HINDI KO ALAM kung anong oras na. Lumabas ako ng kwarto upang silipin ang tatlo. Wala na sila sa sala, baka nasa kwarto na nila. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan sa kwarto ni Stiffany. Nasa kama siya kasama ni Kieffer,naked. Harold was not around. Mukhang pagod na pagod ang dalawa.Pumasok na ako at naghanap ng cellphone.Nakita ko ang bag ni Stiff, na nakapatong sa mesa na may lampshade. Dahan-dahan akong naglakad at kinuha ang bag.Binuksan ko ‘to agad at tumambad sa akin ang maraming pera.Hinalungkat ko ito,at finally nakita ko ang kanyang cellphone. Agad na akong lumabas ng kwarto,a dahan-dahan na bumaba ng hagdan at tumungo sa kusina.SIgurado naman ako na walang tao sa part na yun,dahil nasa labas lang naman ang mga bantay. Nang nasa kusina na ako, I immediately dialed my dad’s cell phone number without turning on the light. Nanginginig pa ako na kinakabahan na baka magising si Stiiffany,o sino pa sa kanila, “Dad, why can't it be reached?” I am certain na same number pa rin
BUONG LAKAS ko siyang tinulak ng naabutan niya ako sa main entrance ng bahay. Ito lang ang may pinakamalaking pintuan sa lahat ng pinto na nakita ko. SImula ng dalhin ako sa lugar na ito ay hindi na ako makalanghap ng sariwang hangin. HIndi ko na nakikita ang labas. Kahit umakyat man ako sa rooftop ay may bantay rin. HIndi ko rin alam kung marami bang mga bantay na umaaligid sa buong bahay. Kaya hindi ako sigurado kung saan ako pupunta. Napasigaw siya na nagbigay atensyon sa mga tauhan na naka bantay sa labas. Agad kong kinuha ang baril sa bag ko,at walang pag dalawang isip na barilin si Harold sa tuhod. Napa sigaw siya ng malakas.Lumapit ako sa kanya at ginawang hostage, dahil sa sakit ng tama ng baril alam kong hindi niya ako malalabanan. “Tumayo ka,at sumunod sa akin kung ayaw mo na iputok ko ang baril sa bungo mo.” pananakot ko sa kanya. Hinawakan ko siya sa liig habang nakatutok ang baril sa kanyang tagiliran. Tumayo naman siya. SUnod-sunod na ang pag-labas ng mga tauhan
Keifer was behind her, frightened. “Takot ka ba Kieffer na mawalan ulit ng kapatid? If you will help me,I will allow you to touch me on our way out. What do you think?” I said.Alam kong bibigay siya dahil sa sex addiction niya. Hindi alam ito ng mga magulang niya, but I do. Alam ko dahil sinabi sa akin yun ni Diego nung buhay pa siya. Lagi niya nga akong pinapaiwas sa mga kapatid niya dahil sa kanilang addiction. “Come on, Kieffer. Save your brother,” I said. Mukhang naging maliwanag naman ang mukha nito at dahan-dahan na akong nilapitan. Nanlaki naman ang mata ni Stiffany at hindi makapag salita ng tuluyan na ngang lumapit si Kieffer sa akin.“Open the door and get her car,so we can leave. Sasama ka sa akin sa langit,” bulong ko sa kanya. Para siyang na hypnotized sa ginawa ko. Iba talaga kapag may sex addiction. Tumalikod na si Kiefer at binuksan ang pinto, sumunod naman ako sa kanya habang nakatutok pa rin ang baril. Hindi na gumalaw si Harold at parang mahihimatay na. Naubusa
LAHAT ay abala sa kani-kanilang ginawa, habang ang iba naman ay busy sa pagtawag sa isang doktora,dahil manganganak na nga ako. Kanina pa si Mamay umiiyak, hindi ko alam kung bakit siya umiiyak, e ako naman ang manganganak. Na sa bahay lang kami ngayon, dito lang ako manganganak dahil hindi naman required na manganak talaga sa hospital. Kumpleto naman ang isla na ito, may hospital,at may mga grocery stores. Malaki naman kasi ang isla na ito na pagmamay-ari ng amo ni Mamay. Hindi ko pa nakita kung sino yang amo ni Mamay pero nasa abroad daw yun. Sabi ni Mamay kapag nanganak na ako ay sa mansion na ako magtatrabaho. Malapit naman na daw babalik dito sa pinas ang amo niya. Ayaw kasi akong pag-trabahuin ni Mamay dahil nga maselan ang pag-bubuntis ko,matapos ang nangyaring aksidente ko, pitong buwan na ang nakalipas. Sabi ni Mamay nahulog daw ako sa bangin, mabuti raw at na buhay pa ako, at ang baby ko na 2 months na pala raw sa sinapupunan ko. “Rosita, okay ka lang ba,nak?” kinakabahan
