PAIKA-IKA akong nag-lakad palabas ng kwarto kung saan ako natutulog. Masakit pa rin ang balakang ko dahil sa pag tulak ni Stiffany sa akin nung isang araw sa hagdan. She's a horrible person talaga. Hindi ko ine-expect na ang basura pala talaga ng ugali niya. I am sure kapag nalaman ng parents niya ang ginawang pag-kidnapped sa akin ay malalagot talaga ang magkapatid na 'yon.But I have to figure out first kung paano ako makaalis sa lugar na ito,o paano ko ma contact ang pamilya ko, o ang parents ni Diego.Bago ko pa gawin ang plano ay kailangan ko muna mag-manman sa paigid.At magpanggap. Dumeretso na ako sa kusina para mag-luto, well, ako gagawa ng lahat. Dito na rin umuwi si Kiefer at ngayon ay wala si Stiffany. Paano kaya ako makakaalis sa bahay na 'to? Hindi ako familiar sa lugar, pero hindi ako pwedeng mananatili na lang dito. I have to make a plan. "What's for breakfast?" muntik ko ng mapaso ang kamay ko dahil sa gulat. "Pwede ba na wag mang-gulat?" reklamo ko sa kanya, tumaw
“Did you clean my room yesterday?” bungad sa akin ni Stiffany. “Oo, ang kalat ng kwarto mo eh.Akala ko nasa kwarto ka, sabi ng tauhan mo umalis ka pala.So i just clean your room.Maaliwalas na diba, kasi inaliis ko na ang mga kalat sa kwarto mo.” nakangiting wika ko. SHe glared at me, and rolled her eyes. “Whatever,just don't get inside my room without my permission.” galit niyang salita. “Okay,” matipid kung sagot.I want to shout and rejoice. Hindi ko alam pero sobra akong natutuwa ngayon. Masaya ang puso ko. “There’s a whole chicken in the refrigerator.Mag adobo ka,” utos niya. Umalis na ito at umakyat sa kwarto niya. Kasalukuyan kasi akong nag-huhugas ng mga pinag-kainan ng mga tauhan niya. “OK!” I murmur. Matapos kong mag hugas ay kinuha ko ang manok at hiniwa ito agad. Hindi naman frozen ang manok kaya madali lang i-cut. “Ahh..” I cut my finger. Agad ko itong nilinisan, at kumuha ng band aid sa med-kit na nakapatong lang sa refrigerator. “Careless.” sabat ng isang lala
I was still shocked.Harold masturbing behind my back, rubbing his thing on my butt shamelessly. I firmly closed my eyes when he wrapped his arms around my waist and kept rubbing his manhood like a maniac. “Please.let go,Harold.Nakakadiri ka!” madiin kong wika ang tried to take off his arms around my waist,pero lalo niya lang itong hinigpitan. I have no other choice but to get the knife on the table and slit his arm.Hindi naman malaki but i cut him.He hissed and pushed me.Nakasubsob ako sa sahig dahil sa lakas ng pagka tulak niya sa akin at natama ang noo ko sa sahig. Para akong akong nahilo sa lakas ng impact. “You fuckng bitch,” he shouted and slapped me hard. And suddenly pulled my hair.Sumabay ang katawan ko ng agresibo niyang hinila ang buhok ko at kinaladlad ako papasok ng sala. Tinulak niya ako ng malakas at nasubsub na naman ang mukha ko kasabay ng katawan ko sa mini table nila, kung saan ang dalawa ay nag-se-sex na. I gasped. The position is so embarrassing.Hindi ko magaw
