Chapter 3: Meeting The In-Law

"Astria iha! Kamusta ka? Ayos na ba ang pakiramdam mo?" Agad namang tanong nito sa dalaga.

Tumango naman si Astrid at ngumiti dito.

"Opo. Gusto ko lang po humingi ng paumanhin sa iyo po sa inasal ko po kanina, pasensya po." Agad naman pinaupo siya ng lalaki.

"It's okay iha. I understand na this could be overwhelming sayo, kaya I want to apologize din." Sambit nito kay Astrid, na agad naman nakapag palumbang ng kanyang loob.

"Bago ang lahat, gusto ko lang din po itanong. Anong petsa po pala ang binanggit mo kanina, at anong sakit po ang sinasabe mo? Upang maunawaan ko naman po ang nangyayari." Nag-dalawang isip naman ang nakatatanda bago mag-salita.

"Sigurado ka ba? Ayokong biglain ka na naman." Tumango agad si Astrid, kahit pa na may pag aaalinlangan pa, sinabi na lang din ni Timothy sakanya.

"Bale ang magiging petsa ng inyong kasal ng aking anak ay January 15th, ayos lang ba sayo yun?" Tumango naman si Astrid.

'Kahit naman sabihin kong ayos lang, wala naman ako magagawa. Hindi ko rin naman kilala yung lalaki, kaya bahala na.' Ngumiti naman ito sa kanya, bago nagpatuloy na sagutin ang sumunod niyang tanong.

"About the next question, base sa kwento mo sakin kanina bago ka mawalan ng memoryang yun–ikaw ay may short-term memory loss, ayun ang kwento mo sa akin kanina." Napaawang na naman ng bahagya ang bibig nito.

“Dagdag ko lang din ang isang importanteng impormasyon na binanggit mo kanina nung hindi ka pa nakakalimot-” Tumigil saglit ito, at tumingin kay Astrid upang tignan reaksyon nito.

Nanatili lamang siyang nakikinig, at inaaabangan ang susunod na sasabihin ng nakakatanda.

“Kada nakakalimot ka, sinisigurado mo na lagi kang may tinatagong papel na may mga impormasyong makakatulong na makaalala ka.” Napahawak ng mahigpit si Astrid sa bag na hawak niya.

“Hindi ko lang alam kung saan nakalagay, pero tignan mo na lang muli ang bag mo.” Tumango siya at agad na nag-pasalamat dito.

“Thank you po, malaking tulong po ang nabanggit mo. Sana mahanap ko din agad ang papel na yun.” Ngumiti naman si Timothy sa kanya.

“Nako, maliit na bagay. Tsaka bilin mo iyon sa akin, na sabihan ka na may papel kang laging dala sa oras na makalimot ka.”

'Grabe. Ano bang meron sa babaeng ito, pero salamat na lang at mas mapapadali ang pag-papanggap ko.' Tumango na lamang si Astrid sa narinig niya mula dito.

Nagtaka naman si Timothy sa reaksyon nito sa lahat ng nalaman niya, lalo na at nawalan siya ng memorya.

Tila bang wala lang sakanya ito, ngunit hindi na lang niya pinansin.

Hindi na niya kailangan problemahin pa iyon, at kailangan pa niyang banggitin sa kanyang anak ang kasal nito sa kanya.

Pinaghahandaan na mentally ni Timothy ang sarili kung paano niya sasabihin ang balitang ito sa kanyang anak.

Sigurado siyang ilang mga hindi magagandang salita ang maririnig niya mula dito.

"May mga katanungan ka pa ba, iha? at okay lang ba kung tawagin kitang Astria?" Huling tanong ni Timothy sa dalaga.

Tumingala naman si Astrid, at inisip kung ano pa bang pwedeng itanong dito bago matapos ang kanilang pag-uusap.

"May dala po ba ang akong cellphone kanina? Baka po kasi may dala pala akong cellphone kanina, wala kasi sa bag na dala ko.." Nahihiyang tanong niya, ngunit kung may dala man ang babaeng ito kanina kailangan niyang hanapin yun.

Pwede itong makatulong sa kanya kung paano niya itutuloy ang kanyang buhay bilang Astria Santiago.

"From what I remember, wala ka namang dalang cellphone kanina." Dismayadong tumango na lang si Astrid sa sagot na kanyang nakuha.

Samantalang hindi na lang pinansin ni Timothy ang hindi pag-sagot ni Astrid sa huli niyang tanong.

"Sige po, salamat po Sir?" Pag tigil ni Astrid nung hindi niya alam kung anong tatawagin sa kanya.

"Nako, papa na lang. Magiging pamilya ka namin, and it's just right that you call me Papa instead." Malaki ang ngiti na pinakita nito kay Astrid, at pinaramdam sa kanya na ayos lang na ganon ang tawag sa kanya.

Nag-dalawang isip naman si Astrid, may pag-aalinlangan pa na agad naman nakita ni Timothy.

Ngunit ngumiti lang muli ito sa kanya, isang ngiti na binibigay ng tatay sa kanyang anak.

Agad na nawala ang pag-aalinlangan na naramdaman niya.

"Sige po papa." Natawa naman sila pareho.

Nakalipas na pala ang dalawang oras ng hindi nila namalayan, gawa ng kanilang masayang kwentuhan.

Mabilis na tinignan ni Timothy ang kanyang orasan, at saka lang napansin na napatagal na pala ang kanilang pag-uusap.

"Anong oras na pala, kailangan ko nang umalis iha." Ayaw ipahalata ni Astrid ang lungkot nito ng marinig na kailangan na umalis ng nakakatanda.

"Ayos lang po, salamat po sa oras mo." Naramdaman naman niya ang kamay ng nakakatanda sa kanyang buhok, at bahagyang ginulo ito.

"Hayaan mo, sa susunod na pagkikita natin, kasama ko na ang mapapangasawa mo."

Natawa naman ng mahina si Astrid, at agad na sumimangot.

"Nako po, kahit wag mo na po yun isama!" Pag-bibiro pabalik ni Astrid.

"Halika na. Ihahatid na kita sa sundo mo, nakikita ko na siya sa labas." Nagulat naman si Astrid, at tinignan kung saan ito nakatingin.

Gaya nga ng sabi ng nakatatanda, may itim na kotse nag-aantay sa tapat ng restaurant.

Sabay silang tumayo, at magkatabi silang nag-lakad palabas, dali-dali namang pumila ang mga waiters, at waitresses upang batiin sila.

Tinanguan naman sila ni Timothy, at ngumiti naman si Astrid sa kanila.

Nang makalabas na sila ng restaurant, may nag aantay na dalawang lalaki sa kanila.

"Miss Astria, ihahatid na po kita sainyo. Maraming salamat din po Sir. Miller." Bati nito sa kanilang dalawa.

"Pasok ka na sa loob, iha. Saka ako aalis pag nakaalis na kayo, nandito na rin ang maghahatid sa akin." Tumango si Astrid, at ngumiti dito bago pumasok na ng kotse.

Nang makalayo na ang kotseng sinakyan ni Astrid, saka naman nag-aya si Timothy sa kasama na umalis.

Pagkapasok niya ng sasakyan ay agad niyang kinuha ang cellphone niya, at may tinawagan.

Matapos ang ilang ring ay saka ito sumagot.

"Ang tagal mo naman sagutin ang tawag, Tristan."