ng pasa ito.

Galit siyang nakatingin sa akin.

"Nasasaktan ako..." Takot man ay pinilit ko pa ring pumiglas.

"Talagang masasaktan ka! Kulang na kulang pa iyan sa lahat ng kahayupang ginawa mo sa akin Andrina." Mabagsik na sabi niya.

"Sir Xavien, nandyan na po si Sir Rowan." Bungad ni Manang Lucing. Marahas naman akong binitiwan ng lalaki at lumabas ng silid.

Naiwan naman kami ni Manang Lucing, nakatingin lamang ito sa akin. Waring hinahanapan ako ng reaksiyon sa mukha.

"Lalabas na ho ako Ma'am. Anong gusto ninyong kainin? " Malumanay na sabi niya sa akin.

"Kahit ano po manang..." Masigla siglang sabi ko.

Sa pagkain lamang ako ngayon naeenganyo, lalo na at ang sasarap ng dinadala sa akin ni Manang Lucing. Kung iisipin man nila ay para akong isang palamuning patay gutom ay wala na akong pakiealam. Basta ang mahalaga ay ang makakain ako. Kailangan kong maging malakas para makaalis na ako rito.

Tumango na lamang siya bago lumabas.

Naisipan kong maligo dahil sa panlalagkit sa aking sarili. Sabi ni Manang kahit ano ay maaari kong isuot dahil sa akin raw ang mga ito.

Pagkapasok sa banyo ay agad kong hinubad ang ang suot.

Pagkatapos maligo ay inintay ko na lamang si Manang Lucing dahil dadalhan raw niya ako ng pagkain. Habang naghihintay ay dumungaw na lamang ako sa bintana. Nakikita ko mula sa bintanang ito ang isang batang babae na naglalaro, may kalaro siyang isang katulong. Maaaring siya na si Pixie, sa wari ko rin ay siya ay limang taong gulang na.

Nakakatuwa siyang pagmasdan. Baka nga ako si Andrina... Kung ganito ang pakiramdam ko sa batang si Pixie. Sana ay makaalala na ako.

"Ma'am ito na po ang pagkain ninyo." Napatingin naman ako sa bagong dating.

Hindi siya si Manang Lucing, mukha siyang may galit sa akin.

"Ah, salamat." Basta lamang siya tumango at medyo padabog na ibinagsak ang pagkain.

Hindi na lamang ako umimik at lumapit na lamang sa pagkain dinala niya. Agad naman akong natakam sa aking nakita. Mayroon siyang dalang tinolang manok at maraming kanin, mayroon pang hiniwang pinya at ubas. Magana akong kumain at hindi na pinansin ang babae.

"Iiwan ko na ho kayo Ma'am. Babalikan ko na lamang po ang pinagkainan ninyo mamaya."

Tumango lamang ako dahil puno ang aking bibig ng pagkain.

Napatitig na lamang sa akin ang katulong animo'y hindi makapaniwala sa nakikita.

Ipinagsawalang bahala ko na lamang ito at ipinagpatuloy ang pagkain.

Pagkatapos kong kumain ay sakto ring may nagbukas ng pintuan.

"Andrina." Malamig na sabi sa akin ni Dr. Rowan

Napatuwid naman ako ng upo dahil sa kanyang pagdating.

"Dr. Rowan..."

"Kumusta ang pakiramdam mo? "

"Maayos naman po, kaso palagi akong binabangungot sa gabi... Katulad pa rin noong sinabi ko sainyo noong nakaraan." Napatango na lamang siya at naupo sa harap ko.

"Napaano ang braso mo? " Nakakunot ang kanyang noo at sinusuri ito.

Napatingin ako sa aking braso, namamaga na nga ito at may parte na nangingitim.

"Wala." Iyon lamang ang sinabi ko at baka isipin ni Xavien na nagsusumbong ako.

Napabuntong hininga naman ang lalaki.

"Andrina, sinabihan na kita. Huwag kang gagawa ng mas ikagagalit pa ng asawa mo. "

"Wala naman akong ginawa. Nilibot ko lamang ang kwartong ito, baka sakaling may maalala ako. Sa tuwing makikita niya ako ay galit siya at sinasaktan ako." Nakatungong sabi ko.

"I'll talk to him, hindi maaaring ganyan ang gagawin niya saiyo lalo na't kakagising mo pa lang."

"Ilang araw ba akong tulog? Ano bang nangyari sa akin ? Maaari ko bang malaman? "

"Tatlong buwan kang walang malay Andrina. Hindi ka ipinadala ng asawa mo sa ospital dahil baka makatakas ka. Naaksidente ka sa kotse, nahulog ang sinasakyan mo sa isang bangin sa batangas. "

Pinilit kong halukayin ang utak ko, sumasakit lamang ito...

"Huwag mong piliting alalahanin ang nangyari. Baka kung mapaano ka pa. "

"Iniisip ko kung ayun ba talaga ang nangyari sa akin. Paano niya ako natagpuan?" Wala sa sariling sabi ko.

"May tumawag kay Xavien at sinabing nasa pangangalaga ka nila. Mangingisda ang mga ito sa may parteng Batangas. " Yun lamang ang sinabi niya at sinimulan akong suriin.

"Sabi ni Manang Lucing ay marami kang nakakakain kapag dinadalhan ka nila. Mabuti iyon para bumalik ang sigla at lakas ng katawan mo. " Dagdag niya matapos akong suriin.

Napabuntong hininga siya.

"Lalabas na ako. Huwag kang gagawa ng ikagagalit ni Xavien. " Muling paalala niya at umalis na.

Sumapit ang gabi at wala pa ring nabalik sa kwartong tinutuluyan ko. Itinuon ko na lamang ang sarili sa nakita kong libro sa kwartong ito.

Maganda ang istorya kaya kahit paano ay naengganyo ako at hindi namalayan ang oras.

Maya maya pa ay pumasok si Manang Lucing.

"Hija, sumabay ka raw ng pagkain sa mag ama."

"Ho? Makakalabas ako ng kwartong ito?" Hindi makapaniwalang sabi ko.

"Oo hija, basta ay huwag kang gagawa ng hindi maganda. Hinahanap kana ni Pixie. " Iyon lamang ang sinabi niya.

Bumaba naman ako agad sa aking higaan at sumunod kay Manang Lucing.

Napatingin siya sa akin.

"Hindi mo man lamang ba aayusin ang sarili mo? " Takang tanong niya.

"Maayos naman po ang itsura ko Manang Lucing."

Napatingin rin ako sa suot ko, bestidang puti at nakalugay lamang ang mahaba kong maalon na buhok.

"O siya, halika na."

Sumunod lamang ako sa kanya. Paglabas ng pinto ay napatingin ako sa lalaking nandoon, sa tingin ko ay siya ang nagbabantay sa kwartong tinutulugan ko.

Napakalaki pala ng bahay na ito, moderno at napakalinis. Maraming bantay sa paligid, siguro ay sobrang yaman nga ng pamilya ni Xavien.

Pagkababa namin ng hagdan ay dumiretso na kami sa kusina at doon nakaupo ang mag ama.

Nang makita ako ng batang babaeng nakaupo sa kanyang upuan ay agad siyang tumayo at lumapit sa akin.

Ang ipinagtaka ko ay parang napipilitan ang kanyang paglapit, nanginginig pati ang kanyang mga kamay.

"Mommy..." Yun lamang ang sinabi niya at yumakap sa akin.