HINDI KO ALAM kung anong oras na. Lumabas ako ng kwarto upang silipin ang tatlo. Wala na sila sa sala, baka nasa kwarto na nila. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan sa kwarto ni Stiffany. Nasa kama siya kasama ni Kieffer,naked. Harold was not around. Mukhang pagod na pagod ang dalawa.Pumasok na ako at naghanap ng cellphone.Nakita ko ang bag ni Stiff, na nakapatong sa mesa na may lampshade. Dahan-dahan akong naglakad at kinuha ang bag.Binuksan ko ‘to agad at tumambad sa akin ang maraming pera.Hinalungkat ko ito,at finally nakita ko ang kanyang cellphone. Agad na akong lumabas ng kwarto,a dahan-dahan na bumaba ng hagdan at tumungo sa kusina.SIgurado naman ako na walang tao sa part na yun,dahil nasa labas lang naman ang mga bantay. Nang nasa kusina na ako, I immediately dialed my dad’s cell phone number without turning on the light. Nanginginig pa ako na kinakabahan na baka magising si Stiiffany,o sino pa sa kanila, “Dad, why can't it be reached?” I am certain na same number pa rin
BUONG LAKAS ko siyang tinulak ng naabutan niya ako sa main entrance ng bahay. Ito lang ang may pinakamalaking pintuan sa lahat ng pinto na nakita ko. SImula ng dalhin ako sa lugar na ito ay hindi na ako makalanghap ng sariwang hangin. HIndi ko na nakikita ang labas. Kahit umakyat man ako sa rooftop ay may bantay rin. HIndi ko rin alam kung marami bang mga bantay na umaaligid sa buong bahay. Kaya hindi ako sigurado kung saan ako pupunta. Napasigaw siya na nagbigay atensyon sa mga tauhan na naka bantay sa labas. Agad kong kinuha ang baril sa bag ko,at walang pag dalawang isip na barilin si Harold sa tuhod. Napa sigaw siya ng malakas.Lumapit ako sa kanya at ginawang hostage, dahil sa sakit ng tama ng baril alam kong hindi niya ako malalabanan. “Tumayo ka,at sumunod sa akin kung ayaw mo na iputok ko ang baril sa bungo mo.” pananakot ko sa kanya. Hinawakan ko siya sa liig habang nakatutok ang baril sa kanyang tagiliran. Tumayo naman siya. SUnod-sunod na ang pag-labas ng mga tauhan
Keifer was behind her, frightened. “Takot ka ba Kieffer na mawalan ulit ng kapatid? If you will help me,I will allow you to touch me on our way out. What do you think?” I said.Alam kong bibigay siya dahil sa sex addiction niya. Hindi alam ito ng mga magulang niya, but I do. Alam ko dahil sinabi sa akin yun ni Diego nung buhay pa siya. Lagi niya nga akong pinapaiwas sa mga kapatid niya dahil sa kanilang addiction. “Come on, Kieffer. Save your brother,” I said. Mukhang naging maliwanag naman ang mukha nito at dahan-dahan na akong nilapitan. Nanlaki naman ang mata ni Stiffany at hindi makapag salita ng tuluyan na ngang lumapit si Kieffer sa akin.“Open the door and get her car,so we can leave. Sasama ka sa akin sa langit,” bulong ko sa kanya. Para siyang na hypnotized sa ginawa ko. Iba talaga kapag may sex addiction. Tumalikod na si Kiefer at binuksan ang pinto, sumunod naman ako sa kanya habang nakatutok pa rin ang baril. Hindi na gumalaw si Harold at parang mahihimatay na. Naubusa
LAHAT ay abala sa kani-kanilang ginawa, habang ang iba naman ay busy sa pagtawag sa isang doktora,dahil manganganak na nga ako. Kanina pa si Mamay umiiyak, hindi ko alam kung bakit siya umiiyak, e ako naman ang manganganak. Na sa bahay lang kami ngayon, dito lang ako manganganak dahil hindi naman required na manganak talaga sa hospital. Kumpleto naman ang isla na ito, may hospital,at may mga grocery stores. Malaki naman kasi ang isla na ito na pagmamay-ari ng amo ni Mamay. Hindi ko pa nakita kung sino yang amo ni Mamay pero nasa abroad daw yun. Sabi ni Mamay kapag nanganak na ako ay sa mansion na ako magtatrabaho. Malapit naman na daw babalik dito sa pinas ang amo niya. Ayaw kasi akong pag-trabahuin ni Mamay dahil nga maselan ang pag-bubuntis ko,matapos ang nangyaring aksidente ko, pitong buwan na ang nakalipas. Sabi ni Mamay nahulog daw ako sa bangin, mabuti raw at na buhay pa ako, at ang baby ko na 2 months na pala raw sa sinapupunan ko. “Rosita, okay ka lang ba,nak?” kinakabahan
