Six months have passed… Six months na simula nung makasal kami ni Diego. And sa six months na yun ay marami ang nagbago sa buhay ko, marami akong kailangan e-adjust. I learned so much about household chores, sa pagluluto. Diego's favorite foods, and his DOES and DON'T.Kadarating ko lang sa opisina ko nang makasalubong ko si Dina. I am still working, but I need to get home before 7pm. Maaga din minsan umuwi si Diego, para sabay kaming mag hapunan. Wala kasi kaming kasama sa bahay, kami lang dalawa. Ako kasi nagluluto kapag hindi ako pagud.“Morning, Bes.” salubong niya sa akin. “Nasa loob na Ang nga files n kailangan mong pirmahan,” aniya.“Okay, thank you.” tugon ko naman. Bumalik na siya sa kanyang pwesto, at ako naman ay nag timpla na muna ng kape. Matapos kong mag pirma ng mga files ay tinawag ko si Dina. I feel like I want to eat apple pizza today. With a lot of cheese.“Yes, ma'am.” natatawang salita niya.“Bumili ka nga apple pizza with lot of cheese, and pineapple,” walang g
I am three weeks pregnant. Hanggang ngayon ay hindi pa rin mag proseso sa utak ko na may buhay na nasa sinapupunan ko. Every time I think about it ay nakikiliti ang tiyan ko, at parang may kung anong humahaplos sa puso ko. Ang sarap sa pakiramdam.I leaned my head to his shoulder as we were her on our balcony. It's already seven in the evening, the soothing feeling is so relieving. I was eating an apple right now, I was craving it. Diego wrapped his arms around me. I can feel him kissing my head. Hindi niya talaga ako na disappoint sa way of love language niya, he is more on action kasi. Hindi naman siya yung tahimik na tao, but if he thinks that things didn't need to be heard, he did it by action na lang. “What are you thinking, babe?” tanong ko sa kanya, dahil mukhang malalim ang iniisip nito.“Hmm.. wala naman babe, iniisip ko lang na lalaki na ang pamilya natin. I am so excited, and until now hindi pa rin mag process sa utak ko na may baby na tayo,” nakangiting wika ng asawa ko.
Morning sickness is like hell. Suka dito, suka doon. Lahat na lang sinusuka, lahat na lang ay mabaho ang amoy, walang tinatanggap na pagkain ang tiyan ko simula pa last week. Nag ca-crave ng ganun, ganyan pag nandyan na ay ayaw naman kainin kasi hindi ko gusto. Ang hirap pala mag buntis, bilib na bilib talaga ako sa mga kagaya ko. Malalagpasan ko din to.Lumabas na lang muna ako sa bahay, hindi pa naman ako nakalabas talaga ng gate. Kung lalabas man ako ay dito lang sa bakuran, patingin-tingin sa paligid. Nakakamangha din kasi ang sightseeing dito eh, nakakamangha ang nakakalula ang ganda. Grabi ang kalikasan magbigay ng tunay at natural na yaman, kung hindi lang sinira ng mga tao. Lalo na ang pag putol sa mga puno. Lumanghap muna ako ng hangin bago ko naisipan na lumabas ng gate. Sabi naman ni Diego na wag akong lumabas kasi hindi ko pa kilala mga tao dito. Pero gusto ko makita ang labas eh. Sabi niya din may mga mini market daw dito lugar kung saan kami tumira ni Diego. Medyo malay
Hinihingal na lumapit sa akin si Diego. Takot na takot ang mukha nito, pinag papawisan. Ano naman kaya nangyari sa kanya, kung maka react para bang may kinakatakutan."Babe, what happened? Mukha kang tinakasan ng dugo diyan eh.. putla mo," natatawa na may halong kaba na salita ko."Babe, don't do it again, okay. Tinakot mo ako eh," napahawak na lang siya sa kanyang batok."Babe, nasa labas lang ako, wala naman nangyari eh. Nag-iingat naman po ako, please stop worrying." malambing kung salita sa kanya. He held my hands and hugged me tightly. I tap his back and dug my face to his chest."At least let me know na lumabas ka. I am scared, baka kung napano ka na. Please, call me kung gusto mo lumabas ng bahay, okay!?" kalmado niyang salita. Tumango naman ako."Noted, sir. Sorry if I make you worry. I love you," malambing kong salita and kiss the tip of his nose but he grabbed me closer to him and kissed my lips."I love you, Babe." bulong niya sa akin. I smiled! Natapos na naman ang araw a