TULALA ako na binuhat ang anak ko.Tumahan na ito mula sa kakaiyak ng nasa mga bisig ko na siya. Hindi ko namalayan ang pagtulo ng mga luha ko, naging emotional ako bigla.Tinitigan ko siya ng maayos at may pamilyar na mukha akong nakikita sa anak ko. Napakaganda niyang bata. Maputi, matangos ang ilong,at ang kanyang pilikmata na makapal na kahit kakalabas lang niya ay makikita mo talaga sa kanyang mga mata ang kapal at ganda nitong mabilog na mata. At agad na sumagi sa isip ko ang lalaki na tumulong sa akin magpaanak. Nakakahiya man ang mga pangyayari na ‘yon pero ayaw ko ng isipin dahil tapos na at nangyari na. Sigurado naman akong hindi ako pagtatawanan ng tao na ‘yon, kasi normal lang naman ang manganak. Pero bakit ko naman iniisip ang lalaking yon? Napailing na lang ako. “Mamay, ang ganda niya no?” tanong ko kay Mamay habang ang mga mata ay hindi maalis-alis sa bata. She is really pretty.Hindi ko maiwasan na matuwa habang nakatitig sa kanyang maamong mukha. Nakakawala ng pago
KANINA pa ako tinatanong ni Mamay kung ano ang pangalan ng bata.Hindi ko alam kung anong magandang pangalan para sa kanya. Hindi ko talaga na paghandaan ang pangalan niya. Kailangan ko na kasing trabahuin ang birth certificate ng bata e. “Wala pa bang pangalan ang bata?” biglang sulpot ni Sir Ven, mula sa likuran namin. HIndi ko alam pero naiilang talaga kapag nariyan siya. “Wala pa,sir e,Baka po kayo may naiisip?” biglang tanong ni Mamay na ikina-kunot ng noo ko. “Bakit si sir naman ang tinatanong mo niyan,May?” nahihiya kong wika.Tumawa naman si Mamay. “Pwede naman kunin sa pangalan ni sir eh, siya naman nagpaanak sayo,” natatawa na wika ni Mamay.Hindi ko naman mapigilan na mahiya at umiwas ng tingin kay sir Ven na seryosong nakatingin sa akin. Simula talaga nung araw na manganak ako ay hindi na niya ako tinantanan.Lagi siyang nasa bahay namin, minsan dinadalhan niya kami ng pag-kain sa bahay kapag wala si Mamay, dahil may trabaho sa mansyon. Binibilhan niya rin si baby
KINUHA ni sir Ven sa akin si baby. Panay iyak niya kanina. Ayaw din dumede. Nagulat ako dahil tumahimik si baby kakaiyak ng nasa bisig na siya ni sir, at bumalik na sa pag-tulog.Kunot noo ko namang nilingon si Mamay na nakatayo lang sa gilid. Baka gusto lang ni baby magpa-hele. Iniisip ko rin kung sino ang tatay ng bata. Wala kasi sinabi si Mamay sa akin. Sabi niya lang nung magising ako sa hospital na umuwi ako n may bata na sa sinapupunan ko. Pero hindi ko na iniisip pa kung sino ang papa ni baby. Mahalaga ngayon ay alagaan siya at suportahan sa lahat. Aalagaan ko siya ng buong-buo at magsisikap ako para sa kanya,kasama si Mamay. “She stops crying,” nakangiting saad ni sir ven habang nakatitig kay baby. I felt something in my heart.Yun bang parang may humahaplos sa puso ko, that makes me felt relieved. Ang gaan sa pakiramdam. “Ang galing mo pag-dating sa bata sir ah.Sanay na sanay?” nakangiting wika ni Mamay. “Ganito rin ginagawa ko noon kay Matt.Lagi kasi siyang umiiyak,ta
