Chapter 7 : Settled

"So, you both agree with the date?" Tanong ni Timothy sa dalawa, nakikita man ang pag-aalinlangam ni Astrid tumango pa din ito.

Ang kanyang anak naman ay naka-krus lamang ang dalawang braso, at kahit hindi nakikita ang mukha nito gawa sa suot niyang maskara, ramdam na nito ang irita.

"Do I have any choice? None." Supladong sagot niya sa kanyang tatay.

Matapos ang humigit isang oras na pag-papaliwanag tungkol sa kung bakit kailangan agahan ang kasal nila, nag-tagumpay naman siya.

Napabuntong-hininga na lang ang matanda, ang importante ay napapayag niya ang dalawa.

Samantalang si Astrid naman ay tahimik lang sa harapan nila, malalim ang iniiisip.

Napansin naman ito ng matanda, at sumimangot.

Hindi naman niya kagustuhan ang paagahin ang kasal nila, naiiintindihan niya na mahirap na bagay ang pinasubo niya sa kanila.

"Pasensya na kayong dalawa kung nabigla ko kayo, ngunit kailangan ko itong gawin." Pag-hihingi paumanhin nito sa dalawa.

Tumingin si Astrid sa binata, hindi malaman kung ano bang iniiisip nito.

Gusto na lang niyang tanggalin ang suot na maskara nito, ng makita man lang niya kung anong klaseng ekspresyon ang nag-bunga sa mukha nito mula sa likod ng maskarang suot niya.

Kahit naman na ay sa mga pinakikita nitong body language ay kitang-kita niya ang irita at dismaya.

"Sa akin po ayos lang, ewan ko lang po sa katabi niyo. Wag mo na po alalahanin kung ano man po ang nararamdaman ko sa plano na ito, ang mahalaga ay maitawid namin ang kasal na ito po diba? Para sa kumpanya niyo." Ngumiti naman si Timothy sa narinig niya, at ang katabi naman niya ay bumilog na kamao.

Napansin naman ito ni Astrid, at lumaki pa ang ngiti na nakakaasar.

Hindi man nakikita ang ekspresyon nito, pero alam niyang naaasar ito sa kanya.

"Salamat sa pag-iintindi Astria. Hayaan mo, sa araw na lilipat ka na sa amin, I'll make sure to make it feel like home for you. And I'd like to say sorry again for my son's behavior." Tinarayan naman ni Astrid ang binata, at ngumiti ng malaki sa tatay nito.

"You don't need to say sorry for my behavior, pops. It's up to her to put up with it, right? You'll be dealing with this almost everyday after we get married, so be ready." Ngumiwi agad mukha ni Astrid sa narinig niya, at agad na pinakalma ang sarili.

'Hindi mo lang alam, may mas masahol pa sa ugali mo, kayang kaya kita.' Gusto man niya banggitin dito sa binata ang kanyang mga naiisip, ngunit mas pipiliin niyang hindi mabuko.

Mahirap pa naman paniwalaan ang mga salitang 'namatay' at 'nabuhay muli ngunit sa ibang pagkatao na.'

Baka dalhin pa siya sa mental hospital, hindi pwede yun— hindi naman siya baliw para dalhin siya doon.

"Don't worry, I know I can. I have a lot of patience packed, especially for the likes of you." Nagulat si Timothy nang mag-salita si Astrid ng ingles, at simula ng pag-kikita nila tagalog lang ang kanyang ginagamit sa pag-salita.

Siguro kaya niya lagi gamit ang tagalog, dahil ay ang mga kasama niya dito ay mga tagalog lang din ang gamit.

"And thank you again, sir. No worries, I'm sure I'll enjoy my stay there." Sagot naman ni Astrid sa sambit ni Timothy kanina, bago sumabat ang kanyang anak.

"I'm glad to hear that. Well, we must be on our way now. It's already 3 pm, I still need to attend an important meeting." Sabat na naman ni Tristan, mabilis na tinignan ni Astrid ito at tinarayan.

"Sure, and thank you for visiting me, when you're that busy. I really appreciate it." Nakahawak sa kanyang dibdib. Rinig ang pagiging sarcastic sa boses ni Astrid, at nakita niyang napahigpit ang hawak ni Tristan sa mag-kabilang braso niya.

