"I WON'T TAKE NO FOR AN ANSWER"

Andrew and Lana's Wedding...

"LET'S go sweetie, hayaan muna natin si Mommy mauuna na tayo sa church para hintayin doon si Mommy," ang malambing kong paliwanag sa pamangkin kong si Andrea na nang mga sandaling iyon ay ayaw talagang iwan ang ina nitong si Lana na hindi pa tapos ayusan ng stylist na kinuha ng kuya kong si Andrew.

"Pero Tita Sam gusto kong samahan si Mommy," giit ni Andrea na sa kabila ng pagtanggi nito ay nagawa paring iabot sa akin ang maliit niyang kamay.

Natawa ako ng mahina saka nakangiting sinulyapan si Lana na tahimik na nakikinig lang sa usapan namin ng kaniyang anak. 

"Si Daddy nalang muna ang samahan mo tapos si Mommy sasamahan ni Lola," ang tinutukoy ko ay ang tiyahin ni Lana na si Mama Cecille.

Noon ko nakitang lumabi ang maganda kong pamangkin. Kahit hindi naman sabihin obvious na photocopy ko ang batang ito. At kapag tinitingnan ko siya parang tinitingnan ko ang batang version ng sarili ko.

"Mauna na kami," paalam ko kay Lana kasabay ng isang simpleng senyas na tinugon naman nito ng ngiti.

"Bye Mommy!" kaway pa ni Andrea sa kaniyang ina bago tuluyang sumama sa akin palabas ng silid.

*****

"NINONG MARIUS!" ang maliit subalit matinis na tinig na iyon ang nagbigay ng dahilan kay Marius upang lingunin ang kaniyang likuran.

Si Andrea iyon at napakaganda nito sa suot na bestidang pang-abay. Nakita niyang tumakbo ang bata patungo sana sa kinaroroonan niya pero mabilis itong pinigil ng isang pamilyar na mukha. Kung tutuusin, iyon pa lamang ang ikalawang pagkakataon na nagkaharap sila ni Sam, ang bunsong kapatid ni Andrew at hipag ni Lana. Pero kahit minsan ay hindi niya nakalimutan ang maganda nitong mukha. 

"Tita Sam pupuntahan ko lang po si Ninong Marius," ang narinig niyang pagpupumulit ni Andrea na itinuro pa ang direksyon na kinaroroonan niya. Dahil sa ginawing iyon ni Andrea ay napatingin sa gawi niya si Sam. At marahil nang mamukhaan siya nito ay saka pa lamang ito nagkaroon ng dahilan para bitiwan ang kamay ni Andrea.

Napangiti si Marius sa isiping iyon. Walang duda na protective si Sam kay Andrea na pamangkin nito. What more pa kaya kung sa sarili nitong anak? For sure magiging mabuti at maaruga itong ina balang araw.

Doon biglang natigilan si Marius.

Ano bang iniisip niya at bakit nauwi roon ang tinatakbo ng kanyang utak?

Sa kagustuhang iwala iyon ay malalaki ang mga hakbang niyang sinalubong nalang si Andrea saka buong pananabik na kinarga. Alam niyang nakatingin sa kanila si Sam, pero hindi ito lumalapit at kumikilos sa kanina pang kinatatayuan nito kaya bilang lalaki siya nalang ang gumawa niyon.

Habang palapit ay hindi niya mapigilan ang sariling hangaan ang klase ng kagandahan na nakikita niya ngayon sa kaniyang harapan.

"Ngayon ko napatunayan na napakaganda ngang kombinasyon ng isang pure British at pure Filipino," iyon ang mga salita na kung tutuusin ay nasa isip niya at hindi niya inasahang nanulas ng kusa sa kaniyang mga labi. 

Hindi rin naman niya pinagsisihan ang sinabi niyang iyon dahil nakita niya ang naging epekto niyon sa dalaga. Katulad nang una niya itong makita, labis na namula ang napakaganda nitong mukha.

*****

"M-MARIUS, right?" hindi ko man aminin pero bahagya akong nakaramdam ng inis sa sarili ko dahil sa naging epekto sa akin ng sinabing iyon ng lalaking kung tutuusin ay estranghero sa akin.

Estranghero sa point na iyon ang kung tutuusin ay ikalawang beses namin pagkikita. At matagal na rin ang mula nang mangyari 'yung una. Pero ang pakiramdam na ibinibigay sa akin ng mga titig niya, pati na rin ang kilabot na hatid sa akin ng tono ng pananalita nito at boses, hindi ko kaya ipaliwanag kung ano.

"Mabuti naman at naalala mo," aniya saka inilahad ang sarili nitong palad sa akin.

Sa ginawi niyang iyon ay nakakatawa mang isipin pero kailangan kong aminin na nag-alangan akong tanggapin ang pagkikipagkamay niya. Kaya lang dahil nga nandoon si Andrea at pinanonood kaming dalawa ay minabuti kong gawin ang tama. 