NASA PARKING LOT na kami. Nakita ko na si sir Ven sa kotse niya habang hawak-hawak pa rin si baby. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya pero mukhang hindi naman siya galit. Hindi ko na kasalanan kung nag hintay siya. Siya lang naman nag presenta na ihatid kami ni baby eh. “Nay, salamat po sa inyo.Okay lang naman po ako eh,. Naabala ko pa tuloy kayo,” mahinang salita ko at tumayo na mula sa wheelchair.“Wag mo na isipin ‘yon,anak. Magpahinga ka pa, hindi maganda sa bagong panganak pa lang ay nag-kilos-kilos na.” saad naman ni Nanay Pasita,iyong may salamin.Halos nasa 60’s na sila at may dalawa na nasa 70’s na.Pero hindi talaga halata sa kanila ang kanilang mga edad. Nagulat pa sila kanina ng sabihin ko na nasa 35 years old na ako. Kasi hindi raw halata sa akin.Mukha lang daw akong nasa bente anyos. “Pasensya na kayo, sir Ven ah. At naghintay ka pa tuloy. Ang bilis mo kasing mag lakad eh, hindi ka na naabutan ng asawa mo.” saad ni Nay Hilda,siya iyong kumuha ng wheelchair at pin
NAGING maayos na ang takbo ng lahat. Si Caroline ay malapit na rin manganak sa baby boy nila ni Raven. Si Raven naman ay hindi pa rin makaalis sa organization niya, pero hindi naman siya peni-pressure ni Caroline na umalis at hinayaan na lang muna ito. Successful din ang operation ni Diego, pero under observation pa rin siya. Si Dina ay may bagong negosyo na sa Canada, at naging okay naman ang pamumuhay nila ni Diego doon. Mas naging malapit at nakilala ng dalawa ang isa't-isa. Pero kahit ganun pa man ay guilty pa rin sila sa nagawang kasalanan nila kay Caroline. Happily married na rin si Diego at Dina. "Babe? Sumasakit ang tiyan ko, manganganak na ata ako," ngumingiwi ang mukhang salita ni Caroline. "Ha? Masakit na ba? Sandali kukunin ko lang ang sasakyan." Natataranta at nagmamadaling salita ni Raven at mabilis na tumakbo palabas ng bahay. "MANGANGANAK NA ASAWA KOOOOOOOO!" Biglang sigaw ni Raven. Natataranta naman ang mga tao sa bahay at hindi alam ang gagawin na para bang
NATULALA ang magkapatid sa narinig. Hindi kasi nila alam at wala talaga silang alam kung ano na ang nangyayari dahil sa nagtatago talaga sila sa malayo upang hindi sila mahanap ng mga pulis. No cellphone. Wifi. Tv. Namuhay sila na walang kahit anong koneksyon, ngunit dahil may pera pa silang nadadala ay mabilis din silang nakakagalaw. Hanggang sa isa sa kanila ang nagdesisyon na bumaba at harapin ang mga magulang, at maghigante. Sinisisi nila ang mga magulang sa nangyari sa kanila. Pati na rin si Diego na ngayon ay kinaharap ang sakit. "What do you mean, Dad? May sakit si Diego?" gulat na sambit ni Stiffany. Maalalang ginapos pa nila ang kapatid sa bahay niya. May saksak ng kutsilyo. "Yes. Nalaman namin nung ginapos, at sinaksak niyo siya at iniwan sa bahay niya na duguan. Dahil dum ay ayaw niyang magpadala sa hospital, pero dahil hindi nakinig si Caroline at Raven ay dinala pa rin nila ito sa hospital. And dun namin nalaman na may tumor pala siya." Mahabang paliwanag ni Edgar
Tumulo na rin ang luha ni Caroline at napahagulgol. Raven just let her cry out loud. Alam niyang hindi pa nito nailalabas ang kung ano man ang nasa loob niya. He wants her to be free from pain, doubts, and self-pity. “Just let it out, babe. Iiyak mo lahat, ilabas mo rin ang lahat ng masasakit na nangyari sa'yo. Pero huwag mong kaawaan ang sarili mo. Hindi mo kasalanan kung bakit mo naranasan ang lahat ng mga pinagdaanan mo. I am here now, babe. I am here to support you no matter what.” “Mahal kita, higit pa sa buhay ko. Please, trust me and lean on me.” Mahigpit na niyakap ni Caroline si Raven habang patuloy pa rin sa pagluha. "When I met you, hindi ko maisip na sa'yo ko pala mararamdaman ang pagmamahal na buo. Tinanggap mo ako despite everything. You didn't judge me, you even helped me. You made me grow strong. Kaya salamat, babe. It is because of you that I overcame it all. Dahil sa pagmamahal mo sa akin. Pagmamahal na walang humpay." "I am happy to hear that from you,Babe.