TULALA ako na binuhat ang anak ko.Tumahan na ito mula sa kakaiyak ng nasa mga bisig ko na siya. Hindi ko namalayan ang pagtulo ng mga luha ko, naging emotional ako bigla.Tinitigan ko siya ng maayos at may pamilyar na mukha akong nakikita sa anak ko. Napakaganda niyang bata. Maputi, matangos ang ilong,at ang kanyang pilikmata na makapal na kahit kakalabas lang niya ay makikita mo talaga sa kanyang mga mata ang kapal at ganda nitong mabilog na mata. At agad na sumagi sa isip ko ang lalaki na tumulong sa akin magpaanak. Nakakahiya man ang mga pangyayari na ‘yon pero ayaw ko ng isipin dahil tapos na at nangyari na. Sigurado naman akong hindi ako pagtatawanan ng tao na ‘yon, kasi normal lang naman ang manganak. Pero bakit ko naman iniisip ang lalaking yon? Napailing na lang ako. “Mamay, ang ganda niya no?” tanong ko kay Mamay habang ang mga mata ay hindi maalis-alis sa bata. She is really pretty.Hindi ko maiwasan na matuwa habang nakatitig sa kanyang maamong mukha. Nakakawala ng pago
“Surpresa!” sabay-sabay na sigaw ng lahat nang buksan ni Caroline ang pinto. Napaatras naman siya, tila nagulat sa dami ng mga taong nagkakantahan at nagpapalakpakan sa sala. Hindi naman maiwasan ni Caroline ang matuwa, dahil ang iba sa mga bisita ay mga empleyado niya. At kumpleto rin ang kanyang pamilya,.maliban Sa isang tao. Sa gitna ng lahat, si Raven ay nakangiti habang may hawak na ang bunso nilang anak na si Venus.“You thought we forgot, didn’t you?” Raven said with a teasing smile.Bago ang kaganapan, sobrang abala si Caroline sa kumpanya dahil nagkaproblema sila sa isang investor. Dahil sa tindi ng kanyang pagka-busy, hindi na niya namalayan ang paglipas ng mga araw. Isang buwan na pala ang nakalipas, at maraming nangyari sa panahong iyon.Si Diego at Dina ay pumunta na sa ibang bansa para sa operasyon ni Diego. Masaya naman si Caroline dahil sa wakas ay magagamot na ang dati niyang asawa. Para kay Dina naman, magsisimula na ito ng negosyo sa ibang bansa. Tinulungan sila ni
Alam kong may konsensya pa rin si Dina hanggang ngayon, at ako rin naman. Hindi mawala sa isip ko ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. Sobrang dinurog ko siya. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya. "Uhm... ano ba ang susunod nating hakbang? Paano natin mapapasaya si Caroline? Wala akong maisip na pwedeng gawin..." litong sabi ko. "Paano kung ayain natin sina Raven at Caroline mag-date? Sa tingin ko magandang ideya 'yun, di ba?" masiglang mungkahi ni Dina habang nag-iisip pa. "Sa tingin mo, okay lang sa kanya? Hindi kaya siya magalit?" tanong ko nang may pag-aalinlangan. Hindi ko rin kasi masyadong kilala si Caroline, lalo na't hindi naman kami nagtagal. Nakilala ko lang naman si Caroline noon nung sinabi sa akin ni Dad na siya ang papakasalan ko. Dahil sa maganda siya at napakamasipag na babae. Agad rin nahulog ang loob at puso ko sa kanya. Pero nagloko pa rin ako sa kanya. She's the perfect woman na sana, kaso isang akong tanga kaya ngayon wala na siya sa akin.