Ayoko naman kasing magmukhang bastos at ayokong makita iyon ng pamangkin ko. Kahit kung tutuusin ay ang kaba na nararamdaman ko ang tanging dahilan kaya parang ayoko ngang tanggapin ang pakikipagkamay sa akin ni Marius.

"Of course, kapatid ko na si Lana at ang lahat ng kaibigan niya ay kaibigan ko na rin," ang pinakamatalinong pangungusap na naisipan kong isagot.

Nababalisa ako at hindi ko maintindihan. Pero ayokong ipahalata iyon. Ayokong makita ni Marius na apektado ako sa kaniya kaya kailangan kong pagsikapan na gawing normal ang mga kilos ko.

*****

"I hope hindi ito ang huling pagkakataon na magkikita tayo?" si Marius iyon nang paalis na kami sa venue kung saan idinaos ang reception. 

Ngumiti lang ako saka hinanap ng paningin ko ang pamangkin ko na kanina pa hinahabol ng yaya nito dahil takbo ng takbo.

"Sigurado naman iyon, best friend mo ang hipag ko at ninong ka pa ng pamangkin ko kaya hindi imposible ang gusto mong mangyari," sagot ko saka kinawayan ang driver ng kotse na maghahatid sa amin pabalik ng mansyon.

"Andrea, pagod na si Lola, tumigil ka na," saway ko sa pamangkin ko nang sa wakas ay mukhang napagod na rin ito at nagpaakay na sa yaya niyang si Joan kasama si Mama Cecille na pinapayagan rin ako na tawagin siya sa ganoong paraan.

"Gustuhin ko man pero I do not have enough time to entertain you," iyon naman kasi ang totoo kaya minabuti kong iyon na rin ang sabihin kay Marius na mas pinili kong huwag tingnan dahil ayoko ma-magnet na naman sa mga mata nito.

"It's okay, marami pang pagkakataon," meaningful ang sinabing iyon ni Marius na naging dahilan kaya ako napatingala sa kaniya.

"What?"

"Kailangan ko na ring mauna, mag-iingat kayo," ang sa halip ay isinagot sa akin ni Marius bago niya ako iniwan na tila nanghuhula kung ano ba talaga ang ibig sabihin ng huli nitong sinabi.

"Sam, halika na hija," ang boses ni Mama Cecille ang narinig kong tumawag sa akin.

Sa honeymoon na kasi nagtuloy ang mga bagong kasal at Mama at Papa ay tumalak na rin pabalik ng UK pagkaalis nina Kuya at Lana. 

"Oh, okay po," ang tanging nasambit ko at parang noon lang ako natauhan.

*****

KINABUKASAN araw ng Lunes ay bumalik na sa normal ang buhay ko. At dahil nga wala ang kapatid ko ay solo ko muna ang pagpapatakbo sa aming coffee shop.

Hapon at saktong katatapos ko lang magtrabaho nang tumunog ang cellphone ko. Agad na nagsalubong ang mga kilay ko nang makitang unregistered ang number na rumehistro sa screen ng aking telepono.

Wala talaga akong planong sagutin iyon dahil hindi ko ugaling kumausap ng mga taong hindi ko kilala. Sa paniniwala ko kasi at base na rin sa experience ko kung tungkol iyon sa negosyo ay magte-text muna iyon bago tumawag. 

Natapos ang buong call ng hindi ko iyon sinagot. Inisip ko na titigil na iyon pero nagkamali ako. Dahil muli na namang tumunog ang phone ko at ang kaparehong number parin ang tumatawag. Sa pagkakataong iyon ay minabuti ko nang baliin ang dati ko nang nakaugalian. Sinagot ko ang tawag sa kaisipan na baka emergency iyon.

"Hello?" sagot ko.

"Hello, Sam? This is Marius, nakuha ko ang number mo kay Lana, I hope you don't mind," sagot ng nasa kabilang linya.

Agad na bumilis ang tahip ng dibdib ko kasabay ng bigla kong pagtayo sa upuan. "M-Marius!"

"Yes, yayayain sana kitang mag-dinner, kung okay lang sa'yo?" ang deretsahan nitong tanong sa akin.

"D-Dinner?" ang hindi makapaniwala kong tanong.

Si Marius na yata ang pinakamabilis na lalaking nakilala ko. Pero sa kabila ng lahat bakit wala akong makapang inis sa dibdib ko para sa kanya. 

"I won't take no for an answer. Nandito ako sa parking space ng building ninyo, hintayin kita okay?"

"Parking? W-Wait!" at naputol na nga ang linya.

Noon ako napaisip saka ko inilapag sa mesa ang hawak na cellphone. Parang naririnig ko pa si Marius habang sinasabi ang mga salitang I won't take no for an answer!

Nababaliw na ba siya? Magyayaya ng dinner, tinanong ako pero nandito na pala siya sa premises ng building at hinihintay na lang ang paglabas ko?

Well, kung tutuusin pwede ko naman siyang i-reject. Pero bakit parang hindi ko kayang gawin iyon?

Naguguluhan akong nagbuntong hininga kasabay ang mga salitang isinigaw ng aking isipan.

Bahala na!