Maayos ang lahat. Naging matagumpay ang sorpresa, at labis na napasaya si Caroline. Hindi rin maalis ang ngiti sa kanyang mukha habang nagkukuwentuhan sila ni Atacia. Ngunit, nalungkot din siya nang malaman na nakunan pala si Atacia at inabuso ang kapatid ng dating asawa nito. Habang tumatagal daw ang kanilang pagsasama ay nagbago ang ugali ng asawa ni Atacia at madalas na siyang sinasaktan, dahilan kung bakit siya nakunan. Mabuti na lamang at nakapag-divorce sila sa ibang bansa. Limang taon din nagtiis si Atacia sa piling ng mapang-abusong asawa. Ngayon, malaya na siya at abala sa trabaho sa isang kumpanya sa Canada, kung saan niya rin nakilala ang bago niyang kasintahan. Habang nagkukuwentuhan pa rin sina Atacia at Caroline, lumapit naman ang Daddy ni Caroline kay Raven. "Anong balak mo, iho?" tanong ni Mr. Frowline, bigla siyang sumulpot sa tabi ni Raven, ikinagulat naman nito. "Kanina pa kasi kita napapansin na parang kinakabahan ka," dagdag pa nito. "Tito, g-gusto ko na sana
“Surpresa!” sabay-sabay na sigaw ng lahat nang buksan ni Caroline ang pinto. Napaatras naman siya, tila nagulat sa dami ng mga taong nagkakantahan at nagpapalakpakan sa sala. Hindi naman maiwasan ni Caroline ang matuwa, dahil ang iba sa mga bisita ay mga empleyado niya. At kumpleto rin ang kanyang pamilya,.maliban Sa isang tao. Sa gitna ng lahat, si Raven ay nakangiti habang may hawak na ang bunso nilang anak na si Venus.“You thought we forgot, didn’t you?” Raven said with a teasing smile.Bago ang kaganapan, sobrang abala si Caroline sa kumpanya dahil nagkaproblema sila sa isang investor. Dahil sa tindi ng kanyang pagka-busy, hindi na niya namalayan ang paglipas ng mga araw. Isang buwan na pala ang nakalipas, at maraming nangyari sa panahong iyon.Si Diego at Dina ay pumunta na sa ibang bansa para sa operasyon ni Diego. Masaya naman si Caroline dahil sa wakas ay magagamot na ang dati niyang asawa. Para kay Dina naman, magsisimula na ito ng negosyo sa ibang bansa. Tinulungan sila ni
Alam kong may konsensya pa rin si Dina hanggang ngayon, at ako rin naman. Hindi mawala sa isip ko ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. Sobrang dinurog ko siya. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya. "Uhm... ano ba ang susunod nating hakbang? Paano natin mapapasaya si Caroline? Wala akong maisip na pwedeng gawin..." litong sabi ko. "Paano kung ayain natin sina Raven at Caroline mag-date? Sa tingin ko magandang ideya 'yun, di ba?" masiglang mungkahi ni Dina habang nag-iisip pa. "Sa tingin mo, okay lang sa kanya? Hindi kaya siya magalit?" tanong ko nang may pag-aalinlangan. Hindi ko rin kasi masyadong kilala si Caroline, lalo na't hindi naman kami nagtagal. Nakilala ko lang naman si Caroline noon nung sinabi sa akin ni Dad na siya ang papakasalan ko. Dahil sa maganda siya at napakamasipag na babae. Agad rin nahulog ang loob at puso ko sa kanya. Pero nagloko pa rin ako sa kanya. She's the perfect woman na sana, kaso isang akong tanga kaya ngayon wala na siya sa akin.