Mabilis kong iminulat ang aking mga mata, at agad na bumungad sa akin ang puting kisame at amoy ng ospital. Nakakasulasok ang amoy, at ayoko nito. Paano ako napunta sa lugar na 'to? Kasama ko lang si Mamay kanina; baka naman naghahallucinate lang ako. Pero nasa kwarto lang talaga ako ngayon at hindi sa ospital. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa at tumingin sa paligid. Nasa ospital nga talaga ako. Pero anong ginagawa ko rito? "Babe, you're finally awake. Thank goodness," bungad na sabi ni Raven. "Pinag-alala mo ako. Sorry..." umiiyak na sabi ni Raven. Kunot-noo ko siyang tinitigan. Ano ba ang problema? "Why are you crying?" mahina kong tanong. “Nasa ospital ka, babe. Hindi ka nagising kagabi, kaya nag-alala ako. Lahat kami nag-alala. Pasensya na, sorry kung napaiyak kita ulit.” “Bakit ka nagso-sorry? Wala ka namang ginawang mali, ah...” tanong ko. “Mamay told me. Umiiyak ka raw, at sobrang sama ng loob ko. Alam ko kasi kung bakit ka umiiyak kahapon. Akala mo siguro may k
[CAROLINE] Bumuhos na naman ang aking mga luha. Kakaayos lang namin, pero may nalaman na naman ako. Bakit ganito? Bakit parang pinaglalaruan ako ng tadhana? Gusto ko lang naman na maging maayos kami, kahit na pinagtaksilan nila ako. Pero bakit hanggang ngayon, patuloy pa rin ang pagsisinungaling? Bakit ganito? Agad akong pumasok sa kotse at humagulgol. Pilit kong inaayos ang lahat—sinubukan kong tanggapin at patawarin sila. Binigay ko ang gusto nila para maayos na. Kahit labag sa loob ko, ginawa ko, para kahit papaano'y maibsan ang bigat ng dinadala ko. Bakit ba ang hirap magpakatotoo? "Why do I have to experience this? Gusto ko nang maayos ang lahat sa amin, tapos bigla na lang malalaman ko na ang murderer ng asawa ko noon ay ang kabit niya pala? This is so frustrating!" Dapat ba akong maawa kay Diego? Pero siguro sapat na itong mga nalaman ko. Tama na ang kadramahan. Gusto nilang magsama, sige, hahayaan ko na sila sa buhay nila. Ibibigay ko na at magpopokus na lang ako sa buhay k
Nagulat si Caroline sa paghingi ng basbas ni Diego sa kanya. She felt something touch her heart, at pakiramdam niya'y napawi ang sakit na kanyang nararamdaman. Hindi sakit at selos ang nararamdaman niya ngayon, kundi saya sa kanyang puso. The way humingi si Diego ng basbas sa kanya ay para bang sigurado na siya kay Dina—na para bang ito ang babaeng habang buhay niyang mamahalin.Tears streamed down her cheeks. Tiningnan niya ang kalagayan ni Dina na wala pa ring malay at pagkatapos ay tumingin kay Diego, na para bang sinasabi, "Please, let us be happy together.""C-Caroline, sorry. Please, don't cry. H-hindi na kita tatanungin tungkol sa bagay na 'yon. I am sorry, masyado lang ata akong desperado," he said in panic as he held Caroline's hand.Akala ni Diego ay galit pa rin si Caroline sa kanilang dalawa. Alam ni Caroline na hindi madaling maghilom ang sugat na dinulot nila."Maybe giving them a chance isn't bad, right?" sa isip ni Caroline.Pinahiran niya ang kanyang mga luha, at mahi