I heard the door closed. I closed my eyes, pretending to be asleep. Pero bago pa siya pumasok ay narinig ko ang pag alis ng sasakyan. Dahan-dahan siyang humiga sa tabi ko, and hugged me. Hindi ko kumibo, I stop myself from crying hanggang sa dalawin ako ng antok. Thanks goodness!Kinabukasan ay nadatnan ko si Diego n nagluluto ng almusal. Nagluto siya ng fried egg, hotdog, and tocino. Mukhang masarap pero bumaliktad agad ang sikmura ko sa amoy ng tocino. Tumakbo agad ako sa kusina upang ilabas itong nararamdaman ko. Lumapit naman agad si Diego sa akin and tap my back gently.Maagang maaga ayaw kong umiyak. I forced myself not to cry, pero traydor talaga ang mga luha ko. Nagsilabasan na sila hanggang sa humahagulgol na ako. Diego seems worried, he immediately hugged me."Shh.. It's okay," anito. Nandidiri ako! "Let me go," kalmado kong salita at tinulak siya ng kaunti. He let me go. Kaya agad na akong tumayo. Nawalan na ako ng gana kumain kaya bumalik uli ako sa kwarto. Humiga ako at
I suddenly felt the comfort and relief when we get home. I am home again. I miss the place, the atmosphere, matagal tagal din naman akong nakatira rito sa mansyon ni Dad kaya natutuwa ako. It's been a while na rin naman simula noong lumapit kamo sa bundok ni Diego. "Let's go in, your dad doesn't know, he will be surprised," Tita Andrea said. At una nang pumasok sa loob. "Pasok na Ate,"saad naman ni Atacia at hinalalayan ako papasok sa loob. Pag-bukas nang pinto ay tumambad sa akin ang pamilyar na pakiramdam. Bigla na lang tumulo ang luha ko, dahil sa emosyon na aking naramdaman."Anak?" boses ni Dad. He immediately come at me and hugged me tightly. I did the same thing. Na miss ko ang lahat. "Dad!" mahina kong sambit. I know that I am being emotional dahil sa nangyari kagabi. Sariwa pa sa akin ang manloloko na ginawa nang asawa ko, hindi iyun mawala wala sa isipan ko. Mas lalo akong humahagulgol dahil sa comfort na nararamdaman ko ngayon. Salamat sa timing na pag bisita ni Tita at
KINABUKASAN ay maaga akong gumising. Naligo at nag bihis. Nadatnan ko si Tita Mel na naghahanda ng agahan. Dad was sipping a coffee while reading a magazine. I hurriedly went to Clifford and Mikey who was eating peacefully. I suddenly missed these two. “How are you two doing?” panggugulat ko sa dalawa na hindi napansin ang presensya ko kanina.“Ate?” gulat na sambit ni Mikey at niyakap ako. Ganun din si Clifford na tumayo pa talaga mula sa pagkain at niyakap ako.“We missed you, Ate.” mahinang salita ni Clifford. I brushed his hair and smiled.“Na miss ko rin kayong dalawa,” nakangiting wika ko at umupo na sa tabi nila.“Kailan ka pa dumating ate?” tanong ni Clifford. Ang laki na ng pinag bago niya, binatang binata na. Naalala ko na naman ginawa niya sa private room ni Dad noon. “Kagabi lang sumama na ako kay Tita at Atacia, pag-uwi.“ sagot ko naman kay Cliff.“Bakit hindi namin alam? Mom, dad and ate didn't even bother to tell us, or inform us kagbi edi sana umuwi kami ng maaga,” n