Mabilis kong iminulat ang aking mga mata, at agad na bumungad sa akin ang puting kisame at amoy ng ospital. Nakakasulasok ang amoy, at ayoko nito. Paano ako napunta sa lugar na 'to? Kasama ko lang si Mamay kanina; baka naman naghahallucinate lang ako. Pero nasa kwarto lang talaga ako ngayon at hindi sa ospital. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa at tumingin sa paligid. Nasa ospital nga talaga ako. Pero anong ginagawa ko rito? "Babe, you're finally awake. Thank goodness," bungad na sabi ni Raven. "Pinag-alala mo ako. Sorry..." umiiyak na sabi ni Raven. Kunot-noo ko siyang tinitigan. Ano ba ang problema? "Why are you crying?" mahina kong tanong. “Nasa ospital ka, babe. Hindi ka nagising kagabi, kaya nag-alala ako. Lahat kami nag-alala. Pasensya na, sorry kung napaiyak kita ulit.” “Bakit ka nagso-sorry? Wala ka namang ginawang mali, ah...” tanong ko. “Mamay told me. Umiiyak ka raw, at sobrang sama ng loob ko. Alam ko kasi kung bakit ka umiiyak kahapon. Akala mo siguro may k
[CAROLINE] Bumuhos na naman ang aking mga luha. Kakaayos lang namin, pero may nalaman na naman ako. Bakit ganito? Bakit parang pinaglalaruan ako ng tadhana? Gusto ko lang naman na maging maayos kami, kahit na pinagtaksilan nila ako. Pero bakit hanggang ngayon, patuloy pa rin ang pagsisinungaling? Bakit ganito? Agad akong pumasok sa kotse at humagulgol. Pilit kong inaayos ang lahat—sinubukan kong tanggapin at patawarin sila. Binigay ko ang gusto nila para maayos na. Kahit labag sa loob ko, ginawa ko, para kahit papaano'y maibsan ang bigat ng dinadala ko. Bakit ba ang hirap magpakatotoo? "Why do I have to experience this? Gusto ko nang maayos ang lahat sa amin, tapos bigla na lang malalaman ko na ang murderer ng asawa ko noon ay ang kabit niya pala? This is so frustrating!" Dapat ba akong maawa kay Diego? Pero siguro sapat na itong mga nalaman ko. Tama na ang kadramahan. Gusto nilang magsama, sige, hahayaan ko na sila sa buhay nila. Ibibigay ko na at magpopokus na lang ako sa buhay k
Nagulat si Caroline sa paghingi ng basbas ni Diego sa kanya. She felt something touch her heart, at pakiramdam niya'y napawi ang sakit na kanyang nararamdaman. Hindi sakit at selos ang nararamdaman niya ngayon, kundi saya sa kanyang puso. The way humingi si Diego ng basbas sa kanya ay para bang sigurado na siya kay Dina—na para bang ito ang babaeng habang buhay niyang mamahalin.Tears streamed down her cheeks. Tiningnan niya ang kalagayan ni Dina na wala pa ring malay at pagkatapos ay tumingin kay Diego, na para bang sinasabi, "Please, let us be happy together.""C-Caroline, sorry. Please, don't cry. H-hindi na kita tatanungin tungkol sa bagay na 'yon. I am sorry, masyado lang ata akong desperado," he said in panic as he held Caroline's hand.Akala ni Diego ay galit pa rin si Caroline sa kanilang dalawa. Alam ni Caroline na hindi madaling maghilom ang sugat na dinulot nila."Maybe giving them a chance isn't bad, right?" sa isip ni Caroline.Pinahiran niya ang kanyang mga luha, at mahi