Isang malutong na sampal ang dumapo sa pisngi ni Stiffany nang magkita silang dalawa sa hideout nila. Nagulat si Stiffany sa ginawa ni Dina, sa biglaang pagsampal na hindi niya alam ang dahilan. Dahil dito, sinampal din niya si Dina ng dalawang beses sa magkabilang pisngi. Nanlilisik ang kanilang mga mata, at tila konti na lang ay mag-aaway na sila at magdadambahan."Ano ba ang problema mo?" singhal ni Stiffany kay Dina."Ikaw! Kayo ng mga kuya-kuyahan mo! Ano ang ginawa ninyo kay Diego?" nanlilisik ang mga mata ni Dina habang nagsasalita.Inirapan ni Stiffany si Dina at tinalikuran ito. "He deserves to die," ani Stiffany. "Dahil sa ginawa niya, nawala sa amin ang lahat. Sinumbong niya kay Daddy kung ano ang ginawa namin nina Kuya. Kung tumahimik lang sana siya, hindi siya mapapahamak." Nanggigigil na sambit nito."Paano mo nagagawa 'yon sa kapatid mo? Hindi ba baliw na baliw ka kay Diego? Ano'ng kapahamakan ang ginawa ninyo sa kanya?" sigaw ni Dina. "Mabait si Diego sa inyo, paano ni
Dinala nina Raven at Caroline si Diego sa ospital dahil nahihirapan itong huminga. Kahit ayaw nitong magpadala sa ospital, dinala pa rin nila ito upang magamot din ang mga sugat niya. May bantay sa kwarto niya upang walang sinuman ang makapasok. Mahigpit na ipinagbabawal ang pagpasok sa kwarto ni Diego sa ngayon dahil sa nangyari. Nagsimula na rin mag-imbestiga ang mga pulis sa bahay ni Diego, at nagbigay na rin ng pahayag sina Raven at Caroline. Ayon kay Diego, ang mga kapatid niya ang may pakana ng nangyari sa kanya. Nagpaiwan si Caroline sa ospital upang bantayan si Diego, na hindi pa rin nagigising simula nang dinala nila siya roon. May nais ding malaman si Caroline. Gusto niyang maintindihan kung bakit laging sinasabi ni Diego na masakit ang kanyang ulo. Sinabi rin ni Raven na uminom si Diego ng pain reliever bago sila umalis ng bahay. Hindi siya mapakali, lalo na nang mahawakan niya ang ulo ni Diego at mapansin ang labis na pagkalagas ng buhok nito. Malakas ang kutob niya na
HATING-GABI na nang makatanggap ng tawag si Raven mula kay Diego. Mukhang hinihingal ito at nahihirapan sa paghinga. Nang oras na iyon, nasa kanyang opisina siya sa loob ng bahay, samantalang si Caroline ay natutulog na sa kanilang kwarto. Kunot-noo man si Raven dahil sa biglaang tawag nito, hindi niya magawang balewalain dahil mukhang may nangyari.Mabilis na kinutuban si Raven kaya hindi na siya nagdalawang-isip na tumayo at kunin ang susi ng kanyang kotse. Alam niyang hindi pa sila lubusang nagkakasundo ni Diego, pero hindi na niya ito kalaban ngayon. Wala na siyang kailangang patunayan dahil alam niyang si Caroline at ang mga bata ay sa kanya pa rin"Nasaan ka?" kalmadong tanong ni Raven habang pinapaandar ang kanyang sasakyan."Sa bahay ko, alam mo na kung saan 'to, dahil nakapunta ka na rito noong dinala mo si Matthew," hirap na hirap nitong sabi. Rinig na rinig din ni Raven ang mabigat na paghinga ni Diego.Dinala niya kasi ang bata sa bahay nito isang beses, dahil gustong maki
Natameme si Diego sa narinig. Nagsimulang manginig ang kanyang mga kamay, nanghina ang kanyang mga tuhod, at napaluhod siya. Hindi siya makapaniwala na ang kabit pala ang dahilan ng pagkawala ng panganay niyang anak—at kasalanan niya rin iyon. Isa siyang pabaya na asawa. Napahilamos siya sa kanyang mukha, at sunod-sunod na nagsilabasan ang kanyang mga luha. Tahimik siyang napahagulgol habang ang kanyang mga kamay ay nasa mukha pa rin. Ngayon, mas lalo siyang nagsisisi dahil sa kanyang nagawa. Napakalaki ng kasalanan niya kay Caroline, at hindi katanggap-tanggap ang kanyang ginawa. "Patawad," humihikbing sabi ni Diego. "Walang kapatawaran ang nagawa kong kasalanan sa'yo. Kasalanan ko ang lahat," hagulgol niya. "Patawarin mo ako, Caroline. Labis kitang nasaktan. Napaka-gago kong tao—irresponsable, manloloko, sinungaling. Hindi mo deserve ang isang katulad ko. Nabigo akong maging lalaki para sa'yo, nabigo akong maging ama, at nabigo akong maging asawa. Pinabayaan kita, Caroline," pat