Para bang pinipigilan ang kanyang sarili na batukan ang dalaga.

"Oh, you're very welcome. It was a pleasure to meet you." Sagot naman ni Tristan dito na may diin sa kanyang boses.

Kita sa mukha ni Timothy ang saya, at sa wakas ay nag-uusap na ang dalawa.

Masama na ang tingin ng dalaga dito, at ganoon din ang binata. Kitang-kita ang inis sa mata nito mula sa dalawang maliit na butas ng maskara na suot niya

Hindi pinapansin ang maitim na aura nakapalibot sa dalawa, habang nag-uusap sila.

"Aalis na kami Astria, salamat sa pag-tanggap ng biglaang pag-visit namin iha. We enjoyed our short stay here, I can't wait to welcome you to our humble home soon." Si Tristan na ang tumapos sa staring contest nila ni Astrid, at tumayo.

Pinagpagan ang sarili niya, sumunod naman nang tumayo si Timothy, at inayos ang sarili.

"Mag-ingat po kayo sa byahe niyo pabalik, at see you soon po ulit." Tumango naman si Timothy, at tumingin sa gilid niya ngunit nauna na pala ang kanyang anak.

Bumuntong hininga siya sa pinakikitang ugali nito sa kanyang mapapangasawa.

"O siya iha, mauuna na kami." Pag-papaalam ng nakakatanda habang mag-sisimula na siyang mag-lakad paalis ng silid, at sumunod naman si Astrid dito.

"Hatid ko na po kayo." Nakangiting sambit ng dalaga, at masayang pumayag ang nakakatanda habang nag-lalakad ay nag-kwentuhan na ang dalawa na para bang matagal na silang hindi nag-kita.

Nang makalabas na sila, nakita naman nilang dalawa si Tristan na inip na nag-aantay sa kanyang tatay, na nakikipag daldalan pa sa dalagang kasama nila kanina lang.

"At ngayon pa talaga nag-daldalan, kung kailan paalis na tayo no, pops?" Malakas na saad nito, sinisigurado niya na marinig ito ng dalawa na palapit na sa pwesto kung saan siya nag-aantay.

"Marunong ka pala mag-tagalog." Nakakaasar na sagot naman ni Astrid dito nang makalapit na sila.

"Oo, ano naman kung marunong ako?!" Kitang-kita na sa mata nito ang yamot, habang nakatingin siya sa dalaga na nakakapit na sa braso ng kanyang tatay.

Bago pa may masabi ulit si Astrid, saka na dumating ang susundo sa mag-ama.

"Pumasok ka na sa loob Tristan, at mukhang hindi matatapos ang bangayan niyong dala-." Bago pa matapos ni Timothy ang sinasabi niya, agad nang pumasok si Tristan sa loob ng kotse.

"Talaga naman to.." Napabuntong hininga siya, at natawa naman si Astrid.

"Sige na po, salamat po ulit sa pag-bisita pa. Mag-iingat po kayo sa byahe." Tinapik naman ni Timothy ang likod ni Astrid ng mahina, at kumaway sa kanya bago pumasok sa loob ng kotse.

Bago tuluyang masara ang pinto nakita ni Astrid na nakaupo si Tristan at aalisin na ang maskara, ngunit bago niya maaalis ang maskara ng buo, tuluyan na ring sinara ni Timothy ang pinto.

'Sayang. Ano kayang itsura ng lalaking yan sa kabila ng maskara na suot niya.' Pinanood naman niyang umalis na ang kotse, at palayo na kung saan siya nakatayo.

"Ambilis ng pangyayari, Ate Bebang... Kakayanin ko po kaya ito?" Mahinang sambit niya, nang maramdaman niyang tumabi si Ate Bebang sa kanya at iniyakap ang tagiliran niya.

Nasa likod naman niya ang kamay ni Ate Bebang, na naka-yakap din sa kanya, hinihimas pataas at pababa ng kanyang kamay ang likod ni Astrid.

Na nakatulong para mawala ang nerbyos na nararamdaman ni Astrid.

"Kaya mo po iyan, ikaw pa... Halika na po, pasok na tayo sa loob, kailangan mo pa pong kumain." Tumango naman si Astrid, at mag-kayakap pa rin silang pumasok sa loob.