After kong malaman ang resulta ay mas gusto ko pa na alagaan ang anak ko at ayusin ang sarili ko. Sa natuklasan ko, maybe isantabi ko muna. Unahin ko na muna ang anak ko, ayaw kong ma stress o kung ano pa. Natatakot ako for my child, but I am praying that I can get through it all. Malalampasan ko rin ang lahat.Nandito ako ngayon sa company ni Diego. It's been a while, it's been a month since the last time I went here. Hindi na nga ako dumeretso sa company ko eh. Mas pinili ko na dito na lang pumunta, mamaya na ako pupunta sa company ko.Papasok na ako sa entrance ng mamukhaan ako ng guard at agad akong pinapasok. Sumakay agad akong elevator patungo sa floor kung nasaan ang asawa ko. I want to surprise him. I even bought foods since I am craving to eat this chicken wings. Sweet and sour chicken wings.Finally dumating na rin ako. Kahit pa puno na sa katanungan ang nasa isip ko ay ayaw ko muna na bigyan 'to ng pansin. May mga mangilan-ngilan empleyado sa hallway, papasok sa kanilang ar
NAGING maayos na ang takbo ng lahat. Si Caroline ay malapit na rin manganak sa baby boy nila ni Raven. Si Raven naman ay hindi pa rin makaalis sa organization niya, pero hindi naman siya peni-pressure ni Caroline na umalis at hinayaan na lang muna ito. Successful din ang operation ni Diego, pero under observation pa rin siya. Si Dina ay may bagong negosyo na sa Canada, at naging okay naman ang pamumuhay nila ni Diego doon. Mas naging malapit at nakilala ng dalawa ang isa't-isa. Pero kahit ganun pa man ay guilty pa rin sila sa nagawang kasalanan nila kay Caroline. Happily married na rin si Diego at Dina. "Babe? Sumasakit ang tiyan ko, manganganak na ata ako," ngumingiwi ang mukhang salita ni Caroline. "Ha? Masakit na ba? Sandali kukunin ko lang ang sasakyan." Natataranta at nagmamadaling salita ni Raven at mabilis na tumakbo palabas ng bahay. "MANGANGANAK NA ASAWA KOOOOOOOO!" Biglang sigaw ni Raven. Natataranta naman ang mga tao sa bahay at hindi alam ang gagawin na para bang
NATULALA ang magkapatid sa narinig. Hindi kasi nila alam at wala talaga silang alam kung ano na ang nangyayari dahil sa nagtatago talaga sila sa malayo upang hindi sila mahanap ng mga pulis. No cellphone. Wifi. Tv. Namuhay sila na walang kahit anong koneksyon, ngunit dahil may pera pa silang nadadala ay mabilis din silang nakakagalaw. Hanggang sa isa sa kanila ang nagdesisyon na bumaba at harapin ang mga magulang, at maghigante. Sinisisi nila ang mga magulang sa nangyari sa kanila. Pati na rin si Diego na ngayon ay kinaharap ang sakit. "What do you mean, Dad? May sakit si Diego?" gulat na sambit ni Stiffany. Maalalang ginapos pa nila ang kapatid sa bahay niya. May saksak ng kutsilyo. "Yes. Nalaman namin nung ginapos, at sinaksak niyo siya at iniwan sa bahay niya na duguan. Dahil dum ay ayaw niyang magpadala sa hospital, pero dahil hindi nakinig si Caroline at Raven ay dinala pa rin nila ito sa hospital. And dun namin nalaman na may tumor pala siya." Mahabang paliwanag ni Edgar
Tumulo na rin ang luha ni Caroline at napahagulgol. Raven just let her cry out loud. Alam niyang hindi pa nito nailalabas ang kung ano man ang nasa loob niya. He wants her to be free from pain, doubts, and self-pity. “Just let it out, babe. Iiyak mo lahat, ilabas mo rin ang lahat ng masasakit na nangyari sa'yo. Pero huwag mong kaawaan ang sarili mo. Hindi mo kasalanan kung bakit mo naranasan ang lahat ng mga pinagdaanan mo. I am here now, babe. I am here to support you no matter what.” “Mahal kita, higit pa sa buhay ko. Please, trust me and lean on me.” Mahigpit na niyakap ni Caroline si Raven habang patuloy pa rin sa pagluha. "When I met you, hindi ko maisip na sa'yo ko pala mararamdaman ang pagmamahal na buo. Tinanggap mo ako despite everything. You didn't judge me, you even helped me. You made me grow strong. Kaya salamat, babe. It is because of you that I overcame it all. Dahil sa pagmamahal mo sa akin. Pagmamahal na walang humpay." "I am happy to hear that from you,Babe.
