Chapter 2: Who is this?!

Hindi na niya pinatapos ang sinasabi ng matanda at agad na tumayo si Astrid para magtanong sa waiter kung nasaan ang kanilang cr.

Nang makapasok na siya sa loob agad niyang tinignan ang sarili sa salamin.

Lalo siyang nagulantang nang makitang ibang muka ang makita niya.

"Sino to?!" Malakas na sigaw niya at hinawakan ang salamin.

"Patay na ba ako?! Hindi ko muka itong nasa salamin!" Mabuti na lamang at ang cr ng restaurant na ito ay pang isang tao lamang na gagamit.

"Pero natulog lang naman ako? Paanong nangyari yun na ibang tao nako?!" Hindi makapaniwala sa kung anong nangyayari sa kanya ngayon.

"Wala din si nanay dito, imposibleng pumayag yun na hindi siya kasama sa plinano niya?" Napasabunot siya sa kanyang sarili.

Nasa lugar siya na hindi niya alam, hindi niya kilala ang kanyang kausap, at mukhang ang kanyang kaluluwa ay nasa katawan ng ibang tao.

"Lord alam ko namang hindi ako ang favorite mo, pero bakit naman ganto ang nangyayari sa akin ngayon?" Nangingiyak na dasal niya.

Sumilampak na lang siya sa malamig na lapag ng cr, walang pake kung marumihan ang kanyang suot.

Matapos ang ilang segundo, saka niya naalala na may dala pala siyang puting handbag.

Napaupo siya at tinignan agad ang laman nito.

"Astria nga ang pangalan ng mukang ito." Bulong niya sa sarili niya nang may makita siyang id nito, kinalikot niya ulit ang handbag para hanapin ang cellphone nito.

"Wala bang cellphone tong babaeng to?" Dismayado niyang saad nung wala siyang mahagilap na cellphone sa loob nito.

"Ano nang gagawin ko? Hindi ko kilala kung sino man tong nasapian ko, hindi rin naman pwedeng magkulong lang ako dito! Jusko!" Napaupo na lamang siya sahig.

Gusto niyang sumigaw para lang kumalma siya kaso baka mapagkamalan na siyang baliw kung gawin niya ito.

"Bakit naman kasi sa dami ng tao sa mundo, ako pa yung marereincarnate na may mga alaala pa ng dating buhay ko."

Alam niyang mamaya ay may kakatok na sa pinto ng cr, ngunit hindi pa niya magawang lumabas.

Lalo na kung wala siyang kaalam alam sa sarili niya, sa lugar kung nasaan siya, at sa kanyang kasama na siguro ay umalis na, sa tagal ba naman niyang nakatambay sa loob ng cr na ito.

Tumayo na siya at nag-simulang ayusin ang sarili.

'Tunay na napakaganda ng babaeng ito.' Manghang tinignan niya ang sarili sa salamin.

"Buti na lang at nareincarnate ako bilang magandang babae." Banggit niya sa sarili niya, at hinaplos ang kanang pisngi niya.

"Parang ang kapal naman ng muka ko nito.. Pero kung ito man plano ng Diyos para sakin, kailangan ituloyn ito ng maayos ano?" Mabilis na tinanggap ang pangyayari, at dahil wala rin naman siyang choice.

Mabilis niyang inayos ang kanyang sarili, at nag retouch gamit ang mga make up na nasa loob ng bag.

"Ano ba to! May make up, pero cellphone wala." Reklamo niya habang naglalagay ng mga kolorete sa kanyang mukha.

May epekto naman pala ang pagiging pakilamera niya sa gamit ng kanyang nanay nung bata at teenager pa siya.

Itinuwid naman niya ang mga lukot na parte ng kanyang bistida na kulay asul.

Tinignan niya muli ang buong sarili niya sa salamin.

Mabagal siyang umikot upang makita ng kabuuan pati ang kanyang likuran.

"Ayan. Maayos na itsura ko." Sakto nang matapos siya, ay may kumatok ng tatlong beses.

"Palabas na! Pasensya na po!" Agad niya na inayos ang mga kinalkal niyang gamit at binalik sa loob ng puting handbag.

'Andaming gamit, nagkasya sa maliit na bag na ito.' Pagtapos ayusin ang mga gamit niya, binuksan na niya ang pinto.

Tumambad sa kanya ang isang waiter, siya siguro ang nagkakatok kanina.

Nakaramdam ng konting hiya si Astrid, at napaisip na baka naririnig siya kanina nito nung nasa loob pa siya.

Napaka lakas pa ng boses niya kanina.

"Kanina pa po kayo inaaantay ng kasama niyo po." Maikling sambit sa kanya nung waiter pagkabukas niya ng pinto.

Nginitian naman niya ito at tumango.

"Thank you." Pagpapasalamat naman ni Astrid dito, at hinanap na ang pwesto nila kanina.

Hindi naman ito kalayuan sa cr, kaya hindi na siya nahirapan na makita agad ang kausap niya kanina na nakaupo pa rin sa pwesto niya.

Hindi agad siya umupo nung malapit na siya sa pwesto nila.

Sapagkat bumungad sa kanya ang puno ng pag-aalala na mukha ng nakakatanda.

Tumingala naman ang lalaki dahil nakaramdam ito na may nakatayo malapit sa kanya, at hindi nga siya nagkamali.