Chapter 5: Arrived at the Santiago Residence

"Miss Astria! Ano pong ginagawa mo diyan? Halika hatid na po kita sa loob, nag aantay na din po si ate Bebang sa pinto upang samahan ka po papunta sa iyong kwarto." Napatingala naman si Astrid dito, at nakitang hinihingal pa ang driver.

"Nako! Pasensya po." Agad na pag-hingi ng paumanhin ni Astrid dito.

Ngumiti lamang ang driver sa kanya, at sinenyasan siyang sumunod.

Pinagpagan niya ang sarili niya bago tumayo, mahigpit ang hawak sa handbag na dala niya.

Pagkarating nga nila sa tapat ng pinto, may nag-aantay na babae sa kanila doon. May kaedaran na din ito, at napagtanto niyang baka ito ang sinasabing ate Bebang ng driver kanina.

"Salamat Rigor sa paghatid kay Miss Astria sa pinto." Tumango naman ang driver na kasama niya, at nag-paalam na aalis na.

Nung pababa na ito, saka naman siya tinawag ni Ate Bebang upang pumasok na sa loob, at agad na napamangha siya sa ganda ng loob ng mansion.

"Base sa iyong kinikilos, batid ko po ay nakalimot ka na naman po Miss Astria?" Tumango naman si Astrid, habang iniiikot ang kanyang paningin sa loob.

Narinig naman niya ang mahina na pagtawa nito ngunit hindi nalang niya pinansin at focus siya sa pag-fafamiliarize niya sa paligid na makikita nita araw-araw.

Pansin din ni Astrid na mukhang sanay na sa kilos niya sa oras na mawalan siya ng memorya si Ate Bebang.

"Halika hatid na po kita sa iyong kwarto, hahatiran na lang din po kita mamaya ng iyong makakain." Umakyat naman agad ito sa hagdan na katabi lang ng pinto, at agad na sumunod siya dito.

Sa pag-akyat nila, nakita niyang may mga nakasabit na mga picture frame, at tinignan niya ng mabuti ito habang papaakyat sila.

"Ayan po ang inyong mga magulang Miss Astria." Turo ni Ate Bebang sa unang picture frame na makikita nila.

Tatlong picture frame ito na nakahilera, mula sa pinakababa ay couple picture ang unang makikita, na sa tingin ni Astrid ay magulang nito.

Silang dalawa ay nakaupo na magkayakap dito, at nakatingin sa isa't-isa, mararamdaman mo ang pagmamahal na mayroon silang dalawa mula sa litratong ito.

"Nandito po ba sila ate Bebang?" Tanong naman ni Astrid, mabilis na umiling si Ate Bebang.

"Wala po, matagal na po nilang kasama ang Diyos." Napaawang naman ang bibig ni Astrid sa narinig nito.

"Ano pong nangyari sa kanila?" Sunod na tanong niya.

Mula sa likuran nakita niyang nag-aalangan ito na sagutin ang tanong niya.

"Gusto ko po malaman, lalo na po wala po akong memorya sa nangyari." Narinig naman ito ni ate Bebang at napabuntong hininga na lang ito.

"Naaksidente po kayong tatlo nung nasa byahe po kayo papuntang Baguio. Ikaw lamang ang nakaligtas, ngunit dahil sa pangyayaring yun nagkaroon ka ng short-term memory loss mo dahil sa natamo mong head injury." Bigla namang naramdaman si Astrid na biglang sumakit ang bandang likuran ng kanyang ulo.

Naramdaman niya ang malakas na pagtibok-tibok nito, dahilan upang tumigil siya sa palapag na iyon.

Tumingin naman si Ate Bebang sa kanya, nung maramdaman niyang hindi na sumunod ang dalaga sa kanya.

"Miss Astria, ano pong nangyari?! Nako, ito dahilan bakit nag-aalangan po akong banggitin ang bagay na ito sayo!" Bababa sana si Ate Bebang kung nasaang palapag si Astrid, ngunit tinaas niya agad ang kanyang kamay para tumigil ito.

"Wag na po ate Bebang, ayos na po ako." Tumingin siya dito, at ngumiti agad.