Maayos ang lahat. Naging matagumpay ang sorpresa, at labis na napasaya si Caroline. Hindi rin maalis ang ngiti sa kanyang mukha habang nagkukuwentuhan sila ni Atacia. Ngunit, nalungkot din siya nang malaman na nakunan pala si Atacia at inabuso ang kapatid ng dating asawa nito. Habang tumatagal daw ang kanilang pagsasama ay nagbago ang ugali ng asawa ni Atacia at madalas na siyang sinasaktan, dahilan kung bakit siya nakunan. Mabuti na lamang at nakapag-divorce sila sa ibang bansa. Limang taon din nagtiis si Atacia sa piling ng mapang-abusong asawa. Ngayon, malaya na siya at abala sa trabaho sa isang kumpanya sa Canada, kung saan niya rin nakilala ang bago niyang kasintahan. Habang nagkukuwentuhan pa rin sina Atacia at Caroline, lumapit naman ang Daddy ni Caroline kay Raven. "Anong balak mo, iho?" tanong ni Mr. Frowline, bigla siyang sumulpot sa tabi ni Raven, ikinagulat naman nito. "Kanina pa kasi kita napapansin na parang kinakabahan ka," dagdag pa nito. "Tito, g-gusto ko na sana
“Surpresa!” sabay-sabay na sigaw ng lahat nang buksan ni Caroline ang pinto. Napaatras naman siya, tila nagulat sa dami ng mga taong nagkakantahan at nagpapalakpakan sa sala. Hindi naman maiwasan ni Caroline ang matuwa, dahil ang iba sa mga bisita ay mga empleyado niya. At kumpleto rin ang kanyang pamilya,.maliban Sa isang tao. Sa gitna ng lahat, si Raven ay nakangiti habang may hawak na ang bunso nilang anak na si Venus.“You thought we forgot, didn’t you?” Raven said with a teasing smile.Bago ang kaganapan, sobrang abala si Caroline sa kumpanya dahil nagkaproblema sila sa isang investor. Dahil sa tindi ng kanyang pagka-busy, hindi na niya namalayan ang paglipas ng mga araw. Isang buwan na pala ang nakalipas, at maraming nangyari sa panahong iyon.Si Diego at Dina ay pumunta na sa ibang bansa para sa operasyon ni Diego. Masaya naman si Caroline dahil sa wakas ay magagamot na ang dati niyang asawa. Para kay Dina naman, magsisimula na ito ng negosyo sa ibang bansa. Tinulungan sila ni
Alam kong may konsensya pa rin si Dina hanggang ngayon, at ako rin naman. Hindi mawala sa isip ko ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. Sobrang dinurog ko siya. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya. "Uhm... ano ba ang susunod nating hakbang? Paano natin mapapasaya si Caroline? Wala akong maisip na pwedeng gawin..." litong sabi ko. "Paano kung ayain natin sina Raven at Caroline mag-date? Sa tingin ko magandang ideya 'yun, di ba?" masiglang mungkahi ni Dina habang nag-iisip pa. "Sa tingin mo, okay lang sa kanya? Hindi kaya siya magalit?" tanong ko nang may pag-aalinlangan. Hindi ko rin kasi masyadong kilala si Caroline, lalo na't hindi naman kami nagtagal. Nakilala ko lang naman si Caroline noon nung sinabi sa akin ni Dad na siya ang papakasalan ko. Dahil sa maganda siya at napakamasipag na babae. Agad rin nahulog ang loob at puso ko sa kanya. Pero nagloko pa rin ako sa kanya. She's the perfect woman na sana, kaso isang akong tanga kaya ngayon wala na siya sa akin.
