3. Pagsuko na mahalin ka

"Teka... anong ibig sabihin nito?!" Galit na tanong ni Raven habang nakakuyom kamao. "Alexander, anong kalokohan na ito? Bakit siya ang papakasalan mo gayong ang kaibigan ko ang fiance mo? Paano ang kaibigan ko?! Ano, bitiwan mo ako, Freya, ano ba!" Angal ni Raven nang hilahin siya ni Freya palayo sa nagkukumpulang mga bisita.

"R-Raven, n-nakikiusap ako... gusto ko nang umuwi!" Garalgal ang boses na pakiusap ni Freya. Saka lamang kumalma si Raven nang makita ang kanyang luhaan at nakakaawang mukha. Wala pa ring patid ang kanyang pagluha, pati ang labi niya ay nanginginig sa matinding sakit. Ang kaninang masaya at maliwanag niyang aura ay napalitan ng hindi masukat na lungkot.

"F-freya..." awang-awa si Raven na nakatingin kay Freya. Alam niya kung gaano kamahal ng kanyang kaibigan si Alexander. Simula ng mamatay ang magulang ni Freya ay sa lalaki na umikot ang buhay nito. Kaya alam ni Raven na sobra itong nasasaktan ngayon.

Awang-awa na yumakap si Raven kay Freya para damayan ito sa walang kapantay na sakit na dinadanas nito. Parang binibiyak ang puso ni Freya sa bawat tibok nito, ang bawat hininga niya ay nagdadala ng matinding hapdi. Ang sakit ay nagmumula sa kanyang dibdib at kumakalat sa kanyang buong katawan, para bang sinusunog siya mula sa loob palabas.

Umaasa si Freya na lilingon si Alexander habang siya'y papalayo, hahabulin siya upang magpaliwanag, ngunit hindi ito ginawa ng binata. Katulad kanina ay hindi man lang siya nito tinapunan ng tingin. Walang pakialam ang lalaki sa nangyayari sa kanya. Hindi nito iniisip ang nararamdaman niya ng mga sandaling 'yon. At mas lalong nadagdagan ang sakit na dinadala niya dahil do'n.

"Wala siyang pakialam sa akin! Wala maski katiting. S-Sobrang sakit, Raven, hindi ko yata makakaya ito!" Hagulgol ni Freya habang takip ang nanginginig na kamay sa mukha. "Gusto kong hilahin si Olivia palayo sa nobyo ko... gusto kong alisin ang nakakapit na kamay niya sa bisig nito... Gusto ko ring burahin ang kanyang ngiti niya dala ng labis na panibugho. P-Pero kung gagawin ko lahat ng iyon, mas magmumukha akong kaawa-awa at desperada sa paningin ng lahat..."

Umiling-uling si Freya. "H-hindi... ayoko maging kaawa-awa sa harapan ng lahat. R-Raven, gusto ko ng umalis... u-umalis na tayo sa lugar na 'to... please..."

Gusto man maglabas ng sama ng loob ni Raven sa nanakit sa kanyang kaibigan ay pinili niya itong alalayan upang umalis sa lugar. Nang makakita ng taxi ay agad niya itong pinara.

"A-ahhh!" Sigaw ni Freya sabay hawak sa kanyang tiyan. Napanganga siya sa sobrang kirot at sakit nito. Parang may matulis na bagay na tumutusok, nag-aapoy ang sakit na hindi ko kayang tiisin. "Ahhh, ang sakit!"

"F-Freya!!!"

Bago mawalan ng malay si Freya ay narinig niya pa ang nag-aalalang pagtawag ni Raven sa kanya. Iyon ang huli niyang natandaan bago tuluyang mawalan ng malay.

INALALAYAN ni Raven si Freya na maupo sa kama ng ospital. Patuloy pa rin sa pagtulo ang mga luha ni Freya. Kung nabubuhay lang sana ang kanyang magulang, hindi niya mararanasan ang ganito. Ang ama ni Freya ay isa sa mga may mataas na posisyon sa Evans Industry noon, ang kanilang pamilya ay may malaking shares sa kumpanya, na siyang dahilan ng pagpayag ni Alexander na pakasalan siya.