"Sigurado ka po ba? Aalalayan na po kita," Pag-pipilit ni Ate Bebang pero mabilis na umiling si Astrid.

Napabuntong-hininga naman si Ate Bebang at nakinig na dito, ngunit ngayon mas mabagal na ang kanyang pag-akyat.

Inaaantay si Astrid na makatungtong sa susunod na palapag ng ligtas.

Nang nasa gitna na sila ng hagdan, ang pangalawang picture frame naman ay family picture. Tatlo lamang sila dito ng nanay at tatay niya nakatayo sa likuran, habang si Astria ay nakaupo.

Kaya napaisip si Astrid na only child lamang itong si Astria.

'Laking coincidence na pareho kaming only child. Sadya mo siguro ito no, Lord?' Tumingin naman ito sa sumunod na picture frame na nasa unang palapag ng hagdan pataas.

Ito ay litrato ni Astria noong bata pa siya. Napatigil siya saglit sa harap nito, at tinignan ito ng mabuti.

'Ganda.' Ang tanging naisip niya ng makita ito.

"Miss Astria, malaglag ka po diyan." Tawag ni Ate Bebang sa kanya, na agad naman siyang sumunod.

"Pasensya na po kung tinawag po kita, alam ko naman pong ginagawa mo ang lahat upang makaalala. Baka po kasi malaglag ka sa hagdan." Pag-papaliwanag ni Ate Bebang.

Ngumiti naman si Astrid at umiling.

"Ayos lang po ate Bebang. Salamat po sa pag-aalala hindi ko rin po namalayan na natulala na pala ako." Habang nakita niyang tumingin si Ate Bebang, na ngayon ay kassbay niyang naglalakad patungo sa kwarto niya.

"Nako wala yun. Kapag ako kasama mo, sisiguraduhin ko na uunahin ko po ang kaligtasan mo." Nanahimik na lang si Astrid, ngunit may ngiti pa din sa mukha nito

Hindi pamilyar kay Astrid ang gantong pagtrato sa kanya, kaya hindi niya alam kung paano siya sasagot sa sinabi nito.

Pagtapos ng kanilang pag-uusap, huminto si Ate Bebang sa harap ng pintong gawa sa kahoy. May intricate designs ito na nakacarve, na siyang nagpaganda dito.

"Ito po ang kwarto mo miss Astria. Ang mga impormasyon na pwede mo pong basahin patungkol sa sarili mo ay makikita mo sa cabinet, nasa loob ito ng drawer." Tumango naman si Astrid, at pinasalamatan si Ate Bebang.

Agad na pumasok ito sa loob, at sinarado ang pinto.

Napaupo siya sa lapag, gawa ng nararamdaman pa rin niya ang pag-tibok ng malakas ng kanyang ulo.

Kanina pa ito nanghihina, ngunit ginawa niya ang lahat upang hindi ito mapansin ni Ate Bebang, upang maiwasan nito na mag-alala ng mag-alala sa dalaga.

Kahit pa ay ramdam pa din niya ang malakas na pag-tibok ng kanyang ulo, kinuha niya ang papel na nasa bungad lamang ng hand bag.

Kailangan na niyang mabasa ito upang ang mga sulat na binanggit ni Ate Bebang na nasa drawer ay ang sunod niyang babasahin.

Pinikit niya muna ng mabilis ang kanyang mata, at bahagya itong nanlalabo.

"Kung kailan na kailangan kong mabasa na ang mga sulat, saka naman naging ganto ang aking lagay. Napaka-sakit.." Bulong niya sa kanyang sarili, napapangiwi sa sakit na kanyang nararamdaman.

Habang hawak niya ang papel, pinilit niya ang kanyang sarili na tumayo.

Ginamit niya ang pinto bilang suporta, at agad na tumungo sa higaan.

"Itutulog ko na lang muna ito, baka sakali mawala ang sakit ng ulo ko." Humiga siya, at pinikit ang kanyang mga mata.

Kahit na ayaw niya matulog pa, ipipilit niyang makatulog, at tulog ang tanging paraan upang mawala ang sakit ng ulo na kanyang nararamdaman.

Tahimik na ipinag-dadasal na sana maging ayos na ang kanyang kalagayan.