Mabilis kong iminulat ang aking mga mata, at agad na bumungad sa akin ang puting kisame at amoy ng ospital. Nakakasulasok ang amoy, at ayoko nito. Paano ako napunta sa lugar na 'to? Kasama ko lang si Mamay kanina; baka naman naghahallucinate lang ako. Pero nasa kwarto lang talaga ako ngayon at hindi sa ospital. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa at tumingin sa paligid. Nasa ospital nga talaga ako. Pero anong ginagawa ko rito? "Babe, you're finally awake. Thank goodness," bungad na sabi ni Raven. "Pinag-alala mo ako. Sorry..." umiiyak na sabi ni Raven. Kunot-noo ko siyang tinitigan. Ano ba ang problema? "Why are you crying?" mahina kong tanong. “Nasa ospital ka, babe. Hindi ka nagising kagabi, kaya nag-alala ako. Lahat kami nag-alala. Pasensya na, sorry kung napaiyak kita ulit.” “Bakit ka nagso-sorry? Wala ka namang ginawang mali, ah...” tanong ko. “Mamay told me. Umiiyak ka raw, at sobrang sama ng loob ko. Alam ko kasi kung bakit ka umiiyak kahapon. Akala mo siguro may k
[CAROLINE] Bumuhos na naman ang aking mga luha. Kakaayos lang namin, pero may nalaman na naman ako. Bakit ganito? Bakit parang pinaglalaruan ako ng tadhana? Gusto ko lang naman na maging maayos kami, kahit na pinagtaksilan nila ako. Pero bakit hanggang ngayon, patuloy pa rin ang pagsisinungaling? Bakit ganito? Agad akong pumasok sa kotse at humagulgol. Pilit kong inaayos ang lahat—sinubukan kong tanggapin at patawarin sila. Binigay ko ang gusto nila para maayos na. Kahit labag sa loob ko, ginawa ko, para kahit papaano'y maibsan ang bigat ng dinadala ko. Bakit ba ang hirap magpakatotoo? "Why do I have to experience this? Gusto ko nang maayos ang lahat sa amin, tapos bigla na lang malalaman ko na ang murderer ng asawa ko noon ay ang kabit niya pala? This is so frustrating!" Dapat ba akong maawa kay Diego? Pero siguro sapat na itong mga nalaman ko. Tama na ang kadramahan. Gusto nilang magsama, sige, hahayaan ko na sila sa buhay nila. Ibibigay ko na at magpopokus na lang ako sa buhay k
Nagulat si Caroline sa paghingi ng basbas ni Diego sa kanya. She felt something touch her heart, at pakiramdam niya'y napawi ang sakit na kanyang nararamdaman. Hindi sakit at selos ang nararamdaman niya ngayon, kundi saya sa kanyang puso. The way humingi si Diego ng basbas sa kanya ay para bang sigurado na siya kay Dina—na para bang ito ang babaeng habang buhay niyang mamahalin.Tears streamed down her cheeks. Tiningnan niya ang kalagayan ni Dina na wala pa ring malay at pagkatapos ay tumingin kay Diego, na para bang sinasabi, "Please, let us be happy together.""C-Caroline, sorry. Please, don't cry. H-hindi na kita tatanungin tungkol sa bagay na 'yon. I am sorry, masyado lang ata akong desperado," he said in panic as he held Caroline's hand.Akala ni Diego ay galit pa rin si Caroline sa kanilang dalawa. Alam ni Caroline na hindi madaling maghilom ang sugat na dinulot nila."Maybe giving them a chance isn't bad, right?" sa isip ni Caroline.Pinahiran niya ang kanyang mga luha, at mahi