Labinglimang taong gulang si Freya nang magsimula siyang mahalin ang binata. Malinaw pa sa kanyang alaala nang una niya itong makita sa kanilang bahay noon, kausap ang kanyang ama. Simula noon, hindi tumigil si Freya sa pagmamahal kay Alexander. Walang ibang lalaking minahal ang dalaga o nakita na maaaring pumalit rito sa kanyang puso.

Walong taon niyang minahal si Alexande ng sobra!

Akala ni Freya ay handa itong tugunin at aralin na mahalin siya ng binata dahil pumayag itong pakasalan siya, ngunit nagkamali siya. Sa huli, sinaktan lamang siya ng lalaki, pinaasa at niloko.

Pumikit si Freya at tumingala. Parang baha ang pagtulo ng kanyang luha. Paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang paglapit ng mga labi ng dalawa. Para itong sirang plakang paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan.

Bumuntong-hininga si Raven. Upang maibsan ang m lungkot ng kaibigan ay binuksan nito ang telebisyon. "Ay shit!" Napamura siya, imbis na mabawasan ang sakit na nararamdaman ni Freya ay lalo itong nadagdagan.

Sa telebisyon, binabalita ang tungkol sa nalalapit na kasal ng dalawang tao. Lalo lamang bumuhos ang mga luha ni Freya sa sakit. Si Alexander, na kilala sa tawag na cold-heart, ay nakangiti ngayon at halatang masaya kasama ang babaeng ipinalit sa kanya, ang ex-girlfriend na si Olivia na nagbalik sa bansa,

Mapait na ngumiti siya. Ang tanong, napalitan nga ba niya ang babae sa puso ng binata? O hinintay lang ni Alexander na bumalik ang unang babaeng minahal bago siya iwanan?

Samo't saring emosyon ang umahon sa kanyang dibdib.

"Argh, nakakainis! Bakit ang bilis kumalat ng balitang 'yan at ngayon ay nasa telebisyon na! Ganyan ba nila kagusto na mapag-usapan sila?!" Hindi maipinta ang mukha ni Raven habang nagsasalita. Mabuti pa ay patayin na niya ang telebisyon. Mas lalo lamang itong makakasakit sa kaibigan niya.

"Nakakainis sila, lalo na si Alexander! Sana inisip man lang niya ang nararamdaman mo bago siya nagpalabas ng ganitong balita!" Galit na dagdag ni Raven. Akmang papatayin na nito ang telebisyon nang pigilan siya ng kaibigan.

"Gusto ko pang manood."

Natigilan si Raven nang makita ang malamig na ekspresyon ni Freya. Basa man ng luha ang mukha ng dalaga ay naroon ang matapang nitong emosyon. Ang mga mata nito, bagaman puno ng sakit, ay nakikitaan ng determinasyon.

"F-Freya..."

Nanatiling nakatingin si Freya sa telebisyon. Bawat palitan ng tingin at ngiti ni Alexander at Olivia ay nag-iiwan ng sugat at hapdi sa kanyang puso. Pero hindi siya magpapatinag. Hindi siya magiging biktima ng sakit na ito. Hindi siya magiging isang babaeng umiiyak at nagdadalamhati sa isang taong hindi karapat-dapat sa kanyang pagmamahal.

"Wala naman magagawa ang pag-iyak ko 'diba? Magmukmok man ako o lumuha ng dugo ay hindi na matutuloy pa ang kasal naming dalawa. Hindi niya ako mamahalin katulad ng pagmamahal ko sa kanya." Hinaplos niya ang tiyan at may pait na ngumiti. "Hindi ko na sasayangin ang buhay ko upang mahalin ang maling tao. Kailangan kong magpakatatag para sa aking sarili at sa anak ko. Dapat noon ko pa ito ginawa. Matagal ko na sanang itinigil ang kahibangan kong mahalin din niya ako. Nasayang ang matagal na panahon ko sa pagtuon ng damdamin sa maling tao."

Ang buhay na nasa kanyang sinapupunan ang pagkukunan niya ng lakas.

"Gusto kong mabuhay nang hindi umiikot ang mundo ko sa kanya, Raven. Gusto kong mabuhay na tanging ang anak ko na lang ang inaalala. Ayoko na, suko na ako sa kanya. Suko na ako na mahalin siya. Magsisimula ako nang wala siya sa buhay namin ng anak ko. K-kakayanin ko... kakayanin naming dalawa..."